ຈາກປະຕິທິນບາງກອກ 1868
ເນື່ອງຈາກຄວາມຈິງທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ສະຖານທູດໂຮນລັງບໍ່ໄດ້ເປີດຢ່າງເປັນທາງການໃນບາງກອກຈົນກ່ວາຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, ກົງສຸນໄດ້ສ້າງຕັ້ງຕົວແທນທາງການທູດຕົ້ນຕໍຂອງລາຊະອານາຈັກໂຮນລັງໃນສະຫຍາມແລະຕໍ່ມາປະເທດໄທເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າແປດສິບປີ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຈະສະທ້ອນເຖິງປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງສະຖາບັນການທູດແຫ່ງນີ້ໃນດິນແດນແຫ່ງຄວາມຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ ແລະ ບາງຄັ້ງກົງສຸນຊາວໂຮນລັງທີ່ມີສີສັນໃນບາງກອກ.
ພາຍຫຼັງທີ່ສະຫຍາມໄດ້ເປີດປະຕູສູ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ການຄ້າເສລີໂດຍການສະຫລຸບສົນທິສັນຍາໂບລິງກັບອັງກິດໃນວັນທີ 18 ເມສາ 1855, ບໍ່ດົນ ໂຮນລັງກໍ່ມີຄວາມສົນໃຈກັບສະຫຍາມອີກຄັ້ງ. ໃນຕົວຂອງມັນເອງນີ້ບໍ່ແປກໃຈເພາະວ່າມັນບໍ່ພຽງແຕ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຄາດຫວັງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຜູກພັນກັບປະເພນີປະຫວັດສາດທີ່ຍາວນານ. ຫຼັງຈາກປອກຕຸຍການ, ສາທາລະນະລັດຂອງແຂວງຕ່າງໆແມ່ນປະເທດຕາເວັນຕົກທໍາອິດທີ່ສານສະຫຍາມໄດ້ສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດຢ່າງເປັນທາງການໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີສິບເຈັດ. ສາຍພົວພັນ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກມຸງດ້ວຍພາລະກິດທີ່ເຈົ້າຊາຍສະຫຍາມ Ekathotsarot ສົ່ງໄປຫາ stadtholder, Prince Maurits, ໃນປີ 1608. ປະເພດທໍາອິດໃນປະຫວັດສາດສະຫຍາມ. ມີການຕິດຕໍ່ພົວພັນກັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນລະຫວ່າງ 1767 ຊາດມາເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງສະຕະວັດເຄິ່ງ, ແຕ່ພາຍຫຼັງການລົ້ມລະລາຍຂອງ Ayutthaya ໃນປີ 1799 ແລະການລົ້ມລະລາຍຂອງບໍລິສັດອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ (VOC) ໃນປີ XNUMX, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກທໍາລາຍຢ່າງສິ້ນເຊີງ.
ໃນເດືອນທັນວາ 1860, ຫຼັງຈາກເກືອບສອງປີຂອງການປຶກສາຫາລືສອງຝ່າຍເບື້ອງຕົ້ນ, ສົນທິສັນຍາມິດຕະພາບ, ການຄ້າແລະການເດີນເຮືອລະຫວ່າງລາຊະອານາຈັກໂຮນລັງແລະສະຫຍາມໄດ້ຖືກສະຫຼຸບ. ໃນສົນທິສັນຍາສະບັບນີ້, ໂຮນລັງໄດ້ຮັບຮູ້ອະທິປະໄຕຂອງສະຫຍາມຢ່າງເປັນທາງການ. ໃນຄືນນັ້ນ, ໂຮນລັງໄດ້ຮັບສິດເປີດສະຖານກົງສຸນຖາວອນຂອງຕົນໃນຮູບແບບສະຖານກົງສຸນປະຈຳບາງກອກ. ພົນລະເມືອງໂຮນລັງທີ່ພັກຢູ່ບາງກອກຫຼືຢູ່ໃນການຜ່ານແດນໃນເວລານີ້ໄດ້ຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງສະຖານກົງສຸນແຫ່ງນີ້. ດ້ວຍວິທີນີ້, ສະຫຍາມໄດ້ມອບສິດນອກດິນແດນໃຫ້ໂຮນລັງຢ່າງເປັນທາງການ. ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ທົດລອງກັບປະເທດຂອງຕົນເອງສໍາລັບການກະທໍາທີ່ໄດ້ກະທໍາໃນອານາເຂດຂອງສະຫຍາມຫຼືໃນນ້ໍາອານາເຂດຂອງສະຫຍາມ. ຜ່ານສົນທິສັນຍາດັ່ງກ່າວ, ໂຮນລັງຍັງໄດ້ຮັບສິດການຄ້າເສລີແລະຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ບາງກອກແລະເຂດອ້ອມຂ້າງ. ກົງສຸນໂຮນລັງໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ອອກຫນັງສືຜ່ານແດນໃຫ້ຊາວໂຮນລັງ, ອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາເດີນທາງພາຍໃນປະເທດໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ. ພາສີນໍາເຂົ້າ ແລະ ສົ່ງອອກໄດ້ຖືກແກ້ໄຂ ແລະສາມາດເກັບໄດ້ເທື່ອດຽວເທົ່ານັ້ນ. ແລະພໍ່ຄ້າຊາວໂຮນລັງໄດ້ຮັບສິດທິໃນການເຮັດທຸລະກິດກັບຊາວສະຫຍາມສ່ວນບຸກຄົນໂດຍບໍ່ມີການໄກ່ເກ່ຍຈາກພາກສ່ວນທີສາມ.
ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີນັກທຸລະກິດໂຮນລັງຫຼືບໍລິສັດທີ່ເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນສະຫຍາມໃນເວລານັ້ນ, ການສ້າງຕັ້ງສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງໄດ້ພິສູດວ່າເປັນປະໂຫຍດ, ໂດຍສະເພາະເປັນຈຸດຕິດຕໍ່ແລະອ້າງອີງສໍາລັບບໍລິສັດໂຮນລັງໃນອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງແລະມາເລເຊຍທີ່ອາດຈະສົນໃຈ. ຄົ້ນຄ້ວາເປີດຕະຫຼາດສະຫຍາມ. ການເຊື່ອມໂຍງການຄ້ານີ້ທັນທີທັນໃດທີ່ຈະແຈ້ງດ້ວຍການແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ຄ້າເຢຍລະມັນເຫນືອ Paul Johann Martin Pickenpack ເປັນກົງສຸນທໍາອິດແລະບໍ່ມີຄ່າຈ້າງຂອງເນເທີແລນໃນສະຫຍາມ. ຮ່ວມກັບອ້າຍ Vincent, ເຖິງວ່າຈະມີອາຍຸຍັງນ້ອຍ, ລາວແມ່ນຫນຶ່ງໃນ ອາວຸໂສ ນັກທຸລະກິດຢູ່ບາງກອກ. ວັນທີ 1 ມັງກອນປີ 1858, ລາວແລະຄູ່ຮ່ວມມືການຄ້າ Theodor Thiess ກໍ່ຕັ້ງບໍລິສັດເຢຍລະມັນແຫ່ງທຳອິດຢູ່ສະຫຍາມ. ແຕ່ຄອບຄົວ Pickenpack ໄດ້ສ້າງຈັກກະພັດທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍແຕ່ດີຢູ່ທີ່ເກາະ Penang ຂອງມາເລເຊຍ ໂດຍບັງເອີນ, ບໍລິສັດໂຮນລັງຈຳນວນໜຶ່ງກໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວເຊັ່ນກັນ. Paul ແລະ Vincent ບໍ່ ພຽງ ແຕ່ ເປັນ ເຈົ້າ ຂອງ ຮ່ວມ ກັນ ຂອງ ໂຮງສີເຂົ້າອາຍອາເມລິກາເປັນໂຮງງານເຂົ້າຕ່າງປະເທດໃຫຍ່ທີ່ສຸດຢູ່ບາງກອກ, ແຕ່ຍັງໄດ້ພັດທະນາການເຄື່ອນໄຫວຫຼາຍຢ່າງໃນດ້ານການທະນາຄານ ແລະ ປະກັນໄພ ແລະ ເປັນນາຍໜ້າຂົນສົ່ງ. ໃນຊ່ວງເວລາໃດນຶ່ງ ພວກເຂົາເຈົ້າກໍ່ເລີ່ມປະຕິບັດວຽກງານກໍ່ສ້າງໃຫ້ລັດຖະບານສະຫຍາມກັບນັກວິສະວະກອນເຍຍລະມັນທີ່ຈ້າງໂດຍເຂົາເຈົ້າ. Paul Pickenpack ຍັງໄດ້ພິສູດວ່າເປັນຜີປີສາດ-ອາດຈະເບິ່ງແຍງໃນລະດັບການທູດ, ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ລາວເປັນຕົວແທນບໍ່ພຽງແຕ່ປະເທດເນເທີແລນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນເມືອງ Hanseatic ຂອງເຢຍລະມັນແລະສວີເດນແລະນໍເວ.
Consul Pickenpack
ຜົນສຳເລັດທາງດ້ານການທູດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງລາວແມ່ນບາງທີການກະກຽມການເດີນທາງຄັ້ງປະຫວັດສາດທີ່ກະສັດສະຫຍາມຈູລາລົງກອນຜູ້ໃໝ່ໄດ້ໄປເຖິງອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ. ປະຫວັດສາດ, ເພາະວ່າມັນເປັນການເດີນທາງຕ່າງປະເທດຂະຫນາດໃຫຍ່ຄັ້ງທໍາອິດໂດຍກະສັດສະຫຍາມ. ກະສັດໜຸ່ມ, ຜູ້ທີ່ສົນໃຈໂລກຕາເວັນຕົກ, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະເດີນເຮືອໄປເອີຣົບ, ແຕ່ສີສຸລິຍະວົງ, ຜູ້ປົກຄອງຂອງສະຫຍາມ, ຄິດວ່າມັນມີຄວາມສ່ຽງເກີນໄປສໍາລັບລູກສິດຂອງລາວ. ບາງຄັ້ງໃນກາງຊຸມປີ 1870, ວົງການສານໄດ້ເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນຕໍ່ Paul Pickenpack ວ່າກະສັດ, ນອກເຫນືອຈາກການໄປຢ້ຽມຢາມສິງກະໂປພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງອັງກິດ, ຍັງຢາກໄປຢ້ຽມຢາມອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ. Pickenpack ທັນທີທັນໃດໄດ້ຕິດຕໍ່ກັບລັດຖະບານໃນ Batavia, ເຊິ່ງທັນທີຕົກຢູ່ໃນຄວາມຕົກໃຈເລັກນ້ອຍ. ບໍ່ພຽງແຕ່ບັນດາເຈົ້ານາຍສູງສຸດໃນ Batavia ບໍ່ຮູ້ວິທີທີ່ຈະໄດ້ຮັບ monarch ນີ້ຕາມພິທີການ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຕົກໃຈເມື່ອ Pickenpack ແນະນໍາວ່າ Chulalongkorn ອາດຈະມາພ້ອມກັບ entourage ປະກອບດ້ວຍຫນຶ່ງພັນຄົນ ... ໃຜຈະຈ່າຍ? ໃນເດືອນກຸມພາ 1871, ເຈົ້າຄອງນະຄອນຫຼວງໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງສີຂຽວຈາກລັດຖະມົນຕີຂອງອານານິຄົມແລະໄດ້ຮັບຄໍາແນະນໍາໃຫ້ໄດ້ຮັບກະສັດຕາມລໍາດັບຂອງລາວແລະເຮັດໃຫ້ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້. ການກະກຽມໄດ້ຖືກເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງໄວວາເພາະວ່າ, ອີງຕາມລັດຖະບານໂຮນລັງ, ມັນເປັນໂອກາດດີທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຕ້ອງການເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເປັນໄປໄດ້ເພື່ອຮັກສາຄວາມດຸ່ນດ່ຽງຂອງອໍານາດໃນພາກພື້ນໃນດ້ານຫນຶ່ງແລະເສີມສ້າງຜົນປະໂຫຍດດ້ານການຄ້າຂອງຕົນໃນອີກດ້ານຫນຶ່ງ. ສອງສາມເດືອນຕໍ່ມາເວລາໄດ້ມາຮອດແລະ Paul Pickenpack ສາມາດໄປກັບກະສັດໃນການເດີນທາງຂອງລາວໄປ Batavia. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ກົງສຸນໂຮນລັງບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບລາວ, ແຕ່ກັບຄືນໄປບາງກອກເກືອບທັນທີຫຼັງຈາກການມາຮອດຂອງຄະນະຜູ້ແທນສະຫຍາມໃນອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ.
ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂໍ້ຕົກລົງຂອງກົງສຸນໂຮນລັງຄັ້ງທໍາອິດແມ່ນບໍ່ມີການຕໍານິຕິຕຽນແລະລາວໄດ້ປະທະກັນຫຼາຍຄັ້ງກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ສະຫຍາມ. ຕົວຢ່າງ, Pickenpack ໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າມີຄວາມຂັດແຍ້ງກ່ຽວກັບຜົນປະໂຫຍດຫຼາຍຄັ້ງ. ແຕ່ຍັງ 'ວ່າງ ຊີວິດຂອງອ້າຍນ້ອງ Pickenpack ປາກົດຂື້ນເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາ, ຕາມຫຼັກຖານຈາກການຮ້ອງທຸກທີ່ມາຮອດເມືອງ The Hague. ໃນຊຸມປີຕົ້ນນັ້ນ, ສິ່ງທີ່ບໍ່ເປັນທາງການໃນການບໍລິການກົງສຸນ, Vincent ເປັນປົກກະຕິແທນນ້ອງຊາຍຂອງຕົນໃນເວລາທີ່ເຂົາຢູ່ໃນການເດີນທາງທຸລະກິດ. ເມື່ອໂປໂລໄດ້ຕັດສິນໃຈກັບຄືນໄປເອີຣົບໃນປີ 1871, Vincent ໄດ້ປ່ຽນແທນລາວເປັນກົງສຸນຈົນກ່ວາລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1875, ເຖິງວ່າຈະມີການຄັດຄ້ານຂອງລັດຖະບານສະຫຍາມ.
ໃນ 15 ປີທີ່ອ້າຍນ້ອງ Pickenpack ເປັນຕົວແທນຂອງຊາວໂຮນລັງ - ແລະແນ່ນອນຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງ, ສະຖານກົງສຸນໄດ້ຕັ້ງຢູ່ໃນອາຄານບໍລິສັດຂອງບໍລິສັດ Thiess & Pickenpack ແລະຕໍ່ມາຢູ່ໃນບໍລິສັດຂອງ Paul Pickenpack. ກົງສຸນຄົນໃໝ່ຂອງໂຮນລັງ Willem Hendrik Senn ຂອງ Basel ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເພື່ອນທີ່ດີທີ່ສຸດກັບ Pickenpacks. ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ອະນຸຍາດໃຫ້ສະຖານກົງສຸນສືບຕໍ່ຢ່າງງຽບໆຢູ່ໃນອາຄານທຸລະກິດຂອງ Paul Pickenpack, ແຕ່ລາວຍັງໄດ້ຍ້າຍເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ, ທີ່ "ຂາດທີ່ພັກທີ່ເຫມາະສົມ” ຢູ່ບາງກອກ….
Senn van Basel ມີອາຍຸໄດ້ 34 ປີ, ໃນເວລາທີ່, ໃນການຮຽກຮ້ອງຂອງລັດຖະມົນຕີຂອງອານານິຄົມໃນນັ້ນ, ທ່ານ. W. Baron van Goltstein, ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນກົງສຸນແຫ່ງລາຊະອານາຈັກໂຮນລັງປະຈຳບາງກອກ ໂດຍລັດຖະດຳລັດຂອງວັນທີ 18 ກຸມພາ 1875. ລາວມີທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງເພື່ອເຮັດໃຫ້ມັນຢູ່ໃນ 'ແດນ Oost. Huybert Senn van Basel, ພໍ່ຕູ້ໃຫຍ່ຂອງລາວ, ເຄີຍເປັນຫົວຫນ້າການຄ້າຂອງ VOC, ຜູ້ຮັບທົ່ວໄປຂອງການເງິນແລະໂດເມນຂອງກະສັດໃນ Dutch East Indies, ສະມາຊິກສະພາຂອງ Indies ແລະປະທານາທິບໍດີຂອງ Batavia. ລຸງຂອງລາວ, Baron Jean Chrétien Baud, ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນອະດີດຜູ້ປົກຄອງລັດອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນອະດີດລັດຖະມົນຕີກອງທັບເຮືອແລະອານານິຄົມ. ພະອົງເອງເຄີຍເປັນອະດີດລັດຖະກອນຊັ້ນສູງຂອງຊາວອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ ແລະເວົ້າພາສາມາເລເຊຍ ແຕ່ບໍ່ຮອດສອງປີຫຼັງການແຕ່ງຕັ້ງຢູ່ບາງກອກ, ລາວໄດ້ຖືກປົດຕໍາແໜ່ງຢ່າງມີກຽດ ແລະ ຫາຍຕົວໄປຢ່າງງຽບໆຈາກການບໍລິການກົງສຸນ ແລະ ຈາກສະຫຍາມ... ແມ່ນຫຍັງ? ເຫດຜົນສໍາລັບອາຊີບນີ້ສັ້ນຫຼາຍ?
Senn ຂອງ Basel ໄດ້ມາຮອດບາງກອກໃນວັນທີ 24 ເດືອນພຶດສະພາປີ 1875 ຫຼັງຈາກການເດີນເຮືອທາງທະເລທີ່ເກີດຂື້ນແລະໄດ້ສະແດງໃບຢັ້ງຢືນຂອງລາວຕໍ່ກະສັດ Chulalongkorn ໃນວັນທີ 5 ເດືອນມິຖຸນາ. ເຊັ່ນດຽວກັບເລື່ອງນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, ອ້າຍ Pickenpack ຂອງ Hamburg, ສອງສາມເດືອນຕໍ່ມາລາວໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເສີມສ້າງຕົນເອງແລະໄດ້ຂັດຂວາງການສະຫນອງຫຼັກຖານສະແດງສັນຊາດໂຮນລັງແກ່ຜູ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິດ. ໃນຄໍາສັບທີ່ຊັດເຈນ, ກໍລະນີທັງຫມົດແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບພໍ່ຄ້າຈີນຈາກຊາວອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງແລະສະຫຍາມທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ໂດຍຜູ້ຕໍ່ມາເປັນຜູ້ໄກ່ເກ່ຍແລະເຈລະຈາ. ຊາວສະຫຍາມເຫຼົ່ານີ້ຍັງມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ວ່າເປັນສັນຊາດໂຮນລັງເພາະວ່າພວກເຂົາເຊື່ອວ່າດ້ວຍວິທີນີ້ພວກເຂົາສາມາດຫລົບຫນີພາສີສະຫຍາມສູງແລະມີສິດທິພິເສດດ້ານການຄ້າຄືກັນກັບຊາວໂຮນລັງ. Senn van Basel ໄດ້ຖືກກ່າວວ່າໄດ້ຮັບເອົາຂອງຂວັນຈາກບາງຄົນຂອງພວກເຂົາແລະຮ້ອງຂໍໃຫ້ກູ້ຢືມເງິນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍວ່ານີ້ແມ່ນກໍລະນີທີ່ແທ້ຈິງ, ແຕ່ມັນເປັນທີ່ປະທັບໃຈທີ່ຫຼັງຈາກການມາເຖິງຂອງ Senn ຈາກ Basel, ຈໍານວນຂອງຈີນທີ່ມັກການປົກປັກຮັກສາໂຮນລັງເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫນ້າຕື່ນເຕັ້ນຈາກ 15 ເປັນ 174 ...
ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈຶ່ງບໍ່ແປກໃຈແທ້ໆທີ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານສະຫຍາມຂັ້ນສູງເລີ່ມຕັ້ງຄຳຖາມກັບຄົນຈີນທັງປວງນີ້ຢ່າງກະທັນຫັນ 'ເລືອດຊາວໂຮນລັງໄຫຼຜ່ານເສັ້ນກ່າງຂອງພວກເຮົາ ...' ກົງສຸນ - ຄືກັນກັບ Pickenpacks - ອາດຈະຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງທຸກປະເພດຂອງແຜນການຫຼື intrigue ຂອງສະຫຍາມ, ແຕ່ຂໍ້ເທັດຈິງທີ່ຖືກກ່າວຫາຕໍ່ລາວເບິ່ງຄືວ່າມີນ້ໍາຫນັກຫຼາຍພຽງພໍສໍາລັບລັດຖະບານໂຮນລັງທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນການສືບສວນຢ່າງເປັນທາງການກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ປະຕິບັດຫຼືການລ່ວງລະເມີດທີ່ເປັນໄປໄດ້. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຄັ່ງຕຶງຂອງວິທີການໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1877. ຈາກນີ້ໄປ, ພໍ່ຄ້າຊາວຈີນທຸກຄົນທີ່ຮ້ອງຂໍປົກປ້ອງກົງສຸນແລະຜູ້ທີ່ຢາກດຳເນີນທຸລະກິດຢູ່ສະຫຍາມຕ້ອງພິສູດວ່າເຂົາເຈົ້າເກີດຢູ່ອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນຢ່າງ ໜ້ອຍ ຫົກປີແລະບໍ່ມີການຂັດຂວາງ. ການຈັດຕັ້ງພິເສດນີ້ໄດ້ມີຜົນບັງຄັບໃຊ້ໃນເດືອນພຶດສະພາ 1877 ແລະຈະມີຕໍ່ໄປຈົນກ່ວາ 1903.
ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມເຄັ່ງຕຶງນີ້, ຕໍາແຫນ່ງຂອງ Senn van Basel ໃນບາງກອກເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ກາຍເປັນຄວາມບໍ່ສະຫງົບ. ລາວໄດ້ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງບໍ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍແລະໃນເດືອນສິງຫາປີ 1877 ລາວໄດ້ສະຫມັກແລະໄດ້ຮັບການປົດຕໍາແຫນ່ງທີ່ມີກຽດ. ບາງທີນີ້ແມ່ນຜົນມາຈາກອັນຫນຶ່ງ ຂໍ້ຕົກລົງຂອງຜູ້ຊາຍ ບ່ອນທີ່ບໍ່ມີໃຜສູນເສຍໃບຫນ້າ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກລາວປ່ອຍຕົວ, Senn ໄດ້ກັບຄືນຈາກເມືອງ Basel ໄປປະເທດອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ, ບ່ອນທີ່ລາວເລີ່ມເອົາຄວາມຊົງຈໍາຂອງລາວກ່ຽວກັບສະຫຍາມທີ່ແປກປະຫຼາດແລະດຶງດູດໃຈໃສ່ໃນເຈ້ຍ. ອັນນີ້ຍັງຄຸ້ມຄ່າໃນການອ່ານ ຮູບແຕ້ມຈາກສະຫຍາມປາກົດ ເປັນ serial ໄດ້ The Indische Gids – Staats & Literkundig Tijdschrift ເຊິ່ງມ້ວນທ້າຍໜັງສືພິມໃນ Amsterdam ຈາກປີ 1879 ເປັນຕົ້ນມາພາຍໃຕ້ການເປັນບັນນາທິການຂອງ G. Van Kesteren. ວຽກງານປາກກາຂອງ Senn van Basel ໄດ້ຮັບການພິສູດວ່າເປັນທີ່ນິຍົມຫຼາຍທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຖືກລວບລວມແລ້ວໃນປີ 1880 ໃນປຶ້ມນ້ອຍທີ່ມີ 122 ຫນ້າທີ່ມີຫົວຂໍ້ດຽວກັນ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກພິມແລະພິມໂດຍ JH de Bussy ໃນ Amsterdam.
David Banks Sickels
ການອອກເດີນທາງຢ່າງກະທັນຫັນຂອງ Senn ຈາກ Basel ອີກເທື່ອຫນຶ່ງໄດ້ນໍາໄປສູ່ການສູນຍາກາດທາງດ້ານການທູດ. ປາກົດວ່າຢູ່ໃນປະເທດເນເທີແລນມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທັນທີທີ່ຈະຍ້າຍກົງສຸນຄົນໃຫມ່ຈາກດິນແດນ Polder ໄປຕາເວັນອອກໄກແລະສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງ - ຊົ່ວຄາວ - ຖືກຍຶດຄອງໂດຍກົງສຸນອາເມລິກາ, ອະດີດນັກຂ່າວສົງຄາມແລະຜູ້ຂຽນ David Banks Sickels ແລະຮອງຂອງລາວ. ກົງສຸນ JW Torrey. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຕໍ່ມາໃນໄວໆນີ້ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຄວາມຂັດແຍ້ງກັບພໍ່ຄ້າຈີນທີ່ດໍາເນີນການພາຍໃຕ້ປີກຂອງສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງ. ໃນຕົ້ນເດືອນມີນາ 1878 ລາວໄດ້ປະນາມສະຖານະການນີ້ໃນຈົດຫມາຍແຫຼມເຖິງກົງສຸນໂຮນລັງໃນສິງກະໂປ, ພໍ່ຄ້າຊາວອັງກິດ William Henry Macleod Read. ລາວຈະບໍ່ຈົ່ມອີກຫຼາຍ ເພາະເບິ່ງຄືວ່າລາວບໍ່ຮູ້ວ່າສອງສາມອາທິດກ່ອນໜ້ານີ້, ດ້ວຍລັດຖະດຳລັດຂອງວັນທີ 2 ກຸມພາ 1878, ເລກທີ 22 ຈ.ແຊລມອນ, ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນກົງສຸນຂອງເນເທີແລນໃນບາງກອກ.
ອະດີດນາຍທະຫານເຮືອຄົນນີ້ ແລະອະດີດກົງສຸນຢູ່ເມືອງ Aden ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ຕ້ອງການເລີ່ມຕົ້ນການມອບໝາຍໃໝ່ຂອງລາວທີ່ບໍ່ໄດ້ກະກຽມໄວ້. ກ່ອນທີ່ຈະລົງຈອດຢູ່ບາງກອກ, ລາວໄດ້ຢຸດແວ່ທີ່ Batavia ທໍາອິດ, ບ່ອນທີ່ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ໃຊ້ເວລາສຶກສາຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບກະເປົ໋າທີ່ມີເອກະສານທີ່ຕົກຄ້າງໂດຍ Senn van Basel, ແຕ່ຍັງໄດ້ພົບກັບສະພາການຄ້າໃນ Batavia ແລະ ສະມາຄົມການຄ້າ Semarang. ຈາກການໂອ້ລົມສົນທະນາເຫຼົ່ານີ້, ລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າບໍ່ຄ່ອຍມີຊາວໂຮນລັງຄ້າຂາຍຢູ່ໃນສະຫຍາມ, ແຕ່ວ່າສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຊາວຈີນ - ສ່ວນໃຫຍ່ມາຈາກຊຸມຊົນຈີນຂະຫນາດໃຫຍ່ໃນ Semarang - ຜູ້ທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນເລື່ອງນີ້. ເຊັ່ນດຽວກັບຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, ຫຼັງຈາກລາວມາຮອດບາງກອກໃນໄວໆນີ້, ລາວຕ້ອງຈັດການກັບການເປັນຕົວແທນຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາວໂຮນລັງ - ຈີນທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນສະຫຍາມ. ການເຄື່ອນຍ້າຍຂອງຊົນເຜົ່າຈີນໄປສະຫຍາມໄດ້ຂະຫຍາຍຕົວໃນໄລຍະນັ້ນແລະ, ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນກ່ອນຫນ້ານີ້, ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີຂໍ້ຈໍາກັດ. ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ຊາວຈີນຈຳນວນໜຶ່ງໄດ້ເດີນຕາມເສັ້ນທາງທີ່ທຳອິດໄດ້ພາພວກເຂົາໄປສູ່ອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ ແລະຈາກນັ້ນໄປສະຫຍາມ. ໃນໄລຍະນັ້ນ, ຈໍານວນຂອງອາຊະຍາກໍາທີ່ໄດ້ກະທໍາໂດຍຈີນເຫຼົ່ານີ້ແລະສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດຂອງສະຫຍາມເພີ່ມຂຶ້ນໃນຂະນະທີ່ J. Salmon ຖືກບັງຄັບໃຫ້ລິເລີ່ມອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ. 'ສະພາຈີນ' ຕັ້ງຄ່າ. ນີ້ແມ່ນຄະນະທີ່ປຶກສາຂອງສີ່ຊົນເຜົ່າຈີນ, ໄດ້ຊີ້ນຳການກະທຳແລະທຸລະກຳຂອງຊາວຈີນທີ່ໄດ້ຂຶ້ນທະບຽນກັບສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງ. ແຕ່ການສ້າງຕັ້ງຂອງມັນບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບພຽງເລັກນ້ອຍ, ເນື່ອງຈາກCaptain', ພໍ່ຄ້າຊາວຈີນຈາກ Java, ໄດ້ຖອນອໍານາດທັງຫມົດ.
ລະຫວ່າງເດືອນກໍລະກົດ 1878 ຫາເດືອນທັນວາຂອງປີດຽວກັນ, Salmon ຕ້ອງປະຕິບັດໃນ 81 ຄະດີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊາວຈີນເຫຼົ່ານີ້. ໃນສອງເດືອນທໍາອິດຂອງປີ 1879 ເທົ່ານັ້ນ, ກົງສຸນທີ່ໄດ້ກ່າວມາໃນບົດລາຍງານບໍ່ຫນ້ອຍກວ່າ 31 ຄະດີອາຍາດັ່ງກ່າວ ... ກົງສຸນຊີ້ແຈງໃນຈົດຫມາຍຂອງລາວວ່າກໍລະນີເຫຼົ່ານີ້ໃຊ້ເວລາທີ່ມີຄຸນຄ່າຂອງລາວທີ່ບໍ່ສົມດຸນ. ເກືອບຈະຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້, ວຽກງານ ແລະ ສະພາບອາກາດເລີ່ມມີຄວາມເສຍຫາຍ. ມັນເລີ່ມມີສຽງຄ້າຍຄືສຽງ hackneyed, ແຕ່ປາກົດຂື້ນວ່າມັນແມ່ນຫຼາຍເກີນໄປສໍາລັບກົງສຸນໂຮນລັງນີ້. ໃນເດືອນຕຸລາ 1879 ລາວໄດ້ຂໍ - ໂດຍບໍ່ມີປະໂຫຍດ - ສໍາລັບການອະນຸຍາດໃຫ້ພັກຟື້ນຟູໃນປະເທດຈີນ. ສອງປີຫຼັງຈາກການແຕ່ງຕັ້ງຂອງເພິ່ນ, ໃນເດືອນກຸມພາ 1880 ເພື່ອໃຫ້ແນ່ນອນ, J. Salmon ຕ້ອງອອກຈາກບາງກອກເນື່ອງຈາກການລະລາຍປະສາດຢ່າງຮຸນແຮງ. ປາກົດຂື້ນວ່ານີ້ໄດ້ສ້າງບັນຫາອີກອັນຫນຶ່ງເພາະວ່າພວກເຂົາອີກເທື່ອຫນຶ່ງບໍ່ມີການທົດແທນທີ່ກຽມພ້ອມໃນ The Hague. ບໍ່ຮອດສີ່ເດືອນຕໍ່ມາ, ໃນວັນທີ 12 ມິຖຸນາ 1880, ທີ່ Zeelander Pieter Simon Hamel ໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງເປັນກົງສຸນຮັກສາການໂດຍລັດຖະດໍາລັດສະບັບເລກທີ 18. ນຶ່ງປີຕໍ່ມາ ລາວໄດ້ກາຍເປັນຢ່າງເປັນທາງການ, ໂດຍດຳລັດຂອງວັນທີ 16 ພຶດສະພາ, 1881, No. 25 ທ່ານໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງກົງສຸນໃຫຍ່ຂອງເນເທີແລນປະຈຳບາງກອກ. ຕາມລັດຖະດຳລັດສະບັບດຽວກັນ, ຜູ້ໂຊກດີ J. Salmon ໄດ້ຖືກປົດອອກຈາກໜ້າທີ່ຢ່າງມີກຽດ.
Hamel, ອະດີດຄູສອນຈາກ Breskens, ເຄີຍເປັນກົງສຸນໃຫຍ່ຢູ່ Elmina ໃນ Gold Coast ຂອງອາຟຣິກາ - ປະຈຸບັນ Ghana - ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ພະຍາຍາມໄລຍະ ໜຶ່ງ ເພື່ອຮັບນາຍທະຫານຊາວອາຟຣິກາເພື່ອຮັບໃຊ້ໃນ KNIL ຫຼືໃຊ້ເປັນພະນັກງານໃນສວນປູກໃນ Suriname. ເນື່ອງຈາກວ່າອັງກິດ 'ການຈ້າງຄົນນິໂກຣ' ເຫັນວ່າມັນເປັນການປອມຕົວຂອງການເປັນຂ້າທາດ, Hamel ຕ້ອງໄດ້ປ່ຽນພາກປະຕິບັດຂອງຕົນໄປ Ivory Coast ແລະ Liberia, ແຕ່ລາວບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດທຸກບ່ອນ. ລາວໄດ້ມາຮອດບາງກອກໃນຕົ້ນເດືອນຕຸລາ 1880 ແລະປະກາດທັນທີທັນໃດຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງລາວທີ່ຈະຈັດວາງໃນຈົດຫມາຍເຖິງລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງການຕ່າງປະເທດ:ເທົ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດກໍານົດໄດ້, ກຽດສັກສີຂອງກົງສຸນໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກການລ່ວງລະເມີດທີ່ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຖືກຕ້ອງຕາມກົດຫມາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດແກ້ໄຂນີ້, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດຢ່າງລະມັດລະວັງ ...' ລາວໄດ້ແນະນໍາໃນທັນທີວ່າໄດ້.ສະພາຈີນ ການລະລາຍ. ຕາມຂໍ້ມູນຂອງລາວ, ມີພຽງແຕ່ຄົນສັນຊາດໂຮນລັງອີກ 212 ຄົນນອກຈາກລາວທີ່ພັກຢູ່ບາງກອກ. ລາວຍັງໄດ້ນັບພໍ່ຄ້າຊາວໂຮນລັງ - ຈີນ 250 ຄົນພາຍໃຕ້ການປົກປ້ອງກົງສຸນທີ່ມີຜູ້ຊ່ວຍ 265 ຄົນແລະຊາວມາເລ 212 ຄົນທີ່ສາມາດນັບໄດ້ໃນການບໍລິການກົງສຸນ. ກ່ຽວກັບພວກເຂົາ, ລາວຂຽນວ່າເກືອບມື້ຫນຶ່ງຜ່ານໄປໂດຍບໍ່ມີບັນຫາລະຫວ່າງພວກເຂົາແລະສະຫຍາມ. ສໍາລັບທຸກໆກໍລະນີ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍ, ກົງສຸນໄດ້ຖືກແຈ້ງໃຫ້ຊາບ. ອັນນີ້ ໄດ້ພາໃຫ້ມີການສືບສວນ ຍາວ ນານ ແລະ ມີການຕອບໂຕ້ກັນຢ່າງກວ້າງ ຂວາງເປັນພາສາອັງກິດ, ສະຫຍາມ ຫຼື ມາເລເຊຍ, ເຊິ່ງໃນທັດສະນະຂອງລາວ ໄດ້ເພີ່ມປະລິມານວຽກທີ່ບໍ່ຈຳເປັນ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຍ້ອນການສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃນປະເທດໃນລະດັບສູງ, ລາວມີພັນທະທີ່ຈະຕິດຕໍ່ກັບລັດຖະບານສະຫຍາມຫຼືກະສັດໂດຍກົງເປັນປະຈໍາ ... ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈຜ່ອນຄາຍຄວາມເຄັ່ງຕຶງກັບອໍານາດການປົກສະຫຍາມແລະຫຼຸດຜ່ອນພາລະຂອງກົງສຸນໂດຍການຫຼຸດຜ່ອນຈໍານວນພໍ່ຄ້າຈີນລົງ. ຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກ 112 ເປັນ XNUMX ພາຍໃຕ້ການປົກປ້ອງກົງສຸນ.
Hamel ທີ່ມີພະລັງຢ່າງຈະແຈ້ງບໍ່ໄດ້ຢູ່ຊື່ໆ ແລະໃນທ້າຍເດືອນພະຈິກປີ 1880 ໄດ້ຍື່ນບົດບັນທຶກໃຫ້ລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດໃນນະຄອນ Hague ດ້ວຍການສະເໜີໃຫ້ຍົກລະດັບສະຖານກົງສຸນຂຶ້ນເປັນສະຖານກົງສຸນໃຫຍ່. ບໍ່ແມ່ນ, ດັ່ງທີ່ລາວໄດ້ຊີ້ແຈງໃນຈົດຫມາຍສະບັບລົງວັນທີ 23 ພະຈິກ 1880, ອອກຈາກຄວາມທະເຍີທະຍານສ່ວນຕົວ, ແຕ່ຍ້ອນວ່າໃນຊຸມປີກ່ອນນີ້ລັດຖະບານເອີຣົບສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ເປັນຕົວແທນໂດຍກົງສຸນການຄ້າແລະຊື່ກົງສຸນຈຶ່ງຖືວ່າເປັນຄວາມຄິດໃນສາຍຕາຂອງສະຫຍາມ. ເຈົ້າໜ້າທີ່.ພາດ” ຖືກຍົກເວັ້ນຢ່າງສິ້ນເຊີງແລະລັກສະນະນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ອະນຸຍາດໃຫ້ກົງສຸນທົ່ວໄປແລະເຈົ້າຫນ້າທີ່ການທູດຊັ້ນສູງທຽບເທົ່າ. ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ມັນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖານະພາບແລະການຍົກລະດັບ. ສອງເລື່ອງທີ່ເຈົ້າຊີວິດຈຸລາລົງກອນແລະເຈົ້າຊີວິດປະກົດວ່າມີຄວາມອ່ອນໄຫວຫຼາຍ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ສະຖານກົງສຸນຝ່າຍຕາເວັນຕົກຕົ້ນຕໍເຊັ່ນ: ຝຣັ່ງ, ອັງກິດ ແລະ ອາເມລິກາຖືກຍົກລະດັບເປັນສະຖານກົງສຸນໃຫຍ່ໃນໄລຍະດຽວກັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງໃນບາງກອກໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນມາເປັນສະຖານກົງສຸນໃຫຍ່ໃນເດືອນກໍລະກົດປີ 1881. ການເດີນຂະບວນນີ້ບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງເລີຍ ເພາະມັນໄດ້ຢືນຢັນເຖິງຄວາມສຳຄັນທີ່ນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນທີ່ລັດໂຮນລັງ ແລະ ປະຊາຄົມວິສາຫະກິດໂຮນລັງເລີ່ມຕົ້ນຕິດພັນກັບມູນຄ່າເພີ່ມທາງເສດຖະກິດທີ່ອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ສາມາດສະເໜີ. ສະຫຍາມໄດ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນພື້ນທີ່ຂາຍແລະການຂົນສົ່ງສິນຄ້າຈາກອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງ. ການຄ້າໂດຍກົງລະຫວ່າງເນເທີແລນແລະສະຫຍາມອາດຈະບໍ່ມີຢູ່ເກືອບທັງຫມົດ, ແຕ່ນີ້ບໍ່ແມ່ນກໍລະນີສໍາລັບການພົວພັນການຄ້າລະຫວ່າງຊາວອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງແລະສະຫຍາມ. Hamel ໄດ້ຄິດໄລ່ວ່າ ການສົ່ງອອກຈາກບາງກອກໄປຍັງບາຕາເວຍໃນປີ 1880 ໄດ້ສ້າງລາຍຮັບເຖິງ 1.500.000 ໂດລາ, ໃນຂະນະທີ່ການນຳເຂົ້າມີມູນຄ່າ 60.000 ໂດລາ. ໃນປີນັ້ນ, ກຳປັ່ນໂຮນລັງ 72 ລຳໄດ້ເດີນເຮືອໄປບາງກອກ, ໃນຂະນະທີ່ກຳປັ່ນ 102 ລຳໄດ້ເດີນເຮືອຈາກບາງກອກໄປຍັງບາຕາເວຍ...
ຄວາມສຳຄັນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນນີ້ຍັງໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນການຂະຫຍາຍພະນັກງານຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງການບໍລິການກົງສຸນໂຮນລັງ. ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1881, ພະນັກງານຂອງພາລະກິດການທູດໂຮນລັງຢູ່ບາງກອກ, ນອກເຫນືອໄປຈາກກົງສຸນໃຫຍ່, ນາຍພາສາພິເສດທີ່ເປັນເລຂາທິການ, ນາຍພາສາຄັ້ງທໍາອິດກັບສະມະການຮອງກັບເຂົາ, ນາຍພາສາທີສອງແລະ bailiff. . ຕໍ່ມາແມ່ນໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເຈົ້າຫນ້າທີ່ຕໍາຫຼວດແລະຜູ້ຮັກສາຄຸກ.
ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ປະມານປີ 1883 ກໍ່ໄດ້ມີການສົນທະນາກ່ຽວກັບການລວມສະຖານກົງສຸນໃຫຍ່ໃນບາງກອກ ແລະ ສະຖານກົງສຸນໃນສິງກະໂປພາຍໃຕ້ຕົວຫານດຽວ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ຈຸດປະສົງແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ການບໍລິການກົງສຸນໃນອາຊີມີປະສິດທິພາບຫຼາຍຂຶ້ນແລະ, ເຫນືອສິ່ງທັງຫມົດ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ມີປະສິດທິພາບຫຼາຍຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຈຶ່ງໄດ້ສະເໜີແຕ່ງຕັ້ງຮອງກົງສຸນປະຈຳບາງກອກ ແລະ ກົງສຸນໃຫຍ່ປະຈຳສິງກະໂປ, ເຊິ່ງຈະມາກວດກາບາງກອກເປັນບາງໂອກາດ. ການສະເໜີດັ່ງກ່າວມີຂຶ້ນດ້ວຍເຫດຜົນ XNUMX ເຫດຜົນຄື: ທຳອິດແມ່ນຍ້ອນວ່າຈຳນວນຄົນສັນຊາດຈີນ ແລະ ມາເລ ພາຍໃຕ້ການປົກປັກຮັກສາຂອງກົງສຸນໃຫຍ່ເລີ່ມຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ຄືກັນກັບຈຳນວນຊາວອິນດີ້ຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານຖາວອນຢູ່ໃນສະຫຍາມ. ອັນທີສອງ, ຍ້ອນວ່າດິນຟ້າອາກາດເຂດຮ້ອນຂອງສະຫຍາມມີອິດທິພົນຕໍ່ຊາວເອີຣົບຢ່າງຈະແຈ້ງ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ຜູ້ຕາງຫນ້າຊາວໂຮນລັງສ່ວນໃຫຍ່ຕ້ອງອອກຈາກບາງກອກຍ້ອນເຫດຜົນດ້ານສຸຂະພາບ.
ໃນຕອນຕົ້ນຂອງເດືອນມິຖຸນາ 1887, Hamel, ຜູ້ທີ່ມີອາການໄຂ້ຮ້າຍແຮງ, ໄດ້ກັບຄືນໄປປະເທດເນເທີແລນ. ປື້ມກ່ຽວກັບຊີວິດທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງ Zeelander ນີ້ໄດ້ຖືກຈັດພີມມາໃນປີ 2014.ປີເຂດຮ້ອນ. ໃນການເດີນທາງຂອງ PS Hamel, ກົງສຸນທົ່ວໄປອາຟຣິກາແລະອາຊີ ໂດຍລູກຫລານຂອງລາວ, ນັກຂ່າວ Hans Walraven. ໃນເດືອນມິຖຸນາດຽວກັນຂອງປີ 1887, ບົດບັນທຶກຂອງກະຊວງການຕ່າງປະເທດໂຮນລັງໄດ້ຖືກພິມເຜີຍແຜ່, ເຊິ່ງຄໍາຖາມໄດ້ຖືກຖາມວ່າຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສູງໃນການຮັກສາການເປີດສະຖານກົງສຸນໂຮນລັງ - ທົ່ວໄປໃນບາງກອກ - ປະມານ 17.000 Guilders ຕໍ່ປີ - ຍັງເກີນກວ່າ - ທີ່ຫນ້າຜິດຫວັງ. – ຜົນປະໂຫຍດ…. ບາງທີນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ເຮັດໃຫ້ການສູນຍາກາດທາງດ້ານການທູດອີກອັນຫນຶ່ງເກີດຂື້ນເພາະວ່າໃນຖານະເປັນກົງສຸນໃຫຍ່, ກົງສຸນຝຣັ່ງ, Camille Le Jumeau, ໄດ້ປ່ຽນແທນ Count de Kergaradec ຈົນກ່ວາບ່ອນຫວ່າງສໍາລັບກົງສຸນໂຮນລັງຄົນໃຫມ່. ນາຍທະຫານເຮືອ Breton ຄົນນີ້ເຄີຍເປັນກົງສຸນຝຣັ່ງປະຈຳຮ່າໂນ້ຍ. ລາວບໍ່ໄດ້ຮ້ອງຂໍໃຫ້ລັດຖະບານໂຮນລັງສໍາລັບການຊົດເຊີຍສໍາລັບການບໍລິການຂອງລາວແລະຈົດຫມາຍທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າລາວມີຄວາມຄິດກ່ຽວກັບຕົວແທນຂອງໂຮນລັງໃນບາງກອກບໍ່ຄວນປິດແລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງມັນຄວນຈະກວມເອົາລາຍໄດ້. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຢືນຢັນວ່າຜູ້ສືບທອດຂອງລາວຈະເອົາເຫຍື່ອ.
ເລື່ອງທີ່ສວຍງາມ - ຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນຜູ້ກໍາກັບຮູບເງົາ, ມັນເປັນການປັບຄ່າທີ່ຫນ້າຕື່ນເຕັ້ນແລະຂຽນໄດ້ດີ.