ໜັງສືພິມ Fable ຫຼືບໍ່? – ພາກ​ທີ 20 (ຜູ້​ອ່ານ​ຍື່ນ​ສະ​ເຫນີ​)

(Editorial credit: Laborant / Shutterstock.com)

Het feest is daar. Piet zijn hoek in het restaurant/barretje is netjes en feestelijk aangekleed. Diverse kleine tafeltjes en een hele lange tafel voor zijn gasten. Stuk of wat jongedames die de boel gaan voorzien van gevraagde consumpties en snacks. Live muziekje erbij en gaan met die banaan.

De diversiteit in gasten, buitenlanders in diverse nationaliteiten en Thaise bekende geeft een leuke sfeer. Sommige alleen maar vele ook met hun wederhelft. Het bekende karaoke wat tijdens de pauze van de liveband in de strijd gemikt wordt is vooral populair bij de Thai. De meeste buitenlanders laten dit toch aan hun voorbij gaan, hoewel een enkeling uit het VK zich eraan vergrijpt wat later op de avond. Als je er maar genoeg drank in stopt komen de meeste wel los, blijkt wel weer, soms een beetje te veel. Maar wat maakt het uit zolang je maar ‘beschaafd’ blijft. De bier en whiskey flessen stapelen zich op en zachtjes, maar zeker, krimpt de ploeg in richting sluitingstijd. Twee uur ’s nachts mag André Hazes nog even een liedje zingen. Het feest in de bar is prima verlopen, veel drankgelag geen gekwebbel, Piet is een gelukkig mens met zoveel plezier in het leven.

Er nog een klein comité richting Piet zijn stulpje voor nog een drankje na, nou ja klein. Tegen daglicht verdwijnen de laatste van zijn bekende richting huis en besluiten Piet en Noy op de puinzooi die er duidelijk is ontstaan, maar te laten voor wat het is en eerst maar eens hun roes uit te slapen. De gedachte zijn huis schoon, drank en nicotinelucht vrij te houden is duidelijk mislukt. Piet valt in slaap als een blok beton maar gelukkig een gezegende leeftijd en prettig tot zeer prettig geleefd, de laatste vele jaren, ook al gaat dat met vele golfbewegingen. Na het slaapje de schade maar eens opruimen en daarna eens aanhoren of men zich ‘netjes’ heeft gedragen voor zo ver dat mogelijk is in de bar. Laat in de middag na wat eten en een stevige douche blijkt het allemaal mee te vallen, uurtje of twee opruimen en soppen en de hut is weer goed aantoonbaar. Klein drankje nuttigen bij de restauranthouder, zodat de verjaardag afgesloten kan worden. Na het tweede biertje moet Noy even ingrijpen, zodat ze deze avond redelijk normaal naar hun bedje kunnen gaan.

Piet besluit de volgende dag dat die in het huurhuis wil blijven wonen en gaat eens informeren hoe de Landford dat ziet. Tot zijn verbazing zouden die inmiddels het plan verzonnen hebben om het huis te koop aan te bieden aan Piet. Dat is eigenlijk een tegenvaller voor Piet, hij zit op een kritische leeftijd zeg maar wat kopen betreft of eigenlijk domweg te oud. Eigenlijk is bezit helemaal een moeizame constructie, er zal toch een Thai in dat verhaal betrokken moeten worden. Piet blijft uiteraard liever huren, maar de kans dat het dwars slaat in het Thaise denken van de Landford is redelijk groot. De mensen zijn ook al flink op leeftijd en willen hun of liever haar centen zien en natuurlijk opmaken. Contracten hebben hier toch eigenlijk weinig waarde of zijn van korte duur, zo ook het huurhuis. Zelfs netjes met nog meerdere jaren te gaan is geen fijn vooruitzicht. Het blijft het zwaard van Damocles in zo’n situatie.

Dit alles eens met Noy besproken die uiteraard plan B in de strijd mikt bij Piet. Het huis hier is erg leuk, maar was eigenlijk nooit echt een optie voor Noy. Of er niet eens aan een optrekje op het land van opa gedacht kon worden. Dat was nu niet echt een verrassing voor Piet, dat gedachtegangetje. Het in Piet zijn ogen grote probleem daar was de happy family die altijd de overhand hadden. Maar een knockdown huis zag Piet ook nog wel lol in, duidelijk op papier vastgelegd dat de hut van hem was, en dus weer meegenomen kon worden als er uiteraard eventueel een scheiding gewenst was. Gezien de jaren die men volgens ‘Den Haag’ nog wel te gaan had gebaseerd op de AOW, moest dat te overzien zijn die aanschaf afgestreept tegen een fictieve huurprijs. Als die op korte termijn het leven liet had ze gewoon financieel mazzel. Je kan niet alles overzien en het ‘zorgen voor het vrouwtje complex’ was zo zachtjes, maar zeker ook bij Piet ingedaald. Samen met zijn visum account als retirement was het geen levens dekkende afscheidsbrief, maar och vele moesten het met minder doen. En de diverse contact websites doen de rest als dat al nodig was na verloop van tijd, Noy was de jongste niet meer maar ook geen verlepte uitvoering. Piet ging uiteraard van de leeftijd uit die ze voor zijn generatie verzonnen hadden en nog wat jaren extra. Hij had weinig tot geen fysieke klachten. Een zeer gematigde overgave lag in het verschiet.

Hoewel Piet wel een traantje moest laten om alle inspanningen die, hij het laatste jaar gedaan had met het huis en toch ook het vinden van diverse bekende. De kreet ‘vrienden’ had Piet inmiddels uit zijn woordenboek geschrapt op zijn leeftijd vroeg of laat liep dat toch altijd op teleurstellingen uit. Zoals gezegd er moesten ‘keiharde afspraken’ gemaakt worden die officieel op papier stonden waar ook opa en oma het mee eens waren. Tenslotte waren die de eigenaar van de grond en als dat anders was want dat wist je, maar nooit met een Thai werd dat wel duidelijk bij het tonen van de eigendomspapieren. Een kleine ‘firewall’ moest dat toch wel opleveren dat soort afspraken. Drie maal is scheepsrecht met verhuizen, hoewel Piet wel begreep dat die in het diepe sprong, maar dat was niet de eerste keer. Piet wilde dit in een maand of zes verwezenlijken, iets wat makkelijk te realiseren was. Dus wie weet was het wel drie tot zes maanden. Duidelijk stappenplan maken en zorgen dat eenieder zich daar aan hield. Kwestie van uitkiezen met het knockdown huis en fundering maken volgens tekening en het prefab huis erop plaatsen. Een betonnen terras leek hem wel handig. En een hok voor de geadopteerde straathond leek hem ook wel leuk, altijd al gehad willen hebben een hond, echt waar.

Papieren bij een Lawyer opstellen en ondertekenen. Noy had haar wens over het huis duidelijk gemaakt nadat Piet het gewenste budget duidelijk had aangegeven. Het klonk allemaal makkelijk, hand op de knip houden, en niet van je standpunten afwijken, echt waar. En het optrekje waar Piet financieel aan dacht, moest in vijf tot acht jaar af te boeken zijn, dacht die. Uiteindelijk een win-winsituatie, normaal gesproken dan. Het nieuwe avontuur kon beginnen.

Einde voor 2023 van Piet zijn belevenissen.

ສົ່ງໂດຍ William Korat