Доживите све на Тајланду (13)

Још једна епизода серије прича, која говори како су ентузијасти Тајланда доживели нешто посебно, смешно, радознало, дирљиво, чудно или обично на Тајланду.

Vandaag een leuk verhaal van Theo van Raaij over zijn eerste reis naar Thailand, dat wij met toestemming van de Facebook pagina Thailand Community hebben overgenomen.

Ако и ви желите да поделите своје искуство са нама и читаоцима блога, пошаљите своју поруку, евентуално са фотографијом коју сте сами снимили, уредницима путем контакт.

Ово је прича о Theo van Raaij

Mijn eerste reis naar Thailand

In 2016 ga ik voor de eerste keer naar Thailand. Na een paar andere steden besluit ik Ao Nang te gaan bekijken. Aangekomen op de luchthaven van Krabi weet ik dankzij YouTube meteen de plek te vinden voor de buskaartjes naar Ao Nang. De bus zal me afzetten bij “The Morning Minihouse Aonang” en de chauffeur weet meteen waar het is. Aangekomen bij het hotel kunnen ze mijn boeking niet terug vinden. Het hotel blijkt het Mini House Ao Nang te zijn en niet het door mij geboekte hotel. De taxi- en tuktuk-chauffeurs willen mij wel voor een aardig hoog bedrag daar naar toe brengen dus ga ik de 2 kilometer gewoon lopen.

Eenmaal aangekomen bij het hotel biedt de eigenaar meermaals zijn excuses aan voor het feit dat anderen me naar het verkeerde hotel hadden gebracht. Vraagt me waarom ik niet gebeld heb, want dan had hij me wel opgehaald. We hebben het uitgebreid over waarom ik in Ao Nang ben en hij legt me in vogelvlucht uit waar ik wat kan vinden in Ao Nang.

Na een verkoelende douche ga ik op weg naar het centrum van Ao Nang, wat ongeveer 10 tot 15 minuten lopen is. Het is ondertussen al donker en ik ben net op weg als een motor op me afgereden komt. Het is de eigenaar van het hotel. Het gesprek gaat vervolgens in het kort als volgt: Waar ga je heen? Het centrum. Ga je alleen? Ja, ik ben alleen hier tenslotte. Ga je dat hele eind lopen? Het is maar 15 minuten lopen, dat red ik nog wel.

De hotel eigenaar vindt dit allemaal niet kunnen en biedt mij ter plekke zijn motor aan, want ik ben zielig en alleen en dan ook nog zo’n eind lopen op mijn leeftijd. Ik kan de motor de rest van de avond gebruiken en de beste man loopt dan wel zelf naar het hotel. Deze man kent mij welgeteld nog geen 2 uur en biedt mij gewoon zijn motor aan. Beleefd leg ik hem uit dat ik nog prima kan lopen en ik wil mogelijk ook nog een cocktail drinken en dan is rijden op een motor niet zo handig. De hotel eigenaar stemt in, maar staat er vervolgens wel op dat hij me naar het centrum brengt. Een bijzondere vriendschap is geboren.

De hotel eigenaar en zijn vrouw helpen me bij het boeken van eilandentrips, het huren van een motor, het bezoeken van de plekjes rond Ao Nang die niet toeristisch zijn, het spreken van de Thaise taal en zoveel andere dingen, dat mijn bezoek van een paar dagen uiteindelijk uitloopt naar een verblijf van 1,5 week.

Ik krijg bij het afscheid nog een sleutelhanger en zet vervolgens The Morning Minihouse Aonang bij Google op de kaart. Dat is tenslotte het minste wat ik terug kan doen voor zulke bijzondere vrienden.

De foto is overigens van 2019 toen ik samen met mijn vriendin Ning deze bijzondere vrienden weer ging bezoeken en hun aan elkaar voorstelde.