אַלט פאָטאָס פון פּאַטטייַאַ
איך געקומען צו טיילאַנד פֿאַר די ערשטער מאָל אין 1980. איך געפארן פיל אין די מיטל מזרח און איז דאַן געשיקט צו באַנגקאָק צו פאַרהאַנדלען אַ קוואַפּעריישאַן קאָנטראַקט מיט אַ טייַלענדיש פירמע. דאָס איז נישט אַזוי גרינג, אַזוי איך געפארן דאָרט ווידער אַ ביסל מאל. מייַן טייַלענדיש מחנות מאל גענומען מיר צו פּאַטטייַאַ אין די אָפּרוטעג.
Er waren geen snelwegen, dus de reis ging over een eenvoudige tweebaansweg en duurde vanwege het weekeind toch wel een uur of drie. We logeerden dan in het Royal Cliff Hotel bovenop Pratumnak Hill. Het hotel was nieuw en de weg er naar toe was nog een zandweg.
Natuurlijk gingen we naar wat nu Walking Street heet, waarvan ik mij uit die tijd slechts herinner dat er veel bars waren met dames en bovendien kon je in verschillende gelegenheden bokswedstrijden zien. Veel meer dan vermaak in die straat was er in Pattaya niet. De enige mij bekende club buiten dat gebied was Tahitian Queen in de buurt van Mike’s Shopping Mall.
Ik ben er daarna nog vele malen geweest en heb Pattaya ook zien veranderen. In een Thais restaurant vlakbij Walking Street hingen ooit drie foto’s van hoe Pattaya er ooit uitgezien had. Een prachtig gezicht van moerasgebied in pakweg 1960 tot een bruisende stad met veel hoogbouw in 1995. Het restaurant bestaat niet meer dus die foto’s zijn ook niet meer beschikbaar.
Het Engelstalige weekblad Pattaya People heeft nu dat probleem opgelost. Ga naar www.pattayapeople.com/pattaya-before-photos en kijk naar een aantal foto’s uit vroeger jaren. Bij elke foto staat een link naar de Facebook pagina van dit blad waar een heel album van 40 oude foto’s te zien is. Voor zowel oudgedienden als nieuwelingen een prachtige gelegenheid te zien hoe het ooit in Pattaya was.
העכסט רעקאַמענדיד.
Ik denk dat het restaurant bedoelt wordt bekend voor zijn pekingeend met de naam Frey of zoiets. Het zat op de South-Pattaya Road tussen walkingstreet en de 2nd road,maar is verhuist 50 meter verderop richting 2nd road.De foto’s hangen er ook nog.
Klopt Koos, dat restaurant bedoel ik inderdaad.
Na de verhuizing (wist ik niet) ben ik er niet meer geweest
Dat restaurant heet Fra Pattaya
Ik ging voor het eerst, ik dacht midden ’70, naar Pattaya. Ik had een Willy’s Jeep uit de 2e WW gekocht en reed zelf. Het was toen een erg slechte weg, vol kuilen en gaten en werd later een beetje behoorlijke twee baans weg. Er was toen geen max snelheid in Thailand en de ongelukken op deze weg naar Pattaya waren ontelbaar. Er werd toen later een max snelheid op deze weg ingesteld van 80 km/uur. Langs de hele weg van Bkk naar Pattaya stond politie te controleren, kort geduurd. Ik had toen een beat-up Holden Kingswood met een dokters sticker op de voorruit dus ik ging nog met 100km/uur over de weg naar Pattaya zonder aangehouden te worden. De bus naar BKK stond op Pattaya Beach Road voor het TAT kantoor. Dolf Riks had zijn restaurant, met golf platen ijzeren dak, ook op Beach Road. Thai boksen was vooral in de Marine Bar, nu Walking Street. Jomtien Beach Road bestond nog niet, was een zandpad langs het strand. Ik ken een Thai die daar een stuk land had en dit verkocht (dit was voordat Jomtien bebouwd werd) voor Baht 30.000-, hij loopt zich nog voor het hoofd te slaan dat hij zo stom was, maar wie wist dat het zo zou lopen? Het seafood restaurant aan het einde van Jomtien Beach Road bestond toen al en werd druk bezocht. Al in al, Pattaya was maar een rustig dorpje aan zee. Niet het huidige Sodom en Gomorra.
Voordat je walking-street inloopt kun je linksaf. Na ca 50 mtr tref je een groot visrestaurant aan (linkerzijde vd straat), daar hangen drie foto’s van oud Pattaya.
Op deze foto’s is duidelijk te zien hoe de stad in de afgelopen pakweg 60 jaar is geroeid.
Mooie plaatjes en het bekijken waard, bovendien heb ik regelmatig daar gegeten en ook dat is er voortreffelijk.
theoS: kleine correctie Jomtien bestond wel, was inderdaad een onverharde weg, maar wij brachten daar het weekend door in Seagull Village, een compound met 16 luxe vakantiehuizen. Ik heb foto’s van mij en mijn stiefbroer op de fiets aan Jomtien en verder helemaal niemand. We fietsten dan naar onderaan de heuvel van Royal Cliff, want daar was een noodletentje om te ontbijten, verder was er niets aan Jomtien. Ik denk nog vaak met spijt terug aan de oude weg langs het kanaaltje met de mooie vierkante vissersnetten en aan de andere kant de zoutmolentjes. En vraag me nog vaak af waar toch ook alweer de bootvormige tempel lag, ergens halverwege, waar je langs kwam. Allemaal jeugdsentiment 🙂
In de sailer bar soi 8 hangen ook 3 oude foto’s . Eten is ook zeer goedkoop aldaar