ទំនាក់ទំនងយេនឌ័រនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍កាលពីអតីតកាល
ភាគច្រើនត្រូវបានសរសេរអំពីទំនាក់ទំនងយេនឌ័រនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ រួមទាំង ប្រទេសថៃ. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីអតីតកាលបានទេ? 300-500 ឆ្នាំមុន យ៉ាងម៉េចដែរ? ហើយឥឡូវយើងឃើញរឿងហ្នឹងឬអត់? ឬមិនមែន?
សេចក្តីណែនាំ
នៅលើ Thailandblog ជារឿយៗមានការពិភាក្សាយ៉ាងក្តៅគគុកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងបុរស និងស្ត្រីនៅក្នុងប្រទេសថៃ ថាតើវាទាក់ទងនឹងទំនាក់ទំនងថៃ-ថៃ ឬ ហ្វាង-ថៃ ក៏ដោយ។ ពេលខ្លះការយល់ឃើញមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសអំពីសំណួរថាតើទំនាក់ទំនងទាំងនេះត្រូវបានកំណត់តាមវប្បធម៌កម្រិតណា បន្ថែមពីលើឥទ្ធិពលផ្ទាល់ខ្លួន។ ប្រសិនបើយើងអាចសន្មត់ថាឥទ្ធិពលវប្បធម៌មានកម្រិតថេរក្នុងរយៈកាលជាច្រើនសតវត្ស ប្រហែលជាយើងអាចរៀនអ្វីមួយអំពីរឿងនេះ ប្រសិនបើយើងត្រលប់ទៅសម័យកាល ជាពិសេសទៅសម័យមុនអាណានិគមអាស៊ីពីប្រហែលឆ្នាំ 1450-1680 ។
ដល់ទីបញ្ចប់នេះ ខ្ញុំបានបកប្រែជំពូកពីរដែលមានចំណងជើងថា 'ទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ' និង 'អាពាហ៍ពិពាហ៍' ពីសៀវភៅរបស់ Anthony Reid អាស៊ីអាគ្នេយ៍ក្នុងយុគសម័យពាណិជ្ជកម្ម 1450-1680 (1988) ។ ខ្ញុំលុបចោលវគ្គមួយចំនួន ក្នុងតង្កៀបអ្នកដែលបានសរសេរអំពីវា និង/ឬឆ្នាំដែលពាក់ព័ន្ធ។
"មនុស្សប្រុសមានកូនស្រីកាន់តែច្រើន គាត់កាន់តែមាន"
ទំនាក់ទំនងរវាងភេទបានបង្ហាញពីគំរូមួយដែលសម្គាល់អាស៊ីអាគ្នេយ៍យ៉ាងច្បាស់ពីប្រទេសជុំវិញជាពិសេសនៅសតវត្សទី១៦ និងទី១៧។ ឥទ្ធិពលនៃសាសនាឥស្លាម គ្រិស្តសាសនា ព្រះពុទ្ធសាសនា និងលទ្ធិខុងជឺ មិនបានផ្លាស់ប្តូរច្រើនទេ ទាក់ទងនឹងឯករាជ្យភាព និងការប្តេជ្ញាចិត្តខាងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ស្ត្រី។ នេះអាចពន្យល់ពីមូលហេតុដែលតម្លៃកូនស្រីមិនត្រូវបានគេចោទសួរ ដូចនៅប្រទេសចិន ឥណ្ឌា និងមជ្ឈិមបូព៌ា ផ្ទុយទៅវិញ «កូនស្រីកាន់តែមានបុរស នោះគាត់កាន់តែមាន» ( Galvao, 1544 ) ។
នៅទូទាំងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ថ្លៃបណ្ណាការឆ្លងពីបុរសទៅភាគីខាងស្រីនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាគ្រិស្តដំបូងបង្អស់បានបរិហារការអនុវត្តនេះថាជា 'ការទិញស្ត្រី' (Chirino, 1604) ប៉ុន្តែវាពិតជាបង្ហាញពីតម្លៃដែលស្ត្រីមានតម្លៃ។ ថ្លៃបណ្ណាការនៅតែជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខរបស់ស្ត្រី។
ផ្ទុយទៅនឹងទំនៀមទម្លាប់ចិន គូស្នេហ៍ស្រស់សោភាតែងតែផ្លាស់ទៅភូមិស្ត្រីនោះ។ ច្បាប់បែបនេះជាច្បាប់នៅប្រទេសថៃ ភូមា និងម៉ាឡេស៊ី (La Loubère, ១៦០១)។ ទ្រព្យសម្បត្តិស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់ប្តីប្រពន្ធ វាត្រូវបានគ្រប់គ្រងរួមគ្នា ហើយកូនស្រី និងកូនប្រុសបានទទួលមរតកស្មើគ្នា។
ស្ត្រីបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងសកម្មក្នុងភាពជាដៃគូ និងទំនាក់ទំនងស្នេហា
ឯករាជ្យភាពទាក់ទងរបស់ស្ត្រីក៏បានពង្រីកដល់ទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទផងដែរ។ អក្សរសិល្ប៍នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានបន្សល់ទុកនូវការងឿងឆ្ងល់ថា ស្ត្រីបានចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងភាពស្និទ្ធស្នាល និងការស្រើបស្រាល ដោយទាមទារឱ្យមានការពេញចិត្តខាងផ្លូវភេទ និងអារម្មណ៍ដូចដែលពួកគេបានផ្តល់ឲ្យ។ នៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍បុរាណរបស់ជ្វា និងម៉ាឡេស៊ី ការទាក់ទាញខាងរាងកាយរបស់បុរសដូចជា Hang Tuah ត្រូវបានពិពណ៌នាយ៉ាងទូលំទូលាយ។ «ពេល Hang Tuah ដើរកាត់ ស្ត្រីទាំងនោះបានចាប់ឱបប្តីដើម្បីមើលគាត់»។ (Rassers 1922)
លក្ខណៈដូចគ្នាគឺបទភ្លេង និងចម្រៀង 'patun' ជាភាសាម៉ាឡេ និង 'ឡាំ' ជាភាសាថៃ ដែលបុរស និងស្ត្រីព្យាយាមនិយាយលេងសើច និងបញ្ចេញមតិក្នុងកិច្ចសន្ទនា។
Chou Ta-kuan (1297) ប្រាប់ពីរបៀបដែលស្ត្រីខ្មែរមានប្រតិកម្មនៅពេលដែលប្តីរបស់ពួកគេធ្វើដំណើរ៖ 'ខ្ញុំមិនមែនជាខ្មោចទេ តើខ្ញុំអាចដេកតែម្នាក់ឯងបានដោយរបៀបណា?' នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ច្បាប់គឺថាអាពាហ៍ពិពាហ៍នឹងបញ្ចប់ដោយស្វ័យប្រវត្តិ ប្រសិនបើបុរសនោះអវត្តមានយូរជាងនេះ (កន្លះទៅមួយឆ្នាំ)។
កម្រងផ្កាជុំវិញលិង្គ
ការបញ្ជាក់ក្រាហ្វិកបំផុតនៃទីតាំងដ៏រឹងមាំរបស់ស្ត្រីគឺការវះកាត់លិង្គដ៏ឈឺចាប់ដែលបុរសបានធ្វើ ដើម្បីបង្កើនភាពរីករាយរបស់ប្រពន្ធរបស់ពួកគេ។ របាយការណ៍ដំបូងបំផុតមួយអំពីរឿងនេះ គឺមកពីជនជាតិចិនមូស្លីម Ma Huan ដែលបានសរសេរដូចខាងក្រោមអំពីការអនុវត្តនៅប្រទេសសៀមក្នុងឆ្នាំ 1422៖
មុនពេលអាយុម្ភៃឆ្នាំ បុរសបានទទួលការវះកាត់ដែលស្បែកនៅខាងក្រោមលិង្គត្រូវបានបើកដោយកាំបិត និងអង្កាំ គ្រាប់បាល់តូចមួយត្រូវបានបញ្ចូលរាល់ពេលរហូតដល់ចិញ្ចៀនមួយត្រូវបានបង្កើតឡើងជុំវិញលិង្គ។ ស្តេច និងអ្នកមានផ្សេងទៀតយកអង្កាំមាសប្រហោងសម្រាប់នេះ ដែលគ្រាប់ខ្សាច់ពីរបីគ្រាប់ត្រូវបានគេយកមកដាក់ ដែលមានសណ្ឋានគួរឲ្យរីករាយ ហើយដែលចាត់ទុកថាស្រស់ស្អាត…'។
Pigafetta (1523) មានការងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះរឿងនេះដែលគាត់បានសួរបុរសមួយចំនួនទាំងក្មេងទាំងចាស់ដើម្បីបង្ហាញលិង្គរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលឧត្តមនាវីហូឡង់ Van Neck (1609) ដែលឆ្ងល់បានសួរជនជាតិថៃដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិមួយចំនួននៅប៉ាតានីថាតើគោលបំណងនៃកណ្តឹងមាសទាំងនោះគឺជាអ្វី គាត់បានទទួលចម្លើយថា 'ស្ត្រីទទួលបានសេចក្តីរីករាយដែលមិនអាចពិពណ៌នាបានពីពួកគេ' ។
ជារឿយៗស្ត្រីបដិសេធមិនរៀបការជាមួយបុរសដែលមិនមានការវះកាត់នេះ។ Kama Sutra រៀបរាប់អំពីនីតិវិធីនេះ ហើយវាអាចត្រូវបានគេមើលឃើញនៅក្នុង linga នៅក្នុងប្រាសាទហិណ្ឌូនៅកណ្តាលកោះជ្វា (ពាក់កណ្តាលសតវត្សទី 15) ។ នៅពាក់កណ្តាលសតវត្សទីដប់ប្រាំពីរទំនៀមទម្លាប់នេះបានស្លាប់នៅក្នុងទីក្រុងពាណិជ្ជកម្មធំ ៗ នៅលើឆ្នេរសមុទ្រនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍។
អាពាហ៍ពិពាហ៍; monogamy ឈ្នះ, ការលែងលះគឺងាយស្រួល
គំរូនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលលេចធ្លោគឺជារឿងមួយនៃការលែងលះគ្នាខណៈការលែងលះគឺងាយស្រួលសម្រាប់ភាគីទាំងពីរ។ Chirino (1604) បាននិយាយថា "បន្ទាប់ពី 10 ឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីនគាត់មិនដែលឃើញបុរសដែលមានប្រពន្ធច្រើនទេ" ។ ជាមួយនឹងអ្នកគ្រប់គ្រងមានការលើកលែងដ៏អស្ចារ្យចំពោះច្បាប់នេះ: ជាមួយពួកគេ ស្ត្រីជាច្រើនគឺល្អសម្រាប់ឋានៈរបស់ពួកគេ និងជាអាវុធការទូត។
Monogamy ត្រូវបានពង្រឹងនៅក្នុងភាគច្រើននៃចំនួនប្រជាជនដោយសារតែការលែងលះគឺងាយស្រួលណាស់ ការលែងលះគឺជាវិធីដែលពេញចិត្តដើម្បីបញ្ចប់ការរួមរស់ដែលមិនពេញចិត្ត។ នៅប្រទេសហ្វីលីពីន «ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មានរយៈពេលយូរ ដរាបណាមានភាពសុខដុមរមនា ពួកគេបានចែកផ្លូវគ្នាដោយហេតុផលតិចតួចបំផុត» (Chirino, 1604)។ ដូចគ្នាដែរ នៅស្រុកសៀម៖ «ប្ដីប្រពន្ធបែកគ្នា ដោយមិនមានការរំខានច្រើន ចែករបស់របរ និងកូន បើស័ក្តិសមអ្នកទាំងពីរ អាចរៀបការជាថ្មី ដោយមិនខ្លាចញញើត អៀនខ្មាស ឬដាក់ទណ្ឌកម្ម»។ (ឧទាហរណ៍ Schouten, van Vliet, 1636) នៅវៀតណាមខាងត្បូង និងជ្វា ស្ត្រីតែងតែមានគំនិតផ្តួចផ្តើមសម្រាប់ការលែងលះ។ «ស្ត្រីម្នាក់ដែលមិនពេញចិត្តនឹងប្ដី អាចទាមទារលែងលះបានគ្រប់ពេលដោយបង់ប្រាក់ថេរ»។ (Raffles, 1817)
ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី និងម៉ាឡេស៊ី៖ ការលែងលះជាច្រើន។ ហ្វីលីពីន និងសៀម៖ កូនត្រូវបែកគ្នា។
នៅទូទាំងតំបន់ ស្ត្រី (ឬឪពុកម្តាយរបស់នាង) រក្សាថ្លៃបណ្ណាការ ប្រសិនបើបុរសនោះនាំមុខក្នុងការលែងលះ ប៉ុន្តែស្ត្រីត្រូវសងថ្លៃបណ្ណាការវិញ ប្រសិនបើនាងទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុងចំពោះការលែងលះ (1590-1660)។ យ៉ាងហោចណាស់នៅប្រទេសហ្វីលីពីន និងនៅសៀម (វ៉ាន់ វលីត, ១៦៣៦) កុមារត្រូវបានបែងចែក ទីមួយទៅម្តាយ ទីពីរទៅឪពុក។ល។
យើងក៏ឃើញគំរូនៃការលែងលះនេះជាញឹកញាប់នៅក្នុងរង្វង់ខ្ពស់ជាងនេះ។ កាលប្បវត្តិមួយត្រូវបានរក្សាទុកនៅសតវត្សទីដប់ប្រាំពីរនៅតុលាការ Makassar ជាកន្លែងដែលអំណាចនិងទ្រព្យសម្បត្តិត្រូវដើរតួយ៉ាងសំខាន់បង្ហាញពីរបៀបដែលការលែងលះមិនត្រូវបានពិពណ៌នាថាជាការសម្រេចចិត្តរបស់បុរសខ្លាំងម្នាក់។
អាជីពជាស្ត្រីធម្មតាគឺ Kraeng Balla-Jawaya កើតនៅឆ្នាំ 1634 ក្នុងត្រកូល Markassarian ខ្ពស់។ នៅអាយុ 13 ឆ្នាំនាងបានរៀបការជាមួយ Karaeng Bonto-Marannu ដែលក្រោយមកជាមេដឹកនាំសង្រ្គាមដ៏សំខាន់បំផុត។ នាងបានលែងលះគាត់នៅអាយុ២៥ឆ្នាំ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក៏រៀបការជាថ្មីជាមួយគូប្រជែងរបស់គាត់គឺនាយករដ្ឋមន្ត្រីខារ៉េង ករុណា។ នាងបានលែងលះជាមួយគាត់នៅអាយុ 25 ឆ្នាំប្រហែលជាដោយសារតែគាត់ត្រូវបានគេនិរទេសបន្ទាប់ពីនោះនាងបានរៀបការជាមួយ Arung Palakka ពីរឆ្នាំក្រោយមកដែលដោយមានជំនួយពីហូឡង់កំពុងដណ្តើមយកប្រទេសរបស់នាង។ នាងបានលែងលះគាត់នៅអាយុ ៣៦ ឆ្នាំ ហើយស្លាប់នៅអាយុ ៨៦ ឆ្នាំ។
ជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ឈ្លក់វង្វេងនឹងការរួមភេទ
អត្រាការលែងលះខ្ពស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី និងម៉ាឡេស៊ី រហូតដល់ទសវត្សរ៍ទី 23 នៃសតវត្សចុងក្រោយនេះលើសពីហាសិបភាគរយត្រូវបានសន្មតថាជាសាសនាអ៊ីស្លាម ដែលធ្វើឲ្យការលែងលះងាយស្រួលសម្រាប់បុរស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺឯករាជ្យភាពរបស់ស្ត្រីដែលមាននៅទូទាំងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលការលែងលះមិនអាចធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ជីវភាព ស្ថានភាព និងទំនាក់ទំនងគ្រួសាររបស់ស្ត្រីយ៉ាងច្បាស់នោះទេ។ Earl (1837) សន្មតថាស្ត្រីដែលមានអាយុ XNUMX ឆ្នាំរស់នៅជាមួយប្តីទី XNUMX ឬទី XNUMX របស់ពួកគេត្រូវបានទទួលយកនៅក្នុងសហគមន៍ជ្វាទាំងស្រុងចំពោះសេរីភាពនិងឯករាជ្យភាពសេដ្ឋកិច្ចដែលស្ត្រីពេញចិត្ត។
រហូតមកដល់សតវត្សទីដប់ប្រាំបី អឺរ៉ុបគ្រិស្តសាសនា គឺជាសង្គម "បរិសុទ្ធ" ដែលមានអាយុកាលជាមធ្យមខ្ពស់នៅពេលរៀបការ ចំនួនអ្នកនៅលីវច្រើន និងចំនួនកំណើតទាប ក្រៅអាពាហ៍ពិពាហ៍។ អាស៊ីអាគ្នេយ៍មានលក្ខណៈផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុងនៃគំរូនេះ ហើយអ្នកសង្កេតការណ៍អឺរ៉ុបនៅពេលនោះបានរកឃើញថាប្រជាជនរបស់ខ្លួនកំពុងឈ្លក់វង្វេងនឹងការរួមភេទ។ ជនជាតិព័រទុយហ្គាល់បានប្រកាន់ថាជនជាតិម៉ាឡេ "ស្រឡាញ់តន្ត្រីនិងស្នេហា" (Barbosa, 1518) ខណៈពេលដែលជនជាតិជ្វា ថៃ ភូមា និងហ្វីលីពីន "មានភាពច្របូកច្របល់ខ្លាំងទាំងបុរសនិងស្ត្រី" (Scott, 1606) ។
នេះមានន័យថា ទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទមុនរៀបការត្រូវបានកាត់បន្ថយ ហើយព្រហ្មចារីក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនត្រូវបានរំពឹងទុកដោយភាគីណាមួយឡើយ។ គូស្វាមីភរិយាត្រូវបានគេសន្មត់ថារៀបការនៅពេលមានផ្ទៃពោះ បើមិនដូច្នេះទេជួនកាលការរំលូតកូន ឬការរំលូតកូនត្រូវបានសម្រេច យ៉ាងហោចណាស់នៅប្រទេសហ្វីលីពីន (Dasmarinas, 1590)។
ជនជាតិអឺរ៉ុបមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះភាពស្មោះត្រង់ និងការប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍
ម្យ៉ាងវិញទៀត ជនជាតិអឺរ៉ុបមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះភាពស្មោះត្រង់ និងការលះបង់ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ។ ស្ត្រីនៃ Banjarmasin មានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ប៉ុន្តែមានភាពធូររលុងខ្លាំងក្នុងនាមជាអ្នកនៅលីវ។ (Beeckmann, ១៧១៨)។ សូម្បីតែអ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិអេស្បាញ ដែលមិនចូលចិត្តជាពិសេសចំពោះសីលធម៌ផ្លូវភេទរបស់ជនជាតិហ្វីលីពីនបានសារភាពថា "បុរសបានប្រព្រឹត្តចំពោះប្រពន្ធរបស់ពួកគេយ៉ាងល្អ ហើយស្រឡាញ់ពួកគេតាមទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេ" (Legazpi, 1718) ។ Galvao (1569) ងឿងឆ្ងល់ចំពោះរបៀបដែលប្រពន្ធ Moluccan '.. នៅតែស្អាតស្អំ និងគ្មានកំហុស ទោះបីជាពួកគេដើរស្ទើរតែអាក្រាតក្នុងចំណោមមនុស្សប្រុសក៏ដោយ ដែលមើលទៅស្ទើរតែមិនអាចទៅរួចទេជាមួយមនុស្សថោកទាបបែបនេះ។
Cameron (1865) ប្រហែលជាត្រឹមត្រូវក្នុងការឃើញទំនាក់ទំនងរវាងភាពងាយស្រួលនៃការលែងលះនៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡេនៅជនបទ និងភាពទន់ភ្លន់ដែលហាក់ដូចជាកំណត់លក្ខណៈអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅទីនោះ។ ឯករាជ្យភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់ស្ត្រី និងសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការគេចចេញពីស្ថានភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមិនពេញចិត្ត បង្ខំឱ្យភាគីទាំងពីរប្រឹងប្រែងឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីរក្សាអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ។
Scott (1606) បានអត្ថាធិប្បាយលើបុរសជនជាតិចិនម្នាក់ដែលបានវាយប្រពន្ធវៀតណាមរបស់គាត់នៅ Banten ថា "រឿងនេះមិនអាចកើតឡើងចំពោះស្ត្រីក្នុងស្រុកបានទេពីព្រោះជនជាតិជ្វាមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងប្រពន្ធរបស់ពួកគេដែលត្រូវបានគេវាយដំ" ។
ព្រហ្មចារីគឺជាឧបសគ្គដល់ការចូលរោងការ
គួរឱ្យចង់ដឹងចង់ឃើញ ព្រហ្មចារីយ៍ចំពោះស្ត្រីត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាឧបសគ្គជាងទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងការចូលទៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ យោងទៅតាម Morga (1609) មុនពេលការមកដល់នៃជនជាតិអេស្ប៉ាញមានអ្នកឯកទេស (ពិធីសាសនា?) នៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីនដែលភារកិច្ចរបស់ពួកគេគឺដើម្បី deflower ក្មេងស្រីដោយសារតែ 'ព្រហ្មចារីត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាឧបសគ្គដល់អាពាហ៍ពិពាហ៍' ។ នៅ Pegu និងកំពង់ផែផ្សេងទៀតនៅភូមា និងសៀម ពាណិជ្ជករបរទេសត្រូវបានគេសុំឱ្យ deflower កូនក្រមុំដើម្បីក្លាយជា (Varthema, 1510) ។
នៅសម័យអង្គរ បូជាចារ្យបានទម្លាយព្រហ្មញ្ញសាសនាក្នុងពិធីដ៏ថ្លៃថ្លា ដែលជាពិធីឆ្លងដល់ភាពពេញវ័យ និងសកម្មភាពផ្លូវភេទ (ជូតាក្វាន់, ១២៩៧)។ អក្សរសិល្ប៍លោកខាងលិចផ្តល់នូវការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងការពន្យល់សម្រាប់ការអនុវត្តប្រភេទនេះ ក្រៅពីការផ្តល់យោបល់ថាបុរសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ចូលចិត្តស្ត្រីដែលមានបទពិសោធន៍។ ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាទំនងជាថាបុរសបានមើលឃើញថាឈាមនៃការបំបែកនៃ hymen មានគ្រោះថ្នាក់ និងបំពុល ដូចដែលពួកគេនៅតែធ្វើនៅកន្លែងជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ។
ជនបរទេសត្រូវបានផ្តល់ជូនប្រពន្ធបណ្តោះអាសន្ន
ការរួមបញ្ចូលគ្នានៃសកម្មភាពផ្លូវភេទមុនពេលរៀបការ និងការបំបែកគ្នាយ៉ាងងាយស្រួលនេះបានធានាថា សហជីពបណ្តោះអាសន្ន ជាជាងពេស្យាចារ គឺជាមធ្យោបាយចម្បងក្នុងការទប់ទល់នឹងលំហូរចូលនៃពាណិជ្ជករបរទេស។ ប្រព័ន្ធនៅប៉ាតានីត្រូវបានពិពណ៌នាដោយ Van Neck (1604) ដូចខាងក្រោម:
នៅពេលដែលជនបរទេសមកប្រទេសទាំងនេះប្រកបអាជីវកម្ម ពួកគេត្រូវបានបុរសចូលទៅជិត ហើយពេលខ្លះដោយស្ត្រី និងក្មេងស្រី ដោយសួរថាតើពួកគេចង់បានប្រពន្ធឬអត់។ ស្ត្រីបង្ហាញខ្លួនឯងហើយបុរសអាចជ្រើសរើសមួយបន្ទាប់ពីនោះតម្លៃមួយត្រូវបានយល់ព្រមសម្រាប់ពេលវេលាជាក់លាក់មួយ (ចំនួនតិចតួចសម្រាប់ការរីករាយយ៉ាងខ្លាំង) ។ នាងមកផ្ទះរបស់គាត់ ហើយជាអ្នកបម្រើពេលថ្ងៃ និងអ្នកដេកនៅពេលយប់។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មិនអាចសេពគប់ជាមួយនារីដទៃ ហើយពួកគេក៏មិនអាចសេពគប់ជាមួយបុរសបានដែរ… នៅពេលដែលគាត់ចាកចេញ គាត់ផ្តល់ចំនួនទឹកប្រាក់ដែលយល់ព្រមឱ្យនាង ហើយពួកគេចូលរួមចំណែកក្នុងមិត្តភាព ហើយនាងអាចស្វែងរកប្តីផ្សេងទៀតដោយមិនខ្មាស់អៀន។
អាកប្បកិរិយាស្រដៀងគ្នានេះត្រូវបានពិពណ៌នាសម្រាប់ពាណិជ្ជករជនជាតិជ្វានៅ Banda ក្នុងរដូវផ្លែ nutmeg និងសម្រាប់ជនជាតិអឺរ៉ុបនិងអ្នកផ្សេងទៀតនៅវៀតណាម កម្ពុជា សៀម និងភូមា។ ជូតាក្វាន់ (១២៩៧) ពិពណ៌នាអំពីអត្ថប្រយោជន៍បន្ថែមនៃទំនៀមទំលាប់ទាំងនេះ៖ 'ស្ត្រីទាំងនេះមិនត្រឹមតែជាអ្នករួមដំណេកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជារឿយៗលក់ទំនិញដែលផ្គត់ផ្គង់ដោយស្វាមីរបស់ពួកគេ នៅក្នុងហាងដែលផ្តល់ផលច្រើនជាងការលក់ដុំទៅទៀត។
ភាពរំជើបរំជួលដ៏មហន្តរាយរវាងពាណិជ្ជករហូឡង់ និងព្រះនាងសៀម
អ្នកនៅក្រៅជាញឹកញាប់បានឃើញការអនុវត្តបែបនេះចំឡែក និងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម។ 'មនុស្សមិនស្មោះត្រង់រៀបការជាមួយស្ត្រីម៉ូស្លីម ហើយស្ត្រីម៉ូស្លីមយកប្តីមិនស្មោះត្រង់' (Ibn Majid, 1462) ។ Navarette (1646) សរសេរដោយមិនពេញចិត្ត៖ 'បុរសគ្រីស្ទានរក្សាស្ត្រីមូស្លីម ហើយផ្ទុយមកវិញ' ។ បើជនបរទេសចង់រៀបការជាមួយស្ត្រីជិតតុលាការទើបមានការប្រឆាំងខ្លាំង។ ស្នេហាដ៏មហន្តរាយរវាងពាណិជ្ជករហូឡង់ និងព្រះនាងសៀម ប្រហែលជាទទួលខុសត្រូវចំពោះការហាមប្រាមអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅឆ្នាំ 1657 របស់ស្តេចប្រាសាទថុង លើការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងជនបរទេស និងស្ត្រីថៃ។
នៅក្នុងទីក្រុងកំពង់ផែធំ ៗ មួយចំនួនដែលមានប្រជាជនម៉ូស្លីម ប្រភេទនៃការរៀបការបណ្តោះអាសន្នទាំងនេះមិនសូវមានជាទូទៅទេ ដែលស្ត្រីទាសករត្រូវបានគេប្រើជាញឹកញាប់ ដែលអាចត្រូវបានគេលក់ និងគ្មានសិទ្ធិឱ្យកូន។ Scott (1606) សរសេរថាពាណិជ្ជករចិននៅ Banten បានទិញទាសករស្រីពីពួកគេបង្កើតកូនជាច្រើន។ ពេលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ គេលក់ស្ត្រីនោះយកកូនទៅជាមួយ។ ជនជាតិអង់គ្លេសមានទម្លាប់ដូចគ្នា ប្រសិនបើយើងអាចជឿ Jan Pieterszoon Coen (1619)។ គាត់ត្រេកអរដែលពាណិជ្ជករជនជាតិអង់គ្លេសនៅកោះ South Borneo ក្រីក្រខ្លាំងណាស់ដែលពួកគេត្រូវ 'លក់ស្រីសំផឹង' ដើម្បីបានអាហារ។
ពេស្យាចារបានលេចឡើងតែនៅចុងបញ្ចប់នៃសតវត្សទីដប់ប្រាំមួយ។
ដូច្នេះពេស្យាចារគឺកម្រជាងអាពាហ៍ពិពាហ៍បណ្ដោះអាសន្នទៅទៀត ប៉ុន្តែវាបានកើតឡើងនៅក្នុងទីក្រុងធំៗនៅចុងបញ្ចប់នៃសតវត្សទីដប់ប្រាំមួយ។ ស្ត្រីពេស្យាជាធម្មតាជាទាសករដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ស្តេចឬពួកអភិជនដទៃទៀត។ ជនជាតិអេស្ប៉ាញបានប្រាប់អំពីស្ត្រីប្រភេទនេះដែលបានផ្តល់សេវាកម្មរបស់ពួកគេពីទូកតូចៗនៅក្នុង 'ទីក្រុងទឹក' ប្រទេសប្រ៊ុយណេ (Dasmarinas, 1590) ។ ជនជាតិហូឡង់បានពិពណ៌នាអំពីបាតុភូតស្រដៀងគ្នានេះនៅប៉ាតានីក្នុងឆ្នាំ 1602 ទោះបីជាវាមិនសូវញឹកញាប់ និងមានកិត្តិយសជាងអាពាហ៍ពិពាហ៍បណ្តោះអាសន្នក៏ដោយ (Van Neck, 1604)។
បន្ទាប់ពីឆ្នាំ 1680 មន្ត្រីថៃម្នាក់បានទទួលការអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពីតុលាការនៅអយុធ្យាឱ្យបង្កើតភាពផ្តាច់មុខខាងពេស្យាចារដែលមានស្ត្រីចំនួន 600 នាក់ ដែលសុទ្ធតែជាទាសករសម្រាប់បទល្មើសផ្សេងៗ។ នេះហាក់ដូចជាដើមកំណើតនៃប្រពៃណីថៃនៃការរកប្រាក់ចំណូលសមរម្យពីពេស្យាចារ (La Loubère, ១៦៩១)។ សតវត្សទីដប់ប្រាំបី ទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូន ក៏មាន 'ភូមិសំផឹង' ទាំងមូលផងដែរ ដែលសុទ្ធតែជាស្ត្រីទាសករ។
ការប៉ះទង្គិចជាមួយសិក្ខាបទនៃសាសនាគ្រឹស្ត និងសាសនាឥស្លាម
ទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទដ៏ធំទូលាយនេះ ទំនាក់ទំនងមុនពេលរៀបការដោយសេរី ភាពឯកកោ ភាពស្មោះត្រង់ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ វិធីសាមញ្ញនៃការលែងលះ និងជំហរដ៏រឹងមាំរបស់ស្ត្រីក្នុងការលេងផ្លូវភេទបានប៉ះទង្គិចកាន់តែខ្លាំងជាមួយនឹងសិក្ខាបទនៃសាសនាធំៗដែលកាន់កាប់តំបន់នេះបន្តិចម្តងៗ។
ទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទមុនពេលរៀបការត្រូវបានផ្តន្ទាទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៅក្រោមច្បាប់អ៊ីស្លាម ដែលនាំទៅដល់ការផ្តល់ឱ្យក្មេងស្រី (ខ្លាំងណាស់) ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ នេះមានសារៈសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតចំពោះឥស្សរជនអ្នកជំនួញនៅទីក្រុងដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលភាគហ៊ុនកាន់តែខ្ពស់ទាក់ទងនឹងឋានៈ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។ សូម្បីតែនៅក្នុងពុទ្ធសាសនាសៀម មិនដូចប្រជាជនទូទៅទេ ឥស្សរជនបានថែរក្សាកូនស្រីរបស់ពួកគេយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់រហូតដល់រៀបការ។
សហគមន៍ឥស្លាមដែលកំពុងកើនឡើងបានបង្ក្រាបបទល្មើសផ្លូវភេទដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នករៀបការ។ Van Neck (1604) បានឃើញលទ្ធផលនៃរឿងសោកនាដកម្មមួយនៅប៉ាតានី ដែលបុរសអភិជនជនជាតិម៉ាឡេម្នាក់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យច្របាច់កកូនស្រីដែលរៀបការដោយខ្លួនឯង ដោយសារតែនាងបានទទួលសំបុត្រស្នេហា។ នៅខេត្ត Aceh និងប្រ៊ុយណេ ការកាត់ទោសប្រហារជីវិតបែបនេះត្រូវតែមានជាទូទៅទៅតាមច្បាប់ Sharia។ ម៉្យាងវិញទៀត Snouck Hurgronje លើកឡើងនៅឆ្នាំ 1891 ថាការអនុវត្តដ៏ជ្រុលនិយមបែបនេះរបស់ពួកអភិជនក្នុងទីក្រុងស្ទើរតែបានជ្រៀតចូលទៅក្នុងទីជនបទហួសទៅហើយ។
អ្នកដំណើរជនជាតិអារ៉ាប់ដ៏អស្ចារ្យ Ibn Majib បានត្អូញត្អែរនៅឆ្នាំ 1462 ថាជនជាតិម៉ាឡេ "មិនមើលឃើញការលែងលះជាទង្វើសាសនាទេ" ។ អ្នកសង្កេតការណ៍ជនជាតិអេស្បាញនៅប្រទេសប្រ៊ុយណេបានកត់សម្គាល់ថាបុរសអាចលែងលះប្រពន្ធរបស់ពួកគេសម្រាប់ "ហេតុផលឆ្កួត ៗ " ប៉ុន្តែការលែងលះនោះជាធម្មតាធ្វើឡើងដោយឈរលើមូលដ្ឋានទៅវិញទៅមក និងដោយស្ម័គ្រចិត្តទាំងស្រុង ដោយថ្លៃបណ្ណាការ និងកូនត្រូវបែងចែកឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។
ដកស្រង់ពីធីណា៖
ពេលជនបរទេសមកប្រទេសទាំងនេះដោយធ្វើជំនួញ ពួកគេត្រូវបានបុរសចូលទៅជិត ហើយពេលខ្លះដោយស្ត្រី និងក្មេងស្រី ដោយសួរថាតើពួកគេចង់បានប្រពន្ធដែរឬទេ។ ស្ត្រីបង្ហាញខ្លួនឯងហើយបុរសអាចជ្រើសរើសមួយបន្ទាប់ពីនោះតម្លៃមួយត្រូវបានយល់ព្រមសម្រាប់ពេលវេលាជាក់លាក់មួយ (ចំនួនតិចតួចសម្រាប់ការរីករាយយ៉ាងខ្លាំង) ។ នាងមកផ្ទះរបស់គាត់ ហើយជាអ្នកបម្រើពេលថ្ងៃ និងអ្នកដេកនៅពេលយប់។ ទោះជាយ៉ាងណា គាត់មិនអាចដោះស្រាយជាមួយស្ត្រីដទៃបានទេ ហើយពួកគេក៏មិនអាចដោះស្រាយជាមួយបុរសបានដែរ។ …ពេលគាត់ចាកចេញ គាត់បានផ្តល់ចំនួនយល់ព្រមដល់នាង ហើយពួកគេបានចូលរួមក្នុងមិត្តភាព ហើយនាងអាចរកបុរសម្នាក់ទៀតដោយមិនខ្មាសអៀនអ្វីឡើយ
បន្ទាប់មក គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្តូរទេនៅក្នុងប្រទេសថៃបន្ទាប់ពី 4 សតវត្ស។
រឿងនេះនៅតែកើតឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងប្រទេសថៃ។
លើកលែងតែស្ត្រីនោះលែងធ្វើការនៅពេលថ្ងៃ។
ពួកគេនៅតែព្យួរអាងហែលទឹករបស់អ្នកនៅលើបន្ទាត់បោកគក់ ពេលខ្លះលាងដៃតូចមួយ ហើយបោសបឹងហ្គាឡូបន្តិច។ ប្រសិនបើពួកគេធ្វើទាំងអស់។
ហាន់
ទោះបីជា @Hans បានបង្ហោះការឆ្លើយតបរបស់គាត់កាលពីជាង 5 ឆ្នាំមុនក៏ដោយ ប៉ុន្តែសេចក្តីថ្លែងការណ៍នោះគឺថា "នាងមកផ្ទះរបស់គាត់ ហើយជាអ្នកបំរើរបស់គាត់នៅពេលថ្ងៃ និងមិត្តរួមគ្រែរបស់គាត់សម្រាប់ពេលយប់។ ទោះជាយ៉ាងណា គាត់មិនអាចដោះស្រាយជាមួយស្ត្រីដទៃបានទេ ហើយពួកគេក៏មិនអាចដោះស្រាយជាមួយបុរសបានដែរ»។ នៅតែមានប្រសិទ្ធិភាព។ វាបង្កើតជាមូលដ្ឋានដែលជនបរទេសជាច្រើនបានបណ្តេញចេញពីភាពឯកោរបស់ពួកគេ ហើយមិនចាំបាច់បាត់បង់ពេលវេលាក្នុងការកសាងទំនាក់ទំនង ឬបង្កើតទំនាក់ទំនងឡើយ។ វាកើតឡើងភ្លាមៗ៖ ស្គាល់គ្នា រៀបចំទិដ្ឋាការ នោះហើយជាវា។
រីករាយក្នុងការអានប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ។
អរគុណលោក Tino ដែលបានយកបញ្ហាមកបកប្រែប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនេះ។
អស់ជាច្រើនសតវត្សដែលបានពិពណ៌នានៅទីនេះ ខ្ញុំទទួលស្គាល់គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដែលសព្វថ្ងៃនេះនៅក្នុងបំណែកនៃប្រវត្តិសាស្រ្តនេះពិតជារបៀបនៃការគិត ការសម្ដែង និងអាកប្បកិរិយារបស់ជនជាតិអាស៊ី ជាពិសេសទីតាំងរបស់ស្ត្រីក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងទំនាក់ទំនង ការលែងលះ និងសក់ ព្រមទាំងឯករាជ្យភាពសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ។ .
នីកូប៊ី
សូមគោរព នីកូ
ខ្ញុំគិតថាអ្នកគួរនិយាយអាស៊ីអាគ្នេយ៍ព្រោះកន្លែងផ្សេងទៀតដូចជាចិននិងឥណ្ឌាអ្វីៗខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។ ជាងនេះទៅទៀត មានភាពខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងអាកប្បកិរិយារបស់ឥស្សរជន និង 'ប្រជាជនសាមញ្ញ' ។ នៅក្នុងប្រទេសថៃ ស្ត្រីនៃឥស្សរជនត្រូវបានជ្រកកោន និងការពារនៅក្នុងរាជវាំង ខណៈដែល 'ប្រជាជនសាមញ្ញ' បានចូលរួមយ៉ាងពេញលេញនៅក្នុងការងារ និងពិធីបុណ្យ។
បំណែកប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏ល្អរបស់ Tino ដែលបង្ហាញថាអ្វីៗទាំងអស់មានប្រភពដើមរបស់វា ហើយថាទំនៀមទម្លាប់មួយចំនួនហាក់ដូចជាត្រូវបានពង្រឹងនៅក្នុងសង្គម។ Pigafetta ក៏ផ្តល់ការពិពណ៌នាអំពីផ្ទះ / វិមានរបស់ Al Mansur ដែលជាស្តេចសោយរាជ្យរបស់ Ternate ដែលមានទិដ្ឋភាពទូទៅនៃ harem ទាំងមូលរបស់គាត់អំពីស្ត្រីម្នាក់ក្នុងមួយគ្រួសារពីតុបរិភោគអាហាររបស់គាត់។ កិត្តិយសសម្រាប់ស្ត្រីដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលទៅក្នុង harem និងជាការពិតណាស់ការប្រកួតប្រជែងខ្លាំងមួយដើម្បីនាំយកកូនចៅដំបូងចូលទៅក្នុងពិភពលោក។ ទន្ទឹមនឹងនោះ គ្រួសារទាំងអស់សុទ្ធតែជាអ្នកបម្រើព្រះមហាក្សត្រ។
សរសេរយ៉ាងស្អាត ហើយគ្រប់គ្នាទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងបន្តិចនៅក្នុងរឿងនេះ។ ប៉ុន្តែស្ត្រីទូទាំងពិភពលោកកំពុងស្វែងរកសុភមង្គល ស្នេហា និងសន្តិសុខ។ ជាពិសេសនៅក្នុងប្រទេសដែលគ្មានសន្តិសុខសង្គម និងប្រាក់សោធននិវត្តន៍។ អ្វីដែលត្រូវធ្វើនៅពេលពួកគេចាស់ហើយមិនសូវទាក់ទាញ។ - យើងឃើញថាវាគ្រប់គ្រាន់ហើយនៅពេលយើងធ្វើដំណើរនៅអាស៊ី។
បើមិនដូច្នោះទេ យើងមានសំណាងណាស់ដែលបានកើតនៅអឺរ៉ុប។
ការពិពណ៌នាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយចំនួននៅក្នុងអត្ថបទដែលបានសរសេរយ៉ាងល្អនេះដោយ Tino ។
ប្រសិនបើស្ត្រីអាចដំណើរការដោយឯករាជ្យ ការលែងលះនឹងស្ទើរតែជាបញ្ហាសម្រាប់ពួកគេ។
សាសនាឥស្លាមនឹងចូលជ្រៀតជ្រែកក្នុងតំបន់នេះ។
យោងទៅតាមពួកគេការរួមភេទអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតទេ។ បន្ទាប់មកអ្នកយក (រៀបការ) ក្មេងស្រីវ័យក្មេងគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម!
យកពីលោក Muhammad! ការលែងលះគឺងាយស្រួលណាស់សម្រាប់បុរស; នេះគឺជាការរើសអើងប្រឆាំងនឹង
ស្ត្រីដែលទំនងជាមិនរាប់បញ្ចូល។ សូម្បីតែ Sharia ក៏ត្រូវបានអនុវត្ត!
ដោយសារការរៀបការ«បណ្ដោះអាសន្ន»គ្មានពេស្យាចារនៅប្រទេសថៃ! ដូច្នេះហើយមិនមានទោសទេ។
តើអ្នកធ្វើបុណ្យមួយចំនួននឹងដេកនៅក្នុងសំណង់នេះនៅក្បែរ "ប្តី" របស់ពួកគេរយៈពេល 2 ខែដោយសុខសាន្តប៉ុណ្ណា។
យល់ព្រម Louis ។ Mohammed បានរៀបការជាមួយ Khadija អាយុ 25 ឆ្នាំរបស់គាត់នៅអាយុ 15 ឆ្នាំ។ នាងជាអ្នកជំនួញដែលមានទ្រព្យធនគួរសម និងឯករាជ្យ Mohammed បានចូលរួមក្នុងអាជីវកម្មរបស់នាង។ . ពួកគេបានរស់នៅជាមួយគ្នា និងសប្បាយរីករាយជាមួយគ្នាអស់រយៈពេល 25 ឆ្នាំរហូតដល់ Khadija បានទទួលមរណភាព។ ពួកគេមានកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះ Fatima ។
បន្ទាប់មក លោក Muhammad បានប្រមូលផ្តុំប្រពន្ធជាច្រើនរួមទាំង Aisha ដែលជាទីស្រឡាញ់បំផុតរបស់គាត់។ គាត់បានរៀបការជាមួយនាងនៅពេលនាងមានអាយុ 9 (?) ហើយ "សារភាព" នាងបន្ទាប់ពីពេញវ័យ។ នោះហើយជាអ្វីដែលគម្ពីរនិយាយ។ Mohammed ជឿថាអ្នកគួរតែរៀបការជាមួយប្រពន្ធទីពីរ។ល។ ដើម្បីជួយស្ត្រី (ក្រីក្រឈឺស្ត្រីមេម៉ាយ។ល។)។ ចំណង់ផ្លូវភេទមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យដើរតួក្នុងរឿងនេះទេ។ ដោយមើលឃើញពីភាពទន់ខ្សោយនៃការរួមភេទរបស់បុរស សំណួរគឺថាតើវាតែងតែកើតឡើងតាមរបៀបនោះ :) ។
Aisha ក៏ជាស្ត្រីឯករាជ្យដែលមានមាត់ល្អផងដែរ។ នាងបានចេញទៅក្រៅតែម្នាក់ឯង (អាម៉ាស់!) ចូលទៅក្នុងវាលខ្សាច់ ឡើងលើអូដ្ឋ (ពេលនោះមិនមានឡានទេ) ហើយបានវង្វេង។ បុរសម្នាក់បានរកឃើញនាង ហើយបាននាំនាងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ Mohammed បានហោះចូលទៅក្នុងកំហឹងនិងការច្រណែន។ Aisha បានការពារខ្លួននាងយ៉ាងខ្លាំង។ ក្រោយមក Muhammad បានសុំទោស។ នោះហើយជាអ្វីដែលគម្ពីរនិយាយ។
ភាគច្រើននៃអ្វីដែលឥឡូវនេះយើងគិតថាជាច្បាប់អ៊ីស្លាម Sharia ត្រូវបានសរសេរជាច្រើនសតវត្សបន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ Muhammad ហើយជារឿយៗមិនឆ្លុះបញ្ចាំងពីទស្សនៈរបស់ Muhammad ទេ។ ដូចគ្នាចំពោះម៉ូសេ ព្រះយេស៊ូវ និងព្រះពុទ្ធ។
ឬតើសាសនាគ្រឹស្ត និងសាសនាឥស្លាមបានធ្វើឱ្យសមភាពយេនឌ័របាត់ទៅវិញ។ សូម្បីតែឥឡូវនេះយើងអាចយកឧទាហរណ៍ពីសង្គមដែលស្ត្រីធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយឯករាជ្យអំពីជីវិតរបស់ពួកគេ។
អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ, សូមអរគុណ!
ពិតជារឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ អរគុណសម្រាប់ការនេះ។ មនុស្សម្នាក់មិនដែលចាស់ពេកក្នុងការរៀនទេ ហើយយើងធ្វើវាពីគ្នាទៅវិញទៅមក បើយើងក្រោកឈរឡើង។ ខ្ញុំប្រមូលផ្តុំថាការផ្លាស់ប្តូរតិចតួចនៅក្នុងជីវិត ហើយអ្វីៗដូចគ្នាជាច្រើននៅតែអាចរកបាននៅលើភពផែនដីរបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ។ វានៅតែមានតួអង្គចម្លែកនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ ឧក្រិដ្ឋជន និងឃាតក ដើម្បីដាក់ឈ្មោះមួយចំនួន។ ហេតុផលសម្រាប់ការបង្ហាញអាកប្បកិរិយាប្រភេទនេះ គឺជាការស្មានរបស់អ្នកណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាមិនដែលមានហេតុផលសម្រាប់អ្វីដែលបានធ្វើកន្លងមក និងបច្ចុប្បន្ននោះទេ។
បុរសនៅក្នុងភាពចម្រុះរបស់គាត់។ វាពិតជាល្អណាស់ ប្រសិនបើក្រៅពីមនុស្សដែលធ្វើអំពើល្អ និងរួមចំណែកក្នុងសង្គមស្នេហា និងសង្គម ដែលការគោរពមានលើសគេ មនុស្សកាន់តែច្រើននឹងធ្វើតាម។ ខ្ញុំខ្លាចថាវាលែងអាចទៅរួច ហើយអាចក្លាយជាការបំភាន់ ព្រោះហេតុផលដែលមនុស្សច្រើនកើតមកពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងដែលពន្លឺថ្ងៃមិនអាចទ្រាំបាន នៅតែជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់ខ្ញុំ។
អ្នកសម្របសម្រួល៖ យើងបានដាក់សំណួររបស់អ្នកជាសំណួររបស់អ្នកអាននៅថ្ងៃនេះ។
ទីណា ជាទីគោរព
រីករាយក្នុងការអានរឿងរបស់អ្នក។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជុំវិញអាស៊ីអស់រយៈពេល 30 ឆ្នាំ ហើយទទួលស្គាល់គំរូរបស់អ្នកជាច្រើន។
អ្វីដែលស្អាតបំផុតដែលខ្ញុំបានឃើញក្នុងបរិបទដូចគ្នានេះគឺនៅក្នុងទីក្រុង Lijiang ខេត្ត Yunnan ប្រទេសចិន និងពាក់ព័ន្ធនឹងក្រុមជនជាតិភាគតិច Naxi ដែលនៅតែរក្សាសង្គមម៉ាទ្រីស។
ល្អមើលណាស់ ប្រវត្តិសាស្ត្រហោះមករកអ្នក។
ជាមួយ fr.gr.,
របស់ Theo
ទីណូជាទីគោរព
បន្ទាប់ពីឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាជាយូរមកហើយ ខ្ញុំបានត្រឡប់មកវិញ ហើយបានអានរឿងរបស់អ្នកដោយចាប់អារម្មណ៍។ តើទាំងអស់នោះនៅក្នុងសៀវភៅរបស់ Anthony Reid ទេ? រូបថតផងដែរ? ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេសចំពោះទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ សូមអរគុណទុកជាមុនសម្រាប់ចម្លើយរបស់អ្នក។ សង្ឃឹមថាអ្នកចាំថាខ្ញុំជានរណា!
សូមគោរព
Maud