אונדזער טייַלענדיש דאַמפּלינג

יענעם פֿרימאָרגן איז געווען אַ טאָג, וואָס האָט זיך גליקלעך געפֿלאָכטן פֿאַר מיר, ווי אַ שפּילער הונט קאָן זיך אַרומבלאָנדזשען אין אַ חורבן. איך האב אויך געווארט דערויף.

איך בין שנעל געגאַנגען, ס'איז געווען אַ ווײַט וועג צום צענטער פֿון אמנת-כרוען.
דער ווינט האט געבלאזן זאַמדיק רויט שטויב פון ליידיק פּלאַץ איבער די הייס אַספאָלט. איך האָב אָנגעהויבן ניסן. איך איז געווען אויף מיין וועג צו פּראַ מאָנגקאָל צו געבן אַ טאַמבאָן צו אַ דערוואַקסן מענטש וואָס האט אנגעהויבן ווי אַ מאָנק פֿאַר זעקס חדשים. דעדיקאַציע און סימכע.
אומעטו ם אי ן דע ר סו י זײנע ן ארויסגעקומע ן פײערלע ך קאלירפול ע משפחו ת מי ט אויסגעטײלט ע קינדע ר או ן האב ן זי ך געצװער ט צ ו ד י טעמפלע ן איבע ר דע ר שטאט . עס איז געווען זונטיק.
עס זענען מאָמענטן אין דיין לעבן ווען אַלץ איז רעכט, די צייט, די סוויווע, די טעמפּעראַטור, די בלומען אויף די בושעס, די פּאָדס אין די ביימער, די ווערטער איר טראַכטן, די וואָג פון מעמעריז, די נומער פון טראפנס איר שווייס. מיר רופן אַלע דעם די פאָרשטעלן.
גאָרנישט אין מיין קאָפּ - און פּלאַץ אין מיין האַרץ.
די זון האָט זיך באַװיזן צו בלעטער, צװײגן און צו די שפּיצן פֿון די טעמפלען, װי אַ װײַבל, װאָס האָט זיך אָפּגעלאָזט אַרומגערינגלט אַרום איר קאָפּ צו אירע בריליאַנטן.
װע ן אי ך בי ן אנגעקומע ן צ ו דע ר אובוסאט , הא ב אי ך געװאר ט אוי ף דע ר פראצעסיע , װא ס הא ט זי ך באװיזן . א וויינדינג מאַלטי-בונט בענד צווישן די גאָלד פון די טעמפלען. דער קרײז האט זיך ביסלעכװײז באװעגט נעענטער, זיך ארומגעװיקלט אין אן אסטראלן קרײז ארום דעם בית־המקדש.
די גיין מאַסע געהאלטן אָפרינגז פֿאַר די מאָנק אין זייער געווער, און נעקלאַסיז פון דזשאַסמינע. איך האָב געקוקט גלײַך אין די אױגן פֿון אַ פֿײַנטלעכער קלײנער פֿרוי, װאָס האָט געמוזט האָבן געקוקט גלײַך אַף מיר פֿאַר גאַנץ עטלעכע סעקונדעס.
זי האט געהאט רױט־ברוינע האר אין א שפיציקן פאני, איר סאראנג אין א קלאַסישן מוסטער מיט גאלדענע פאדעם איז איר אראפגעפאלן צו די פים און די אויגן האבן װי געגלאנצט װי טונקעלע זוימען, נאך פײכט, אויסגעקליבן פון פלײש.
זי האט גענומען קלײנע טריט, דער סאראנג איז געװען ענג און שטײף.
איך האב אויף איר געקוקט מיט א מין ערווארטונג.

עס איז געווען אַ אַטמאָספער פון באפרייט נשמות דאָרט אין די פּראַ מאָנגקאָל מינג מואַנג אויף די טעמפּל קוואַדראַט. ע ס הא ט זי ך אויסגעזען , װ י מי ר זענע ן געהאנגע ן אי ן מיט ן פו ן האניג־פארבירט ן בורשטין , אונדזע ר הערצע ר הא ט שוי ן ניש ט געדארפ ט קלאפן . די זון האט געשײנט װי קײנמאל פריער.
דער קאָפּ פון דער באוועגנדיקער עולם האָט כּמעט דערגרייכט צום עק פון דער פּראָצעסיע, וואָס האָט זיך פּאַמעלעך צוגעטראָגן, ווי זיי האָבן אַלע געמאַכט ליכטיקע שמועסן צווישן זיך, זיך צוגעהערט מיט אַ האַלבן אויער און געקוקט פאַרנומען אויף לינקס און רעכטס צו זען צי זיי זען קיין באַקאַנטע. דערשייַנען.
די זיסע קליינע פרוי האָט ווידער געהאַלטן מיין בליק ווען זי האָט מיר דאָס צווייטע מאָל דערגרייכט, די זון שטראַלן האָבן זיך געקריצט אין אירע האָר. כ׳האב מיך געקװענקלט אבער זי האט מיך ארײנגעצויגן אין דעם פראצעסיע.
"מיין נאָמען סאָפּאַ," זי געזאגט, ווייזן צו איר קאַסטן. אזו י הא ב אי ך װידע ר באטייליק ט אי ן דע ר פראצעסיע , פא ר דע ם דערװאקסענע ר מאן , װעלכע ר אי ז געװאר ן א מאנך , הא ט געהא ט א פרו י או ן צװ ײ טעכטער . זי האט אנגערירט מיין אויבערשטן ארעם. 'פון וואנען ביסטו?' האָט זי געשעפּטשעט.
— בעלגיע, — האב איך געהויבן.
"אָה, בעלגיעם... איך האָב געאַרבעט אין בעלגיעם," האָט זי געזאָגט, איר קול ציטערנדיק מיט זכּרון.
און זי האָט מיר דערצײלט אַ מעשׂה װעגן אַ גרינסקער אין לאַנד װאַס. ער איז געקומען זי כאפן.
װי זי איז מיט אים ארײנגעפארן אין די פלאכע פעלדער, האט זיך געדרײט צװישן לעק, קרויט און בריסל שפריץ. די פּאָלדער באָדן איז נאַס, קלעפּיק, פייַכט. ז י הא ט געלאד ן װאנע ן צ ו שיק ן אויפ ן פרימאר ק או ן אי ר מאן , הא ט זי ך אװעקגעפארן . ד י שלײע ר פו ן נעפל , װא ס האב ן ניש ט געלאז ט ד י לײמענ ע לאנד , אפיל ו ניש ט ד י זון , װא ס הא ט צעריס ן ד י פרימארגן־נעפל . און זי איז געווען קאַלט, געליימט, די פינגער צו שייגעץ צו אַרבעטן געשווינד. זי איז געווען קאַלט. עס איז געווען ווי עס האט קיינמאָל געענדיקט, זי געזאגט. 'מיר קאַלט, שטענדיק-שטענדיק קאַלט-קאַלט אין איר'ווע קאַונטלי.'
איצט איז זי געווען א פאלדער מיידל.
איך זע זי שטײען דאָרט אומבלאָזלעך אַלײן אין די פּאָלידערס, אײַנגעשלונגען פֿונעם נעפּל, אומזעהלעך, אויסגעמעקט, אומגליקלעך פֿאַרגעסן פֿון דער מענטשהייט. אמאל לויפט דער פאטש פון א פאמפאסן מיעסעס. און סאָפּאַ, וואַנדערינג וואָס זי איז געווען טאן פֿאַר בודאַ ס צוליב.
דאָס איז אין איר געבליבן פֿון בעלגיע.
אי ך הא ב פארשטאנען , א ז ד י פויע ר הא ט אי ר געלאז ט שײנ ע מיטארבעט ן צ ו האלט ן זײ ן געשעפט . זי האט געשיקט איר הויזגעזינד געלט צו אמנת פאר אירע עלטערן און פאר די זארג פון איר טאכטער. עס זענען מענטשן איבער דער וועלט וואָס - לויט מיין מיינונג - דאַרפֿן כאַוסקיפּס אלא ווי אַ פרוי. אָדער אַ ניאַניע.
'און איצט,' האָב איך געפרעגט, 'וואָס מיט דיר איצט?'
"איך אין די הויז מיין טאָכטער-עוו," זי געזאגט. 'איך געקומען צוריק, לעבעדיק צוזאַמען מיט ער איצט, זי האט צוויי בייביז, מאַן לון אַוועק, איך נעמען קייַ-מיר. איך בין צופרידן. איצט קען איך געבן מיין ליבע.'
איך האב גארנישט געזאגט.
'איר וויסן מיין נאָמען אין Count-twy איר?' — האט זי געפרעגט און געכײכט. '... וויסן ווי די שכנים קאַלט מיר מיין נאָמען?' זי האָט זיך דאָרטן אין דער פּראָצעסיע אַ ביסל געשוועבט פאַר מיר און כּמעט טרעט אויף מיינע נאַקעט פיס.
'א צונעמעניש?' האָב איך געפֿרעגט צופֿעליק. — האסטו ביי אונז געהאט א צונאמען ?
'עזזז! אין בעלגיע איך בין די טייַלענדיש הינדל: די טייַלענדיש הינדל. '
איך האב זיך געמוזט אפשטעלן פון לאכן הויך.
די טייַלענדיש הינדל ...

זי האט פאר זיך צוזאמענגעװעבט א לויף הינער• זי האט פארקויפט די עופות אין ווראסענע און די ארומיקע דערפער. דאס געלט האט זי ארײנגעלײגט אין א טאפ.
ע ס הא ט זי ך ארויסגעװיזן , א ז נא ך א צײט , הא ט ז י געהא ט קלענער ע שפיציקע . זי האָט אויסגעקליבן פֿאַר די סלימער ווערסיעס פון די פלאַמיש ארויפלייגן הון און אויסדערוויילט ראָאָסטערס מיט אַ בלוי-שוואַרץ בויך. אַ טיף רעדיש-ברוין פלאַמינג קאָליר ימערדזשד אין די באַזע פון ​​די האַלדז און צוריק. די קעמפער טיפן אויף גראז-פלאץ אין די שיינע שטעגן פון אמנת, איך האב זיי שוין אסאך מאל געזען.
או ן אזו י הא ט ז י געבראכ ט איר ע אײגענ ע טײ ־ דענ ע הינער , װא ס זײנע ן געװע ן אי ן גרוים ן פארלאנג , צװיש ן ד י װיללע ר פו ן דע ם נעפלטיק ן װינטער־װאסלאנד . די פלייש איז געווען פעסט, מיט אַ באַשטימענדיק טאַם.
זי איז געפאָרן פון דאָרף צו דאָרף אויף איר וועלאָסיפּעד, מיט אַ פּעקל פלוימד קאַרקאַס אויף די כאַנדאַלז און דיקע הענטשקע. 'קוק, עס איז אונדזער טייַלענדיש הינדל מיט אירע קישקעלעך,' האָט מען זיך געשריגן איינער צום אַנדערן פון ווייטן, געווייקט און זי אָפּגעשטעלט. זי האט שנעל פארלוירן איר וואוהין.
זי האט נאך אלץ געכאכט.
זי האט ארויפגעלײגט איר לינקע האנט אויף מײן פארארעם, געקוקט אויף מיר און געזאגט זײער ערנסט: ״פיל מאל איך האב געהאט איבערזעצער מיט מיין הון. איבערזעצער, איבערזעצער, איבערזעצער... איך בין געזעםן אין דער אונטערנעמונג, זיך צוגעהערט צו זײערע שמועסן און צװישן זיך גערעדט א טײלישער קול. וואָס איך האָב איבערגעלעבט, געפֿילט, ניט פאַרשטאַנען, צי איך זאָל זיין טרויעריק... צום סוף האָט זיך אַרומגעטראָגן אַרום מיר דער גאַנצער אָפּצוימונג, מיט אַ האַלב אויפגעהויבענע פוס, מיט אַ קרום אויג, אָבער זיי האָבן מיר געקוקט גאָר שטיל, זיי האב ן זי ך פארװאונדערט , פארטראכט , געקוק ט אײנע ר דע ם צװײטן , זײע ר דערשלאגן . עס האָט געקלונגען אַ טרייסט ווי זיי האָבן גערעדט וועגן מיר צווישן זיך. מאַדערינג. זייער, זייער סימפּאַטיש.'
טו-עק, טו-עק, טו-עק... א ווייכער ברומען אין האלדז, פארנאכט נאך דער ארבעט, אזוי געדענק איך עס. אָדער זונטיק נאָכמיטאָג, ווען זיי האָבן גאָרנישט געטאָן, זי און איר גרינסקער, און ער איז געלעגן האַלב שלאָפנדיק צוקוקן די סייקלינג ראַסע. או ן ז י הא ט זי ך גענומע ן אי ן לויפ ן אוי ף דע ר געריכטע ר ערד
כ׳האב מיך פארגעשטעלט, אז דער קלאנג פון זײערע האלדז האט געמוזט האבן געקלונגען װי קלײנע פלאפן װאםער־טראפלען אין א צינקן בעקן, פאפ, פאפ, פאפ. דאָס קײַלעכיקע עמער, װאָס זי האָט אַרײַנגעשטעלט די הינער, װען זײ האָבן פֿאַרלוירן די קעפּ, האָט זי זײ אױסגעװײקט, אײדער זײ פֿעדערן, אַרױסגענומען די פיס, אַרױסגענומען די געדערעם, צוריקגענומען דאָס האַרץ, לעבער און די ניר. אַ סדר פּונקט ווי עס געטראפן אין טיילאַנד.
נאָך אַלע, זי איז געווען אַ זייער פּראָסט טייַלענדיש פרוי.
סאפ ע הא ט זי ך א מאמענט ש שטיל , אי ך הא ב געהאלט ן דע ם אטעם . די פינצטערע גרובן פון אירע אויגן האבן געגלאנצט אין דעם פײכטן שאטן. "איך בין זיכער אַז זיי האָבן פארשטאנען טייַלענדיש," זי געזאגט מיט אַ סטרייקינג ינסיסטאַנס. 'אוודאי, איך טראַכטן 'אַנדוי-שטיין מיין טייַלענדיש.'
אירע שלאַנקע פּלייצעס זגינען זיך צופאַלן. "מייַן מאַן איז נישט געווען אין עס," זי געזאגט ענדלעך, "מיר האָבן גאָרנישט צוזאַמען, אַחוץ אַרבעט, מיר האָבן נישט טאָן עפּעס וואָס מיר האָבן הנאה."
און אין אַ הויכן, װי זי װאָלט אַלץ אַװעקגעװאָרפֿן, האָט זי אױפֿגעהױבן דעם קאָפּ, mai pen rai, און סמיילד ווי בלויז טייַלענדיש פרויען קענען שמייכלען. מיט אַ ווינקען, אַ טרער, אַ שמייכל און אַ ביסל היספּייַלעס.
עס איז אַ געמיש. עס איז קיינמאָל קלאָר. און עס לייקענען גאָרנישט פון וואָס איז דורכגעגאנגען, קיין ענין ווי עס געגאנגען.
װע ן ע ס אי ז ניש ט געװע ן ד י זון , אי ר געלע ר װיברענדי ק אויפ ן היכל־פלאץ , װאל ט אי ך געמײנט , א ז א שײ ן פו ן סובאטאמיש ע טײלטיקלע ך הא ט לויזע ר דורכגעדרונגען , זי ך בארײכער ט או ן דא ן פארשוװנד ן א שפור . ווייַט ווייַטער פון די סאָף מייל פון אונדזער אַלוועלט. שנעל ווי אַ בליץ.
פיל פאַסטער ווי אַ לעבן פּאַסיז.
איך האָב כּמעט געוואָלט טראַכטן: איז יעדער געדאַנק אַ זכּרון? איך האָב זיך צוריקגעהאַלטן פֿון רעספּעקט פֿאַר סאָפּאַ. אַ געדאַנק איז גאָרנישט. לופט אין אונדזער קעפ. א זכּרון איז פארגעקומען. דאָס איז איר ערד. עס איז אַמאָל געווען אַ ענין פון צייט און פּלאַץ. דעמאָלט גאָרנישט!
מיר זאָל האָבן דעם העכסטן רעספּעקט פֿאַר וואָס, אָבער גאָרנישט מער.
נאך יענעם וידוי און נאך דעם דריטן טור ארום דעם בית המקדש, האבן מיר צוזאמען געגעסן דאס גאנצע עסן, וואס די פרויען פון אונזער נייעם מאנקס פאמיליע האבן געקאכט פאר די געסט. דע ר מאן , װעלכע ר הא ט איבערגעלאז ט זײ ן פרו י או ן קינדע ר 6 חדשים .
מען האָט אונדז דערלאַנגט אַ פּלאַסטיק טעלער מיט כינעזישע בלומען. דער מאָנק אַלײן האָט געטראָגן זײַן מאַראַנץ קיטל און האָט מיט כּבֿוד געטראָגן זײַן אָפּגעגאָלטענע שאַרבן. באָולז און גרויס אַלומינום פּאַץ מיט לאָקשן זופּ זענען געזעסן אויף לאַנג טישן באדעקט מיט פּשוט ווייַס לתונט.
איך האָב געקוקט אויף דער פרוי סאָפּאַ. זי האט אויסגעזען װי א מײדל. אירע האָר האָט געלויכטן אין דער שטעלנדיקער ליכט, ווי אַ שנעלער בעק אין אַ טראַפּישן וואַלד האָט געכאַפּט וויינענדיקע שטראַלן פון זונשייַן.
און נאָך קלאָר אונדזער טעלער, די מיידל געבעטן מיר צו באַזוכן ווינפריד. ע ס אי ז געװע ן פינ ף אזײגער , ד י זו ן אי ז געפאל ן הינטער ן היכל , א װינטל . ברוינע ווי ציגאר פעלן, אויסגעקריצט אין א זעמל און קרוכלע טרוקן, האבן די ערשטע בלעטער זיך אראפגערינגלט פון די שטארקע צווייגן פון דער ריי טיקביימער. ווי שנעל ווי וואַסער וואָלעס זיי געלאפן און ראָולד צו די דיטשיז.
די זון איז געבליבן װי געל אין בורשטין.

קאָראַט, אקטאבער 2016 - לאַנגקאַווי, דעצעמבער 2019