Wat Saphan Hin jest wart stromej wspinaczki…

Co za Saphan Hin

Boże, jak się spociłem tego dnia… W piękny wiosenny dzień 2014 roku wyruszyłem na jednym z rowerów pomalowanych na efektowny róż Barbie, który Tharaburi Resort udostępnił gościom, do tak zwanej Strefy Zachodniej z Parku Historycznego Sukhothai.

Płonący bezlitośnie Copper Ploert nad moją głową zmuszał mnie do powolnej jazdy i w umiarkowanym tempie jechałem od jednej ruiny do drugiej, uważając, aby nie zrujnować się w ten upał… Zrobiłem to m.in. Wat Sanghkhawat, Wat Phrapai Luang i Wat Maechon, gdzie szczególnie szukałem szerokiego i chłodnego cienia na szczęście wszechobecnych drzew. I oczywiście musiałem też odwiedzić tajemniczą Wat Si Chum z ogromnym siedzącym Buddą. Świątynia, której absolutnie nie można przegapić podczas wizyty w Sukhothai. Moja wizyta na tej stronie nie przeszła niezauważona, ponieważ ku wesołości kilku autobusów wypełnionych dojrzewającymi uczennicami zrzuciłem łańcuch z roweru w pobliżu parkingu. Najwyraźniej nic tak nie stymuluje tajlandzkich mięśni śmiechu, jak głośno przeklinający i obficie spocony Farang, któremu udaje się to dopiero po kilku próbach ponownego ujeżdżania jego – już nie tak – szlachetnego żelaznego rumaka…

Ścieżka do Wat Saphan Hin

Tak czy inaczej, ostatnim punktem programu tego dnia był Wat Saphan Hin. W drodze do tego miejsca omal nie zwaliłem się z nóg przez jedną z tych kolorowych, błyszczących ciężarówek, które czasami niebezpiecznie meandrując i ze zdecydowanie za dużą prędkością pędziły Trasą nr 12, główną drogą z Sukhothai do Tak . Ale szczęście jest z tymi, którzy wytrwają i po ostatnich kilkuset metrach żużlową drogą na lewo od tej ruchliwej drogi dotarłem wreszcie do podnóża pagórka, na którym gdzieś w XIII wieku naszej ery stoi ta buddyjska świątynia został zbudowany. Chociaż nazwa pagórek – jak mogłem się od razu przekonać – nie oddaje dość stromej iw tych temperaturach dość męczącej wspinaczki, jaką trzeba pokonać, by dotrzeć do obiektywu. Nawiasem mówiąc, nazwa Wat Saphan Hin oznacza „Świątynię Kamiennego Mostu” i jest to bezpośrednie nawiązanie do ścieżki prowadzącej na szczyt wzgórza, złożonej z szorstkich głazów i gładkich płyt.

Co za Saphan Hin

Będąc na szczycie, sportowy gość zostaje nagrodzony pięknym panoramicznym widokiem na Stary Sukhothai i otaczającą go równinę. Świątynia Wat Saphan Hin znajduje się 12 metrów nad poziomem morza i jest całkowicie zdominowana przez imponującego wolnostojącego Buddę znanego jako Phra Attharot. Ten XNUMX-metrowy Budda stoi w tak zwanej pozie Abhayamudry - uspokajającym lub nieustraszonym geście ręki - z prawą ręką trzymaną pionowo z zewnętrzną dłonią. Jest to jeden z najstarszych wizerunków Buddy w Sukhothai. Legenda głosi, że syjamski król Ramkhamhaeng przyjechał na swoim słoniu do tej świątyni, aby złożyć wyrazy szacunku i medytować. Na lewo od tego stojącego Buddy znajduje się mniejszy, siedzący Budda, najprawdopodobniej z XV lub XVI wieku. Są wśród skromnych pozostałości czegoś, co kiedyś mogło być małym Wiharnem, salą modlitewną.

Schodząc ze szczytu zwróćcie też uwagę na małe chedi w kształcie lotosu, które można znaleźć w połowie wysokości. Zbudowany jest z cegieł w typowym dla Sukhothai stylu i pochodzi z XIV wieku. W niszach pod symbolicznym pączkiem lotosu znajdowały się niegdyś małe posążki Buddy. Dla tych, którym po takim wysiłku nie starczyłoby sił: kilkaset metrów dalej żużlową ścieżką można znaleźć pozostałości trzech świątyń/klasztorów w dżungli, które zbudowała tam buddyjska leśna sekta.

Na koniec dobra wskazówka: jeśli chcesz odwiedzić Wat Saphan Hin, zrób to rano, gdy jest chłodniej lub o zmroku. Nie pożałujesz…