Mësuesit në jug jetojnë me frikë çdo ditë

'A kam frikë? Po, kam shumë frikë, por kam një familje për t'u kujdesur.' Bangkok Post, foli me tre mësues në jugun e shkatërruar nga dhuna, ku mësuesit vriten rregullisht.

Khru Doh

Doh (50) is ‘government employee’ (werknemer in regeringsdienst) en geen ‘official’ (ambtenaar). De niet-ambtenaren werken doorgaans als onderwijs-assistent, maar omdat er een tekort aan onderwijzers is, staan ze ook wel alleen voor de klas. Omdat Doh geen ambtelijke status heeft, heeft hij geen recht op bescherming van militairen, hij kan geen aanvraag doen voor overplaatsing en hij kan ook geen overheidslening met zachte voorwaarden afsluiten. Hij verdient minder dan een onderwijzer met de status van ambtenaar, maar ontvangt wel een maandelijkse gevarentoeslag van 2.500 baht.

Doh werkt in een school in Pattani, die in de zogeheten ‘rode zone’ ligt. Bijna elke dag worden op de weg die hij naar en van school moet nemen, mensen doodgeschoten. Om risico’s te vermijden, reist hij buiten de spitsuren, een rit van 30 minuten met de motorfiets. Soms vertrekt hij eerder, soms later. Waarom doet hij dit allemaal? ‘The reason I keep doing it is only because I want the children to be able to study.’

Khru Ya

‘Opstandelingen hebben een gezegde: “Get Buddhists, gain merit”. Ze geloven dat ze naar de hemel gaan, wanneer ze boeddhisten doden.’ Ya is een gepensioneerd moslimonderwijzer in Pattani. Hij heeft zijn geboorteplaats zien veranderen van een vredige plaats die cultureel schitterde, naar een plaats waar het dagelijks leven gedomineerd wordt door angst en verdriet.

Meester Ya woont en werkte in een gebied dat streng bewaakt wordt en waar in tegensteling tot andere plaatsen relatief weinig aanvallen plaatsvinden. ‘We hebben ongeveer één bomaanslag per maand. Alhoewel het geweld me persoonlijk nauwelijks treft, zijn veel vrienden van me gewond of gedood.’

Iedere ochtend moeten de onderwijzers in Ya’s streek wachten op een militaire truck om hen op te halen. Degenen die liever met hun eigen wagen naar school gaan, moeten in het militair convooi meerijden. Nadat de schooldag is begonnen met het hijsen van de vlag, vertrekken de soldaten. Tijdens de middagmaaltijd komen ze terug en ’s avonds excorteren ze het personeel weer naar huis.

Sinds in 2004 het geweld oplaaide, zijn al 157 onderwijzers, voornamelijk boeddhisten gedood, want die worden beschouwd als vertegenwoordiger van de gehate regering. De opstandelingen staan bekend als jone (unaffiliated bandits) en jone gra jork (cowardly bandits).

‘Ze hebben het gemunt op onderwijzers omdat die ongewapend zijn en gemakkelijk te doden. Daarom noemen we ze jone gra jork. Wat ze eigenlijk willen, is de soldaten uit het gebied verjagen, zodat ze ongehinderd in drugs kunnen handelen.’

‘De mensen in mijn streek zijn bang om met informatie naar de politie te gaan of zelfs met agenten te praten. Als de jone gra jork erachter komen, wordt die persoon doodgeschoten. Dus nu leven we constant in angst.’

Khru Pol

Meester Pol verruilde een goed betaalde baan aan een particuliere school in Yala voor een baan aan een openbare school, 30 kilometer vanaf zijn woning in Betong. Hij verkreeg de ambtelijke status, waardoor hij en zijn gezin nu beter af zijn. De eerste maanden reed hij elke dag van huis naar school en terug. ‘Maar toen realiseerde ik me dat het te gevaarlijk was omdat ik door dichtbegroeide jungle in een heuvelachtig gebied reed. Nu overnacht ik doordeweeks in een dienstwoning en maandag en vrijdag pikken soldaten de onderwijzers die met het weekend naar huis gaan, in een grote truck op.’ Wanneer Pol ergens naar toe moet, krijgt hij ook een militaire escorte.

‘Ik heb me altijd veilig gevoeld met soldaten die me beschermden, maar sinds twee onderwijzers op klaarlichte dag in hun school zijn vermoord door mannen die verkleed waren als soldaat, vertrouw ik niemand meer.’ [Op 11 december drongen vijf mannen in uniform op klaarlichte dag de Ban Bango school in Mayo (Pattani) binnen en doodden de directeur en een onderwijzer.]

‘Het is erg gevaarlijk, waar ik nu ben. Net als ieder ander, ben ik bang. Ik wil niet sterven. Ik heb dit werk nu een jaar gedaan. Wanneer ik hier 2 jaar heb gewerkt, vraag ik om overplaatsing. Terug naar Besong, waar het veiliger is.

Bron: Bangkok Post; de namen van de drie onderwijzers zijn niet hun echte naam