זײן אײגענעם מעסער; א קורצע דערציילונג פון Chart Kobchitti

וועגן דעם אויבערשטן און די קלאָטיעספאָלק. טאטע און מאמע פון ​​דער העכערער קלאס באקענען זייער זון פאר א סעודה וואו מען לאזט זיך נאר זיצן אויב מען האט 'דיין אייגענע מעסער'. אַז מעסער איז די פּריווילעגיע פון ​​די העכער קלאַס. עס איז אויך אַ דזשענטלמען אין אַ קרעם בונט פּאַסן אַז איר בעסער ויסמיידן ...

די געשיכטע האט אַ טונקל זייַט. ניט פֿאַר שוואַך מאָגן. איך וואָרענען די לייענער ...

---

מי ר זײנע ן געגאנגע ן צו ם באנקעט ; מיין זון יקסייטאַד אָבער אויך אַ ביסל באַזאָרגט. די קלאַנגען פֿון דער פּיאַנע האָבן אָפּגעקלונגען דורכן באַנקעט־זאַל באַלויכטן מיט אַ שאַנדעלעער. עס זענען שוין געווען עטלעכע געסט און איר האָט געהערט קולות; מענטשן רעדן, אייז קיובז טאַפּינג קעגן די גלאז און די געזונט פון טרינקען וואָס ווערן אויסגעגאסן. א בלוט־רויט טעפּעך האט געװארט אויף די געסט.

איך האב נישט געזען דעם בעל הבית און גענומען פרוי און זון צו באַגריסן די געסט. דערנאָך צו געפֿינען אונדזער טיש, ווייַל איך געהאט עטלעכע געשעפט צו דיסקוטירן מיט מיין זון און איך האָב נישט וועלן אַז עפּעס זאָל גיין פאַלש ווען עס איז צייַט פֿאַר די באַנקעט. הייַנט בייַ נאַכט איז געווען דער אָנהייב פון אַ וויכטיק צייַט אין זיין לעבן און איצט מיר וועלן לערנען צי ער איז געווען פון די זעלבע קלאַס ווי מיר, אָדער צי ער וועט פאַרשווינדן און ווערן איינער פון די ממזרים. דאָס האָבן מיר גאָר ניט געוואָלט.

עס איז געווען נויטיק פֿאַר מיר צו מוטיקן און העלפן אים צו זיין געזען ווי אַ גאנץ מאָדעל פון אונדזער קלאַס. — האט א טרונק — האב איך געזאגט, און אים דערלאנגנד דאס גלאז, וואס איך האב גענומען פון דעם קעלנערס טאַץ. "און טרינק פּאַמעלעך," האָט מיין ווייב מילד געווארנט. זי האט מורא געהאט, אז ער װעט זײן שפיציק אײדער עס איז צײט.

מי ר זײנע ן צוגעקומע ן צ ו אונדזע ר טיש . דער טיש־באדינער האט זיך געבויגן און געשטופט פאר אונדז די שטולן מיט דיקע קישן. ער איז געװען העפלעך און פארזיכטיק, אבער אין די אויגן איז געװען א פחד.

די 'אייגן' מעסער

כ׳האב זיך אװעקגעזעצט, גענומען מײן אײגענעם מעסער פון זײן שייד און עס געשטעלט נעבן מײן טעלער. מײַן װײַב האָט געעפֿנט איר טאַש און אַרױסגענומען דאָס אײגענע מעסער. עס איז געווען שלאַנק און די הענטל איז געווען העלפאַנדביין. 'נעם דיין מעסער און שטעלן עס אויף די טיש' זי געזאגט צו מיין זון. מיט ציטערנדיקע הענט האט ער אויפגעהויבן זײן מעסער און אים אומגעלומערט ארויפגעלײגט אויפן ארט.

איך האב אים געהאלפן אויסקלייבן זיין אייגענעם מעסער. ער האָט באַקומען אַ דערלויבעניש צו פאַרמאָגן אַ מעסער און דאָס איז אַ ספּעציעל פּריווילעגיע וואָס זייער ווייניק מענטשן באַקומען צו הנאה. קוק אויף די מענטשן וואס וואוינען אין אונזער שטאט; בלויז אַ קליין, אויסקלייַבן גרופּע איז ערלויבט צו האָבן זייער אייגן מעסער. די אנדערע מענטשן זענען פֿיס זעלנער.

"דו מוזט גוט זאָרגן דערפון, זון, ווייַל איר מוזן שטענדיק נוצן עס. געדענקט, צי איר זענט הונגעריק אָדער נישט, דיין מעסער מוזן שטענדיק זיין אין סדר.' אי ך הא ב קײנמא ל ניש ט פארגעם ן מײ ן פאטער ם רײד , או ן איצ ט גי ב אי ך ז ײ איבער צו מײ ן זון . "געדענק, דיין מעסער מוזן שטענדיק זיין שאַרף אַזוי אַז איר קענען שנייַדן אין קיין צייַט."

'טאַטע, איך טאָן ניט אַרויספאָדערן ...' 'וואָס זענען איר זאָגן, זון? קוק אויף דיין מוטער. זי איז הונדערט פראצענט נקבה און האט קיינמאל נישט ארויסגעוויזן מורא. אָבער, איך איז געווען אַזוי אין די אָנהייב אויך. דא, האט נאך א משקה.' איך האב אראפגענומען א גלאז פונעם טאש.

דער מענטש אין קרעם פּאַסן

איך האָב געזאָגט צו מיין זון 'היט זיך פֿאַר דעם מענטש דאָרט. ווען מיר עסן שפּעטער, טאָן ניט באַקומען צו נאָענט צו אים. ער איז אַ כיטרע מענטש.' מיין ווייב האט קוים באמערקט אויף אים. "דער מענטש אין די קרעם פּאַסן?" 'דו זאלסט נישט קוקן בייַ אים. ער ציט שױן דאָס מעסער, װען עמעצער גײט דערבײַ. טײל מאל שנײדט ער אפ עמעצן די פינגער; וואָס איז געטראפן צו אַזוי פילע מענטשן. האט אן אנדער טרינקען. עס איז שוין כמעט צייט.' 

"אפילו אויב איר טאָן געשעפט מיט מענטשן וואָס זענען ערלויבט צו האָבן נייווז און ינטעראַקט מיט זיי, דאָס טוט נישט מיינען איר קענען צוטרוי זיי." צוגעגעבן מיין פרוי. "אזוי היט זיך ווען איר גיין אויס צו באַקומען עסנוואַרג, און בלייַבן נאָענט צו אונדז."

דער גאסטגעבער

"גוטן אווענט!" כ׳האב מיך אומגעדרײט און מײן װײב האט געגעבן א קלאפ. "גוטן אווענט!" אי ך הא ב זי ך אויפגעשטעל ט או ן א שאקל געטאן . "זון, איך וואָלט ווי איר צו טרעפן דעם דזשענטלמען." מײַן זון האָט אים באַגריסט מיט רעספּעקט. 'יא, דאָס איז מיין זון. נאָר הײַנט האָט ער באַקומען דאָס רעכט צו האָבן אַן אייגענע מעסער.'

'אוי! נו, דאס איז זייער א שיינע פערזענליכע מעסער!' ער האט אויפגעהויבן דאס מעסער און עס צארט געריבן. "און עס איז אויך זייער שאַרף," ער האט געזאגט צו מיין זון. — דער טאטע האט מיר געהאלפן אויסקלייבן דאס מעסער. "און ער גענומען איר הייַנט בייַ נאַכט צו פּרובירן עס ..." ער האט געזאגט, שטעלן די מעסער צוריק. "יא, דאָס איז דער ערשטער מאָל," האָט מיין זון געזאָגט.

'פייַן! איר האָט אַ פייַן זיצפּלאַץ, לעבן די באַנקעט טיש. דו וועסט האבן א שיינעם אװנט, בחור׳ האט ער געלאכט און איז אװעק. מײַן זון האָט זיך מער און מער באַזאָרגט. 'ער האט א געשעפט און האנדלט מיט פוסגייער; ער עקספּאָרט זיי אויס איבער דער וועלט.' — דעמאלט מוז ער זײן רייך, טאטע? — ער איז טײערער, ​​און הײנט־נאכטס בעל־הבית. 

מײַן װײַב האָט אים געזאָלט זאָגן, װאָס הײסט דאָס אײגענע מעסער. ער איז געזעסן אומאינטערעסירט צוגעהערט. איך האב געהאפט אז ער איז אביסל מער אויפגערעגט און באזארגט אז ער זאל זיין איינער פון די פוסגייער. זײנ ע אויג ן האב ן ניש ט ארויסגעװיז ן דע ם חשק , װא ם אונדזער ע סארט ן מענטשן . ער זאָל וויסן וואָס אַ פּריווילעגיע עס איז צו האָבן דיין אייגן מעסער!

פילע מענטשן זענען גרייט צו גיין אויס פון זייער וועג צו באַקומען זייער אייגן מעסער. טײ ל האב ן אפיל ו אומזיסט ן פארקויפ ט זײער ע עלטער ן צ ו באקומע ן א ן אײגענע ם מעסער . אבער מיין זון האט אפנים נישט געטראכט דערפון. אי ך הא ב אי ם געגעב ן צװ ײ פו ן מײנ ע קאמפאניעס , הא ט ע ר געלאז ט האב ן זײ ן אײגענע ם מעסער . אפֿשר האָב איך דאָס געטאָן צו באַלד.

"זון, אַלץ וועט זיין גוט. גאָרנישט צו יבערשרעקן איר וועגן. מיר בלייבן מיט איר אַלע די צייט. ”… מײַן װײַב האָט דאָס פֿאַר אים געמאַכט. 'ניין, מוטער, איך קען נישט! ס'איז מיאוס. ריפּאַלסיוו.'

"אויב איר ווילן צו זיין די שוואַרץ שעפּס פון די משפּחה, דאָס איז אָוקיי. ווענדט זיך אין דיר. אבער טראַכטן וועגן אים ערשטער ווייַל עס וועט טוישן דיין גאַנץ לעבן. איר ווערט דאַן פּונקט אַזוי פיל אַ נאַר ווי די פוסבאָל און אויב איר באַקומען אין קאָנפליקט, איר קענען אָנהייבן פאַרקויפן דיין פרוי און קינדער. מענטשן מיט זייער אייגן מעסער וועט קויפן זיי אַרויף; זיי שניידן זיי, טרינקען זייער בלוט און עסן זייער מאַרך. און אַז די צײַט קומט, קום נישט צו מיר! נישט עכט!' איך בין זיכער געווען אַז איך מוז אים אָנשרעקן און האָב פאַרזיכערט צו קלינגען כעס. 

„זון, האָט איר דאָס געזען? קומט צו אונדז דער הענדלער, װי קומט צו אַ סוף די הײזערקײט?' האָט מײַן װײַב געזאָגט מיט ביטול צו מײַן זון. 'מאַמע, איך וויסן. דערפֿאַר געפֿינען איך עס מיאוס. מיר דארפן האבן רחמנות אויף זיי.'

— זון, דו רעדסט אזוי, װײל דו האסט נאך נישט געפרואװט. היינט האב איך דיך מיטגעבראכט יעצט אז דו האסט דיין אייגענעם מעסער. אין מינדסטער פּרובירן עס און אויב איר טאָן ניט ווי עס, איך וועל נישט זאָגן עפּעס מער. גוט, זון?' כ׳האב גערעדט װײך, אים בארואיקנדיק, אבער ער האט נישט געענטפערט. 'דאָ, האָבן אן אנדער טרינקען. עס וועט דיר פילן בעסער.'

עס איז געדינט…

די פּיאַנע מוזיק האָט זיך אָפּגעשטעלט. ד י לאמפ ן זײנע ן געװע ן פארלומפערט . מען איז געזעסן בײם טיש. דער באַלעבאָס איז געגאנגען צו די צענטער פון די צימער. מי ט א שטארקע ר שטימע , אזו י כאראקטערישיש ע פא ר אונדזע ר סארט מענטשן , הא ט ע ר אנגעהויב ן רעד ן . ' גוטן אָוונט, זייער חשובע געסט. זאל איך האָבן דיין ופמערקזאַמקייַט צו פאַרבעטן איר צו דעם באַנקעט וואָס איך האָבן עריינדזשד פֿאַר איר ...'

מײַן װײַב האָט אַרײַנגעטאָן די סערוועטקע אױף אונדזער זון. מיין סערוועטקע האָט דער טיש באַגלייטער אָנגעטאָן. דערנאָך האָט מײַן װײַב אַלײן אָנגעטאָן איר סערוועטקע מיט אַ גיך און באַהאַנדלונג, טיפּיש פֿאַר אַלע פֿרויען פֿון אונדזער מין. אלע האבן זיך פארנומען מיט די סערוועטקע. מי ר זײנע ן געװע ן װ י שעף , װעלכ ע האב ן זי ך געגרײ ט צ ו שנײד ן ד י פלײש , כד י ד י בלו ט זאל ן ניש ט שװארצ ן פו ן דע ר שװעםטע ר אוי ף אונדזער ע שײנ ע קלײדער...

'היפּ היפּ הור! פריילעך געגאנגען דורך די עסצימער. דערנאָך האָט זיך דאָס ליכט אָנגעצונדן און די רעכטע טיר האָט זיך געעפנט... 

א מענטש אויף אַ שטאָל טיש איז געווען ראָולד אין. א חוץ א מעטאלן באנד ארום ברוסט, הענט און פיס איז ער געווען נאקעט. זיין קאָפּ איז געווען אין אַ מעטאַל פאַל צוגעבונדן צו די טיש. דאס פּנים איז געווען ומזעיק און זיין אידענטיטעט אומבאַקאַנט. דעמאל ט הא ט זי ך ארײנגעקײל ט א צװײט ן טיש , פונק ט װ י דע ר ערשטע , אבע ר איצ ט מי ט א װײב ע ליג ן אוי ף אים . 

מײ ן זו ן הא ט געפרעגט , װא ס ד י קעפ ן זײנע ן פארדעק ט געװארן . 'אַז ס וואָס די געזעץ פאדערט. מיר מוזן נישט פילן נעבעכדיק פֿאַר די מענטשן וואָס מיר זענען געגאנגען צו עסן. מי ר דארפ ן ניש ט זען , זײע ר בעטענדי ק פנים , או ן הער ן זײע ר שטי ם בעטן , א ז זײע ר לעב ן זאל ן געראטעװע ט װערן . איר קענט נישט האָבן קיין רחמנות פֿאַר די נידעריק קלאַס מענטשן. ד י דאזיק ע רשע ר אי ז געבויר ן געװאר ן אונד ז צו ם עסן . אויב מיר וועלן געפֿינען דאָס פּאַטעטיק, דעמאָלט עס וועט נישט זיין שפּאַס פֿאַר אונדז.'

איצט , װע ן ד י קערפער ם זײנע ן געװע ן פו ל מי ט ליכט , האב ן מי ר געקענ ט זען , װ י דע ר בעל־מאכ ט הא ט זי ך אנגעשטרעקט . זיי זענען געווען ביידע פליישיק און געשמאַק קוקן. גאָר ריין שיבן און געוואשן ריין. גאָרנישט קענען גיין פאַלש מיט אַזאַ אַ באַוווסט מיטאָג.

'זייער אונטערשיידן געסט, עס איז צייט פֿאַר מיטאָג און איר זענט אַלע פארבעטן צו אָנטייל נעמען. א דאנק, ליידיז און דזשענטעלמען.' דער באַלעבאָס איז געגאנגען צו די צוריק. אלע געסט האבן זיך אויפגעהויבן מיט התלהבות.

'לאמיר אויך גיין, אנדערש וועלן מיר עס פארפעלן' האט מיין ווייב געזאגט און גענומען איר מעסער. 'איך ... איך ... טאָן ניט אַרויספאָדערן ...' מיין זון שטאַמלט מיט אַ ציטערניש קול. 'קום אויף, זון. אויב איר טאָן ניט פּרובירן, איר וועט קיינמאָל לערנען. זע, אלע גייען שוין.' מײ ן װײ ב הא ט געצויג ן מײ ן זו ן אויפ ן פיס . "פארגעס נישט דיין מעסער," האָב איך אים שטרענג געזאָגט.

מײַן װײַב האָט אים מיטגענומען. 'קוק, אויב עס איז נישט געשמאַק מענטשן וואָלט נישט מאַסע!' איך בין שוין געװען בײם טיש, געכאפט א טעלער און צוגעגאנגען צו דער יונגער־מאמע. האט צו וואַרטן מיין קער. די ברוסט זענען שוין אוועק, דאס בלוט איז פריי געפלויגן און זי האט זיך פרובירט אוועקצורייסן אבער די מאנטשעס זענען געווען ענג..

איך באַשלאָסן צו שנייַדן אַוועק עטלעכע פלייש אַרום די היפּס. איך האָב אַרײַנגעטאָן אַ פּאָר געדיכטע באַרן אױף מײַן טעלער און עס איז געװען אױף אים אַ סך בלוט. עמעצער האָט אָפּגעשניטן אַ האַנט און בלוט האָט מיר אַרײַן גלײַך אין פּנים אַרײַן. דער מענטש האט געזאגט "אנטשולדיגט" און געוויזן אויף די אָרעם וואָס איז נאָך ספּייינג בלוט. מי ר האב ן צוזאמע ן געלאכ ט דערפון . ער האט גענומען די האנט און האט זי ארויפגעלײגט אויפן טעלער; דאס בלוט האט נאך אויסגעגאסן. 'איך ווי צו עסן די פינגער. די ליגאַמאַנץ זענען זאַפטיק און קרונטשי צו קראָכן.'

עס איז געווען זייער פאַרנומען ביים טיש; דו האסט נאר געזען 'אייגן מעסערס' שניידן און שניידן. איך שניידן אן אנדער שטיק פון די לענד און לייגן עס אויף מיין טעלער. דער מאָגן איז איצט אויך אַוועק און די געדערעם זענען אויס, באדעקט מיט בלוט. כ׳האב נישט געהאט קײן אפעטיט פאר געדערעם און גענוג אויפן טעלער. צוריק צו מיין טיש! אויפ ן װע ג הא ב אי ך דערהער ט א װײב ע שרײע ן : אוי ף װ י שײן ! אין די געדערעם געפינען זיך יונגע וואָרעם!'

מײַן װײַב און מײַן זון זײַנען נאָך נישט אָנגעקומען, און דער טיש־באַדינער האָט מיר געהאָלפֿן בײַטן די בלוטיקע סערוועטקע. ע ר אי ז געװע ן נא ך קנעכטיקער , װ י געװײנלעך ; דאָס אַלץ האָט אים דערזען, און ער האָט געוווּסט, אַז ער קען זיך אַזוי ענדיקן, אויב ער וועט זיך נישט אָנטאָן אַלע מיינע קאַפּריזן.

מיין פרוי און זון זענען צוריק. איר טעלער איז געווען אָנגעפילט מיט פלייש אין אַ בעקן פון בלוט און איך אויך געזען עטלעכע ביינער. מיין זון איז געווען בלאַס און איך געדאַנק ער איז געגאנגען צו פאָרן אויס. אויף זײן טעלער איז געװען נאר א גרויםער פינגער. 'באָטהעאַד! איז דאָס אַלץ וואָס איר האָט געקענט באַקומען?' איך האָב זיך נישט געקאָנט אָפּהאַלטן; צוליב אים האָב איך פֿאַרלוירן מײַן פּנים!

# — טאטע , האלט נאר רואיג , — האט מיין ווייב געזאגט . — אונדזער זון האט דאס פריער נישט געטון. איך געדאַנק פון די ערשטער מאָל איך געגאנגען מיט מיין פאטער און איך אַקטאַד פּונקט ווי מיין זון איז טאן איצט. איך האב זיך אביסל בארואיקט און באקומען עפעס סימפאטיע פאר מיין זון. 'אנטשולדיגט, זון! פארװאם נעמסטו נישט א ביס?'

איך האב אים געוויזן. כאַפּט מײַן אײגענעם מעסער און גאָפּל און האָט אַרײַנגעשניטן טיף אין פֿלײש. האָט עס צעהאַקן און אַרײַנגעלייגט איינס אין מויל. קייַען סלאָולי אַזוי איר הנאה די טעם פון יעדער שטיק. 'ווייך. טאַקע ווייך. ער האָט זײ דאָך שױן לאַנג אױסגעפּאַסט ― זאָג איך צו מײַן װײַב. ― װאָס האָסטו געזאָגט, האָניק? זי האט געקוקט אויף מיר. איר מויל איז אינעװײניק געװען רויט, װי זי װאלט געקאױט בעטעל. — איך זאג דיר נאר װי צאר די פלײש איז.

— יא — האט זי געזאגט און נאך א ביס געטאן. “איך האָב אויך עטלעכע ריבס. צי איר טראַכטן איך קענען האַלטן איינער צו ויסגלייַכן מיין נאָז מיט? איז דאָס אַ גוטע געדאַנק?' אוּן זִי הָאט גִיוֶוען. — צו דיר, האָניק. ― זאָגט זון, װאָס עסט איר נישט? אויף וואס ווארטסטו? עסן, יינגל, עס איז געשמאַק.' זי האט גערעדט צו מיין זון בשעת איר מויל איז נאָך נישט ליידיק.

מײ ן זו ן הא ט זי ך געװײנט . ער האָט פּאַמעלעך אָפּגעשניטן אַ שטיק פלייש פֿון דער גרויסער פינגער, פֿאַרזוכט און אַוועקגעלייגט. "קום, פּרובירן אַ שטיק. און טאָן ניט זאָרג וועגן מאָראַל אָדער עטיקס. דאָס איז מער פֿאַר די נערדז. עסן געזונט יינגל, דיין מוטער גאַראַנטירן איר וועט ווי עס.'

עפע ס אומזיכער , הא ט ע ר ארײנגעשטעק ט זײ ן גאפל ן אי ן דע ר גרויםע ר פו ן או ן אי ם ארײנגעלײג ט אי ן מויל . און אין דעם מאָמענט וואָס זײַן צונג האָט פֿאַרזוכט דעם טעם, האָט זיך דאָס פּנים געביטן! ווי ער וואלט אנטדעקט עפעס א שרעקליכע זאך וואס ער האט געמיינט אז עס עקזיסטירט נישט. אין די אױגן האָט זיך באַװיזן פּרימיטיווע גרױסקײט און ער האָט הונגעריק אַ קוק געטאָן אױף יענעם גרויסן פינגער. ער האט עס געקײפט און גענוצט דעם טעם פון דעם מענטשלעכן פלײש, װאם ער האט איצט געקענט. ער האט שוין נישט געהאט דעם אויסדרוק אויפן פנים, דעם אויסדרוק פון ״אזוי נעבעכדיק פאר די פוסגייער״.

מײ ן זו ן הא ט געקײ ט אוי ף דע ר גרויםע ר פוס , בי ז אל ע פלײ ש אי ז אװעק , או ן נא ר א בײן . ער האט אויסגעשפיגן דעם נאגל. 'איך האב דיר געזאגט אז דו וועסט נישט אנטוישט ווערן! און דאָס איז נאָר די גרויס פינגער פונ פוס!' מיין זון האט געענדיגט און געשריגן 'איך וועל נאך באקומען'. — נײן, פארװיסט נישט אײער צײט, יעצט זײנען געבליבן נאר בײנער. איך האב אים געגעבן א גרויסן שטיקל פון מיין פלײש און ער האט זיך מער נישט געקװענקלט נאר אנגעהויבן קײען דערויף.

'איר מוזן היטן דיין אייגן מעסער, יינגל. דאָס גיט דיר דאָס רעכט צו עסן מענטשלעכע פלייש' האָב איך אים געזאָגט. ער געבעטן זיין מוטער פֿאַר אן אנדער שטיק פון פלייש ....

איך האב נאכאמאל געקוקט אויף מיין זון. כאט ש זײ ן פלײ ש אי ז געװע ן אויסגעמאטערט , הא ט ע ר זי ך שטארקע ר אנגעכאפ ט זײ ן אײגענע ם מעסער . ער האָט אַ גוטן קוק געטאָן אויפן קעלנער און איך האָב געקענט לייענען וואָס ער טראַכט אין די אויגן. 

איך האָב צו מיר געלאַכט, ווען איך האָב געקוקט אויף די פלייש אויף מיין טעלער. שניידן עס אין סטריפּס און קייַען עס מיט דער צופֿרידנקייט און גליק וואָס אַ פאטער געפינט אין דער גליקלעך וואַרעמקייַט פון זיין משפּחה.

-אָ-

דער שרייבער טשאַרט קאָבטשיטי (ชาติกอบจิตติ, 1954) איז אַ גראַדזשאַוואַט פון Poh Chang קאַלידזש פון Arts און קראַפס אין באַנגקאָק. זיין שריפטן אַרייַננעמען Kham Phi Paksa (דער דזשודגמענט), וואָס וואַן אים די דרום מזרח אזיע שרייב אַוואַרד אין 1982.

פֿאַר אַן הקדמה צו דעם שרייבער און זיין ווערק זען דעם אַרטיקל פון Tino Kuis: https://www.thailandblog.nl/cultuur/literatuur/oude-vriend-chart-korbjitti/  וועגן זיין לעבן און אַרבעט אין וויקיפּעדיע: https://en.wikipedia.org/wiki/Chart_Korbjitti. 

מקור: סעלעקציע פון ​​קורץ סטאָריעס & לידער דורך דרום מזרח אזיע שרייבערס, באַנגקאָק, 1986. ענגליש טיטל: The personal knife. איבערגעזעצט און עדיטיד דורך Erik Kuijpers. דאָס יאָר, אין וועלכן די דאָזיקע מעשה איז געשריבן געוואָרן, האָט מען ניט געפֿונען.