Bimire Boon-mee (di perestgehê de dijî, nr 2)

Xortên Perestgehê kêm pere ne. Dûv re ew li tiştek ku soz bidin, an tiştek din digerin. Ez bi zor dikarim bi basketbolê bilîzim û ew klûb hinek pere dide.

Weer anderen krijgen van familie of van een monnik, en enkele jongens verdienen wat bij met muai thai, Thai boksen. Tenslotte zijn er ook die overleven door te stelen.

Boon-Mee is de vreemdste snuiter. Zijn naam betekent geluk, mazzel. Hij is 18 jaar maar lijkt 25. Vaak verspilt hij zijn maandgeld en tegen het einde van die maand wordt hij ongerust. Dan valt hij anderen lastig om geld en dwingt hij hier een baht af, daar twee, en zo komt hij de maand wel door.

Hij is onbeschaamd en vraagt iedereen om geld. Het is een bietser vermomd als student. Ik heb genoeg van deze ‘vriend’. Af en toe probeert hij ook van mij geld te bietsen en ik geef wel eens toe. Maar nu realiseer ik me dat hij een klaploper is, en waarom zou ik me zorgen maken hem iets te weigeren?

Als hij geld bij elkaar probeert te scharrelen krijgt hij vaak te horen dat ie moet ophoepelen. Enkelen geven hem wel geld maar beledigen hem voor dit gedrag. Boon-Mee hoort dat kalm aan, met een lach. Hij laat niet merken dat hij zich voor zijn acties schaamt.

Met een lege maag naar bed. Of niet?

Voor ik ga slapen heb ik vaak honger. Dan drink ik water. Boon-Mee heeft die zorgen niet. Hij kan eten zonder te betalen. Zo rond negen uur in de avond zie ik hem zich netjes kleden en dan gaat hij naar een uitvaart in een andere tempel.

Onze tempel heeft geen crematorium maar nabij is er bijna iedere avond een plechtigheid. Daar gaat Boon-Mee heen om met de gasten mee te eten en schept daar nog over op ook. Laat was ik ziek van de honger en hij zei me ‘Morgenavond ga ik uit om te eten.’

Ik zie hem netjes aangekleed in een keurig colbert en glimmende schoenen, klaar om de tempel te verlaten. ‘Je staat er weer netjes op’ geef ik hem een standje. ‘Waar ga je heen?’  ‘Een bruiloft.’  ‘Heb je een uitnodiging?’ vraag ik, wetend dat hij die toch niet heeft.

‘Moet dan dan?’  ‘Wanneer stop je hier nou eens mee?’  ‘Dat is lastig te zeggen, weet je. Als ik zou stoppen dan had ik dit mooie colbertje niet gekocht’ zegt hij, en laat mij zien hoe mooi het spul is. ‘O, is dat van jou? Dacht dat je het geleend had.’

‘Je kijkt op me neer, nietwaar? Ik heb dit echt zelf gekocht en betaald.’ ‘Goed, en nu, wat ga je nu eten?’ vraag ik, wetend dat hij nu platzak is en ons komt lastigvallen voor geld. ‘Waar maak je je zorgen om? Dit pak is mijn ticket om voldoende te eten. En heb ik tekort dan beleen ik dit pak gewoon.’

‘Schaam je je niet?’ vraag ik. Ik heb genoeg van Boon-Mee. Hij lacht het weg. ‘Iedereen is vandaag de dag brutaal. Verlegen zijn is maar niks.’  ‘Nou, mij zul je dat niet zien doen’ sluit ik de discussie af.

Een handeltje…

Tegen het eind van de maand hoor ik dat als Boon-Mee niet naar een bruiloft gaat om ongevraagd mee te eten, hij op crematies de gedachteniskaartjes uitdeelt en er wat voor betaald krijgt. Toch komt hij op een middag aan mijn deur met een somber gezicht. ‘Zeg, kun je me twintig baht lenen?’

Ik lieg. ‘Nee’ zeg ik. Ik ben niet van plan hem een satang uit te lenen. ‘Ik heb niks te eten’ verklaart hij zijn situatie. ‘Waarom scharrel je niet wat bij elkaar op een bruiloft?’ ‘Ik heb niks om aan te trekken…’  Zijn pak is gestolen….

‘Heb je geen tien baht voor me? Vijf misschien? Heb je echt geen satang? Maar hoe eet jij dan vanavond, en hoe betaal je morgen de bus?’  ‘Ik eet vlak naast de tempel en laat het opschrijven. Heus, ik red me wel. En jij, ja, ik zal je helpen. Kom vanavond maar terug.’

En in de avond is hij daar. ‘Heb jij al gegeten?’ vraagt hij mij. ‘Nee, het is nog te vroeg.’  ‘Kom mee naar mijn kamer, ik tracteer. Denk nou niet dat ik arm ben, ik heb nu geld zat. Jou trakteren slaat echt geen deuk in mijn geld.’ Hij trekt geld uit zijn zak; meer dan honderd baht.

‘Zo, waar heb je dat gejat?’ flap ik er uit bij dit plotselinge vertoon. Hij lacht. ‘Iemand als ik moet eten ritselen waar je maar kan. Op crematies jat ik alle gedachtenisprentjes, met ‘in dankbare herinnering’ en zo, en verkoop ze aan Chinese opkopers…’

Li Perestgehê dijîn; adaptasyona çîrokên sedsala borî. Ji xeynî rahîb û nûciwan, xortên ciwan ên ji malbatên feqîr dixwînin di perestgehê de dijîn. Odeya wan heye lê ji bo xwarina xwe bi pereyê malê ve girêdayî ne. Di betlaneyê de û dema dibistan girtî ne, bi rahîb û nûciwan re xwarinê dixwin. Kesê "Ez" ciwanek e ku di perestgehê de dijî.