Kronkel clears kanyang lalamunan at muses sa Pasko

Natagpuan ko si Simon sa isang hindi magandang tingnan na bar, na tila na-knock out sa sobrang alkohol na hapunan sa Pasko. Napakagulo niyang tingnan, sa pananamit at ekspresyon ng mukha. Ang pagkawala ng kagandahang-asal ay mukhang kaawa-awa, ngunit siya ay lumaban dito nang buong tapang.

Sa kanyang ulo ay isang pula, puting-linya na matulis na sumbrero na sa mga regular na pagitan ay tumataas sa isang tuwid na estado at pagkatapos ay naglalabas ng lahat ng uri ng liwanag na senyales pati na rin ang isang music box na bersyon ng Jingle Bells, na tila upang mapataas ang diwa ng Pasko.

Si Simon ay gumawa ng galit na galit na pagtatangka na ituon ang kanyang dalawang mata sa akin nang sabay-sabay at diretso sa puntong: "Alam mo ba kung ano ang isang br*****?"

Sa lugar ng mga asterisk ay gumawa siya ng isang tunog na kahawig ng isang taong masiglang humihimas sa kanyang lalamunan bago gumawa ng seryosong pahayag. Napatingin ako sa kanya ng may pagtataka at napabuntong-hininga, "Anong sinasabi mo?" Minsang nabanggit ni Einstein na hindi maikakaila na patunay ng katangahan na gawin ang parehong bagay nang dalawang beses at pagkatapos ay asahan ang isang ganap na naiibang resulta sa pangalawang pagkakataon kaysa sa unang pagkakataon. Si Simon ay nahulog sa bitag na iyon gamit ang dalawang paa sa pagkakataong ito, walang alinlangan dahil sa kanyang kalasingan, at idinagdag sa akin sa medyo nakataas at pinalakas na tono: "Alam mo ba kung ano ang isang br*****?".

Hindi ako makagawa ng tsokolate dito at iminungkahi ko kay Simon na isulat ko ang salitang iyon, pagkatapos ay ibinigay sa akin ang resulta sa isang banig ng beer: brougham. "Hayaan mo akong mag-isip sandali," sabi ko sa kalahating bilis upang makatipid ng oras, "hindi ito ang klasikong sapatos ng lalaki na may mga butas dahil iyon ay isang brogue…." “Oo, alam ko iyan,” naiinip na putol sa akin ni Simon, “pero ano nga, di ba?” Bumigay ako at tinanong siya kung alam niya ba talaga ito at kung paano niya nakuha ang salitang iyon. Galit niyang sinabi na ang salitang ito ay minsang lumitaw sa Pambansang Diktasyon at walang sinuman ang nakakuha ng tama: walang nakakaalam ng salita at walang nakakaintindi nito. Ang kahulugan ay ibinigay kaagad sa pagdidikta: ito ay isang saradong karwahe, na hinila ng isang kabayo.

"Bilang isang bata ay dinadala ako sa simbahan tuwing Linggo sa isang tilbury, isang kalahating bukas na karwahe na hinihila ng isang kabayo, ngunit wala akong narinig na drougham." Ngayon ay si Simon naman ang natigilan: “Ano? Nakasakay ka na ba sa karwahe? At nasa simbahan ka ba??" Nagpasya akong sagutin lamang ang huling tanong at sinabi sa kanya na ako ay nagmula sa isang Katolikong background, ngunit nagpaalam sa pananampalataya nang ako ay umabot sa mga taon ng pag-unawa. Iginiit ni Simon at ipinahayag ang hinala na ako ay isang napakabuti at banal na bata bago ako tumalikod, at maaari lamang akong sumang-ayon. Pagkatapos ay nag-zoom in siya sa Pasko at tinanong kung ano ang pakiramdam ko sa aking paglaki. Well, medyo iba iyon sa nararanasan natin dito sa Thailand!

Sinabi ko sa kanya na para sa amin na mga Romano Katoliko, nang ang kapanganakan ng sanggol na si Hesus ay nasa sentro, na inilalarawan sa eksena ng kapanganakan kasama ang bata sa isang sabsaban, sina Maria at Jose sa tabi nila, ang baka at ang asno ay bumuga ng mainit na hininga sa ibabaw ng sanggol. , ang mga pastol ay dumating kasama ang kanilang mga tupa (kabilang ang, kapansin-pansin, palaging isang itim), isang anghel na may banderole na lumutang sa itaas ng pasukan at noong Enero 6 ay dumating ang tatlong pantas na lalaki o mga hari, sakay ng isang kamelyo, na may kasamang kamangyan, mira at ginto. Isang nakakaantig na eksena.

"At ang Christmas tree?" Gustong malaman ni Simon. “Naku, hindi pumasok yan! Iyon ay isang paganong bagay! At pagkatapos ay sa hatinggabi na misa kasama ang aking mga magulang, kumakanta ng mga awiting Pasko sa isang punong simbahan. Hindi yung Anglo-Saxon jingle jingle mula sa iyong pointed hat, pero seryosong continental songs, maganda!” “At pag-uwi mo, siguradong natatakpan ang mga regalo... naku, wala ka.” “Walang regalo, baliw ka ba! Natanggap na namin iyon mula sa Sinterklaas. Walang Christmas tree, walang Santa Claus, walang mga regalo sa Pasko, si baby Jesus lang at mga sausage roll.” “Sigurado ka bang nahulog ka sa iyong pananampalataya? Napakaganda mo pa ring pinag-uusapan….”

Napaniwala ko siya na puro nostalgia na lang ngayon para sa akin at wala na akong tunay na halaga sa kwento. Tinapos ko ang aking argumento sa kasabihang Italyano na si non e vero, e ben trovato: kung hindi totoo, 8 maganda pa rin. Napabuntong-hininga si Simon at sinabing: “Tama ka, ang ganda ng kwento. Ano ang natitira dito maliban sa mga makinang na higanteng cone tulad ng mga Christmas tree, pawis na Santa Clause, kumikinang na mga bola, walang katapusang musical whining at food festival?” Hinubad niya ang kanyang nakatutok na sombrero at biglang naging pamilyar na muli. Binati namin ang isa't isa ng Maligayang Pasko.

Pagbalik sa condo ko, laking gulat ko nang ma-realize ko na hindi ko pa pala tinanong ang tungkol sa mga alaala niya sa Pasko at hindi ko talaga alam kung anong denominasyon siya. Talagang kinailangan ko siyang kausapin muli tungkol doon. Sa susunod na taon.

- Na-repost na mensahe -