List otwarty do kierowcy tuk-tuka

Drogi kierowco tuk-tuka, który dziś rano prawie mnie potrąciłeś,

Jak się dzisiaj miewasz? Piszę do Ciebie ten list, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie będziesz pamiętał tego wydarzenia. Musiałeś przegapić moją wykrzywioną twarz i moje maniakalne krzyki, kiedy podjechałeś. Nie obwiniam cię, rozumiem, że trudno jest zobaczyć, co się wokół ciebie dzieje, kiedy doskonalisz rolę dupka.

Zanim opowiem o tobie, pozwól, że się przedstawię. Jestem tylko średniakiem tajski, który robi różne dziwne rzeczy, takie jak mycie zębów przed pójściem spać, codziennie jem przepisane trzy do pięciu porcji warzyw, a czasem nawet owoce! Tak, jestem jednym z nich, prawie zagrożeniem dla społeczeństwa, jak najwyraźniej to widzisz.

Zgodnie z moimi głupimi pomysłami zawsze wybieram też przejście dla pieszych, gdy chcę przejść z jednej strony ulicy na drugą. Wiem, że większość przejść dla pieszych w Bangkoku służy tylko do dekoracji, więc podejmuję dodatkowe środki ostrożności. Zamiast po prostu przejść przez ulicę, czekam, aż zmieni się światło na czerwonym. Potem patrzę w lewo, w prawo, w górę, w dół, powtarzam tę procedurę, odmawiam szybką modlitwę i biegnę na drugą stronę.

Właśnie wtedy cię poznałem!

Dokładnie pamiętam, jak to się stało, wyszedłem z chodnika na ulicę z ciepłym powiewem zanieczyszczenia powietrza nad moją głową. Wszystkie samochody zatrzymały się na czerwonym świetle i czekały, aż licznik czasu osiągnie zero, a światło zmieni się na zielone. Na ten moment czekały też liczne motocykle i choć wielu motocyklistów bawiło się manetkami i groziło jazdą z dużym hałasem, to i tak się zatrzymywali.

Pochwalam zachowanie twoich kolegów kierowców tuk-tuków, z których większość wyłączyła silniki podczas tego oczekiwania. Cóż za wspaniały sposób na pokazanie ich przyjaznej dla środowiska natury i danie przykładu wszystkim innym pojazdom zanieczyszczającym powietrze.

To naprawdę magiczny widok. Rzadka orkiestra kolorowych pojazdów, wykazująca pełne zrozumienie dla koloru czerwonego, która wraz z pracującymi silnikami brzmi jak muzyka, podkreśla ład społeczny i przestrzeganie prawa.

Ale jak fałszywy puzon, kopiący zbyt wcześnie z przenikliwym dźwiękiem, pojawiasz się znikąd. Z wściekłością w sercu i gniewem płynącym w żyłach, postanowiłeś zamienić swojego tuk-tuka w maszynę do zabijania. Widzisz ludzi na przejściu dla pieszych, widzisz czerwone światło i postanawiasz nieco zwiększyć prędkość.

Czułem twój nieświeży oddech, kiedy przechodziłeś obok, a moje włosy rozwiewały się na wszystkie strony od wiatru, który wywołałeś. Miałem szczęście, że moje nogi są dość długie, więc zaszedłem wystarczająco daleko w samą porę, by uniknąć ciebie przechodzącej za mną. Wtedy nie mógłbym napisać tego listu.

Gdybyś zatrzymał się w czasie zamiast przyspieszać w drodze do celu (prawdopodobnie w drodze do piekła, bo tam jest twoje miejsce), byłbym Ci wdzięczny za zrozumienie, że życie potrafi być bardzo kruche. Powiedziałabym Ci, że dużo ćwiczę, zdrowo się odżywiam i staram się dokonywać w życiu dobrych wyborów, abym mogła żyć tak długo, jak długo wytrzyma moje ciało i narządy. Uprzejmie dodałbym, że nie jestem w stanie zapanować nad wszystkimi czynnikami zewnętrznymi przez długie życie, ale byłoby bardzo niefortunnie, gdyby jakiś wariat zabił mnie na przejściu dla pieszych.

Nie mogę się doczekać, kiedy pewnego dnia opowiem wnukom historię dzielnego kierowcy tuk-tuka, którego znałem z odległej przeszłości, który przejechał na czerwonym świetle, nie dbając o otaczający go świat. Mógł być w drodze do własnego domu, który płonął, aby uratować swoje dzieci, choć bardziej prawdopodobne jest, że wkrótce poderwie grupę niczego niepodejrzewających turystów i oszuka ich w zwykły sposób.

W każdym razie zostaniesz zapamiętany jako bohater narodowy, ale proszę, abyś wprowadził pewne zmiany w swoich nawykach za kierownicą, abym mógł żyć wystarczająco długo, aby zobaczyć moje przyszłe wnuki.

Ze szczerym gniewem i fantazjami o tym, jak szybko roztrzaskasz swoim tuk-tukiem o ścianę, pozdrawiam cię,

Sumati Sivasiamphaig

Na podstawie artykułu z dodatku Guru do Bangkok Post