ນັກທ່ອງທ່ຽວຊາວໄທ ຢ້ານການສິ້ນສຸດຂອງ Lonely Planet
ມີນັກ backpackers ຈໍານວນເທົ່າໃດທີ່ຄົ້ນພົບປະເທດໄທທີ່ມີສະບັບ Lonely Planet ໃນມືຫຼືຢູ່ໃນກະເປົ໋າຂອງພວກເຂົາ? ສິ້ນຂອງ nostalgia ຍັງຈະຫາຍໄປ?
Backpackers die door Thailand reizen of plannen daarvoor hebben, maken zich zorgen om de geruchten die op internet de ronde doen. Is er een reislustig leven zonder de backpackersbijbel mogelijk?
Een herstructurering en veel ontslagen bij de redactie van Lonely Planet bevestigt het vermoeden. Insiders laten weten dat de gedrukte reisgidsen, die oorspronkelijk vooral populair waren bij rugzaktoeristen maar later ook het grote publiek wisten te veroveren, aan het einde van hun Latijn zijn.
Het bedrijf Lonely Planet werd in maart door BBC Worldwide verkocht aan NC2 en dat Amerikaanse bedrijf voert nu grootschalige herstructureringen door. Vorige week donderdag raakte bekend dat er in het hoofdkantoor in Melbourne honderd banen werden geschrapt. Er wordt geschat dat een derde van alle Australische werknemers hun baan verliest, omdat hun redactionele posities ‘overbodig’ zijn geworden. Ook in Londen, Nashville en Oakland worden ontslagen verwacht.
Verschillende media melden dat NC2 zich sterker wil focussen op de digitale component, maar het bedrijf ontkent voorlopig dat de gedrukte gidsen helemaal zullen verdwijnen. Toch zijn insiders en trouwe fans bang dat dit het begin van het einde is voor de iconische reisgidsen. Op Twitter herdenken heel wat reizigers Lonely Planet nu al door hun mooiste reisherinneringen te posten gevolgd door de hashtag #lpmemories.
Toen ik voor het eerst naar Azië kwam, zo’n 35 jaar geleden, wist ik van niks. Ik was zo onnozel, dat ik niet eens wist dat Kuala Lumpur in Maleisië lag en een week voor vertrek naar Singapore, dacht ik dat deze stad in Indonesië lag.
In Singapore bleef ik de eerste nacht in het New Seventh Story hotel en omdat niet zomaar meteen naar Medan kon vliegen, verbracht ik nóg een nacht in Singapore en wel in het Mandarin Hotel. Ik had genoeg voor twee maanden gespaard en kon me dit permitteren.
Eenmaal in Medan, leerde ik een Indonesiër kennen die de volgende dag met mij op zijn scooter naar Brastagi reed. Daar leerde ik andere toeristen kennen en deze lieten me de “Yellow Bible” zien. Dit was het boek: Southeast Asia on a Shoestring”, het eerste uit de reeks van Lonely Planet. Door dit boek kon ik mijn twee maanden verblijf uitrekken naar zes maanden.
Sindsdien heb ik bijna alleen maar reisgidsen van Lonely Planet gekocht. Alle andere reisgidsen waren vergeleken met deze toch niet echt hun geld waard.
Jammer als ze verdwijnen. Ik heb er jaren plezier van gehad.
Ik zou het jammer vinden als de Lonely Planet uiteindelijk zou verdwijnen, het hoort gewoon bij het reizen, er staat voor elk type reiziger informatie in. Ik heb er zelf 14 in de kast staan van landen in Zuidoost-Azie.
Anderzijds snap ik het wel. De reiziger wordt ook steeds moderner en daar hoort tegenwoordig een Ipad of Samsung Tablet bij, bijna elk verblijf bied Wifi (vaak gratis) aan of je loopt een internet cafe binnen. Je googled naar een verblijf in je volgende plaats en je kijkt bij Tripadvisor voor de beoordelingen.
Ik heb in 2012 twee maanden rondgereisd in Zuidoost-Azie en handig gebruik gemaakt van beide, de Lonely Planet en de Ipad!
Jack ທີ່ຮັກແພງ,
Wat een mooi verhaal over de Lonely Planet. We willen mogelijk aandacht besteden aan het verdwijnen van De Bijbel in ons programma. Kan ik je daarover benaderen? Mail me dan als je wilt: [email protected]
Ik hoor graag asap, groeten, Joyce
Misschien zorgt het internet tijd perk wel mee dat lonely planet wel verdwijnt. In toeriste gebieden hier in Thailand vind een internet shop op elke hoek van de straat waar je even alles kunt nazoeken ivm tickets hotels enz enz, wees nou eens eerlijk wie gaat er nog met een wereld ontvanger op reis, of boekt nog een ticket op een reisbureau dit zijn allemaal ding die achterhaald zijn, ook de lonely planet.
Maar bestaat de echte backpacker nog? Reizen met een backpack heeft niets te maken met backpakking!
Ik zie zo vaak zogenaamde backpackers, die komen met het vliegtuig aan, stappen in een taxi hup naar khoa san road, lopen een paar meter met backpack naar hun hotel, en vinden dat ze backpacken, dit allemaal heeft niets met het echte werk te maken.
ik heb ook vrijwel alle Lonely Planets van Azie.
Soms meerdere van een land om een beetje up
to date te blijven, want na 2 a 3 jaar was je boek wel
redelijk out of date. Als ik rondreisde had ik soms
meerdere Lonely Planets bij me. Dat was dan wel; weer
extra bagage. Ik kocht het boek meestal een paar weken
voor vertrek. Alleen het lezen bezorgde me al veel voorpret.
Ik kwam door het lezen altijd goed voorbereid op de plaats
van bestemming. Ik wist hoe ik van de airport naar de stad moest
komen. Had al een hotel op het hoog en een lijstje van MUST SEE.
De laatste jaren gebruik ik niet veel meer Lonely Planet boeken.
Ik reis met notebook en / of smart Phone. Overal is WIFI en
tijdens het ontbijt Google ik erop los.
Zolals TAK zegt de lonely voor Thailand is een zwaargewicht extra ballast. Om op punt te blijven best regelmatig vernieuwen. Genoemde prijzen veranderen en ook andere onderkomens. Ik vind praten met andere reizigers echt een aanrader zowel voor goed als slecht advies. Anderen weten dan wel niet wat U zelf wil zien en wat voor U belangrijk is. Elk einde heeft dan ook een nieuw begin. Dit gaat al euwen zo en wat is het volgende???
Wat een zegen,het verdwijnen van LP!Geen aardig plekje was meer te vinden of je was in gezelschap van horden lonely planetters.Eigen initiatief,zelf ontdekken geeft veel meer bevrediging.Op al mijn reizen geweigerd om LP. te raadplegen.Kost meer tijd maar je kwam op plekken onbekend aan LP.Paradijs.
Ik ben er ook om eerlijk te zijn ook niet rouwig om, toen ik nog backpackte heb ik m ook wel meegenomen maar het is zwaar boek en tegen de tijd dat het uitkomt zijn dingen al weer achterhaalt, we kunnen nu alles van internet plukken en verhalen en tips van medereizigers die je onderweg tegenkomt zijn nog altijd het beste! 🙂
Altijd grappig te constateren die kuddes rugzakken met in de ene hand dat flesje water en in de andere de onafscheidelijke Lonely Planet, als dat geen massatoerisme is. 😉
Sir Charles, dit is waarschijnlijk sarcastisch bedoeld, want onder massatoerisme begrijp ik busladingen of chartervliegtuigen vol met mensen die aan het handje gevoerd worden om van de ene bezienswaardigheid naar de andere gevoerd te worden.
Een Lonely Planet Guide kun je zelf gebruiken zoals je wilt: soms is het handig hem bij je te hebben en vaak doe je ook iets op aanbeveling van de mensen die je onderweg tegen komt. Dat is, als je daadwerkelijk sterk genoeg bent om alleen te reizen.
Het gevoel van massa-toerisme bekruipt me wel, wanneer ik in de Khao Sarn Road in Bangkok al die jongeren zie, of wat ik hoor over de full moon party in Kho Panggan. Ik persoonlijk heb de gids kunnen gebruiken om juist deze populaire spots te vermijden.
Toen ik jaren geleden de eerste gids had, was het een enorme hulp. Maar ik was dan ook zes maanden onderweg en niet, zoals toch wel veel jongeren, even op vakantie.
En nog even over de gids als boek: je kunt hem ook als e-boek krijgen en daarvoor zijn er handige apparaatjes, e-book readers genoemd, die wekenlang op één lading stroom werken. Dun en licht (en niemand ziet dat je nu de LP raadpleegt of een andere gids).