Zgłoszenie czytelnika: Jutro jest cicho, ale dzisiaj….

Kiedy znów stawiam stopę na tajskiej ziemi i cieszę się spokojem przed domem, zwykle słyszę tylko ptaki. Teraz słyszę też maszynę mojego sąsiada kilkaset metrów dalej, która przetwarza ryż.

Kiedy patrzę na tę cudowną maszynę, mam wrażenie, jakby czas się zatrzymał. Napędzany ośmioma gwałtownie kołyszącymi się oponami, które wprawiają w ruch różne części i jestem zdumiony, że to wszystko wciąż pozostaje na swoim miejscu.

Starzec, który wszystko serwuje, nie martwi się, pewnie dlatego, że gdy tylko się rozjaśnia i zaczyna pracować, zaczyna też pić swój trunek. Ilekroć słyszę maszynę, zawsze podchodzę, żeby mu pomóc z gotowymi workami ryżu, a następnie układam je dla niego. Prawie nie da się ze sobą rozmawiać, częściowo ze względu na hałas maszyny, a mój tajski też jest bardzo ograniczony. Ale nawet bez słów widzę, że podoba mu się ta odrobina pomocy, którą otrzymuje. Zapytałem żonę, ile ma lat. według niej jest tak samo stara jak maszyna, na której pracuje. Cóż, prawdopodobnie będzie miał blisko sto lat.

Dzisiaj dźwięk dochodzi z innego kierunku. Ciężarówka wypełniona głośnikami, a na niej grupa muzyków, którzy wydają nad wioską 120 decybeli. Z przodu i z tyłu parady młodzież z wioski. Zamknięte są dwie ulice, zbudowano scenę ze stołami i krzesłami. I nigdy nie widziałem we wsi tylu pięknych samochodów jak dzisiaj.

Wydarzenie organizowane jest dla policjanta z Bangkoku, który aby nadać karmie swojej matki trochę blasku, przyłącza się jako mnich. Zaciekawieni, poszliśmy po sześciu godzinach, aby zobaczyć, co dzieje się na scenie. Idąc za przykładem Thai, stoły dla gości tuż przed sceną zapełniły się dużą ilością jedzenia i jeszcze większą ilością napojów. Wielu gości to koledzy policjanci z Bangkoku wraz z partnerami. Na imprezie było co najmniej sto osób, a ja byłem jedynym farangiem.

Następnie przechodząc obok stolików, aby zrobić kilka zdjęć, zostałem zaproszony, aby usiąść przy stole. Na szczęście kilku policjantów przyszłego mnicha znało trochę angielski, ale i tak nie czułem się swobodnie. Zmieniło się to po godzinie, zwłaszcza po kilku mocnych drinkach. Zanim poczułem się komfortowo, wyszedłem pod pretekstem, że muszę iść do toalety.

Następnie wycofałem się nieco i porozmawiałem z żoną, w bezpiecznej odległości od głośników. Nie uwierzyła mojej uwadze, że impreza kosztowała sporo bahtów i że prawdopodobnie zapłaciła za nią Farang, który jeździł po Bangkoku. Według niej za wszystko zapłacił z własnej kieszeni

Jutro znowu będzie spokój.

Pozdrowienia od spokojnego Izaana, czy nie?

Przesłane przez Pete'a