לייענער סאַבמישאַן: לידער פון ראָב (4)

In 2012 leerde ik mijn vriendin kennen in de regio van Kanchanaburi. Sinds die tijd ben ik vier keer per jaar naar ginder getrokken. Ik schreef een bundel gedichten over mijn impressies. Hieronder vinden jullie er een paar. 

Sinds ik een tiental jaar geleden Thailand een eerste keer bezocht, werd ik verliefd op het land en enkele jaren later ook op een Thaise schone. Van 2009 tot 2011 was ik dorpsdichter van Overpelt waar ik woon als ik niet in Thailand verblijf.

----

De vogels fluiten niet.

Ze krassen, gillen.

En de honden blaffen niet.

Ze janken, kermen.

De mensen zwijgen,

zwoegen, zweten.

Weten meer dan ik kan googlen.

Zo leven we samen naast elkaar.

Ik met een ipad.

Zij met een sikkel.

’s Avonds drinken we Singha.

Ik betaal.

Zij verzwijgen schuchter

hun verhaal.

Trots is een onneembare

taalbarrière.

----

De ochtend kleurt oranje.

De zon, de monniken.

Een boeddhistische polonaise

slingert geluidloos door het dorp.

Hun bedelnap wordt gevuld

door de vrouwen die geknield wachten.

Zij bereidden het eten lang voor de zon

en de monniken de ochtend oranje kleuren.

Moeizaam komen ze recht.

Koken voor hun kroost.

Werken op het veld.

Hopen op een dag zonder klappen.

Op de terugweg naar de tempel

raadpleegt een jonge monnik,

de laatste in de oranje rij,

stiekem zijn smartphone.

----

Onbegrijpelijke (*) liefdesverklaring (* voor een boeddhiste)

Als God naar jou kijkt,

houdt Hij zijn adem in.

In ’t diepst van mijn gedachten

ben ik een god

als ik jou zie.

Als ik uit een rib

jou kon scheppen,

had Adam een ingevallen borstkastje.