Tajowie, oszczędny naród

Oczywiście wielu Tajów pożycza więcej, niż jest to rozsądne. Często na (zbyt) drogi samochód, ale jeszcze częściej z konieczności, np. na studia dla dzieci, na zakup nawozu, na start małej firmy lub na niespodziewane wydatki.

Na obraz wpływają również regularnie krążące historie, że Tajowie nie wybiegają poza dzisiejszy dzień, a następnie ilustrują to opowieściami o barmankach, które – przynajmniej przed kryzysem covidowym – miały duże dochody, ale gdzie pieniądze wyleciały za drzwi równie łatwo. Ale większość Tajów musi ciężko pracować na swoje pieniądze i dlatego zdaje sobie sprawę z wartości pieniądza nawet bardziej, niż zdaje sobie sprawę przeciętny farang. W swoim środowisku widzą też niezliczone przykłady ludzi, którzy na starość muszą wiązać koniec z końcem za 600 bahtów miesięcznie lub którzy są uziemieni z powodu niepowodzeń życiowych i kiepskiej opieki społecznej. Tajowie chcą zabezpieczyć się przed taką katastrofą, odkładając coś od czasu do czasu, jeśli to możliwe. Podam na to kilka przykładów.

Na przykład znam asystenta nauczyciela, którego miesięczny dochód wynosi 10.000 4 bahtów. Więcej niż jej wystarczy, bo żyje skromnie, nadal mieszka z rodzicami i nie ma dzieci. Kilka razy w tygodniu przekazuje pieniądze ze swoich dochodów organizacjom charytatywnym, od ludzi, którzy stracili domy, po głodujące słonie i oczywiście niezbędne instytucje buddyjskie. Ponadto inwestuje w fundusz rządowy ze zwrotem XNUMX%, do którego ma dostęp jako nauczyciel. Obecnie uczęszcza na kurs inwestycyjny, ponieważ chce również inwestować w akcje. Znam też studenta, który jest na ostatnim roku studiów i już kupił akcje. Oczywiście to tylko dwa przykłady, ale uderzające jest to, że obaj powiedzieli mi to nieproszeni, niezależnie od siebie. Prawdopodobnie trend wśród młodych ludzi w Tajlandii z dobrym wykształceniem.

Osoby starsze

Nie mogę podać żadnych przykładów osób starszych w mojej okolicy (Isaan) inwestujących w akcje. Zwykle oszczędzają w inny sposób. Na przykład znam starszą parę, której mąż ma szacowany dochód na 30.000 XNUMX bahtów, a żona prawdopodobnie zarabia więcej niż minimalny dochód jako fryzjer. Oprócz zakupu samochodu, od czasu do czasu kupują działki jako zabezpieczenie na starość. Ale zwykłe rodziny rolnicze również to robią, jeśli mają na to środki. Na przykład jest rodzina, w której mężczyzna oprócz pracy na polu ryżowym pracuje jako kierowca ciężarówki, a jego żona sprzedaje warzywa na lokalnych rynkach. Jednak od czasu do czasu udaje im się też dokupić trochę dodatkowej ziemi.

Ale bez wątpienia najpopularniejszym zabezpieczeniem emerytalnym w Tajlandii jest złoto. I jest ku temu kilka powodów. Na przykład na wsi praktycznie nie ma oddziałów banków, a wielu mieszkających na wsi Tajów prawie nigdy nie odwiedza miast. Złoto jest wtedy wykorzystywane jako dobra alternatywa dla konta bankowego. W samej stolicy prowincji, takiej jak Ubon, istnieją dziesiątki sklepów ze złotem, w których można kupić, ale także sprzedać złoto, gdzie różnica między ceną kupna i sprzedaży wynosi tylko około 3% w przypadku monet i trochę więcej dla bardziej popularnych naszyjniki. Złoto to można też chwilowo wymienić na pieniądze u lombardu lub posłużyć jako zabezpieczenie pożyczki od znajomych. Na przykład kiedyś otrzymaliśmy niezamówiony złoty łańcuszek jako zabezpieczenie pożyczki. Z takim zabezpieczeniem możesz mieć oczywiście pewność, że odzyskasz swoje pieniądze. Złoto ponadto od około 3000 lat sprawdza się jako inwestycja, która zachowuje swoją wartość, choć oczywiście podlega wahaniom cenowym. Poza tym, kto wie, czy złoto osiągnęło w tym stuleciu lepsze wyniki niż jakakolwiek giełda? A przy obecnych, szczerze mówiąc, ekstremalnych środkach podjętych przez wiele banków centralnych, można spodziewać się, że trend ten utrzyma się w nadchodzących latach.

Goud

Każdy, kto wątpi w posiadanie złota przez przeciętnego Tajlandię, nie zwracał uwagi i przegapił kolejki w sklepach ze złotem w ostatnich miesiącach. Ludzie w tych kolejkach stali tam, aby sprzedawać swoje złoto, a podaż była tak duża, że ​​niektóre sklepy ze złotem musiały zostać zamknięte, ponieważ nie miały już pieniędzy na zakup złota. Złoto to zostało ostatecznie sprzedane do Szwajcarii (podczas gdy Tajlandia jest zwykle importerem złota) i to w tak dużych ilościach, że zdaniem banku centralnego Tajlandii miało ono duży udział w dodatnim bilansie handlowym Tajlandii w tych miesiącach, a nawet spowodowało wyraźnie wyższy kurs bahta. Bangkok Post stwierdził, że duża podaż złota wynika z wysokiej ceny złota. Tajowie kupują złoto, gdy jest tanie i sprzedają je, gdy jest drogie, w przeciwieństwie do wielu zachodnich inwestorów, którzy nie kupują, dopóki wzrost nie trwa już od jakiegoś czasu. Bangkok Post ma niewątpliwie rację, ale jest to tylko częściowe wyjaśnienie.

Prawdopodobnie największą część sprzedaży stanowiło odwołanie się właściciela złota do funkcji złota jako zasobu w niespokojnych czasach. W ostatnich miesiącach czasy były trudne dla wielu Tajów, więc aby przetrwać, zostali zmuszeni do spieniężenia części swojego złota. Ponieważ złoto nie jest przede wszystkim inwestycją, ale bardziej niezawodnym zabezpieczeniem przed niepowodzeniami. Ta pewność może okazać się nieoceniona, jeśli, jak spodziewają się niektórzy ekonomiści, hiperinflacja dotrze do świata zachodniego, tak jak miało to miejsce w Republice Weimarskiej 90 lat temu. Oczekiwania te opierają się na obecnej ekstremalnej kreacji pieniądza oraz na fakcie, że banki centralne nie są w stanie znacznie podnieść stóp procentowych przy obecnym zadłużeniu wielu rządów, firm i osób prywatnych. Kiedy 40 lat temu inflacja osiągnęła szczyt, można ją było skutecznie stłumić, na przykład podnosząc oprocentowanie długu publicznego i kredytów hipotecznych do 13% w Holandii, a nawet do ponad 20% w Wielkiej Brytanii. Taki środek nadzwyczajny nie jest już możliwy. Jeśli przyjdzie hiperinflacja – czego nie spodziewam się i na pewno nie przewiduję, ale też nie wykluczam – tajski hodowca ryżu będzie miał szczęście na swojej pozycji jako producenta żywności i swoich złotych posiadłościach. A farang ze swoimi bezwartościowymi euro, jenami, dolarami lub funtami często będzie zależny od tego hodowcy ryżu. Wtedy role diametralnie się odwracają. Dodatkowy powód, aby być teraz miłym dla naszego tajskiego bliźniego, ponieważ za jakiś czas możemy go bardzo potrzebować.

Nieracjonalna pożyczka

Na koniec przykład niepotrzebnej i irracjonalnej pożyczki od tajlandzkiego hodowcy ryżu. Nie chcę przez to pokazać, że przeciętny Taj zaciąga nieodpowiedzialne pożyczki, ale że motywy irracjonalnego zachowania niewiele różnią się od motywów przeciętnego faranga. Wspomniany hodowca ryżu nie był zamożny - na przykład nie miał samochodu - ale niewątpliwie gryzło go to, że z 4 członków rodziny - oprócz rolnika, jego żony i dwóch córek - miał najmniejszy wkład w dochód rodziny . Co ważniejsze, miał oko na młodą kobietę i bardzo chciał jej zaimponować. Zdecydował się na zakup maszyny rolniczej, którą oczywiście musiałby sfinansować pożyczką, której zabezpieczeniem była ziemia żony. Jego żona była temu przeciwna, ale w końcu się poddała.

Mówiono też, że pożyczymy pieniądze, ale moja żona uznała to za nieodpowiedzialne, bo w tej wsi było już wystarczająco dużo maszyn rolniczych, a poza tym wiązało się to ze sporymi wydatkami. Rodzinie rolnika w końcu udało się załatwić finansowanie i jesteśmy już dwa lata dalej. Na szczęście do niedawna udawało im się terminowo spłacać raty i odsetki, ale obecnie grożą im odsetki karne za spóźnione lub niewystarczające spłaty. Moja żona położyła rękę na sercu – na szczęście nie była to duża kwota – więc są bezpieczni przez kolejny rok. A hodowca ryżu? Rzeczywiście mu się powiodło ze swoją dziewczyną, bo ona jest teraz w ciąży, choć w międzyczasie dowiedziała się też, że posiadanie maszyny rolniczej niekoniecznie oznacza, że ​​odnosi się sukcesy w życiu.

Czy coś takiego jest typowe dla Tajlandii? Nie, mój nauczyciel historii w liceum tłumaczył już zachowanie wielu władców hasłem „cherchez la femme”, co w tłumaczeniu oznacza „znaleźć kobietę”. Od Juliusza Cezara po francuskich królów potrafił wyjaśnić ich czasami niezwykle dziwne decyzje, wskazując na otaczające ich kobiety. Nawiasem mówiąc, ten krzyk nie pochodzi od historyka, ale od pisarza, ale to na marginesie.

To dziwne zachowanie nie ogranicza się do francuskich królów. Na przykład znajomy powiedział mi kiedyś w szczerym nastroju, że w młodości przebiegł wiele mil, aby schudnąć w prawdopodobnie beznadziejnej próbie zyskania przychylności młodej damy, na którą miał oko. I który mężczyzna zaprzeczy, że kiedykolwiek zrobił głupie rzeczy, aby zdobyć przychylność kobiety. Przynajmniej nie, choć nie będę wchodził w szczegóły.

Zapytaj naszych czytelników: czy kobiety też są aż tak irracjonalne?