Murgjit në BanLai
Në shtëpinë e Thisë dhe sidomos pas saj është shumë e zënë. Rreth dhjetë gra janë duke gatuar. Gjethet e bananes mbushen me oriz. Poçet gjigante me mish janë në zjarr. Burrat ndërhyjnë në dekorimin e shtëpisë. Vetëm tani e kuptoj që murgjit po vijnë sonte.
Rreth orës tre vendos që mund ta trajtoj veten dhe derdh një gotë Mekong. Më vonë i kërkoj Yotit, një kushëri i Thias, të derdhë një gotë për burrat e zënë. Me, djalin, vjen në shtëpi dhe më përshëndet me një vai të rregullt. Shkoj shumë mirë me të, aq më tepër që kam një lojë kompjuterike me vete. Loth, gruaja e tij, vazhdon të më pyesë se çfarë dua të ha.
Nëntë murgj
Një litar me flamuj të bërë vetë është shtrirë rreth shtëpisë. Brenda ka nëntë dyshe luksoze përgjatë një muri, sepse nëntë murgj po vijnë. Nëntë është një numër me fat sepse tani kemi Ramën IX. Pas çdo rrogoze është një jastëk dhe para çdo murgu është një pështymë, një litër ujë, një Fanta dhe një paketë cigare, sepse murgjit dinë vetëm një stimulues, pikërisht duhanin. Në një cep është altari i prishur me disa statuja të Budës dhe xhingla fetare.
Nëntë murgjit vijnë nga tempuj të ndryshëm, sepse tempulli në BanLai nuk ka aq shumë. Me sa duket ka edhe një më të lartë se njeriu i parë i BanLait, sepse ky murg ulet më afër altarit dhe merr menjëherë frerët, d.m.th. lidh një litar rreth dy statujave të Budës dhe ia zhvarros murgut pranë tij, numri i BanLait. një. Ky ia kalon atë tjetrit, dhe kështu me radhë deri në të fundit, një murg i lezetshëm i vogël (kontrolluesi im drejtshkrimor dëshiron ta ndryshojë këtë në trumcak, por unë refuzoj). Shefi ka një zë që më kujton pastorin Zelle. Ky burrë predikonte në një kishë në Rockanje dhe në verë vendoseshin karrige jashtë për të larëve, të cilët nuk duhej të humbisnin asnjë fjalë pa sistem zanor. Një detaj i veçantë për këtë predikues ishte se ai ishte një kushëri i dytë i Margaretha Zelle nga Leeuwarden, e cila u bë më e famshme me emrin e saj artistik, Matahari.
duke kënduar
Kthehu tek BanLai. Përpara se të fillojë ceremonia, shefi ndez një puro nga xhepi i tij. Kështu që unë i ofroj murgut tonë një puro, i cili e pranon me kënaqësi. Pak çaste më vonë, fillon këndimi. Me zë të lartë dhe me ritëm të shpejtë. Duhen rreth njëzet minuta. Më pas hidhet uji në tas dhe përsëri falen lutjet. Shtëpia është e bekuar. Pas përfundimit të punës, shumica e murgjve zhduken shpejt. Secili me një zarf të mbushur. Murgu ynë vazhdon të bisedojë për pak kohë. Pastaj të gjithë të pranishmit marrin ushqim dhe pije dhe vendoset muzikë. Festë për familjen dhe miqtë. Murgjit nuk hanë më pas njëmbëdhjetë të mëngjesit.
Të enjten në mëngjes zgjohem në orën shtatë dhe vërej me tmerrin tim se nëntë murgjit tashmë kanë ardhur. Ndërsa bëj dush, këndimi fillon përsëri. Si herët e mëparshme, vërej se të pranishmit janë kryesisht të moshuar. Pas pesëmbëdhjetë minutash lutje, murgjve u sigurohet një vakt mjaft i mirë. Murgu Zelle nuk ha. Ai largohet me shoferin e tij murg. Kështu, murgu ynë bëhet numër një. Të gjithë murgjit mbajnë me vete tiganin e tyre, të cilin zakonisht e përdorin për të marrë orizin herët në mëngjes. Tani fshatarët, secili me shportën e vet me oriz, vijnë të mbushin këto tigane. Kryemurgu bekon të gjithë të pranishmit duke spërkatur ujë të shenjtëruar. Murgjit largohen dhe unë i jap murgut tonë, jashtë protokollit, një kuti puro. Ai thotë me kujdes, faleminderit.
I dehur
Kur murgjit janë larguar, njerëzit fillojnë të hanë dhe të pinë uiski të bardhë. Pastaj hanë gratë që kanë përgatitur gjithçka. Muzika është me zë të lartë. E tmerrshme. Jo një ton i pastër. Meqenëse të gjithë duan të dalin mbi muzikën, bërtitja është e nevojshme. Të gjithë e bëjnë këtë, kështu që muzika për fat të mirë dëgjohet vetëm në sfond. Është e çuditshme që gratë e moshuara argëtohen më shumë. Ata duartrokasin duart dhe kërcejnë me njëri-tjetrin. Ata kryesisht duan të fotografohen, por unë ndalem me kaq. Në orën dhjetë mbaron festa, por njerëzit e dehur qëndrojnë. Marr motoçikletën time të vogël, të cilën e sollëm me vete, në ChiengKam dhe blej disa libra komike për With. Kur kthehem, gjej disa gra peshku të dehur që llafazanin, të cilat vështirë se më frymëzojnë. Unë tërhiqem në dhomën time, në fund të fundit, unë kam dhomën time në këtë shtëpi, por një djalë i dehur vjen të më shqetësojë. Mendoj se më thotë se ka tumor në kokë dhe se i duhen para për spital. Unë nuk bëj bamirësi, ndaj e përzë nga dhoma. Unë vendos se do të ishte e mençur për mua të shkoja në një pishinë katër milje nga këtu.
Të premten bëjmë një udhëtim të bukur. Thia me grua dhe fëmijë, Pot ditto, Yot vetëm, sepse gruaja duhet të lindë këtë muaj dhe sigurisht xhaxhai. Meqë ra fjala, më duhet të përmend se kur ngrihem, Loth-i ka gati ujë të nxehtë për kafen time. Mirë, kështu duhet të jetë. Kafeja pasohet nga një supë e shijshme me oriz. Fillimisht shkojmë në veri, drejt ChiangRai, por pas njëzet kilometrash kthehemi djathtas, drejt Laosit. Pak para një kalimi kufitar, të cilin nuk ju lejojnë ta kaloni, rruga përkulet majtas. Është një rrugë shkëmbore nëpër male. Një zonë e bukur e papërshkrueshme.
Yao
Ne shohim rregullisht përfaqësues të një fisi kodrinor, Yao, në anë të rrugës. Njerëz të vegjël, të veshur kryesisht me të zeza. Zakonisht mbajnë një lloj shtëllunge kallami, nga i cili bëhen fshirëse. Unë jam i habitur që kjo rrugë ka edhe një numër, 1093. Përfundimisht ajo duhet të përfundojë në ChiengKong, por ne nuk do të shkojmë aq larg. Destinacioni ynë është një mal nga i cili keni një pamje të Laosit dhe lumit Mekong. Në rrëzë të këtij mali ne hamë në një fshat të popullit Yao. Unë u godita nga një billboard Philips. Ne gjithashtu shkojmë kudo.
Pas vaktit dhe një shishe Mekong, fillojmë ngjitjen. Pas vetëm disa metrash, shikoj lart dhe kuptoj se nuk do t'ia dal kurrë në jetën e tij. E them me vendosmëri se do të pres në restorant. Pastaj Yot papritmas kujton se ka një rrugë për një makinë përpara. Të gjithë ecin dhe Thia, Yot dhe unë shkojmë me makinë. Gjejmë një shteg të ngushtë dhe të pjerrët dhe më në fund mbërrijmë në një pllajë, ku makina nuk mund të shkojë më tej. Të tjerët i shohim që i afrohen majës mbi kurriz. Xhaxhai (i ati i Yotit), gjashtëdhjetë e dy vjeç, është i pari lart. Kështu që ai mund të pijë edhe më shumë se uiski im. Duhet të ngjitemi ende në një distancë relativisht të shkurtër dhe falë faktit që Thia dhe Yot më shtyjnë me radhë, ia arrij. Unë ngrihem pa frymë. Pamja është e mrekullueshme. Pikërisht poshtë nesh është Laosi. E paarritshme nëse nuk kërceni.
Në Laos, Mekong gjarpëron rrugën e tij. Kjo është e vetmja zonë ku Mekong nuk është kufiri. Është kaq bukur këtu saqë jam i vetëdijshëm se kjo është një nga arsyet pse jam këtu Tajlandë dëshiron të vazhdojë të jetojë. Të gjithë kthehemi me makinë dhe hamë diçka në një fshat tjetër. Kur të kthehemi në ChiengKam, ushqimi duhet të blihet përsëri. Unë them që nuk jam i uritur dhe nuk paguaj. Nuk arrij ta kuptoj Thia që mendoj se është më mirë të tregohesh bujar me të, me gruan dhe djalin e tij, por që nuk dua të ushqej dymbëdhjetë të afërm çdo ditë. Në shtëpi pimë Mekong. Xhaxhai me kënaqësi pi së bashku.