សៀម និងឋានៈសង្គមខ្ពស់របស់ស្ត្រី ១៨៥០-១៩៥០
សៀវភៅរបស់ Kamala Tyavanich ដែលមានចំណងជើងថា The Buddha in the Jungle មានបណ្តុំនៃរឿងបរទេស និងសៀម ដែលរៀបរាប់យ៉ាងរស់រវើកអំពីជីវិត និងការគិតនៅចុងឆ្នាំ 19 ប្រទេសសៀម។e និងដើមទសវត្សរ៍ទី 20e សតវត្ស។ រឿងភាគច្រើនត្រូវបានរៀបចំក្នុងបរិបទពុទ្ធសាសនា៖ ព្រះសង្ឃតាមភូមិជួបនឹងពស់យក្ស ព្រះសង្ឃជាគ្រូពេទ្យ និងជាអ្នកលាបពណ៌ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាត្រូវដំរីញី ប៉ុន្តែក៏មានចោរ និងអ្នកចែវទូក ឆ្មប និងខ្មោចដែរ។ វាបង្កើតរូបភាពនៃពិភពលោកដែលបាត់បង់ ភាពខុសប្លែកគ្នាជាមួយលោកខាងលិច និងទំនើបកម្មនៅពេលក្រោយ ដោយមិនគិតពីអតីតកាល។ វាជាការប្រារព្ធពិធីនៃការចងចាំ។
នាងទទួលបានព័ត៌មានជាច្រើនរបស់នាងពីសៀវភៅបូជាសពដែលរៀបរាប់អំពីជីវិតរបស់អ្នកស្លាប់ និងពីជីវប្រវត្តិ និងសៀវភៅធ្វើដំណើរដោយជនបរទេសផងដែរ។ វាជាការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះខ្ញុំថាតើត្រូវបានគេសរសេរប៉ុន្មានក្នុងសម័យនោះ។
ជំពូកទី 43 មានចំណងជើងថា 'ថយក្រោយ ឬបំភ្លឺ?' ហើយភាគច្រើនអំពីតួនាទីរបស់ស្ត្រីនៅសៀម (និងភូមាដែលពាក់ព័ន្ធ) នៃសម័យកាល ដូចដែលអ្នកធ្វើដំណើរបរទេសយល់ឃើញ។ នោះហើយជាអ្វីដែលអត្ថបទនេះនិយាយអំពីជាចម្បង។
អ្វីដែលជនបរទេសនិយាយអំពីតួនាទីស្ត្រីនៅសៀម និងភូមាប្រហែលឆ្នាំ ១៨៥០-១៩៥០
អ្នកធ្វើដំណើរលោកខាងលិចនៅសៀមសតវត្សទីដប់ប្រាំបួន ដែលបានទៅទស្សនាប្រទេសឥណ្ឌា ចិន ឬជប៉ុនផងដែរនោះ ត្រូវបានប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដោយឋានៈសង្គមខ្ពស់របស់ស្ត្រីនៅក្នុងតំបន់ដែលឥឡូវនេះហៅថាអាស៊ីអាគ្នេយ៍។
ប៊ីស្សព Bigandet ជាបូជាចារ្យរ៉ូម៉ាំងកាតូលិកជនជាតិបារាំងដែលបានចំណាយពេល XNUMX ឆ្នាំនៅក្នុងរដ្ឋ Shan (ភាគខាងជើងភូមា) បានផ្តល់សក្ខីកម្មចំពោះមុខតំណែងខ្ពស់ដែលស្ត្រីចូលចិត្តនិងសន្មតថាវាជាព្រះពុទ្ធសាសនា។ គាត់បានសរសេរថា "ស្ត្រីនិងបុរសគឺស្ទើរតែស្មើគ្នា" ពួកគេមិនត្រូវបានបិទនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេទេតែដើរដោយសេរីនៅតាមដងផ្លូវគ្រប់គ្រងហាងនិងតូបផ្សារ។ ពួកគេជាគូកន និងមិនមែនជាទាសកររបស់មនុស្សទេ។ ពួកគេឧស្សាហ៍ព្យាយាម ហើយចូលរួមចំណែកយ៉ាងពេញលេញក្នុងការថែរក្សាគ្រួសារ។
លោក James George Scott (1851-1935) បានសរសេរនៅក្នុងអនុស្សាវរីយ៍មួយនៅឆ្នាំ 1926 ថា "ស្ត្រីភូមាទទួលបានសិទ្ធិជាច្រើនដែលបងប្អូនស្រីអឺរ៉ុបរបស់ពួកគេនៅតែតស៊ូដើម្បី" ។
ស្ត្រីបានធ្វើការដូចគ្នា (ធ្ងន់) ដូចបុរស។ មួយផ្នែក នេះត្រូវតែសន្មតថាជាការផ្លាស់ប្តូរការងាររយៈពេល 1822 ខែដែលបាននាំបុរសចេញពីផ្ទះ។ John Crawford ក្នុងឆ្នាំ XNUMX បានឃើញស្ត្រីធ្វើពលកម្មគ្រប់បែបយ៉ាងដូចជា ដឹកធ្ងន់ ចែវទូក ភ្ជួរស្រែ សាបព្រួស និងច្រូតកាត់ មិនខុសពីបុរសនោះទេ។ ប៉ុន្តែបុរសទាំងអស់បានទៅបរបាញ់។
អ្នកភូគព្ភវិទូ H. Warrington Smyth ដែលរស់នៅក្នុងភាគខាងជើងនៃប្រទេសសៀមចន្លោះឆ្នាំ 1891 និង 1896 បានកត់សម្គាល់ថាស្ត្រីគឺជាកម្មករ ហើយគ្មានអ្វីអាចធ្វើបានដោយមិនពិគ្រោះជាមួយប្រពន្ធឬកូនស្រីឡើយ។
ប្រហែលឆ្នាំ 1920 អ្នកធ្វើដំណើរជនជាតិដាណឺម៉ាក Ebbe Kornerup និងជំនួយការរបស់គាត់បានជិះទូកនៅលើ Ping ដែលជាទន្លេដែលចែវដោយនារីម្នាក់។ គាត់សរសេរថា៖ «ក្រោយភ្លៀង ទឹកទន្លេមានទំហំធំ ប៉ុន្តែពេលខ្លះរាក់ពេកដែលយើងត្រូវដើរកាត់ទឹក។ អ្នកចែវទូកជាស្ត្រីដែលមានសក់ខ្លី និងមានសក់រួញ។ នាងស្លៀកខោនិងសៀម ផានង ហើយស្លឹកតែដែលមានជាតិជូរដែលនាងទំពារប្រែជាក្រហមខ្មៅ។ នាងសើចយ៉ាងសប្បាយ ខណៈទឹកហូរពេញខោ។ នាងបាននិយាយបន្តជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់នាង។
នៅឆ្នាំ 1880 វិស្វករជនជាតិអង់គ្លេសឈ្មោះ Holt Hallett (Erik Kuijpers បានសរសេររឿងដ៏អស្ចារ្យអំពីដំណើររបស់គាត់) បានធ្វើដំណើរពីទីក្រុង Moulmein ក្នុងប្រទេសភូមាទៅកាន់ឈៀងម៉ៃ ដើម្បីស៊ើបអង្កេតផ្លូវសម្រាប់ផ្លូវរថភ្លើងមួយ។ លោកបានកត់សម្គាល់ថា 'ស្ត្រីត្រូវបានគេចាត់ទុកយ៉ាងល្អដោយពួក Shan (ប្រជាជននៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសថៃក៏ហៅថា Laotians ឬ Yuan) ។ នេះគឺជាការកត់សម្គាល់ជាពិសេសនៅក្នុងករណីរបស់ស្ត្រីប្រឆាំងនឹងបុរសដែលសក្ខីកម្មរបស់ស្ត្រីត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាភស្តុតាងដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ អាពាហ៍ពិពាហ៍កុមារមិនមានទេ ការរៀបការជាជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួន និងមិនមែនជាការជួញដូរទេ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ Lillian Curtis បានសន្មតថាឋានៈខ្ពស់របស់ស្ត្រីក្នុងប្រទេសឡាវ និងសៀម មិនមែនសម្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនាទេ ប៉ុន្តែមានឫសវប្បធម៌យូរជាងនេះ។ នេះបង្ហាញឱ្យឃើញដោយប្រវត្តិសាស្រ្តបុរាណ និងការពិតដែលថាស្ត្រីកាន់កាប់កន្លែងសំខាន់មួយនៅក្នុងកុលសម្ព័ន្ធទាំងនោះដែលមិនធ្លាប់បានប្តូរមកព្រះពុទ្ធសាសនា។ ស្ត្រីមានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសដៃគូរៀបការ ហើយអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមែនជាពិធីសាសនាទេ។ បុរសនោះចូលរួមជាមួយគ្រួសារប្រពន្ធគាត់ដែលគ្រប់គ្រងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់។ ការលែងលះគឺងាយស្រួល ប៉ុន្តែកម្រ ហើយជាញឹកញាប់ជាការពេញចិត្តរបស់ស្ត្រី។
អ្នកនិពន្ធពីរនាក់ទៀតក៏បានសរសើរឯករាជ្យភាពរបស់ស្ត្រីក្នុងន័យស្រដៀងគ្នានេះដែរ៖ ពួកគេមិនបានពឹងផ្អែកលើការបញ្ជាក់ឬជំនួយរបស់បុរសទេ។ កូនធំឡើងជាមួយម្តាយ មិនមែនឪពុកទេ ដែលគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុ។
ការផ្លាស់ប្តូរពីដើមសតវត្សទី XNUMX
ព្រះបាទជូឡាឡុងកន រាមាទី៥ ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាមហាសម័យ។ ព្រះរាជបុត្ររបស់ព្រះអង្គគឺព្រះបាទ វជិរាវុធ រាមាទី ៦ (សោយរាជ្យ ១៩១០-១៩២៥) បានបន្តគោលនយោបាយនោះ។ ទ្រង់គឺជាស្តេចសៀមដំបូង ប៉ុន្តែមិនមែនជាស្តេចសៀមចុងក្រោយ ដែលបានទទួលផ្នែកខ្លះនៃការអប់រំនៅក្រៅប្រទេស ហើយប្រហែលជាបានទាញយកគំនិតខ្លះៗពីបទពិសោធន៍នោះ។ នៅឆ្នាំ 1910 គាត់បានអនុម័តច្បាប់ថ្មីមួយដែលតម្រូវឱ្យជនជាតិថៃគ្រប់រូបយកនាមត្រកូល។ ប្រពន្ធកូនគួរយកនាមត្រកូលរបស់ប្ដី និងឪពុក។ កន្លែងដែលកាលពីមុនត្រូវបានគេឃើញយេនឌ័រជាញឹកញាប់នៅក្នុងជួរស្ត្រី សហគមន៍ថៃបានផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗឆ្ពោះទៅរកប្រព័ន្ធអយ្យកោ។ នេះជាការសង្ស័យមួយផ្នែកដោយសារតែពួកឥស្សរជនអភិជនមានទស្សនៈខុសគ្នាទាំងស្រុងអំពីទំនាក់ទំនងប្រុសនិងស្រីជាងមនុស្សឯទៀត។ ក្នុងអភិជន បុរសនោះមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ ហើយស្ត្រីនោះត្រូវគេបិទទ្វារក្នុងវាំង។ ដូច្នេះការបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់រាជវង្សត្រូវបានរារាំង។
តាមគំនិតរបស់ខ្ញុំ វាគឺជាមូលហេតុទាំងពីរនេះ ការកើនឡើងឥទ្ធិពលនៃវាំង និងអភិជនលើសៀមទាំងមូល (ឥឡូវនេះក៏នៅលើផ្នែកដាច់ស្រយាលជាងនេះផងដែរ) និងឥទ្ធិពលលោកខាងលិចដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធ ដែលបានជះឥទ្ធិពលដល់មុខតំណែងរបស់ស្ត្រីតាំងពីដើមដំបូងនៃ សតវត្សទី 20 ។e សតវត្សត្រូវបានបំផ្លាញ។ ការផ្លាស់ប្តូរពីពុទ្ធសាសនាតាមភូមិទៅជាពុទ្ធសាសនារបស់រដ្ឋដែលឧបត្ថម្ភដោយទីក្រុងបាងកកគឺជាកត្តាមួយទៀត។
ទីបន្ទាល់របស់ Carle Zimmerman
អ្នកសង្គមវិទ្យាដែលរៀននៅហាវ៉ាដ លោក Zimmerman បានធ្វើការស្រាវជ្រាវយ៉ាងទូលំទូលាយនៅតាមជនបទ ភាគកណ្តាល និងតំបន់ជុំវិញប្រទេសថៃ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៩៣០-៣១។ គាត់បានផ្តល់ទិដ្ឋភាពទូទៅនៃសេដ្ឋកិច្ច ស្ថានភាពសុខភាព កម្រិតនៃការអប់រំ និងច្រើនទៀតអំពីស្ថានភាពនៃប្រជាជនដែលនៅតែធ្វើកសិកម្មជាចម្បង។
ខ្ញុំសូមដកស្រង់គាត់៖
'ជនជាតិសៀមមានជីវភាពរស់នៅខាងវិញ្ញាណខ្ពស់ មិនមែនសម្ភារៈ។ នៅប្រទេសសៀម អ្នកនឹងមិនរកឃើញការធ្វើពាណិជ្ជកម្មលើកុមារទេ ហើយការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍កុមារក៏មិនមានដែរ។ ជាទូទៅ ពួកគេមិនលោភលន់មុនការរីកចម្រើននៃសេដ្ឋកិច្ចក្នុងឆ្នាំ១៩៦០។ លោកបានកត់សម្គាល់បន្ថែមទៀតថា “ជនជាតិសៀមមានការអភិវឌ្ឍយ៉ាងខ្លាំងលើវិស័យសិល្បៈ ចម្លាក់ គ្រឿងប្រាក់ ការងារនីឡូ ការតម្បាញសូត្រ និងកប្បាស គ្រឿងម្រ័ក្សណ៍ខ្មុក និងបញ្ហាផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងការបង្ហាញសិល្បៈ។ សូម្បីតែនៅក្នុងសហគមន៍បុរាណបំផុត គេអាចរកឃើញទ្វារដែលឆ្លាក់យ៉ាងស្រស់ស្អាត គ្រឿងស្មូនមួយ ក្រណាត់ត្បាញដោយសិល្បៈ និងចម្លាក់នៅខាងក្រោយរទេះគោ។ '
ដោយផ្ទាល់ ខ្ញុំអាចបន្ថែមថា មានប្រពៃណីអក្សរសាស្ត្រដ៏រស់រវើក និងគួរឱ្យរំភើប ដែលរឿងរ៉ាវត្រូវបានប្រាប់ជាទៀងទាត់នៅក្នុងភូមិភាគច្រើន ជាញឹកញាប់សម្តែងជាមួយតន្ត្រី និងរបាំ។ 'Mahachaat', 'Khun Chang Khun Phaen' និង 'Sri Thanonchai' គឺជាឧទាហរណ៍បី។
Frank Exell ដែលបានចំណាយពេលយូរ (1922-1936) នៅប្រទេសសៀមជាគ្រូបង្រៀន និងជាធនាគារិកបានសោកស្ដាយក្នុងការចងចាំរបស់គាត់។ កាសែតសៀម (1963) ដែលសៀមបានបាត់បង់ភាពទាក់ទាញរបស់ខ្លួនជា 'តំបន់ដែលគេបំភ្លេចចោល' ('backwater') ហើយបានក្លាយទៅជាទឹកដីនៃ 'វឌ្ឍនភាព' ។ នៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់។ សេវាកម្មសៀម (1967), នៅពេលដែលប្រទេសថៃត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយយោធាដែលស្តាប់ជនជាតិអាមេរិកគាត់បានដកដង្ហើមធំថា "យើងអាចសង្ឃឹមថាប្រទេសនេះនឹងអាចរកឃើញមេដឹកនាំល្អ" ។
តើមិត្តអ្នកអានវាយតម្លៃស្ថានភាពស្ត្រីក្នុងប្រទេសថៃសព្វថ្ងៃយ៉ាងណាដែរ?
ប្រភព
- Kamala Tiyavanich, ព្រះពុទ្ធនៅក្នុងព្រៃ, Silkworm Books, ឆ្នាំ ២០១១
- Carle C. Zimmerman, ការស្ទង់មតិសេដ្ឋកិច្ចជនបទរបស់សៀម ឆ្នាំ ១៩៣០-៣១, White Lotus Press, ឆ្នាំ 1999
តាមពិត អ្នកនៅតែអាចឃើញវាជាច្រើននៅទីនេះនៅក្នុងតំបន់របស់ខ្ញុំ។
ស្ត្រីក៏ធ្វើការងារទាំងអស់ សូម្បីតែការងារធ្ងន់។
វាជាធម្មតាស្ត្រីដែល 'ស្លៀកខោ' នៅផ្ទះដែរ ប៉ុន្តែមានការអត់ឱនច្រើនចំពោះស្វាមី។
ជាធម្មតា ពួកគេក៏គ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។
ការរៀបការគឺដោយការយល់ព្រមពីខាងស្រី ដូច្នេះមិនមានការបង្ខិតបង្ខំទេ។ ការលែងលះជាធម្មតាគឺ 50/50 ។
ពិតប្រាកដណាស់ ហើយនោះគឺជាភាពខុសគ្នាដ៏ធំមួយជាមួយនឹងអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែហៅថាវប្បធម៌ផ្លូវការដែលគ្រប់គ្រងដោយ 'បាងកក' ។ អ្នកឃើញថានៅក្នុងសៀវភៅសាលាជាដើម ស្ត្រីដែលចុះចូល។ "ការរួមភេទខ្សោយ" ។ ការពិតគឺខុសគ្នា ជាពិសេសនៅភូមិឥសាន្ត និងខាងជើង។
អ្នកមិនឃើញអ្វីទាំងអស់ សូម្បីតែនៅស្រុកអ៊ីសាន្តក៏ដោយ។
ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តវា ប្រសិនបើស្ត្រីចាប់ផ្តើមដើរដោយសុដន់ទទេម្តងទៀត។
ខ្ញុំក៏អាចនៅទីនេះនៅប៉ាតាយ៉ាដែរ អ្នកដឹងទេ!
បុរសដែរ!
ទីណា ជាទីគោរព
ការរួមចំណែកដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយទៀត។
អរគុណដោយស្មោះរបស់ខ្ញុំ។
ដោយក្តីគោរព Roger
ការងារជាច្រើនត្រូវបានអនុវត្តដោយស្ត្រីជនជាតិថៃ ក្នុងវិស័យក៏ដូចជាក្នុងវិស័យសំណង់ ស្ត្រីជាច្រើនយកចិត្តទុកដាក់លើបញ្ហាលុយកាក់ បុរសជាច្រើនគោរពប្រពន្ធរបស់ពួកគេដោយសមហេតុផល តាមគំនិតរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនោះហើយជាញឹកញយហាក់ដូចជាករណីនេះ។ បុរសថៃជាច្រើនមិនស្មោះត្រង់ ហើយចាត់ទុកស្ត្រីជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួននៅពេលពួកគេបានកាន់កាប់ស្ត្រីនោះ។ បុរសជាច្រើនប្រើហឹង្សាលើរាងកាយប្រពន្ធ ស្ត្រីឆ្លើយតបរឿងទាំងអស់នេះដោយយកបុរសផ្សេងបើមានឱកាស ស្ត្រីជាច្រើននៅប្រទេសថៃក៏បោក ហើយមិនត្រឹមតែនៅប្រទេសថៃប៉ុណ្ណោះទេ រឿងនេះក៏កើតមានច្រើននៅប្រទេសហូឡង់ដែរ ទី១. បុរសជាអ្នករត់គេចពីប្រទេសថៃ មិនមែនផ្អែកលើទំនាក់ទំនងដ៏មានតម្លៃណាមួយនោះទេ ជម្រើសទី 2 ច្រើនតែផ្អែកលើទំនាក់ទំនងផ្លូវចិត្ត។ អ្វីដែលខ្ញុំកត់សម្គាល់នៅទីនេះ គឺផ្អែកលើការសង្កេតផ្ទាល់របស់ខ្ញុំពីសំណាក់ស្ត្រីថៃនៅប្រទេសថៃ និងហូឡង់។
ការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំដោយផ្អែកលើការពិតគឺថាកាលពីមុនស្ត្រីមានភាពល្អប្រសើរជាងឥឡូវនេះប៉ុន្តែបាទ ... ការដើរតាមសត្វស្វាខាងលិចមានន័យថាទំនើបកម្មដោយចំណាយលើសេចក្តីថ្លៃថ្នូរនិងឋានៈរបស់ស្ត្រី។
នីកូប៊ី
អូបាទ រូបថតដំបូងនោះត្រូវបានថតនៅឆ្នាំ 1923 នៅឈៀងម៉ៃ៖ ស្ត្រីកំពុងធ្វើដំណើរទៅផ្សារ
សូមអរគុណចំពោះការរួមចំណែកដ៏ល្អនៃប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ប្រទេសថៃ។
នៅកន្លែងជាច្រើន វាហាក់បីដូចជា Time បានឈប់នៅ Isan ព្រោះរឿងនៅតែអាចស្គាល់បានច្រើននៅក្នុងតំបន់នេះនៅ Isan ហើយដូចជា Inquisitor ជីវិតនេះបានបន្ថែមការទទួលស្គាល់រឿងរបស់អ្នក។
សង្ឃឹមថាវាស្ថិតនៅបែបនោះយូរអង្វែង ព្រោះសម្រាប់អ្នកខ្លះវាជាហេតុផលដែលគេជ្រើសរើសជនជាតិឥសានដើម្បីដកដង្ហើមចុងក្រោយ។
រឿង Tony
ដោយក្តីគោរពពី Danny
ដូចធម្មតា ការរួមចំណែកដែលអាចអានបានមួយទៀតពី Tino Kuis ។
មិនមែនគ្រាន់តែជាការយល់ឃើញទេ ប៉ុន្តែជារឿងជាក់ស្តែង។
ខ្ញុំពិតជានឹងពិនិត្យមើលប្រភពមួយចំនួនម្តងទៀត ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ចង្អុលបង្ហាញជាការចង់ដឹងចង់ឃើញថា ផលវិបាកនៃសិទ្ធិក្នុងការទទួលយកនាមត្រកូលនៅក្នុងវប្បធម៌របស់យើងអាចមើលឃើញតាមរយៈការលុបបំបាត់ទាសភាពពីការចងចាំក្នុងឆ្នាំ 1863។ ប្រសិនបើនាមត្រកូលរបស់នរណាម្នាក់ គឺ 'Seinpaal' អ្នកអាចប្រាកដថាបុព្វបុរស និងបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ (?) បានមកទីនេះពីទ្វីបអាហ្រ្វិកតាមរយៈ Suriname ។
តើនាមត្រកូល 'ការមាក់ងាយ' បែបនេះមាននៅក្នុងប្រទេសថៃតាំងពីឆ្នាំ 1913 ដែរឬទេ?
ជនជាតិ Surinamese ជាច្រើនបានមកពីទំនាក់ទំនងរវាងម្ចាស់ទាសករ និងទាសករស្រី។ ម្ចាស់ទាសករទាំងនោះបានដាក់ឈ្មោះគួរឱ្យអស់សំណើចដល់កុមារទាំងនោះ។ នៅក្នុងការអនុវត្តរបស់ខ្ញុំ អ្នកមានគ្រួសារ 'Nooitmeer' និង 'Goedvolk' ។ បុរសម្នាក់ត្រូវបានគេហៅថា 'Madretsma' ហើយបានសួរខ្ញុំថាតើវាមានន័យយ៉ាងណា។ អត់ដឹងទេ តែត្រូវមើល!
ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ជាកូនចៅរបស់ជនភៀសខ្លួន។ ពីររយហាសិបឆ្នាំមុន ពួកកាតូលិកមកពី Nordrhein-Westphalen (ជិត Twente) បានភៀសខ្លួនពីពួកប្រូតេស្តង់ Prussians ដែលជិះជាន់។ ជីតាដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំគឺ Bernardus Keuss បានតាំងទីលំនៅនៅ Uithuizen ប្រហែលឆ្នាំ 1778 ។
ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមយល់ពីឈ្មោះថៃ។ នេះគឺជាបំណែកមួយ។ https://www.thailandblog.nl/achtergrond/thaise-namen-lang/
សង្សារកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមានឈ្មោះថា រវីផង វណ្ណាពង្សសាគុល ឬ ráwíephohn wánaaphongsǎakoen ។ រ៉ាវីជា 'ពន្លឺថ្ងៃ' ផនគឺ 'ពរ' វ៉ាណាជា 'ព្រៃ' និង ផុងសាគឿន ជា 'គ្រួសារ ពូជពង្ស' ។
ជីតារបស់នាងជាជនអន្តោប្រវេសន៍ចិន ជាជនជាតិតេជោ។ 'ពរដោយពន្លឺថ្ងៃ' 'Descendant of the Forest' ស្អាតមែនទេ?
នាមត្រកូលដែលមានប្រាំព្យាង្គឬច្រើនគឺស្ទើរតែតែងតែជារបស់បុព្វបុរសចិន។ នាមត្រកូលផ្សេងទៀតត្រូវបានរកឃើញតែនៅក្នុងក្រុមជនជាតិមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។ នាមត្រកូលម្តាយរបស់កូនប្រុសខ្ញុំគឺ 'hǒmnaan', 'scented' និងមកពីក្រុម Thai Lue ។
នៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ជនជាតិថៃ ការប្រៀបធៀបជាមួយសត្វដំរី ត្រូវបានធ្វើឡើងជាញឹកញាប់ ដែលស្ត្រីគឺជាផ្នែកខាងក្រោយនៃដំរីនោះ ហើយបុរសគឺជាផ្នែកខាងមុខ។ ដំរីអាចឈរជើងក្រោយបាន តែមិនលើកជើងមុខទេ ……….
សូមគោរព Joy
យោងតាមការស្ទង់មតិដែលធ្វើឡើងក្នុងចំណោមបុរសជនជាតិថៃចំនួន 1.617 នាក់ដែលមានអាយុចន្លោះពី 20 ទៅ 35 ឆ្នាំ ម្នាក់ទីបីមើលឃើញថាប្រពន្ធរបស់ពួកគេជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកគេ: 'មួយភាគបីនៃអ្នកឆ្លើយសំណួរជឿថាស្ត្រីដែលរៀបការហើយគឺជា "កម្មសិទ្ធិ" ដោយប្តីរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះ ការងារផ្ទះ និងមើលថែគ្រួសារ។
ឥឡូវនេះខ្ញុំមិនទទួលស្គាល់រូបភាពនោះពីបរិយាកាសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទេ បុរសនិងស្ត្រីដែលខ្ញុំបាននិយាយមានគំនិតដែលមានចាប់ពី 'សមភាពសម្រាប់បុរសនិងស្ត្រី ទាំងពីរត្រូវធ្វើការ និងទាំងពីរត្រូវតែធ្វើកិច្ចការផ្ទះ' រហូតដល់ និងរួមទាំងច្រើនទៀត។ រូបភាពបុរាណដែលស្ត្រីទទួលខុសត្រូវជាចម្បងសម្រាប់គ្រួសារ និងបុរសជាចម្បងសម្រាប់ប្រាក់ចំណូល។ ប៉ុន្តែក្នុងគ្រប់ករណីទាំងអស់ ទំនាក់ទំនងរវាងបុរស និងស្ត្រីគឺស្មើគ្នា ឬស្រដៀងគ្នា។ ប៉ុន្តែរូបភាពនោះអាចនឹងមានការបំភ្លៃ ព្រោះតាមខ្ញុំដឹង ពួកគេសុទ្ធតែមានការអប់រំ និងការងារសមរម្យ គ្រួសារវណ្ណៈកណ្តាល ឬគូស្វាមីភរិយាដែលមានអាយុចន្លោះពី 20 ឆ្នាំដល់ចុង 30 ឆ្នាំ អ្នកណាដឹង មានក្រុមណាដែលរូបភាពបុរសនោះទទួលបន្ទុកស្ត្រី ' គឺស្ថិតនៅក្នុងចំនួនដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ដូច្នេះជាមធ្យមអ្នកបញ្ចប់ជាមួយនឹងចំនួនខ្ពស់នៃ 1/3 ។ អ្នកណានិយាយ? ខ្ញុំមិនហ៊ានសន្និដ្ឋានដោយគ្មានការស្រាវជ្រាវឲ្យបានទូលំទូលាយជាងនេះទេ។
យោងតាមប្រភពដដែល 45% នៃបុរសបានសារភាពថាបានប្រើអំពើហឹង្សាលើរាងកាយលើប្រពន្ធឬមិត្តស្រីរបស់ពួកគេនៅពេលដែលពួកគេស្រវឹង។ ជាអកុសល គ្មានតួលេខណាមួយត្រូវបានផ្តល់ឱ្យអំពីអំពើហិង្សាក្នុងស្ថានភាពស្ងប់ស្ងាត់នោះទេ។ យោងតាមប្រភពទីពីរ 30,8% បានរាយការណ៍អំពីអំពើហឹង្សាក្នុងឆ្នាំ 2012។ តួលេខទាំងនេះផ្ទុយស្រឡះជាមួយនឹងការស្ទង់មតិឆ្នាំ 2009 ដោយមជ្ឈមណ្ឌលស្ថិតិជាតិដែលបានរាយការណ៍ថា 2,9% នៃស្ត្រីរាយការណ៍អំពីអំពើហិង្សា ជាមួយនឹងភាគរយខ្ពស់បំផុត 6,3% សម្រាប់ក្មេងអាយុ 15-19 ឆ្នាំ និងទាប។ 0,6% សម្រាប់ស្ត្រីដែលមានបរិញ្ញាបត្រ ឬខ្ពស់ជាងនេះ។ ជាមួយនឹងការហ្គូហ្គលខ្លះ អ្នកក៏នឹងជួបរឿងមួយជាមួយនឹងចំណងជើងថា "អាកប្បកិរិយាអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសាររវាងប្តីប្រពន្ធនៅក្នុងប្រទេសថៃ" ប៉ុន្តែវានិយាយតែចំនួនពីរបីនៃរបាយការណ៍ប្រហែលមួយពាន់ប៉ុណ្ណោះ (ដែលហាក់ដូចជាខ្ញុំទាបមិនគួរឱ្យជឿសម្រាប់ប្រជាជនទាំងមូល...)។
ដោយមិនគិតពីចំនួនលេខ ការសន្និដ្ឋានហាក់ដូចជាដូចដែលអ្នកអាចរំពឹងទុក ក្នុងករណីមានអំពើហិង្សាម្តងហើយម្តងទៀត ទំនាក់ទំនងត្រូវបានខូច ហើយ/ឬរបាយការណ៍ទៅប៉ូលីសត្រូវបានបន្ត។ ដូច្នេះ ជាធម្មតា ស្ត្រីនឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួននាងត្រូវបានគេធ្វើបាប ឬធ្វើបាបម្តងហើយម្តងទៀតឡើយ។ នោះហាក់បីដូចជាខ្ញុំជាប្រតិកម្មរបស់មនុស្សធម្មតា៖ អំពើហឹង្សាយូរៗអាចគ្របដណ្ដប់ដោយឈុតស្នេហា ប៉ុន្តែប្រសិនបើដៃគូរបស់អ្នកមិនស្ថិតលើផ្លូវទេ នោះអ្នកចាកចេញពីគាត់។
ប្រភព ១៖ http://m.bangkokpost.com/learning/advanced/1141484/survey-70-of-20-35yr-old-thai-men-admit-to-multiple-sex-relationships
ប្រភព ១៖ http://www.dw.com/en/violence-against-thai-women-escalating/a-17273095
ប្រភព 3: 'Thailand Random' ISBN 9789814385268 ។
ប្រភព ១៖ http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.681.5904&rep=rep1&type=pdf
ខាងលើគឺជាការឆ្លើយតបទៅនឹង NicoB។
ខ្ញុំមានមតិតិចតួចនៅលើបំណែកខ្លួនឯង។ អរគុណ Tino ។ ខ្ញុំយល់ស្របថា ស្ត្រីក្នុងតំបន់បានដើរតួនាទីសំខាន់ជាយូរយារណាស់មកហើយ។ វាច្បាស់ណាស់ថាពួកគេធ្វើការងារគ្រប់ប្រភេទមិនត្រឹមតែនៅជុំវិញផ្ទះប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងនៅខាងក្រៅទៀតផង។ មួយផ្នែកចេញពីភាពចាំបាច់ នៅសម័យមុនឧស្សាហ៍កម្ម អ្នកត្រូវការគ្រប់ដៃនៅទីនោះ ដូច្នេះស្ត្រី និងកុមារត្រូវធ្វើការងារធ្ងន់ ឧទាហរណ៍ ដើម្បីប្រមូល និងដំណើរការប្រមូលផលទាន់ពេល។ ដើម្បីធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងស្ត្រីជនជាតិថៃនៅសតវត្សរ៍ទី១៩ អ្នកគួរតែយកស្ត្រីអឺរ៉ុបពីសតវត្សទី១៨ មកប្រៀបធៀបឱ្យបានត្រឹមត្រូវជាងមុន។ អ្នកអាចរំពឹងថាស្ត្រីជាច្រើននឹងចូលរួមចំណែកក្នុងវិស័យជាច្រើន ហើយថាមានការរៀបការតិចតួចក្នុងចំណោមកសិករ។ យ៉ាងណាមិញ ក្រោយមកទៀតគឺអំពីការរក្សា ឬទទួលបានទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលជារបស់សម្រាប់ថ្នាក់លើ (អភិជន។ល។) និងមិនមែនសម្រាប់កសិករដែលមិនមែនជាម្ចាស់ដីនោះទេ។
“នៅក្នុងសតវត្សទីដប់ប្រាំមួយ វាជាសិទ្ធិ និងកាតព្វកិច្ចសម្រាប់ឪពុកម្តាយក្នុងការស្វែងរកដៃគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលសមរម្យសម្រាប់កូនស្រីរបស់ពួកគេ ។ នៅសតវត្សទីដប់ប្រាំពីរ ស្តង់ដារដ៏ឈ្លាសវៃបន្ថែមទៀតត្រូវបានប្រើប្រាស់។ ឪពុកម្តាយមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យបង្ខំកូនរបស់ពួកគេឱ្យរៀបការដែលពួកគេមិនចូលចិត្តនោះទេ ប៉ុន្តែកុមារក៏មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលទៅក្នុងសហជីពដែលឪពុកម្តាយបាននិយាយចេញមកនោះទេ។ ”
ប្រភព: http://www.dbnl.org/tekst/_won001wond01_01/_won001wond01_01_0005.php
អ្វីដែលខ្ញុំមើលឃើញការបោះបង្គោលក្នុងកិច្ចការសម្រាប់ស្ត្រីនៅអឺរ៉ុបគឺព្រះវិហារ ដែលក្នុងចំណោមអ្វីផ្សេងទៀតបានគាំទ្ររូបភាពដែលស្ត្រីមានកម្រិតទាបជាងបុរស។ ហើយជាការពិតណាស់ការលែងលះ។ តាមការនឹកឃើញ ខ្ញុំចាំថាពួកគេនៅប្រទេសថៃច្រើនជាងនៅភាគខាងលិច។ សូមមើល ao៖
https://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/5795/liefde-en-huwelijk-in-nederland.html
ប៉ុន្តែខ្ញុំច្របូកច្របល់។ ស្ថានភាពស្ត្រីនៅប្រទេសថៃសព្វថ្ងៃគឺនៅឆ្ងាយណាស់។ ប្រទេសថៃប្រហែលជាបានទទួលយកទំនៀមទម្លាប់ (ឥឡូវហួសសម័យ) ដែលបុរសផ្ទេរឈ្មោះគ្រួសារទៅឱ្យកុមារ ប៉ុន្តែជាសំណាងល្អ ទាំងនៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ និងប្រទេសថៃ យើងកំពុងវិលទៅរកសមភាពនៃភេទកាន់តែច្រើន។ ក្នុងគ្រួសារធម្មតា ស្ត្រីក៏សុខសប្បាយដែរ បុរសក៏មិនវាយ ឬស្រែក ហើយស្ត្រីក៏មិនបណ្តោយខ្លួនឲ្យគេដើរដែរ។ អ្នកខាងក្រៅតែងតែយល់ច្រលំថា 'ការកំដរ' (ដូចជាការកាត់ក្រចកបុរស) ជាការចុះចូល ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនទាន់បានជួបគូស្វាមីភរិយាថៃ-ថៃ ឬ ថៃ-បស្ចិមប្រទេសដំបូងដែលស្ត្រីចុះចូល ឆ្លងកាត់ធូលីដី ឬ 'កន្លែងរបស់នាង' បានដឹង។ .
ប៉ុន្តែជាការពិត ខ្ញុំក៏ដឹងដែរថា មិនមែនអ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែជានំ និងស៊ុតនោះទេ។ មានបញ្ហា មានក្រុមក្នុងសង្គមដែលជួបនឹងអំពើហិង្សា និងរឿងផ្សេងៗ។ ការងារត្រូវធ្វើលើចំណុចនេះ៖ ច្បាប់ប្រសើរជាងមុន និងការអនុលោមតាមច្បាប់ប្រសើរជាងមុនទាក់ទងនឹងអាហារូបត្ថម្ភ ការចូលប្រើប្រាស់បានច្រើនជាងមុនចំពោះសេចក្តីប្រកាស សំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គម ដើម្បីឱ្យប្រជាពលរដ្ឋ (បុរស ឬស្ត្រី) មានសន្តិសុខ ឬការគាំទ្រខ្លះទាក់ទងនឹងប្រាក់ចំណូល។ នេះដើម្បីកុំឱ្យអ្នកនៅជាមួយដៃគូរបស់អ្នកដោយមិនចាំបាច់សម្រាប់អង្ករនៅលើធ្នើនិង / ឬដំបូលនៅលើក្បាលរបស់អ្នក។ នោះមានន័យថាពន្ធកាន់តែច្រើនសម្រាប់គ្រឿងបរិក្ខារកាន់តែប្រសើរ។ នោះហើយធ្វើឱ្យវាកាន់តែបើកចំហរក្នុងការពិភាក្សាអំពីរបៀបដោះស្រាយអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ គ្រាន់តែធ្វើអោយប្រសើរឡើងនូវជំហរដ៏ល្អរបស់បុរស និងស្ត្រីនៅក្នុងទំនាក់ទំនង/គ្រួសារ។
ប៉ុន្តែនិយាយឲ្យត្រង់ទៅ នេះជាចំណាប់អារម្មណ៍ដែលខ្ញុំទទួលបានពីការសម្លឹងមើលជុំវិញ។ ខ្ញុំមិនហ៊ានដាក់ដៃក្នុងភ្លើងសម្រាប់ការសន្និដ្ឋានដ៏លំបាកនោះទេ ដែលទាមទារឱ្យមានការស៊ើបអង្កេតជាញឹកញាប់ដែលអាចបង្ហាញពីការលួចឆក់។