Доживувате сè во Тајланд (135)

Sangwan beach, Koh Larn

Paul Christiaans heeft al eerder verhalen voor deze serie geschreven, eerst over zijn eerste reis naar Thailand met het vrachtschip Koudekerk (aflevering 27), toen over zijn tweede kennismaking in 1971 (aflevering 32) en zijn derde vakantie in 1974 (aflevering 127). Het verhaal van die vakantie in 1974 was echter niet compleet, want er hoorde nog een weekje Pattaya bij. Lees zijn verslag daarover hieronder.

Op vakantie in Thailand 1974 (deel 2)

Terug in Bangkok logeerden we opnieuw in het Prince Hotel op de Petchaburi Road, waar veel Neckermann toeristen welkom waren. De Amerikaanse GI-soldaten waren vertrokken, waardoor het erg stil was geworden, de sfeer was nog wel erg Amerikaans.

Zo ook het menu in de coffeeshop, mijn favoriet was daar de krabcocktail, gevolgd door een peppersteak, maar dat ging steeds fout. Eerst kwam de steak, daarna de krabcocktail. Toen bestelde ik alleen de cocktail, waarop de serveerster zei: “En een peppersteak?” “Nee,” zei ik “alleen de cocktail.” De cocktail kwam en direct bestelde ik toen de steak, de dame snapte er echt niks meer van.

De laatste week gingen we naar Pattaya, waar ik nog niet geweest was. We vonden een geweldig plekje, een oude vissersboot omgebouwd tot een mooie bungalow op het strand van Wong Amattaya Villa. Geen idee of die nog bestaat, maar het was geweldig. ‘s Avonds op je voordek met een drankje, terwijl je de golven naar je toe hoorde komen.

Het uitgaansgebeuren was erg tam, geen Amerikanen meer en weinig toeristen. Ik ontmoette de legendarische Dolf Riks. Hij maakte mij wegwijs in de eisen die het voor mij mogelijk maakte om drie jaar later in 1978 naar Thailand te verhuizen.

Het eiland Koh Larn was voor dagjesmensen. Er woonde niemand, wat Thaise handelaren vertrokken ‘s morgens vanuit Pattaya daarnaartoe en gingen ‘s avonds weer terug. Wij hadden gehoord dat je rond het eiland kon varen in boten met een glazen bodem, zodat je de prachtige koralen op een makkelijke manier kon zien. Dat wilden wij wel. We huurden een vissersboot voor de hele dag. Eerst veel ijs in het ruim, waar ditmaal geen verse vis bij ging, maar bier.

Een rondje eiland, zwemmen in prachtig helder water, helemaal alleen en natuurlijk door de glazen bodem gekeken, echt heel mooi. Maar toen hadden we honger. De bootsman vaarde naar de andere kant van het eiland, waar een strandje was met daarop wat tafels en krukjes. Door het water liepen we daarnaartoe. We bestelden bier, er was geen elektriciteit, dus geen koud bier? Jawel hoor. Er werd gegraven in het strand, daar lagen onder de grond grote blokken ijs met het bier en andere drankjes tussen de staven ijs.

Wat is er te eten vroegen wij? Loop maar mee was het antwoord. We liepen de zee in waar bakken met verse krab in de zee lagen, dat was het menu. We moesten zelf aanwijzen welke krabben we wilden, die kwamen later op tafel op een schaal. Voor ons allemaal een houten rond bord, met daarbij een vork en een lepel en een houten knuppel. Dat vroeg om wat uitleg. Dus kregen we een demonstratie van de kok. De poten van de krab werden eruit getrokken, de joints van de poten werden met de houten knuppel kapotgeslagen, dan even trekken, en ja hoor, heerlijk krabvlees.

Het was een geweldige belevenis, maar Thailand is sinds toen natuurlijk enorm veranderd. Er zijn echter nog steeds overal in Thailand plekjes te ontdekken die wij niet verwachten of voor mogelijk houden. Mijn vrouw is zo iemand die deze plekjes opzoekt en die met veel liefde voor haar land en haar mensen aan bezoekers laat zien.