Cudzoziemiec (32) skacze na śmierć na lotnisku Suvarnabhumi

Przeżyłem kilka samobójstw. Oczywiście nie powiedzieli i nie zostawili jasnej wiadomości. Ale byłem w stanie prześledzić coś wstecz do kilku. W krótkim okresie poprzedzającym ich odejście zachowywali się niepozornie, towarzysko, przyjaźnie. W przeciwieństwie do poprzedniego okresu, który charakteryzował się zmartwieniami, depresją, strachem lub rozczarowaniem. Doprowadziło mnie to do następującego stwierdzenia (niepopartego badaniami naukowymi): to właśnie zdecydowana decyzja, by wyjść z czasem i dniem, dała im przestrzeń i siłę, by przez jakiś czas żyć „normalnie i szczęśliwie”. Być może ich postanowienie uczyniło ich życie przyjemnym na krótką chwilę, na zaplanowany krótki okres czasu. Wystarczy, by uwolnić się od cierpienia i cieszyć.
Nie zdziwiłbym się, gdyby mężczyźni pojechali do Pattaya właśnie z takiego powodu, by poluzować hamulce i cieszyć się. Nikt niczego nie podejrzewa, ani nawet nie może podejrzewać, bo przez chwilę są naprawdę szczęśliwi i zachowują się normalnie.
Szkoda, że ​​nie zastanawiają się wystarczająco nad tym, co to oznacza dla najbliższych krewnych i tych, którzy to widzą lub mają do czynienia ze szczątkami i muszą to posprzątać (podobnie jak maszyniści i służby ratownicze po kolejnym „zderzeniu z osobą” .

Dziwny pomysł (jeśli to prawda, dla niektórych): to właśnie ten straszny koniec umożliwia takiej osobie normalne życie. Chciałbym usłyszeć, czy to ma sens, czy nie.