It's Gonna Move (កំណាព្យដោយ Naowarat Pongpaiboon)
អាស៊ីអាគ្នេយ៍ និពន្ធរឿងខ្លី និងកំណាព្យថៃ។ កំណាព្យនៃរឿងខ្លី និងកំណាព្យដែលទទួលបានពានរង្វាន់។ Silkworm Books ប្រទេសថៃ។
មាគ៌ារបស់ខ្យងតូច (កំណាព្យដោយ Naowarat Pongpaiboon)
កំណាព្យនេះត្រូវបានសរសេរឡើងក្នុងកំឡុងកុប្បកម្មខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៣ នៅពេលដែលរដ្ឋាភិបាល Thanom Kittikachorn ត្រូវបានផ្ដួលរំលំ។ ដោយ "ស្មៅ" មានន័យថា អាជ្ញាធរខុសច្បាប់ ឃោរឃៅ។ 'ខ្យងតូច' តំណាងឱ្យមនុស្សមិនស្គាល់មុខជាច្រើនដែលបានបាត់បង់ជីវិតនៅទីក្រុងបាងកក។
អ្នកនិពន្ធ/កវី Prasatporn Poosusilpadhorn (ប្រសព្វផន ភូសុសីលថន ឆ្នាំ 1950) ត្រូវបានគេស្គាល់ច្បាស់ដោយ moniker de plume Komtuan/Khomtuan Khantanu (คมทวน คัณธนู) ។ គាត់មានច្រើនជាង ប៉ុន្តែចូលចិត្តរក្សាវាឱ្យនៅក្នុងខ្លួនគាត់។ នៅឆ្នាំ 1983 គាត់បានទទួលពានរង្វាន់សរសេរនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ (SEA) សម្រាប់ការងាររបស់គាត់។
ថៃ… ដើម្បីទទួលបានកំណាព្យអំពី…
ខ្ញុំបានរកឃើញប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ដែលពួកយើង Farang ជាទូទៅមិនសូវស្គាល់អក្សរសិល្ប៍ទេ ទុកតែកំណាព្យរបស់ប្រទេសម្ចាស់ផ្ទះយើង។ ជនបរទេសដែលចង់ធ្វើសមាហរណកម្ម ជាទូទៅមានចំណេះដឹងហ្មត់ចត់ជាងនេះ និយាយថា អាហារ ភេសជ្ជៈ ឬស្ត្រីក្នុងស្រុក ច្រើនជាងអ្វីដែលត្រូវបានពិពណ៌នាជាទូទៅថាជាវប្បធម៌ 'ខ្ពស់ជាង' ។
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ "លា"
ការបែកគ្នា… ប្រហែលជាអ្នកផ្សេងទៀតទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងនៅក្នុងរឿងនេះ? ខ្ញុំសរសេរកំណាព្យនេះទុកជាការលាអ្នកនៅប្រទេសថៃ ដែលជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ។
ការធ្វើដំណើរ, ខ្ញុំនឹកវា។ ខ្ញុំនឹកវាខ្លាំងណាស់
វាប្រហែលជាមិនមែនជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់នរណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសារ ឬរង្វង់មិត្តភក្តិរបស់អ្នកទេ៖ អ្នកនឹកការធ្វើដំណើរ។ អ្នកនឹកការធ្វើដំណើរទៅកាន់គោលដៅឆ្ងាយ។ ធំសូម្បីតែ។ រំលងវិស្សមកាល។ បង្ខំឱ្យឈប់ ឬលុបចោលការធ្វើដំណើរពិភពលោករបស់អ្នក។ សូម្បីតែក្តីសុបិន និងផែនការធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយដែលអ្នកចង់ធ្វើក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ ក៏ត្រូវបានចតដោយគ្មានកំណត់។
កំណាព្យដ៏ស្រស់ស្អាតអំពីទីក្រុងបាងកកក្នុងសម័យកូរ៉ូណា
Marianne គឺជាអ្នកបម្រើការលើយន្តហោះដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះទីក្រុងបាងកក និងប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះ ហើយបានសរសេរកំណាព្យខាងក្រោមក្នុងអំឡុងពេល "ការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះ" នៅក្នុងបន្ទប់សណ្ឋាគារ។ សប្បាយចិត្តក្នុងគ្រាដ៏ច្របូកច្របល់នេះ......
កំណាព្យ Corona សម្រាប់ប្រទេសថៃ
រលកនៃកំណាព្យ Corona កំពុងហូរកាត់ប្រទេសហូឡង់។ ប្រាជ្ញាដែលមានក្រឡាក្បឿង ចង្អុលប្រាប់ និងខគម្ពីរឥតគិតថ្លៃផ្តល់នូវការលួងលោម ការណែនាំ និងក្តីសង្ឃឹម។ "មិនអីទេ!" នេះជារបៀបដែលអត្ថបទដែលសរសេរដោយ Geraldina Metselaar ក្នុងបរិបទនៃ #NlblijftThuis ចាប់ផ្តើមនៅលើគេហទំព័ររបស់ Algemeen Dagblad ថ្ងៃនេះ។
អ្នកថែសួននិងការស្លាប់
ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំបានអានរឿង និងសារទាំងអស់អំពីមនុស្សរាប់ពាន់នាក់នោះ រួមទាំងប្រជាជនហូឡង់ ដែលជាប់គាំងនៅបរទេស ហើយចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ពេលខ្ញុំអានសារមួយព្រឹកនេះអំពីជើងហោះហើរចុងក្រោយពីសិង្ហបុរីទៅបាងកកសម្រាប់ពេលនេះ ដែលជនជាតិថៃនិយាយថា “បើខ្ញុំត្រូវស្លាប់ នោះនៅស្រុកខ្ញុំ” ខ្ញុំមិនអាចគិតដល់កំណាព្យហូឡង់ចាស់មួយ De Tuinman en de Dood ។ វាបានទៅដូចនេះ:
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ កំណាព្យចេញពីបេះដូង
ខ្ញុំគិតពីប្រទេសហូឡង់នៅពេលយប់
បន្ទាប់មកខ្ញុំគិតពីភាពស្រស់ស្អាត
ប្រទេសរបស់យើងអស្ចារ្យណាស់។
ហើយវាក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំជាសត្វព្រៃ
តែងតែអាកាសធាតុតូចតាច
ខ្ញុំលែងត្រូវការវាទៀតហើយ
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ កំណាព្យ
ខ្ញុំគិតពីប្រទេសហូឡង់នៅពេលយប់
បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវបានគេនាំទៅដេក,
ខ្ញុំមិនអាចបិទភ្នែកបានទៀតទេ។
ទឹកភ្នែកក្តៅស្រក់ដូចទឹកហូរ
កំណាព្យថៃកើតពីការតស៊ូនយោបាយ (១)
អត្ថបទនេះផ្តោតលើកំណាព្យថៃដែលបកប្រែពីភាសាអង់គ្លេស។ ពីរនាក់នោះគឺដោយកវី Chiranan Pitpreecha ជាសកម្មជននិស្សិតនៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ XNUMX ដែលមានភាពច្របូកច្របល់នៅពេលដែលចលនាប្រជាធិបតេយ្យរីកចម្រើន ហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានបង្ក្រាបយ៉ាងបង្ហូរឈាម។ កំណាព្យ 'ភ្លៀងដំបូង' ដែលសរសេរកាលពីមួយភាគបួននៃសតវត្សមុន គឺនិយាយអំពីពេលវេលានៃក្តីសង្ឃឹម និងការខកចិត្តដ៏ជូរចត់នោះ។
កំណាព្យអំពីសូរ្យគ្រាសដោយផ្នែកនៅប្រទេសថៃ
ចៃដន្យ ខ្ញុំបានអានអំពីសូរ្យគ្រាសដែលនឹងអាចមើលឃើញនៅថ្ងៃទី 9 ខែមីនាពីប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី និងហ្វីលីពីន។ តាមព័ត៌មានតិចតួចដែលខ្ញុំអាចរកឃើញ ខ្ញុំបានសន្និដ្ឋានថានឹងមានឱកាសដែលយើងអាចឃើញវានៅឈៀងដាវ ជាកន្លែងដែលយើងនៅនៅពេលនោះ។ ទោះបីជាមិនទាំងស្រុងក៏ដោយ ប៉ុន្តែសូរ្យគ្រាសមួយផ្នែកក៏មានប្រយោជន៍ផងដែរ។
អ្នកត្រួតពិនិត្យចរាចរណ៍ថៃនៅសណ្ឋាគារ
ខ្ញុំបានបង្កើតគំនូសសញ្ញាពីរខាងក្រោមដើម្បីឆ្លើយតបនឹងបាតុភូតអ្នកគ្រប់គ្រងចរាចរណ៍នៅសណ្ឋាគារ។ ខ្ញុំអត់មានរូបទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាគេនិយាយដោយខ្លួនឯង។
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ កំណាព្យដោយ Rob (បិទ)
ក្នុងឆ្នាំ 2012 ខ្ញុំបានជួបមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំនៅតំបន់ Kanchanaburi ។ តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានទៅទីនោះបួនដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានសរសេរបណ្តុំកំណាព្យអំពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ កំណាព្យដោយ រ៉ូ (៤)
ក្នុងឆ្នាំ 2012 ខ្ញុំបានជួបមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំនៅតំបន់ Kanchanaburi ។ តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានទៅទីនោះបួនដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានសរសេរបណ្តុំកំណាព្យអំពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។
ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ កំណាព្យដោយ រ៉ូ (៤)
ក្នុងឆ្នាំ 2012 ខ្ញុំបានជួបមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំនៅតំបន់ Kanchanaburi ។ តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានទៅទីនោះបួនដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានសរសេរបណ្តុំកំណាព្យអំពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។