dara Ployê

Li Phimai darek heye. Ew li nîvê zevîyek bêserûber li nêzî peravê çemê bi navê Lamjakarat, li derveyî bajêr radiweste. Ne dûrî deriyê bajêr ê başûr e.

Lamjakarat çemê Mun e, yek ji pênc çemên bihêz ên ku di Taylandê re derbas dibin.
Dar dara Ployê ye. Ew jî bi hêz e.
Ploy hema hema li wir e, ne li bajêr, ne li ber dara wê. Ew bi giranî di dilê wê de dijî.
Carcaran, bi taybetî, ew tê ba wî, dema ku karên wê yên xerîb di serê wê de derbas dibin. Ew ji rê diçe xwarê giyayê hişk û hişk, demekê di bin taca wî de radiweste. Erd zirav e. Siya lîstikvan mîna stranên zeviyan dibêjin. Ploy dengê çemê dibihîze, hemû dengên din dixeniqîne. Ew fîgurekî zirav e, çermê wê spî ye wek rengê masiyê di şikeftên nepenî de.
Dar li zeviya xwe mezin bûye. Ew nikare derkeve. Ew tîpîk daran e.
Kokên wê bi fî re di têkiliyê de ne, giyan, şaxên wê bi bayê re li peymanekê digerin. Ew hin ronahiya sar dihêlin.
Dema ku demsala baranê di taca wî re diherike, cûreyek hewzek bê şekl li ber lingên wî çêdibe, li wir kurikên piçûk yek bi yek ji çemê herikbar bi qijik û xirecirên gemar diherikin. Di demsala germ de, rehên wê yên gemar ji axê-hişka hişk a zeviya padî ya berê derdikevin, li dora qurmê wê qalibên zer, yên nayên fêmkirin xêz dikin. Şiklên nezelal. Kon rengê tiştekê ye ku bi salan veşartî ye.
Divê dara Ployê pir kevn be.
Ew ji bo perçeyê erdê pir mezin e, taca wê bi tevahî li milê çepê û pir li milê rastê vedigire, pişta tevahiya ezman digire, ku li Phimai mezin e - çend lingên fireh û çend pêlên şîn ên geş.
Devera padîşahiyek.
Gava lotik ket destê wê, ew her du rai bi darê ve, ew hê heft salî bû. Sedemek wê hebû, hesta sûcdariyê.
Tu carî ji darekê napirsî ku ew çend salî ye heya ku hûn wê nekujin. Her kesî digot ew bi qasî dinyayê ye, her kesî wisa digot. Ger hûn wê qut bikin, hûn dikarin bi neynûka xwe di serê millimeterê de bi sedan zengilên mezinbûnê bişopînin. Her zengil her sal çîrok, razên nepenî, dengên hêvîdar, sirên herêmî, dramayên malbatî yên hewes û xapandinê vedihewîne.
Çîrokên wî ji xeyalê re bihêlin!
Dara ku ewqas jiyanan diparêze divê darek taybet be.
Ez dikarim bi deqeyan temaşe bikim, ew her gav bi rengek nenas kesk e. Pelên wê qet qelsiyê nîşan nadin, qet nazivirin, qet qermiç nakin, taca xwe winda nakin. Pelên wî herheyî ne.
Çaça ye.
Ne tesaduf e ku ew xwediyê keçika Ployê ye. Wê ew bi nivîskî wergirt dema ku bavê wê piştî heft salên zewacê bi axînek kûr ji diya xwe dûr ket.
"Ez nikarim bi wê jinê re bijîm," wî got. 'Çawa ku ew ehmeq û kurtbîn e. Ez deh caran jê re dibêjim meriv çawa tiştek bike û divê ew tiştek bike. Û ew, ew bi awayê xwe dike. Pir caran ew qet tiştek nake. Ew her gav çêtir dizane, her çend ew bi tevahî nizane. Ew felaket e. Ew tembel e. Bedewbûn pir tê efûkirin.'
Niha jî, Kasemchai, bavê Ploy, nikare bi vê yekê bikene.
Niştecîhên herêmê bi hevjîna wî ya berê re bi heman rengî dijwar in. Ew ji xwe re egoîst û nakokbar bi nav dikin, bi taybetî jî şerxwaz. Hemû jinên polîsan. Ma ne çavnebarî ye? Navendek polîsê herêmî ya girîng li Phimai ye. Her yek ji jinan ditirse ku Mai bi mêrên xwe re bireve. Diya Ploy ji zayenda dijber re balkêşiyek bêhempa ye, ew diyariyek xwezayî ye.
Mai tenê li ser wê dikene. Carinan bi tinaz. Ew xwe pir bi hêz dizane. Ji ber vê yekê navê wê Mai ye, diya Ploy ye û ew hîn jî piçûk e. Qûna wê di bin toza pantolonên wê yên germik de direqisin û ew kirasên spî yên qehweyî yên ku pir teng xuya dikin û sîngên wê hişk dikin li xwe dike.
Bedewbûn mîna rastîyê guhezbar e.
Warentig, çamçe bi rastî dara Ployê ye! Dema ku ez wî dibînim guman nakim. Bi her derbasbûnê re ew bi hebûna xwe min serdest dike. Ez li jor dinêrim û şaş dimînim. Ew nîşan dide. Ew heta bihuştê ye.
Pelê wê gelek pelên piçûk e, pêçayî û di qeraxek xweş de hatî danîn, bi vî rengî pelên xwe çêdike. Di pelan de tozek spî nîşan dide, ez bi nermî bi tiliya xwe li wan dixim û mîna ku ew mû ne.
Bi şaşwaziya min, ez nikarim mezinahiya wê texmîn bikim. Sîstema şaxên wê serwer e. Bedewiya ku emir dide avahiya xwe min bêdeng dike.
Kêlên bi stûyê mirwarî - dilsoziya wan a ji hevjînek tenê re biwêj e - bi lêdana baskên bêhiş dikevin nav wê, mîna ku di nav pîvanek din a demê de bin. Ka ew di nav kurmên kurmikan re diherikin gerdûnek din.
Ew jî bêpêşbînî difirin. Ez jê hez dikim. Ez ji qêrîna baskên wan ên di çiqil û pelan de hez dikim.
Çîrok wiha ye…
Li seranserê bajarê Phimai, Mai bi bedewiya xwe ya berbiçav tê zanîn. Xanimek bajarî ya rastîn. Ew ji Bangkokê tê, bav û kalên Taylandî-Çînî hene û ji ber vê yekê çermê wê yê spî yê berfê heye. Ji diwanzdeh saliya xwe de çend xwazyarên wê hene.
Gava ku hûn ji wê derbas dibin hûn gazin dikin.
Hemû mêr li ber çokên wê ditewînin. Bavê Ploy jî wisa kir, ew panzdeh salî bû û bi wî ducanî bû.
Mai şiklên dor, milên dor, ranên dor, zikê nerm, golikên masûlke hene, ez fêm dikim ku mêr dixwazin wê bixapînin. Hemû mêr. Ew bi lêvên xwe yên nerm, memikên xwe yên lerzok, ranên xwe yên tewandî bang li hêzek seretayî dike ku her mêr bi înstîktîf dema ku ew nema dikare çavên xwe jê re bigire vedigere. Goştê wê heye ku bi wergirtinê dibiriqe. Ew dengbêj e. Ev ne li ser evînê ye, ew li ser şehweta dema ku mêr Mai dibînin.
Hestiya ku hûn dikarin bi şehwetê ji xweya xweya sînorkirî birevin. Ku hûn bibin bihuştê. Ku tu dest bi xweda bikî. Ku hûn bibin nasnameyek bênav, spazmek dirêjkirî, ew e ku we jêhatî dike.
Mai bi xwe jinek e ku her dem aqil û hestên xwe diparêze.
Ew mîrzayekî şêrîn e.
Wê ne tenê Ploy negirt. Ji du mêrên din du zarokên wê hene. Guys vê carê. nîv-birayên Ploy. Mai di mîtînga pêşveçûnê de serketî ye. Genên herî kêm yek dê çend hezar sal bimînin.
Dema ku Kasemchai, bavê Ploy, gulebaran kir, wî xwe sûcdar hîs kir. Zû zû piştî veqetînê, jinek hat ku bi wî re jiyanek nû dixwest. Ploy li hev nedihat. Lê Mai jî keça xwe nexwest. Ji ber poşmaniyê, bavê wê Ploy parça xwe ya mîrasê ku bi sed salan aîdî malbatê bû, da. Ew diyariyek ji padîşahek Kmerî ya dereng bû, ku bav û kalê wî demekê şêwirmendê dewletê bû. Xwişkên Kasimçayî zarok girtin. Bi vî awayî kar dikir.
Ploy li ser lingên xwe bû dema ku ew panzdeh salî bû. Di encamê de bedewiyek. Biçûk û zirav, lê wek dara wê xurt. Çermê teze wek pelekî tijî mija sibê. Resepsiyonê li Amanpuri li Phuket. Wê kulmek stûr li ser wan hemî zilamên çavbirçî ku mifta li pêşgotinê dixwestin girt. Ji ber vê yekê ew e ku Ploy, ku li cîhek dûr li Taylandê dijî, dara xwe li Phimai-yê koka xwe digire.
Lêbelê ew di dilê Ployê de ye. Ew wî li her derê digire.
Çemçe ye, dara Ployê ye, min ji te re got.
Tam di destpêka demsala ziwa de, ew bi tevahî xwe bi panîkên kulîlkan ên sorkirî, bi rengê sor-şeqê sîngên keçeke ciwan, pêsîrên ku bi şermokî diçirisin û sor dibin dema ku ew ji bo pêşîya xwe bi tirsonek saronga xwe ji navbera tiliyên xwe dişewitîne. evîndar.
Dara Ployê wekî padîşahiya Kmeran mezin e. Çawa ku tenê yek padîşah dikare li ser împaratoriyek Khmer hukum bike, tenê yek çemça dikare li qada dilê wê hukum bike, ew qanûnek kevn e.
Ka em vê yekê rast bikin: diya wê, Mai, mar dimîne. Mai bi zorê diçû dibistanê, lê ew dizane ku ew ji tevahiya bajêr jîrtir e. Bi zimanê xwe yê tûj hemû cîhanê li ber vîna xwe ditewîne. Vê gavê ew bê mêr e.
"Keça Ploy, divê tu erda xwe bidî min," wê bi têlefonê bi hêrs dibêje. — Bide min, hîna du birayên te hene ku ez bixwim.
Çima wek diyarî bidin? Ploy dipirse.'
'Tenê wisa. Divê hûn hurmetê ji diya xwe re nîşan bidin, 'dibêje Mai.
"Ez çima," dibêje Ploy.
Ew yek sedem e.
Ma em ji daran çi dizanin, eger em bala xwe bidin wan hemûyan? Li ezmanan, li ser serê me, azadiya wan heye. Kî dikare vê bêje? Kesek din nikare vê yekê bêje. Tiştek an jî kes nikare pêşî lê bigire.
Di vegerê de lingên çemçe hene ku nikare bikar bîne. Di cîhana me ya li ser Erdê de, ew nikare baz bide, biçe, an dans bike. Lê ew her roj şa dike. Gelek şaxên wê mîna tiliyên jinên ciwan ên Taylandî yên di dansa klasîk de, an jî mîna keçên ciwan ên ku destên ter û sistbûyî di koroya stranbêjên mor lam de bilind dikin, dizivirin û dizivirin.
Bi pergala xweya kokê, darek dibe ku hinekî pêş ve biçe. Dibe ku ew bi hevjînek re têkilî çêbike. Min xwend ku fungî di tariyê de wekî kurye peyamên kodkirî yên kîmyewî derbas dikin.
Min tu carî darek ku xwe tenê hîs bike nedîtiye. Bi kêmanî ne yê ku ji min re got. Ez bi baldarî li daran guhdarî dikim. Ji min re xuya dike ku ew kêmasiya lênêrînê ne. Hûn tiştên wiha dizanin? Ji bo min, destdirêjî pêdiviya jiyanê ye. Ez rû bi rû bûm ku ez nikarim bibim dar.
Ploy ji dema ku Mai bi çavbirçîtî çavên xwe li ser du rai erdê diherike, bi diya xwe re nîqaş û nîqaş dike.
'Zemîn tune? Wê demê divê tu pereyan bidî min. Pereyê Ramî pir zêde ye.'
Ploy li ber xwe dide, di canê wê de hêza çemçeyê heye. Ew li ser her du birayên xwe yên piçûk ku bi şikestî diçin dibistanê, li ser hemî zilamên bêserûber ên ku di jiyana dayika wê de dimeşin, li ser manîpulasyonên wê yên xerab û domdar nîqaş dike.
Bi rastî, Ploy ji bo darê pir ciwan bû dema ku ew girt, lê ew ne cûda bû. Û bi rastî Ploy ji Rami re pir ciwan e, ew pir pîr e. Ew bi wî re zewicî dema ku ew hivdeh salî bû, lê ew hîn jî gelek tiştan dixwaze ku beşek ciwanbûnê ye. Ploy dixwaze tevahiya cîhanê bibîne. Wê difikirî ku ew azadî bi zewacê dikire. Naha mêrê wê Rami çend sal in, li pey wê keçek Angelica heye. Piçûk hatiye guhertin. Êdî destûr nayê dayîn ku bi tena serê xwe bixebite û derkeve derve.
Ew çemberek e.
Bi mam û apên xwe re, hemî li Phimai, Ploy ewlehî wergirt. Dinya sar û dijwar e. Zevî û dar wê bi gundê wê yê zikmakî ve girêdide.
Xuya ye mêrê wê Ramî mia noy girtiye. Ew ne perspektîfek bêdawîtiyê ye ji bo tevliheviya evîna ku ew hîs dike, wekî ku ew pir ciwan e. Ew dixwaze ku bêdawî di evînê de hebe.
Çemçe bê şert û merc jê hez dike, bêguman ew di dilê wê de ye. Li malê li benda wê ye. Dîtina rûmeta wî wêrekiyê dide wê.
Tovên wê yên reş wek kevir hişk in, qalikên wê ew qas xurt in ku dûr dizivirin û li her derê şîn dibin. Zarok hez dikin pê bilîzin, wek mermeran. Birûskên biriqandî yên ku bi leza birûskê li seranserê erdê gurr dikin.
Ramî, mêrê wê yê rûsî-îsraîlî, hackeran ji Moskowê ber bi dizên xwe ve dibe. Şîrketên sexte û avahîyên darayî dadimezrînin, fîrmayên şêlî yên ku bi îflasê re rû bi rû ne, dikirin û difroşin, bi şev û roj fermanên veguheztina pereyên siya didin. Ew bi domdarî li kondozên ewledar ên bi çîpên bilind, ewlekarî, çavdêriya kamerayê û deriyên şemitok ên pola yên ku tenê bi kodan vedibin, dijî, li cihên ku gelek felangên dewlemend di dewlemendiyê de dijîn, Bangkok, Phuket, Hua Hin, bi berdewamî navnîşan diguhezin.
Ji ber vê yekê wusa dixuye ku Ploy di qefesek zêrîn de gerdaniyek mirwarî ya nazik e. Ew nikare bireve. Ew bi zorê çêdike. Wusa dixuye ku êdî lingên wê nemane.
Ew êdî nikare bireve, bikeve an dans bike. Lê dixuye ku her roj çemçeyê di dilê xwe de şa dike, şaxên wê mîna tiliyên reqsê di Padîşahiya esmanî de dizivirîne û dizivirîne.
Ez wê jêhatî dibînim.
Tenê çamça wê dizane ku ew ê bi rastî çawa bixebite. Ew tarîtiya razan hildigire.

Phimai, Kanûn 2018