איר דערפאַרונג אַלץ אין טיילאַנד (38)
ווען איר זענט אין טיילאַנד, עס איז גוט צו וויסן וואָס איר קענען און ספּעציעל וואָס איר קענען נישט טאָן צו אָנערקענען די מאָראַל און מינהגים פון דער באַפעלקערונג. כאָטש ניט קאַנשאַסלי, בלאָג לייענער Wim den Hertog האט עפּעס וואָס איז לעגאַמרע אַנאַקסעפּטאַבאַל. ער וואלט אויך געהאט פראבלעמען מיט אזא אינצידענט אין א האלענדישן רעסטאראן. דאָס מאָל עס איז געווען גאַנץ גוט, לייענען זיין דערציילונג אונטן.
De vliegende slipper
In de beginjaren van mijn bezoeken aan Thailand, het zal geweest zijn in 2004 of 2005, had ik wat vrienden en familieleden van mijn Thaise vriendin uitgenodigd voor een Thaise of moet ik zeggen een Koreaanse barbecue. Was toen nog zeer goedkoop namelijk 99 baht pp exclusief drank, maar je moest het met 12 personen wel heel bont maken om boven de 3.000 baht uit te komen. De koers was toen nog € 1.00 – 53 baht.
We hadden een lange tafel en naast ons zat een gezelschap van 10 personen ook aan zo’n lange tafel. Ik was een paar weken ervoor tijdens een keuring ook onderzocht op mijn reflex, je kent dat wel een tikje met zo’n hamertje onder je knie. Daarbij maak ik meestal het geintje om de reflex op mijn andere been uit te laten komen, lachen toch.
Ik zit dit tegen mijn vriend te vertellen, met de beweging erbij, maar had er geen rekening mee gehouden dat mijn slipper maar half aan mijn voet zat. Nou, die schoot dus als een raket de lucht in en zeilde zo midden op de tafel van onze buren. Dat gaf me een consternatie van heb ik jou daar, want de voeten en zeker het schoeisel behoort tot de meest onreine dingen in Thailand.
De buren sprongen op en waren zwaar beledigd en wat er allemaal gezegd is weet ik niet, want ik had mede door nervositeit de slappe lach gekregen. Ze dachten dat ik hen ook nog uitlachte, wat beslist niet zo was. Inmiddels was mijn vriendin tussenbeide gekomen om de zaak een beetje te sussen en excuses te maken. Ze wilden daar echter niets van weten en gaven aan geen plaats meer te nemen aan die tafel.
Ik bood hen aan de rekening te voldoen en na nogmaals duizend excuses namen ze plaats aan een andere tafel, die het personeel klaar had gemaakt. Mijn vriendin was behoorlijk overstuur en ook nog boos op mij, want zo zei ze, dit had heel wat slechter kunnen aflopen.
Het bedrag dat ik heb moeten afrekenen was, als ik me niet vergis, 500 baht alleen voor het eten wat op dat moment op tafel stond, dus nog een meevaller ook. Deze gebeurtenis uiteraard meermalen in geuren en kleuren verteld, waarbij ikzelf steeds weer in de lach schiet, maar mijn vriendin kan er echt niet om lachen en er nu zelfs nog boos om worden.
Nou, dat was me ‘t etentje wel!
Andersom had ook kunnen gebeuren? Dat je zelf aan een tafel zat en er plots een kwam aanvliegen en zo midden op tafel tussen of op het eten viel. Een club witneuzen had daar mogelijk ook boos over geworden. Vooral als de Thai dan nog eens een partij ging lachen. Wellicht zouden lezers dan zeggen ‘ja dat lachen doen ze om gezichtsverlies te voorkomen’. Ik zou zeggen, zo iets als dit kan iedereen overkomen, de reactie er op boosheid ook (maar een ander tafel had net zo goed anders kunnen reageren: kalm, tjai jen-jen, mai pen rai, geeft niet, kan gebeuren, zand er over).
Achteraf kun je maar beter lachen om zo’n beetje gênant/stom voorval dan je er opnieuw over opwinden. Maar ook dat is niet typisch Thais of Nederlands. Bedankt voor het delen, heb in mijn hoofd meerdere scenario’s als film voor me gezien en heb nu een glimlach. 🙂
Dat was dus een heftig etentje. Ik kan mij voorstellen, dat degene aan de andere tafel geschrokken zijn en zeer ontdaan voelen. Op dit punt kennen de Thais weinig begrip.
Je had ook men zen allen naar boven kunnen kijken, niemand wist waar het vandaan kwam toch.
Hilarisch !! Ik zie het helemaal voor me. Je zat zeker heel levendig te vertellen als zo’n slipper zo ver weg schoot. Heb ik ook weleens gehad met armgebaar die zo heftig zijn dat een fles of een glas omviel.
Maar dit is werkelijk slapstick. Ik begrijp de consternatie maar moet ook wel erg om lachen!!!