Iluzioni optik si një formë arti në Korat
Sa herë që punojmë (vullnetarë) në Fondacionin House of Mercy, ne gjejmë kohë edhe për veten tonë. Zakonisht kalojmë më shumë se tre javë. Dy javë për punë dhe më pas më pak se një javë për vizitë në Tajlandë. A mund të zhyten të gjitha përvojat dhe ne të paktën do të kthehemi në shtëpi disi të pushuar. Këtë vit, Henny dhe unë u vendosëm në Nakhon Ratchasima ose Korat.
Ne vendosëm që ditën e fundit të festës ta kthejmë në një ditë muzeale. Ne kishim parë një broshurë në tavolinën e hotelit të një lloj ekspozite arti: Artet e Koratit. Ishte edhe në hartën tonë. Meqenëse ne kurrë nuk kemi pasur një hartë me këngëtar rreshtat, ne gjithmonë duhet të pyesim se cilën këngë kënge të kemi. Ne nuk flasim tajlandisht dhe prandaj jemi të varur nga anglishtja e adresuesit.
Zonja në stacionin e autobusit ishte shumë e dobishme. Ajo na parkoi në një karrige në dhomën e pritjes dhe pas rreth dhjetë minutash na çoi te një kanape. U largua menjëherë dhe në daljen e parë tashmë shkoi në drejtim të gabuar sipas hartës sonë. Na disa qindra metra dolëm, falënderuam me dashamirësi dhe paguam shoferin dhe ndaluam një këngë të rastësishme.
Shoferi i kësaj na vendosi në rrugën e duhur të këngës. Çdo kthesë dhe kthesë duke ndjekur hartën tonë ne erdhëm në drejtimin e duhur. Por…. krejt papritur u kthye dhe mori një rrugë tjetër, shkoi të mbushej diku dhe ne humbëm. E pyeti shoferin, por ai nuk mund të lexonte një hartë.
Filluam të ecnim rastësisht, por shpejt na mjaftoi kjo. Kështu i ramë ziles diku. Shpjegoi dhe tregoi se çfarë donim në kartën dhe dosjen. Gruaja na kuptoi dhe na tha si të ecnim në anglisht, por ne nuk e kuptonim këtë. Por ajo e kishte zgjidhjen: thirri burrin e saj, i cili drejtoi makinën dhe na çoi në muze: poshtë rrugës, kthehu majtas dhe pas disa qindra metrash ishim në destinacionin tonë. Ne e falënderuam shumë atë dhe gruan e tij, natyrisht.
Kur mbërritëm në muze, na pritën me shumë respekt. Ne paguam dhe na kërkuan të hiqnim këpucët dhe në vend të kësaj na dhanë pantofla. Në një tempull duhet të hiqni edhe këpucët, ndaj nuk na dukej shumë e çuditshme. Por ne nuk kishim marrë ende pantofla në ndonjë tempull.
Na ftuan të vizitonim muzeun me një valëzim krahu. Janë të gjitha dhoma me murale. Ndonjëherë ata vazhdonin në dysheme: prandaj këpucët i hiqni dhe pantoflat. Pranë çdo pikture ishte një shenjë në tokë. Një foto se si mund ta kapni pikturën në film ishte varur aty pranë.
Në pikturë mungonin gjithmonë një ose më shumë persona. Synimi ishte që njëri nga vizitorët të qëndronte në pikturë dhe që vizitori tjetër të bënte një foto nga shënimi. Piktura e papërfunduar ishte e ndriçuar mirë, kështu që ju mund (dhe duhet) të punoni pa blic. Fantastike.
Ne ishim të vetmit vizitorë dhe kaluam shumë mirë duke fotografuar njëri-tjetrin për disa orë. Pikturat janë bërë nga artistë tajlandez.
Dërguar nga Adelbert Hesseling