ជួរ៖ អំពីការអប់រំ
អស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ ដែលខ្ញុំឆ្ងល់ ហើយមនុស្សជាច្រើនដែលធ្លាប់ទៅលេងទីក្រុង ឬរស់នៅទីនោះ ម៉េចបានមកបាងកកជាទីក្រុងដែលមានសុវត្ថិភាពបែបនេះ?
ស្ត្រីអាចដើរតែម្នាក់ឯងនៅតាមដងផ្លូវនៅទីនេះនៅពេលយប់ ហើយស្ទើរតែគ្រប់ករណីទាំងអស់គ្រាន់តែត្រលប់មកផ្ទះវិញដោយមិនមានអ្នកចូលរួមដោយអចេតនាក្នុងការរំលោភបូក ឬត្រូវបានយាយីតាមមធ្យោបាយណាមួយឡើយ។
ខ្ញុំចង់និយាយថា នេះគឺជាទីក្រុងដែលមានប្រជាជនប្រមាណ ១៥លាននាក់ ជាមួយនឹងគម្លាតដ៏គួរឱ្យព្រួយបារម្ភរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ និងប៉ូលីសដែលពុករលួយ ដូចជាអសមត្ថភាព ហើយភាគច្រើនទាក់ទងនឹងការជំរិតយកម៉ូតូ និងអ្នកជិះមូ៉តូដែលពាក់ពណ៌ខុស។ - ស្បែកជើង៖
ឌីឌឺរ៖ "តើយើងកំពុងធ្វើអ្វីនៅទីនេះ?" (ខ្ញុំមិនដឹងថាតើប៉ូលីសថៃ ដូចជាប៉ូលីសហូឡង់ តែងតែប្រើពហុវចនៈមនុស្សទីមួយសម្រាប់សំណួរបែបនេះដែរឬអត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតដូច្នេះ)
អ្នកជិះម៉ូតូ៖ “Kweenie. ខ្ញុំមិនធ្វើអ្វីទេមែនទេ?
ឌីឌឺរ៖ «អ្នកមើលទៅភ្លឺណាស់បុរស។ ស្បែកជើងផ្ទាត់ពណ៌បៃតង និងគ្មានកណ្ដឹងនៅលើផ្លូវសាធារណៈ»។
អ្នកជិះម៉ូតូ៖ “តែគ្មានកណ្ដឹងលើ Kawasaki 750cc ទេ!”
ឌៀឌឺរ៖ «ជេរប្រមាថ និងជេរប្រមាថមន្ត្រីរាជការក្នុងតំណែង។ ប្រាំរយបាត។ បង់ឥឡូវនេះ វានឹងកើនឡើងទ្វេដងនៅការិយាល័យ!”
ជាការពិតណាស់ ឃាតកម្មក៏កើតឡើងនៅទីនេះដែរ ជាញឹកញាប់ក្នុងទម្រង់នៃការដោះស្រាយរវាងធាតុផ្សំឧក្រិដ្ឋកម្មខ្លួនឯង ហើយមានអ្នកឆក់កាបូប និងឆក់កាបូបនៅក្នុងទីផ្សារដ៏មមាញឹក ប៉ុន្តែមិនមានសុវត្ថិភាពទេ?
តើវាអាចទៅរួចទេដែលថា កុមារថៃត្រូវបានចិញ្ចឹមមិនត្រឹមតែដោយឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងដោយអ្នកជិតខាង អ្នកលក់ការ៉េម អ្នកលក់គុយទាវ ជាងកាត់ដេរនៅតាមដងផ្លូវ និងជាងកាត់ស្បែកជើងផងដែរ។
នៅប្រទេសហូឡង់ មានរឿងបែបនេះ នឹកស្មានមិនដល់។ ពេលយើងឃើញក្មេងដាក់បុរសចំណាស់ម្នាក់នៅលើរទេះរុញដោយភ្លើងនៅពីក្រោយខ្នងឪពុកម្តាយ យើងមិនហ៊ាននិយាយអ្វីទេ។ ដោយសារតែពេលនោះ ឪពុកម្តាយរបស់ជនក្បត់បានតិះដៀលយ៉ាងរហ័សថាៈ "តើអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីនៅលើផែនដី?"
សម្រាប់ឪពុកម្តាយជនជាតិហូឡង់ ការអប់រំរបស់កូនរបស់ពួកគេគឺរឹងមាំ - ក្នុងករណីខ្លះមិនរឹងមាំ - នៅក្នុងដៃរបស់ឪពុកម្តាយខ្លួនឯង។
សូម្បីតែពូ និងមីងក៏មិនដែលស្រមៃចង់ហៅសត្វចម្លែកតូចៗពីទង្វើអាក្រក់ដែរ។ នោះជាការងាររបស់ឪពុកម្តាយ។ ពួកគេមានសិទ្ធិផ្តាច់មុខចំពោះវា។
តើវាខុសគ្នាយ៉ាងណានៅទីនេះ។ នៅពេលដែលនៅក្នុងសង្កាត់របស់ខ្ញុំ ក្មេងប្រុសអាយុ 4 ឆ្នាំដេញអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ដោយពូថៅ ហើយខ្ញុំនិយាយអ្វីមួយអំពីវា វាត្រូវបានកោតសរសើរដោយឪពុកម្តាយរបស់ក្មេងប្រុសនេះ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ត្រូវបានសរសើរដោយអ្នកអប់រំនៃ belhamel ។
ការអប់រំរបស់កុមារនៅក្នុង ប្រទេសថៃ ជាកម្មសិទ្ធិរបស់សហគមន៍។
ហើយខ្ញុំគិតថាវាប្រសើរជាងនេះ ...
ខូ
អ្នកតែងតែអាចដាក់វាបានយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវតែញញឹមដាក់ជាញឹកញាប់
ការសរសេរនិងយោបល់។
ប្រហែលជាអ្នកអាចសរសេរថាអ្នកជិះម៉ូតូមានអាយុត្រឹមតែ ១៦ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្មានប័ណ្ណបើកបរ។
ប៉ុន្តែខ្ញុំឃើញថាក្មេងស្រីនៅប្រទេសថៃត្រូវបានគេចិញ្ចឹមដោយមានវិន័យត្រឹមត្រូវតាមបាវចនា ដូច្នេះសូមថែរក្សាយើងពេលក្រោយ។
តាមដែលក្មេងប្រុសមានការព្រួយបារម្ភ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្រុះអំពីរឿងនេះ ស្រដៀងទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកអប់រំនៅប្រទេសហូឡង់ធ្វើអំពីអ្វីដែលអ្នកចង់និយាយដោយរទេះរុញ។ ពួកគេជាព្រះអង្គម្ចាស់។
ជាអកុសល ក្មេងស្រីអ្នកគិតលុយនៅ C1000 ឥឡូវនេះនិយាយយ៉ាងគួរសមចំពោះខ្ញុំថា លោកម្ចាស់ ដែលពីមុនមិនធ្លាប់មាន តើខ្ញុំពិតជាចាស់ណាស់ឥឡូវនេះអាយុ 48 ឆ្នាំ ឬតើពួកគេទទួលបានការអប់រំប្រសើរជាងសព្វថ្ងៃនេះ។
ក្នុងករណីជាច្រើន ក្មេងប្រុសខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាអត្ថបទនេះទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំងឿងឆ្ងល់នោះគឺថា តើសង្គមដែលការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូនមិនត្រឹមតែស្ថិតក្នុងដៃឪពុកម្តាយប៉ុណ្ណោះទេ សហគមន៍-សង្កាត់ បើអ្នកចូលចិត្ត ទីបំផុតនឹងមិនក្លាយជាសង្គមដ៏រីករាយជាងនេះទេ? ខ្ញុំបានទុកចោលការគោរពប្រពៃណីចំពោះអ្នកចាស់មួយភ្លែត។ ខ្ញុំនៅតែយល់ឃើញថាវាចម្លែកដែលទីក្រុង Rotterdam ជាកន្លែងដែលខ្ញុំមកគឺមានភាពភ័យខ្លាចជាងទីក្រុងបាងកក។ ប្រហែលជារឿងផ្សេងទៀត ហើយខ្ញុំបាត់ចំណុចទាំងស្រុង។
អ្វីដែលចម្លែកនោះគឺថាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ថាមិនមានសុវត្ថិភាពនៅទីក្រុងបាងកកផងដែរ។ ខណៈពេលដែលនៅក្នុងទីក្រុងផ្សេងទៀតនៃពិភពលោកនេះជាញឹកញាប់ករណីនេះ។
ការគ្រប់គ្រងសង្គមនៅក្នុងប្រទេសថៃពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ កុមារក៏ត្រូវបាន "បង្កើត" សង្គមផងដែរ ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ខ្ញុំអាចបញ្ជាក់បាន។ ខ្ញុំគិតថា Cor ផ្តល់ការវិភាគត្រឹមត្រូវ។
តាមធម្មជាតិ ការអប់រំចាប់ផ្តើមពីអ្នកថែទាំកុមារ។ ក្រោយមកក្នុងជីវិតគាត់នឹងលើកយកបទដ្ឋាននិងតម្លៃនៃសហគមន៍ដែលគាត់រស់នៅ។
សហគមន៍នីមួយៗមានបទដ្ឋាន និងតម្លៃខុសៗគ្នា ដែលទាក់ទងនឹងស្ថានភាពរស់នៅ និងសាសនា។ ការគ្រប់គ្រងសង្គមពិតជាមាននៅគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងពិភពលោក។
ជាឧទាហរណ៍ សូម្បីតែឧក្រិដ្ឋជនតូចតាចក៏ត្រូវដោះស្រាយជាមួយនឹងចំណាត់ថ្នាក់ (ឋានានុក្រម) នៅក្នុងក្រុមទំនើងដែរ។
ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាក្មេងម្នាក់កើតនៅអាមេរិក អាហ្វ្រិក អ៊ីរ៉ង់ ឬថៃ
ដូច្នេះ ច្រើន ឬតិចត្រូវបានលើកឡើងដោយស្វ័យប្រវត្តិដោយសហគមន៍ជាមួយនឹងបទដ្ឋាន និងតម្លៃដែលអាចអនុវត្តបាន។
ដូច្នេះបទដ្ឋាន និងតម្លៃនៃសហគមន៍មួយអាចមានភាពផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុង
ជាមួយសហគមន៍ផ្សេងទៀត។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំគិតថា ព្រះពុទ្ធសាសនាមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមានបន្ថែមទៀតដល់សង្គមក្នុងប្រទេសថៃ បើធៀបនឹងជំនឿផ្សេងទៀត។
នៅប្រទេសថៃ ជីតាតែងមើលថែកូនតូច។ ជីដូនជីតាមិនហ៊ានដាក់ទោសកូន ឬហាមឃាត់អ្វីនោះទេ ឪពុកម្ដាយហៅមក។
នៅក្នុងហាង/ភោជនីយដ្ឋាន ពេលខ្លះអ្នកឃើញកូនតូចជនជាតិថៃយំយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែកុំគិតថា ម៉ាក់ ឬប៉ានឹងនិយាយអ្វីអំពីវាឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែអង្គុយក្បែរវា ហាក់ដូចជារឿងធម្មតាបំផុតក្នុងលោក ដែលអ្នកអនុញ្ញាតឱ្យវាកើតឡើង។
ខ្ញុំធ្លាប់នៅរមណីយដ្ឋានមួយជាមួយក្រុមជនជាតិថៃ ហើយនៅទីនោះមានក្តារមុជ។ ក្មេងប្រុសថៃ 2 នាក់ដែលមានអាយុប្រហែល 10-11 ឆ្នាំបានឃើញខ្ញុំចុះពីក្តារមុជ ហើយគិតថាវាគួរឱ្យរំភើប។ ពួកគេបានលោតចេញពីក្តារចូលទៅក្នុងទឹក ប៉ុន្តែនៅជិតគែមអាង។ ខ្ញុំបានព្រមានពួកគេពីរដងថា ពួកគេត្រូវលោតចេញពីចុងក្តារ ប៉ុន្តែពួកគេមិនស្តាប់ទេ រហូតដល់ពួកគេម្នាក់ប៉ះចង្ការបស់គាត់នៅលើគែម ហើយមានស្នាមខ្លះៗ។ ក្រោយមក គេខ្មាសខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ព្រោះគេដឹងថាខ្ញុំបានព្រមានគេ។ គាត់មិនហ៊ានយំដោយសាររឿងនេះទេ ដែលម្តាយគាត់យល់ឃើញចម្លែកណាស់ ។
“នៅប្រទេសថៃ ជីតាតែងតែមើលថែកូនតូច។ ជីដូនជីតាមិនហ៊ានដាក់ទោសកូន ឬហាមឃាត់អ្វីនោះទេ ឪពុកម្ដាយហៅមក»។
ខ្ញុំគិតថាវាប្រែប្រួលពីករណីមួយទៅករណីមួយ។ ជាញឹកញយ ក្មេងៗទាំងនោះអាចស្រែករកឪពុកម្តាយរហូតដល់ទម្ងន់មួយអោន ព្រោះម៉ាក់ធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថាប៉ានៅឯណានោះទេ។
ជនជាតិថៃពិតជាមានភាពស៊ាំនឹងកូនចៅដែលយំ។ នោះប្រហែលជាមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយការពិតដែលថាពួកគេមានភាពស៊ាំទៅនឹងគ្រប់ទម្រង់នៃ bullshit 😉
បន្តិចអំពី "បុរសស្បែកត្នោត"៖ ក្មេងប្រុសនៅតាមផ្លូវនៃផ្ទះមុនរបស់យើងនៅទីក្រុងបាងកកដែលបានបាត់អត្តសញ្ញាណប័ណ្ណរបស់ពួកគេដោយសារតែពួកគេមិនអាចបង់ប្រាក់ពិន័យបានទាក់ទងអ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលជាអតីតសមាជិកនៃក្រុមម៉ាហ្វីយ៉ានៅយ៉ាវ៉ារ៉ាត ជាមួយនឹងបង្កាន់ដៃបង្កាន់ដៃបានទៅ "ឡោមប៉ាក" ហើយទទួលបានការបញ្ចុះតម្លៃយ៉ាងសំខាន់ (100%) និងទទួលបានអត្តសញ្ញាណប័ណ្ណមកវិញ។
ដោយចំណាយប្រាក់តិចតួច គាត់បានប្រគល់អត្តសញ្ញាណប័ណ្ណ + ប័ណ្ណបើកបរឲ្យក្មេងប្រុសវិញ។
មនុស្សគ្រប់គ្នាសប្បាយចិត្តម្តងទៀត
បន្តិចអំពីការអប់រំ៖ នៅប្រទេសហូឡង់ ក្មេងៗមិនអង្គុយនៅតុពេលកំពុងញ៉ាំអាហារក្នុងភោជនីយដ្ឋានទេ (រឿងដំបូងដែលពួកគេធ្វើគឺចាក់ក្រណាត់តុជាមួយសម) នៅប្រទេសបែលហ្ស៊ិក បារាំង និងថៃ សម្រាប់ម្តាយជនជាតិថៃ។
ខ្ញុំផ្ទាល់គិតថាវាមិនមានអ្វីត្រូវធ្វើជាពិសេសជាមួយលក្ខខណ្ឌនៃការចិញ្ចឹមបីបាច់ដូចជាជីដូនជីតាឬហាងការ៉េម ('chaao aitiim'?) ប៉ុន្តែច្រើនទៀតជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្តូរព្រំដែននៃការទទួលយកនៅក្នុងប្រទេសហូឡង់សេរី។ ចាប់តាំងពីប្រហែលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 60 អ្វីគ្រប់យ៉ាងត្រូវតែអាចធ្វើទៅបាន។ ជាលទ្ធផល អ្វីៗដែលពីមុនមិនអាចទទួលយកបានយឺតៗ ប៉ុន្តែប្រាកដជាក្លាយជារឿងធម្មតា។ ប្រទេសហូឡង់តែងតែមានមោទនភាពចំពោះចិត្តគំនិតសេរីរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះកំពុងរកឃើញថាមានការធ្លាក់ចុះ។ ជាអកុសលស្លាយនៅក្នុងប្រព័ន្ធបទដ្ឋាននិងតម្លៃគឺពិបាកណាស់ក្នុងការបញ្ច្រាស់។
នៅប្រទេសថៃ ជាកន្លែងដែលរូបរាងមានសារៈសំខាន់បំផុត កុមារត្រូវបានចិញ្ចឹមតិចដោយសេរី ដូច្នេះហើយមានអារម្មណ៍តិចថាពួកគេអាចសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងនូវអ្វីដែលពួកគេនឹងមិនធ្វើ (ប្រសិនបើអ្នកប្រឈមមុខនឹងមនុស្សវ័យក្មេងអំពីអាកប្បកិរិយាមិនសមរម្យនៅប្រទេសហូឡង់ អ្នកនឹង ទទួលបានចម្លើយដដែលៗ៖ ខ្ញុំអាចសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងបាន!) ខ្ញុំគិតថានេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នកដែលអ្នកចិញ្ចឹមនោះទេ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងព្រំដែនដែលកំណត់ក្នុងវិស័យអប់រំ និងក្នុងសង្គម។ វាជារឿងគួរឲ្យអាណិតណាស់ ដែលជាធម្មតាជនជាតិថៃដែលមានអាកប្បកិរិយាល្អ មិនត្រូវបានឪពុកម្តាយប្រាប់ថា ពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យរុញទៅមុខលើការដឹកជញ្ជូនសាធារណៈឡើយ។ វារំខានខ្ញុំរហូតដល់ស្លាប់នៅក្នុង BTS និង MRT ។
សំណួរគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយគឺថាតើការពិន័យកម្រិតខ្ពស់ក្នុងប្រទេសថៃជួយរក្សាចំនួនប្រជាជនក្នុងជួរគ្នាឬអត់? ខ្ញុំទៅលេងសិង្ហបុរីជាប្រចាំ ហើយខ្ញុំមិនដែលឃើញប៉ូលិសនៅតាមផ្លូវនៅទីនោះទេ។ ការផាកពិន័យគឺខ្ពស់ ដូច្នេះហើយអ្នកក៏មិនហ៊ានបើកភ្លើងក្រហម ឬគប់អ្វីមួយនៅលើផ្លូវដែរ។
អត្ថបទនិងការឆ្លើយតបរំឭកខ្ញុំពីការពិភាក្សាអំពីដើមទ្រូងទទេស្អាតក្មេងពេកនៅស៊ីឡុំជាមួយសង្ក្រាន្ត។ មានការចំអកបន្តិចអំពីវានៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាច្រើន ហើយនៅទីនេះផងដែរនៅលើប្លក់នេះ។ អ្នកប្រហែលជាគិតថាវាគួរតែអាចទៅរួចព្រោះមានរបារចូលទៅផង ប៉ុន្តែខ្សែមួយត្រូវបានកាត់នៅទីនេះ ហើយរដ្ឋាភិបាលបានបញ្ជូនសញ្ញាដល់យុវជនថាវាហួសទៅហើយ។ បន្ទាប់មកអ្នកអាចហៅខ្ញុំថាជាចោរសីលធម៌ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើទេ វាអាចកើតឡើងថា ក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំទៀត យុវជនថៃនឹងព្យាយាមសម្លាប់ប៉ូលីសយ៉ាងពិតប្រាកដនៅឯពិធីជប់លៀងឆ្នេរមួយ ហើយមនុស្សនឹងស្លាប់ ដូចដែលបានកើតឡើងនៅក្នុង ហូឡង់។ វាជាការលំបាកក្នុងការកំណត់ព្រំដែនហើយវាងាយស្រួលក្នុងការចំអកការហៅធម្មតាសម្រាប់សិស្សស្រីមិនឱ្យស្លៀកសំពត់ខ្លី។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមថាសង្គមថៃនឹងបន្តការពារព្រំដែននៃអ្វីដែលចាត់ទុកថាសមរម្យនៅទីនេះ។ មានច្រើនណាស់ តាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំ ឥទ្ធិពលលោកខាងលិចដែលមិនចង់បាន ដែលវានឹងពិបាកក្នុងការរក្សាបញ្ហាដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងអត្ថបទ ដូចជាការរំលោភបូក ក្រៅព្រំដែនជាតិ។ មួយផ្នែកដោយសារការឈានទៅដល់សកលលោកនៃ MTV និងការបង្ហាញពីវប្បធម៌បស្ចិមប្រទេសដ៏ទៃទៀត ខ្ញុំខ្លាចថាក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំទៀត Cor នឹងត្រូវសរសេរអត្ថបទមួយអំពីរបៀបដែលសង្គមថៃបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងអវិជ្ជមានក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីនេះ។
សូម្បីតែនៅលើប្លុកនេះ អ្នកអាចមើលឃើញថាការកំណត់ព្រំដែនដំណើរការ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចាប់តាំងពីពេត្រុសបានតាក់តែង និងអនុវត្តច្បាប់ច្បាស់លាស់ ហើយបានចង្អុលប្រាប់អ្នកចូលរួមជាប្រចាំ បរិយាកាសនៅ thailandblog កាន់តែរីករាយ។ ប៉ុន្តែ Peter មិនបានប្រើជីដូនជីតារបស់គាត់ឬហាងការ៉េមសម្រាប់ការចិញ្ចឹមបីបាច់នេះ🙂
ការដាក់ទណ្ឌកម្មដ៏តឹងរ៉ឹងអាចជួយបាន លុះត្រាតែអ្នកបង្កើនឱកាសនៃការចាប់បាន ពួកគេទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងរឿងនេះនៅញូវយ៉ក។ វាតែងតែជាការរួមបញ្ចូលគ្នានៃកត្តាទាំងពីរនេះ។
លើសពីនេះ ខ្ញុំជឿជាក់លើការគ្រប់គ្រងសង្គម។ វាធ្លាប់ជាករណីនៅប្រទេសហូឡង់។ ឥឡូវនេះ មនុស្សមិនស្គាល់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួនទេ ហើយពេលខ្លះមនុស្សដេកស្លាប់ក្នុងផ្ទះរាប់សប្ដាហ៍។
អំពីច្បាប់នៃការសម្របសម្រួល បាទ ដែលពិតជាអាចជួយបាន។ ជាពិសេសការអនុវត្តស្របគ្នា (ដែលពិបាក)។ ជាលទ្ធផល ភ្ញៀវថៃមួយចំនួននៅឆ្ងាយ និងស្វែងរកកន្លែងជ្រកកោនក្នុងវេទិកាផ្សេងទៀត ដែលព្រំដែនទាំងនេះមិនត្រូវបានកំណត់។ នោះក៏ជាអ្វីដែលយើងបានជ្រើសរើសផងដែរ។
Maarten នៅតែចម្លែកដែលសង្គមថៃអាចបញ្ចេញប្រតិកម្មយ៉ាងព្រហើនចំពោះសុដន់ និងសំពត់ខ្លីពេក នៅពេលដែលសង្គមដូចគ្នាល្បីលើពិភពលោកសម្រាប់វិស័យផ្លូវភេទ និងជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះហាមឃាត់។
គ្មានប៉ូលីសនៅតាមដងផ្លូវក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រទេសថៃ អ្នកកម្រឃើញប៉ូលីសដើរល្បាតណាស់។ ជនជាតិថៃមិនដើរទេ។
ការសិក្សាផ្នែកសាច់ដុំគ្រប់គ្រាន់បានបង្ហាញរួចហើយថាការដាក់ទណ្ឌកម្មតឹងរ៉ឹងមិនអាចជួយបាន ហើយក៏មិនមានទោសប្រហារជីវិតដែរ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង្អុលប្រាប់រឿងនេះ ពីព្រោះការជជែកពិភាក្សាគ្នានឹងក្លាយទៅជាគ្មានទីបញ្ចប់ ប្រសិនបើអ្នកកែសម្រួលអនុញ្ញាត។
@ វាអាស្រ័យលើការស្រាវជ្រាវមួយណាដែលអ្នកជ្រើសរើស។ សម្រាប់ការសិក្សានីមួយៗ មានការសិក្សាមួយទៀតដែលអះអាងផ្ទុយពីនេះ។ ការដាក់ទណ្ឌកម្មកាន់តែតឹងរ៉ឹងប្រាកដជាជួយបានដោយផ្តល់ឱ្យអ្នកបង្កើនឱកាសនៃការចាប់ខ្លួន។
@ការដាក់ទណ្ឌកម្មកាន់តែតឹងរ៉ឹងជួយក្នុងន័យថាអ្នកដកបុគ្គលនោះចេញពីសង្គមជាបណ្ដោះអាសន្ន ប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថាពួកគេចេញពីពន្ធនាគារកាន់តែឧក្រិដ្ឋជនកាន់តែឈ្លានពាន និងកាន់តែតានតឹង ហើយដូច្នេះវាកាន់តែគ្រោះថ្នាក់ ហើយថែមទាំងពិបាកក្នុងការរួមបញ្ចូលផងដែរ។
ប្រព័ន្ធទាំងមូលនៃការឃុំឃាំងដោយគ្មានប្រសិទ្ធភាពព្យាបាល ឬស្តារសង្គមឡើងវិញ គួរតែត្រូវបានជួសជុលឡើងវិញ។
ការដាក់ទណ្ឌកម្ម និងការចាប់ខ្លួនយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ធ្វើអោយប្រជាពលរដ្ឋល្អពេញចិត្តនូវអារម្មណ៍នៃការសងសឹក ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាអ្វីដែលវាមានបំណងសម្រាប់នោះទេ។
@នីក.
១- ចម្លែកសម្រាប់បស្ចិមប្រទេស មិនមែនសម្រាប់ជនជាតិថៃទេ។ ពួកគេពិតជាមិនបានឃើញឧស្សាហកម្មផ្លូវភេទរបស់ជនបរទេសជាផ្នែកនៃសង្គមរបស់ពួកគេនោះទេ។ ល្អបំផុត ជាការរីកចំរើនខ្លាំងបំផុត។ ខ្ញុំមិនអាចបន្ទោសពួកគេសម្រាប់រឿងនោះទេ ប្រហែលជាអ្នកអាចទៅរួច។ វិស័យផ្លូវភេទរបស់ថៃមិនសូវជាសាធារណៈទេ។ ដោយនេះខ្ញុំមានន័យថាហាងម៉ាស្សា។ ខ្ញុំអាចស្រមៃឃើញថាជនជាតិថៃវិនិច្ឆ័យនារីវ័យជំទង់ដែលបង្ហាញដើមទ្រូងនៅកណ្តាលក្រុង Silom ខុសពីអ្នករាំហ្គោហ្គោក្នុងបារនៅប៉ាតផុង (ចម្ងាយ១០០ម៉ែត្រ)។ ដោយវិធីនេះខ្ញុំបានចង្អុលបង្ហាញរួចហើយថាវាពិបាកក្នុងការគូរបន្ទាត់ដូចនៅក្នុងឧទាហរណ៍នេះ។
២-ខ្ញុំតែងឃើញប៉ូលិសតាមដងផ្លូវក្នុងទីក្រុងបាងកក។ ខ្ញុំត្រូវចេញពីឡានតាក់ស៊ីយប់នេះ ដើម្បីស្វែងរក ហើយទើបតែពេលនេះពួកគេនៅតាមផ្លូវរបស់ខ្ញុំ ពិនិត្យអ្នកជិះ moped ដើម្បីមើលថាតើពួកគេពាក់មួកសុវត្ថិភាពឬអត់។
3 – ខ្ញុំគិតថាប្លក់នេះគឺចង់ផ្លាស់ប្តូរគំនិតអំពី 'រឿងថៃ' ហើយថាមតិរបស់ខ្ញុំគឺស្របនឹងអត្ថបទ។
៤- យល់ស្របជាមួយពេត្រុស។
ជាការប្រសើរណាស់, អ្នកវាយក្រចកនៅលើក្បាល, មនុស្សជាច្រើនប្រើ yardstick លោកខាងលិចសម្រាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេសង្កេត។ រួចស្រែកថា ថៃមានពុត។ កម្រណាស់ ប្រសិនបើពួកគេគិតគូរពីការពិតដែលថាជនជាតិថៃមានទស្សនៈខុសគ្នាទាំងស្រុងលើបញ្ហាមួយចំនួន។ នេះបង្ហាញថាមនុស្សជាច្រើននៅតែមានការលំបាកក្នុងការមិនសម្លឹងមើលអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមរយៈវ៉ែនតាលោកខាងលិច ហើយយើងតែងតែស្វែងរកទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង និងវិធីនៃការគិតប្រសើរជាងមុន។ ការគិតពីប្រភេទនៃអារម្មណ៍នៃឧត្តមភាព។ អ្វីដែលផ្អែកលើនេះជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់ខ្ញុំ? ហ្សែនអាណានិគមត្រូវតែមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយការគិតរបស់ចក្រពត្តិនិយម។ ព្រោះនោះជាអ្វីដែលនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ និយាយឱ្យត្រង់ទៅ ពេលខ្លះខ្ញុំចាប់ខ្លួនឯងធ្វើអញ្ចឹង។ អ្នកជ្រើសរើសទំហំ ប៉ុន្តែតាមពិតទំហំនោះគ្រាន់តែជាការរើសអើងរបស់អ្នក...
@Kuhn Peter អ្នកមិនគួរធ្វើពុតថាជនជាតិថៃមកពីភពផ្សេងទេ។ អាកប្បកិរិយា និងប្រតិកម្មជាច្រើនក៏អាចទទួលស្គាល់បានយ៉ាងខ្លាំងចំពោះយើងដោយមិនចាំបាច់ចាក់ទឹកជ្រលក់កម្រនិងអសកម្មលើពួកវា។ 'យើង' មិនខុសពីជនជាតិថៃទេ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលមានបំណងប្រាថ្នា ភាពភ័យខ្លាច ភាពអសន្តិសុខ និងភាពអៀនខ្មាស់។
ហើយវាមិនមានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងអាកប្បកិរិយាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ឬចក្រពត្តិនិយមនោះទេ។
@នីក ការវិនិច្ឆ័យអ្នកដ៏ទៃគឺតែងតែធ្វើឡើងពីអារម្មណ៍ឧត្តមភាព។ បើមិនដូច្នេះទេ អ្នកមិនវិនិច្ឆ័យទេ ហើយអ្នកកាន់តែចង់យល់ពីមូលហេតុដែលពួកគេគិតបែបនោះ។
វប្បធម៌ថៃ និងអាស៊ីជាច្រើនគឺជាវប្បធម៌អាម៉ាស់។ អ្នកអាចនិយាយថាវាជាការលាក់ពុត ប៉ុន្តែបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្វី? ឧបករណ៍វាស់របស់យើង? តើយើងគិតយ៉ាងណាចំពោះរឿងទាំងនោះ? របៀបដែលយើងគិតថាវាគួរតែត្រូវបានធ្វើ។ និយាយឱ្យខ្លី៖ គំនិតរបស់យើង។ វាជាចរិតអាក្រក់ដែលយើងគិតថាវប្បធម៌យើងល្អជាងវប្បធម៌ដទៃ។
មើលការរើសអើងដែលគេជេរនៅទីនេះនិងវេទិកាផ្សេងៗទៀត៖ ជនជាតិថៃខ្ជិល ល្ងង់ ឃ្លានលុយ។ល។ល។ មតិពីមនុស្សដែលចាត់ទុកខ្លួនឯងថាល្អជាងហើយមិនបើកចំហចំពោះការគិតរបស់អ្នកដទៃ។
សូមគោរព Kuhn Peter ខ្ញុំមិនគិតថាវប្បធម៌របស់យើងល្អជាងថៃទេ ហើយខ្ញុំក៏ស្អប់ការរើសអើងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ផងដែរ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរច្រើនពេកសម្រាប់ការនោះក្នុងនាមជាអ្នកនិយាយនៅក្នុងប្រទេសចំនួន 60 នៅក្រៅទ្វីបអឺរ៉ុបតែម្នាក់ឯង ខ្ញុំពិតជាមិនមែនជាមនុស្សល្ងង់ដែលមានគំនិតតូចចង្អៀត ដែលមិនចូលចិត្តអ្វីក្រៅពីខ្លួនឯង។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំតែងតែមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះពិភពលោកដោយមាន 'ចិត្តបើកចំហ'
ដូច្នេះសូមកុំដាក់ខ្ញុំក្នុងប្រអប់នោះ។
ប៉ុន្តែបើខ្ញុំត្រូវគេប្លន់ ខ្ញុំហៅវាថាចោរ ហើយបើខ្ញុំត្រូវគេសម្លាប់ ខ្ញុំហៅវាថាជាឃាតក (ក្នុងជីវិតបន្ទាប់ខ្ញុំប្រាកដណាស់) ហើយបើអ្នកណានិយាយកុហក ខ្ញុំហៅវាថាជាអ្នកភូតមិនថាជាជនជាតិថៃ ឬហូឡង់ទេ ហើយនោះជាការពិត។ ការវិនិច្ឆ័យ ប៉ុន្តែក៏ជាសេចក្តីថ្លែងការណ៍ជាក់ស្តែងនៅក្នុងអ្វីមួយដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ និងយល់នៅទូទាំងព្រំដែនទាំងអស់។ ដូច្នេះហើយវាគឺជាមួយនឹងរឿងតូចតាចជាច្រើនទៀតដូចជាការនិយាយដើម, ការបាត់មុខ, ភាពអាម៉ាស់ ...
មិនមានមតិយោបល់បន្ថែមលើបញ្ហានេះទេ។ មានប្លុកនេះច្រើនជាងការពិភាក្សារវាង Peter និង Niek ហើយខ្ញុំក៏ឃើញបរិយាកាសនៃ 'kinnesinne' រំខានផងដែរ។ ជំរាបសួរអ្នករាល់គ្នា។
មិនសមហេតុសមផល ពេត្រុស៖ “តម្លៃ និងបទដ្ឋានជាមូលដ្ឋានដូចគ្នានៅទូទាំងពិភពលោក ពោលគឺអ្នកអាចមានភាពគួរសម រួសរាយរាក់ទាក់ និងចាប់អារម្មណ៍គ្រប់ទីកន្លែង។ ប្រសិនបើជនជាតិថៃមានទស្សនៈខុសៗគ្នា សម្រាប់ខ្ញុំ វាច្រើនតែខ្វះការចាប់អារម្មណ៍ចំពោះអ្នកដ៏ទៃ ហើយនេះមិនមានអ្វីទាក់ទងនឹងទស្សនៈលោកខាងលិចទេ។ Niek គឺពិតជាត្រឹមត្រូវនៅក្នុងការគោរពនោះ។
@ នេះជាយោបល់របស់លោក Harry ។ ខ្ញុំមានយោបល់ខុសគ្នា។ និយាយអញ្ចឹង មតិមួយគឺមិនសមហេតុសមផលទេ។ ប្រសិនបើអ្នកទុកវាចោលក្នុងការឆ្លើយតបរបស់អ្នក ខ្ញុំនឹងភ្ជាប់តម្លៃបន្ថែមទៀតទៅវា។
@Harry N. តម្លៃ និងបទដ្ឋានអាចខុសគ្នាខ្លាំង អាស្រ័យលើវប្បធម៌ដែលអ្នករស់នៅ ហើយនៅក្នុងវប្បធម៌មួយ វាអាចមានតម្លៃ និងបទដ្ឋានខុសគ្នាខ្លាំងរវាងការរស់នៅខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែក៏រវាងតំបន់ផងដែរ។
@ Maarten ពិតជាចម្លែកណាស់ ទោះបីជាអ្នកដឹងពីអាកប្បកិរិយាសេរីដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់របស់ជនជាតិថៃចំពោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងការរួមភេទដូចជា វប្បធម៌បោកប្រាស់ ទៅរកស្រីសំផឹង 'ប្រព័ន្ធ mia noi' ការអត់ឱនរបស់ 'katoey ផ្ទះម៉ាស្សារបស់ពួកគេរីករាលដាលពេញទីក្រុង។ ហើយរឿងទាំងអស់នេះកើតឡើងជាសាធារណៈ មែនទេ? ប៉ុន្តែនៅពេលដែលវាមកដល់សុដន់ទទេពីរបីនៅតាមផ្លូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺខុស។ ជាឧទាហរណ៍ អ្វីក៏ដោយដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការអាក្រាតកាយរបស់ស្ត្រីត្រូវបានបិទនៅលើទូរទស្សន៍ ប៉ុន្តែអំពើហិង្សា (បង្ហូរឈាម) នៅគ្រប់ទម្រង់ និងភាពភ័យរន្ធត់ ព្រមទាំងអំពើហឹង្សាលើស្ត្រីត្រូវបានបង្ហាញជាទៀងទាត់នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍។
ហើយអាកប្បកិរិយានោះពិបាកយល់ណាស់ មិនថាអ្នកជាអ្នកបស្ចិមប្រទេស ឬអត់ទេ៖ នៅលើដៃម្ខាង អ្វីៗគឺអាចធ្វើទៅបាន ហើយម្យ៉ាងវិញទៀត គ្មានអ្វីទាំងអស់។ នៅក្នុងពាក្យផ្សេងទៀត: 'ដរាបណាអ្នកធ្វើវាដោយសម្ងាត់' ហើយនោះមើលទៅដូចជាវប្បធម៌ bourgeois decency លាក់ពុត ហើយមិនមានអ្វីប្លែកអំពីរឿងនោះទេ។ យើងដឹងរឿងនេះផងដែរនៅលោកខាងលិច។
មួយរយៈមុននេះ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សម្នាជាជួរៗ រង់ចាំឡើងរថភ្លើងដែលនឹងមកដល់ នៅលើវេទិកាដ៏មមាញឹករបស់ Sky Train Siam។
វាតែងតែមានករណីលើកលែងដែលរំលងបន្ទាត់។
Maarten នៅពេលដែលបុរសពណ៌ត្នោតឈប់ម៉ូតូ គាត់ធ្វើដូច្នេះ ព្រោះគាត់អាចប្រើលុយបានខ្លះនៅពេលនោះ បើគាត់ឈប់ឡាន គាត់តែងតែទុកឡានថ្លៃៗ។
គាត់តែងតែបែងចែកការលួចដោយគ្មានឯកសណ្ឋាន គាត់មិនអាចបំភ្លេចចៅហ្វាយនាយរបស់គាត់បានទេ ជារឿយៗខ្ញុំនិងខ្ញុំគឺជាសាក្សី (ដោយអចេតនា) ចំពោះរឿងនេះ ពេលខ្លះខ្ញុំនិយាយលេងសើច។
ឃុន ពេត្រុស៖ ក្នុងចំណោមពួកយើងក៏មានមនុស្សដែលចង់ផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗនៅទីនេះដែរ ពីព្រោះពួកគេគិតថាទស្សនៈ និងគំនិតរបស់យើងគឺប្រសើរជាង ខ្ញុំគិតថាពួកគេធ្វើបែបនោះក្នុងន័យឧត្តមភាព អតីតអាណានិគមរបស់ វ៉ុន ផ្សាយដំណឹងល្អ?
ទាក់ទងទៅនឹងការបង្ហោះបន្ថែម៖ នៅប្រទេសហូឡង់ អ្វីៗកន្លងទៅបានឆ្កួតទៅហើយ អ្វីៗត្រូវតែអាចធ្វើបាន ហើយអ្វីៗត្រូវអនុញ្ញាតនៅទីនេះ មនុស្សមិនសូវមានចិត្តគំនិតតឹងរ៉ឹងទេ។ គ្រប់ជ្រុងនៃបន្ទប់ ពេលដែលកុមារនៅតូច ដំបងឫស្សីដែលនាងតែងតែប្រើជាប្រចាំ ក្មេងៗនិយាយមិនគោរពពីអ្នកដ៏ទៃ នាងចេញមកក្រៅផ្ទះដើម្បីនិយាយអ្វី ក្មេងៗមើលទៅគួរឲ្យខ្លាចណាស់។
មែនហើយ នៅទីនេះក្នុង Billboard Country មានការសង្កត់ធ្ងន់បន្ថែមទៀតក្នុងការអប់រំលើការវាយដំ និងការបូម ការស្តាប់បង្គាប់ និងស្តាប់ព្រះពុទ្ធ ព្រះមហាក្សត្រ និងភ្លេងជាតិ។
ភាពច្នៃប្រឌិត ការច្នៃប្រឌិត ការដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង ការហ៊ានបញ្ចេញមតិផ្ទាល់ខ្លួន គឺជារឿងដែលមិនត្រូវបានបង្រៀន ឬលើកទឹកចិត្ត។ ឋានៈដ៏អស្ចារ្យរបស់គ្រូក៏មានតួនាទីផងដែរ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសក្នុងនាមជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តនៅសាលាមួយនៅឈៀងម៉ៃអស់រយៈពេល 2 ឆ្នាំ ហើយនៅទីនោះខ្ញុំបានឃើញគ្រូម្នាក់ស្តីបន្ទោសសិស្សដែលលុតជង្គង់របស់គាត់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលនោះគឺឪពុកម្តាយរបស់គាត់ក៏បានលុតជង្គង់គោរពស្តាប់គ្រូ។ អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែរកឃើញគួរឱ្យកត់សម្គាល់គឺឥរិយាបថក្រុមនៅក្នុងការប្រជុំរួម ដូច្នេះសមូហភាព; នៅពេលដែលរឿងកំប្លែងកើតឡើង មនុស្សគ្រប់គ្នាសើចក្នុងពេលតែមួយដោយគ្មានករណីលើកលែង។
ទណ្ឌកម្មដ៏តឹងរ៉ឹងអី អ្នកដែលនៅហូឡង់...កុំធ្វើឱ្យខ្ញុំសើច... ខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយមនុស្សបែបនេះអស់រយៈពេល 4 ឆ្នាំមកហើយ... ពួកគេសើចអំពីវា ... ពួកគេមិនមែននិយាយអំពីការដាក់ទណ្ឌកម្មទេ ប៉ុន្តែអំពី ថ្ងៃឈប់សម្រាកនៅក្នុងសណ្ឋាគារ។ វាកាន់តែអាក្រក់ទៅៗនៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ និងមិនមានសុវត្ថិភាពជាង។ ដូច្នេះសូមទុកឱ្យប្រទេសថៃជាប្រទេសថៃ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពជាងនៅទីនោះ ។
សូមគោរព Kor
អ្នកនៅតែកាត់រឿងខ្លះ!
ខ្ញុំនឹងដាក់កម្រិតខ្លួនឯងចំពោះមតិយោបល់មួយចំនួន។
នៅប្រទេសហូឡង់ ឪពុកម្តាយចាកចេញពីការចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំ។ ឪពុកម្តាយភាគច្រើនចង់នៅក្មេង និងជៀសវាងការប្រឈមមុខជាមួយកូនរបស់ពួកគេ។ និយាយអញ្ចឹង ក្មេងៗបង្រៀនគ្នាទៅវិញទៅមកច្រើន។
យើងជាបុគ្គលនិយម ជនជាតិថៃគឺជាផ្នែកទីមួយ និងសំខាន់បំផុតនៃទាំងមូល។
វាច្បាស់ណាស់សម្រាប់អ្នកដែលធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកថាមានវប្បធម៌លេចធ្លោតែមួយគត់។ វិចារណកថា រង្វង់សាកលវិទ្យាល័យត្រឹមត្រូវខាងនយោបាយអះអាងផ្ទុយពីនេះ ដែលអាចត្រូវបានពន្យល់ដោយកំហុសលោកខាងលិច។ (អារម្មណ៍នោះទាក់ទងនឹងសាសនាគ្រឹស្តច្រើនជាងការពិត, Mea culpa, mea maxima culpa ។ )
ឧបមាថាប្រវត្តិសាស្ត្របានប្រែក្លាយខុសគ្នា។ ចាប់តាំងពីជនជាតិ Papuans បានមកដល់ទ្វីបអឺរ៉ុបជាមួយនឹងកប៉ាល់ដ៏មានឥទ្ធិពល ស្រោមលិង្គនឹងក្លាយជាលក្ខណៈធម្មតានៃពណ៌ប្រផេះបីដុំ!
@Dirk ជាទីគោរព!
អ្នកក៏កំពុងនិយាយបន្តិចនៅទីនេះ។
អ្នកនិយាយត្រូវអំពីវប្បធម៌ (លោកខាងលិច) ដែលលេចធ្លោនោះ។ អនុវប្បធម៍លោកខាងលិច (អាមេរិក) ត្រូវបានទទួលយកស្ទើរតែគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងពិភពលោក។ ដូច្នេះ វប្បធម៌ MTV/Youtube ដែលឥឡូវរីករាលដាលកាន់តែលឿន និងមានប្រសិទ្ធភាពជាងតាមរយៈផ្កាយរណបជាង 500 ឆ្នាំមុនតាមកប៉ាល់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វប្បធម៌រងរបស់អាមេរិកគឺជាស្រទាប់ស្តើងនៃ veneer នៅក្នុងប្រទេសជាច្រើននៅអាស៊ី។ នៅលើផ្ទៃដី ទីក្រុងដូចជាទីក្រុងបាងកក ហាក់ដូចជា "ខាងលិច"។ នៅពេលអ្នកក្រឡេកមើលច្រមុះរបស់អ្នក អ្នកដឹងថារាល់ការបញ្ចេញមតិវប្បធម៌បស្ចិមប្រទេសត្រូវបានផ្តល់ភាពទាក់ទាញបែបថៃនៅក្នុងទីក្រុងដូចជាបាងកក ឬឥណ្ឌានៅក្នុងទីក្រុងដ៏ត្រគាកដូចជា Mumbai។
វប្បធម៌អាមេរិកមានភាពជាក់ស្តែង និងមានវត្តមានស្ទើរតែពាសពេញពិភពលោក ប៉ុន្តែវាមិនស៊ីជម្រៅគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្វែរទំនាក់ទំនងប្រពៃណីនៅក្នុងប្រទេសអាស៊ីនោះទេ។ វាមិនមែនដោយគ្មានហេតុផលទេដែលជនជាតិអាមេរិកត្រូវបានចោទប្រកាន់ពី "ភាពជ្រុលនិយម" ។
យើងអាចធ្វើឱ្យមានការច្របូកច្របល់អំពីបញ្ហានេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្លាចប្រធានបទនេះទូលំទូលាយពេកក្នុងការពិភាក្សាលម្អិតបន្ថែមទៀតនៅទីនេះ។
មាន
ខ្ញុំយល់ស្របនឹងអ្នក។ ឥឡូវនេះវាក្លាយជាចម្បងមួយស្រទាប់។
សូម្បីតែសម្រាប់អ្នកខាងក្នុងក៏ដោយ ក៏គំនិតនៃវប្បធម៌ពិបាកកំណត់។ តួនាទីនៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយគឺអាចចូលដំណើរការបានច្រើនបំផុតទូទាំងពិភពលោក ហើយចាប់តាំងពីជនជាតិអាមេរិកទទួលបន្ទុកភាគច្រើន យើងឃើញវាគ្រប់ពេលវេលា។
ប៉ុន្តែវប្បធម៌អាមេរិកគ្រាន់តែជាទិដ្ឋភាពមួយនៃវប្បធម៌លោកខាងលិចប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកពិតជាត្រូវត្រលប់ទៅសម័យកាលមុនការមកដល់នៃជនជាតិអឺរ៉ុប (ក្នុងករណីនេះ ព័រទុយហ្គាល់ និងហូឡង់) ដើម្បីមើលឃើញភាពខុសគ្នាយ៉ាងច្បាស់។ ហើយជឿខ្ញុំ អាស៊ីពិតជាមិនមែនជាឋានសួគ៌ទេ៖ ទាសករ ពេស្យាកម្ម ភាពឃោរឃៅ សង្រ្គាម វាសុទ្ធតែអាក្រក់ដូចគេ។
សម្រាប់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍ សូមអានសៀវភៅអនុស្សាវរីយ៍ខ្លះៗរបស់ Schouten ដែលជាមេឈ្មួញកណ្តាលនៃ VOC នៅអាយុធ្យាក្នុងសតវត្សទី 17 ។ ឬ "ការពិពណ៌នាអំពីព្រះរាជាណាចក្រសៀម" ដោយ Engelbert Kaempfer (សតវត្សទី 18) ។ ប្រហែលជារបាយការណ៍របស់ Van Vliet ទៅកាន់ van Diemen (សតវត្សទី 17)? និងភាពឃោរឃៅរបស់សៀម (ថៃ) ដែលគាត់រៀបរាប់ជាក្រាហ្វិក។
សរុបមក កំណប់នៃចំណេះដឹងអំពីអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ វាតែងតែជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់ខ្ញុំថាហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនចំណាយពេលដើម្បីរៀនអ្វីមួយពីវា។ បើគ្មានបុព្វបុរសទាំងនេះទេ អាស៊ីសព្វថ្ងៃនេះនឹងមិនអាចគិតគូរបាន និងមិនអាចយល់បាន។
Dirk ខ្ញុំបានអានសៀវភៅ ឬយ៉ាងហោចណាស់ការបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេស ហើយវាពិតជាផ្តល់នូវការយល់ដឹងដ៏ល្អមួយនៅក្នុងផ្នែកខាងក្នុង និងខាងក្រៅនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់ហូឡង់នៅ Ayuthaya ។ នៅសតវត្សទី 17 ។
អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺការឆ្លងកាត់របស់នាវិកហូឡង់ និងបុគ្គលិកផ្សេងទៀតដែលដូចដំរីក្នុងហាងនៅប្រទេសចិន បានធ្វើឲ្យពួកអភិជនថៃមានការខ្មាសអៀនជាបន្តបន្ទាប់។ ក្មេងប្រុសទាំងនេះមានចំណេះដឹងតិចតួចអំពីទំនៀមទម្លាប់សៀមនៅតុលាការ។ ស្តេចត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងកាលប្បវត្តិថាជា megalomaniac ដ៏ឃោរឃៅបំផុត។
ខ្ញុំមានន័យថា អនុស្សាវរីយ៍របស់ Schouten ។ (ខ្ញុំភ្លេចប្រាប់) ខ្ញុំមិនស្គាល់សៀវភៅផ្សេងទៀតទេ។ នៅពេលនោះ អំពើឃោរឃៅដែលសៀមប្រព្រឹត្តមិនអន់ជាងពួកអឺរ៉ុបទេ។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយអំពីរបៀបដែលឃាតកររបស់ Willen van Oranje គឺ Balthasar Gerardt ត្រូវបានប្រហារជីវិត។ សូម្បីតែហ៊ីត្លែរក៏ឈឺដែរ។
ខ្ញុំអាចណែនាំ Van Vliet,s Siam (ជាក្រដាស់ពី Amazon bv ។ )
វាត្រូវបានគេចាត់ទុកជាអន្តរជាតិថាជាគណនីដែលគួរឱ្យទុកចិត្តបំផុតនៃព្រឹត្តិការណ៍មួយនៅប្រទេសសៀមក្នុងឆ្នាំ ១៦៣៦។ ករណីនេះត្រូវបានគេហៅថាជា ឧប្បត្តិហេតុ "ភីកឃី" ។ ក្មេងប្រុសជនជាតិហូឡង់ប្រហែលដប់នាក់ ដែលបន្ទាប់ពីធ្វើការនឿយហត់ជាច្រើនថ្ងៃនៅអយុធ្យា បានទទួលការអនុញ្ញាតសម្រាប់ការធ្វើដំណើរមួយ ដែលបានបញ្ចប់យ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះរាជាបានគំរាមឲ្យដំរីជាន់ឈ្លីពួកគេដោយការប្រមាថ។ (ការដាក់ទណ្ឌកម្មជាទូទៅនៅពេលនោះ។ )
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើរឿងនេះកើតឡើង អគ្គទេសាភិបាល វ៉ាន់ ឌីម៉ែន នឹងត្រូវបិទទន្លេចៅប្រាយ៉ា ដោយនាវាចម្បាំងពីរគ្រឿងជាការសងសឹក ហើយរដ្ឋសៀមប្រាកដជាដួលរលំ។
វ៉ាន់ វលែត ត្រូវរាយការណ៍អំពីរឿងនេះ ហើយដោយសារគាត់នៅមានពេលច្រើនខែទៀត គាត់រៀបរាប់អំពីប្រទេស រដ្ឋាភិបាល ប្រវត្តិសាស្រ្ត ផលិតផល និងស្ថានភាពរបស់កងទ័ព (ដែលគាត់មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់) ទំនៀមទម្លាប់។ល។ ព្រឹត្តិការណ៍។ ជាមួយនឹងទស្សនៈដើម្បីដណ្តើមយកដោយជនជាតិហូឡង់។
វ៉ាន់ វលីត បាននិយាយ និងសរសេរជាភាសារបស់ប្រទេស ហើយត្រូវបានគេដឹងយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលអំពីឧបាយកលរបស់តុលាការ។ គាត់ក៏បានលើកឡើងពីទម្លាប់ដ៏អាក្រក់របស់ស្តេច នៅពេលដែលសង់ប្រាសាទ ឬវាំងក្នុងអណ្តូង គឺការបូជាស្ត្រីមានផ្ទៃពោះសម្រាប់រាល់ជើងទម្រធ្ងន់ (!) ទាហានរបស់គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជាឱ្យដើរតាមផ្លូវដើម្បីចាប់ស្ត្រីស្លូតត្រង់ទាំងនោះ ប្រសិនបើពួកគេ រកមិនឃើញក៏ឆែកឆេរផ្ទះ។ តើអ្នកអាចស្រមៃបានទេ? ពេលខ្លះពួកគេបានសាងសង់អគារដែលប្រើជាងសាមសិបបង្គោល! ករបស់ជនរងគ្រោះត្រូវបានកាត់ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេនឹងដេកនៅក្រោមបង្គោលនោះជារៀងរហូត ហើយប្រែទៅជាបិសាចដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចដែលយាមអាគារ។
ទីបំផុត ក្មេងប្រុសទាំងដប់នាក់ត្រូវបានដោះលែងដោយមិនមានសេរីភាព ហើយជនជាតិហូឡង់ត្រូវបានផ្តល់សិទ្ធិផ្តាច់មុខលើពាណិជ្ជកម្មជាមួយប្រទេសជប៉ុន ដែលពួកគេបានរកប្រាក់បានយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។
អ្វីៗក៏បានបញ្ចប់ទៅដោយល្អសម្រាប់ វ៉ាន់ វលីត គាត់បានត្រលប់ទៅហូឡង់វិញក្នុងនាមជាអ្នកមាន ទៅកាន់ភូមិដ៏ស្រពិចស្រពិល ជាកន្លែងដែលគាត់បានបម្រើការនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាក្រុងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។
អ្វីដែលខ្ញុំពិបាកចិត្តបន្តិចគឺថាមិនមានសូម្បីតែការបោះពុម្ពហូឡង់សហសម័យ (ជាភាសាអង់គ្លេសគឺអាចអានបានយ៉ាងខ្លាំង។ )
វាជារឿងគួរឲ្យអាម៉ាស់ចំពោះការមិនចាប់អារម្មណ៍សរុបក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់យើង។
ខ្ញុំក៏មានអនុសាសន៍ចំនួន 2 ផងដែរ; 'អ្នកធ្វើដំណើរក្នុងប្រទេសសៀមក្នុងឆ្នាំ ១៦៥៥' ដកស្រង់ចេញពីទិនានុប្បវត្តិរបស់ Gijsbert Heeck ។ Gijsbert Heeck គឺជាវេជ្ជបណ្ឌិតដែលជួលដោយ VOC ដែលបានសរសេរកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់កាលពី 1655 ឆ្នាំមុនក្នុងការធ្វើដំណើរលើកទីបីរបស់គាត់ទៅកាន់បូព៌ា។
នៅទីនោះគាត់បានរៀបរាប់អំពីទំនាក់ទំនងរបស់ហូឡង់ជាមួយអាជ្ញាធរសៀម អំពីការប្រឈមមុខគ្នាដោយហិង្សារវាងជនជាតិហូឡង់ និងព័រទុយហ្គាល់ អំពីទំនាក់ទំនងជាមួយស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច អំពីជីវិតភូមិតាមដងទន្លេចៅប្រាយ៉ា ប៉ុស្តិ៍ពាណិជ្ជកម្ម VOC នៅ អយុធ្យា ជាដើម។
បន្ថែមពីលើការបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេស កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃក៏ត្រូវបានបង្ហាញជាភាសាហូឡង់ចាស់ផងដែរ។
ទាំងអស់កម្សាន្តខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែខាងលើទាំងអស់គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។
បន្ទាប់ពីការប្រារព្ធខួប 400 ឆ្នាំនៃទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្មសៀម-ហូឡង់ ទំព័រទាំងមូលនៅក្នុងកាសែតបាងកកប៉ុស្តិ៍ត្រូវបានឧទ្ទិសដល់រឿងនេះនៅថ្ងៃនោះ ថ្ងៃទី 23 ខែធ្នូ ឆ្នាំ 2008 ។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើវា ខ្ញុំចង់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកទៅការងារសហសម័យមួយទៀត ពោលគឺដោយអ្នកវិទូ Niels Mulder៖ 'រវាង Brothels និងព្រះពុទ្ធសាសនា' ដែលបានសរសេរនៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1960 ។
តាមរយៈការទំនាក់ទំនងជាមួយស្រីពេស្យាវ័យក្មេង Reg ដែលគាត់រស់នៅ គាត់បានជ្រាបចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងជីវិត និងវប្បធម៌នៃទីក្រុងបាងកក។ សង្កាត់ចិននៃ Sampeng, អនាធិបតេយ្យ, ផ្ទះបន, ពិធីសាសនានៅក្នុងព្រះវិហារ, ការសន្ទនារបស់គាត់ជាមួយព្រះសង្ឃវ័យក្មេងនិងរូបថតអមទាំងអស់ផ្តល់នូវរូបភាពគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍និងគួរឱ្យអស់សំណើចជាញឹកញាប់នៃទីក្រុងបាងកកនៅពេលនោះ។
លោកបណ្ឌិត Niels Mulder ដូចដែលអាចអានបាននៅលើគម្រប បានព្យាយាមស្វែងយល់ពីវប្បធម៌របស់ជ្វា ហ្វីលីពីន និងប្រទេសថៃអស់រយៈពេល 40 ឆ្នាំមកហើយ ដែលគាត់បានសរសេរការសិក្សាប្រៀបធៀបផងដែរ។ បុរាណរបស់គាត់គឺ 'Inside Thai Society' ។
ការរួមចំណែកអំពី VOC ក្រោមការបង្ហោះ 'អំពីការអប់រំ' ពិតជានឹងកាន់តែប្រសើរនៅក្រោមការបង្ហោះ 'Netherlands-Siam ដែលជាបំណែកនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ។ តើការរួមចំណែកទាំងនោះអាចផ្ទេរបានទេ? បន្ទាប់មកអ្នកមានព័ត៌មានល្អ ៗ រួមគ្នាលើប្រធានបទតែមួយ ...
នៅពេលយើងនិយាយអំពីភាពខុសគ្នានៃការចិញ្ចឹមបីបាច់ យើងពិតជាកំពុងនិយាយអំពីភាពខុសគ្នានៃវប្បធម៌ ហើយវាខុសគ្នាទាំងស្រុងពីលោកខាងលិច។ នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ី ជាធម្មតា កុមារមិនត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយឪពុកម្តាយទេ ប៉ុន្តែដោយជីដូនជីតា ឬក្នុងករណីអ្នកមានខ្លះៗ គឺដោយបាប៊ូ (អ្នកបំរើ)។ កុមារក៏នឹងត្រូវស្តាប់បងស្រី ឬបងប្រុសដែរ។ ដូច្នេះការគ្រប់គ្រងសង្គមគឺអស្ចារ្យណាស់។ ប្រសិនបើមានអ្វីមួយកើតឡើងចំពោះកុមារ ឬគាត់ធ្វើអ្វីមួយដែលមិនអាចទទួលយកបាន អ្នកថែទាំនឹងដឹងអំពីវាក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។ អ្នកជិតខាងដែលគេមើលឃើញថាជាពូ និងមីង ហើយតែងតែហៅបែបនេះក៏មានរឿងចង់និយាយហើយ វេទនាដល់ឆ្អឹងដែរ បើហ៊ាននិយាយខ្លាំងៗដាក់មនុស្សទាំងនេះ។ កុមារនឹងទទួលការវាយដំដោយគ្មានមេត្តាបែបនេះ (ពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់) ដែលគាត់នឹងមិនភ្លេចអស់មួយជីវិតរបស់គាត់ដែលគាត់ត្រូវស្តាប់។ ការគោរពគឺជាអ្វីដែលជនជាតិអាស៊ីត្រូវបានបង្រៀនតាំងពីនៅក្មេង ហើយប្រសិនបើវាមិនអាចជួយបានទេ វានឹងត្រូវបានបញ្ចូលក្នុងពួកគេ។
ខ្ញុំពិតជាមិនពេញចិត្តនឹងការវាយតប់នោះទេ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញពីរបៀបដែលក្មេងមួយចំនួនមានអាកប្បកិរិយាចំពោះឪពុកម្តាយ និងអ្នកចាស់ទុំនៅទីនេះក្នុងប្រទេសហូឡង់ ការអប់រំ និងការគោរពគឺពិបាករកណាស់។ ជាឧទាហរណ៍ ម្តាយក្មេកជនជាតិថៃរបស់ខ្ញុំគឺក្មេងជាងខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយទៅកាន់គាត់ជាភាសាថៃថា U និងម្តាយ ហើយអ្វីដែលត្រូវគោរព។
គ្មានប៉ូលីសនៅតាមដងផ្លូវក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរី? បាទ អ្នកភ្នាល់បាទ មានច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែក្នុងសម្លៀកបំពាក់ធម្មតា។ បន្ទាប់មកការអត្ថាធិប្បាយឧស្សាហកម្មសិចដ៏ល្បីលើពិភពលោកនិងថាសង្គមថៃអាចប្រតិកម្មយ៉ាងព្រហើន។ ស្រុកភ្លើងក្រហមមិនអាចភ្ជាប់ជាមួយប្រទេសទាំងមូលបានទេ? យ៉ាងណាមិញ អ្នកមិនអាចឃើញ Pattaya ជាតំណាងរបស់ប្រទេសថៃទេ? នៅទីនេះផងដែរ យើងធ្វើខុសក្នុងការវិនិច្ឆ័យទំហំនៃសង្កាត់ ឬកន្លែងនោះដោយផ្អែកលើស្តង់ដាររបស់យើង ខណៈដែលប្រទេសហូឡង់គ្រាន់តែជាចំណុចនៅលើផែនទីពិភពលោកប៉ុណ្ណោះ។
ជនជាតិអាស៊ី ក្រីក្រ ឬអ្នកមាន ជាធម្មតាត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាយ៉ាងតឹងរ៉ឹង។ សាកទាក់ទងនារីថៃខាងក្រៅបារជាជនបរទេស។ ជាមួយនឹងជនជាតិថៃដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងនេះ គឺស្ទើរតែមិនអាចទៅរួចទេ លុះត្រាតែអ្នកធ្វើជំនួញជាមួយពួកគេ ឬត្រូវបានណែនាំដោយសមាជិកគ្រួសារដែលរួសរាយរាក់ទាក់ នៅក្នុងករណីផ្សេងទៀត អ្នកអាចបំភ្លេចវាបាន។ ហើយភ្លាមចូលទៅក្នុងវ៉ាលីជាមួយមនុស្សស្រីបែបនេះ ភ្លេចវាទៅ។ ដំបូងឡើយ វាគ្រាន់តែជាបញ្ហានៃការកាន់ដៃ និងថើប ហើយគ្រប់ទីកន្លែងដែលអ្នកទៅ គ្រួសារតាមអ្នក។
ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដើរលេងទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនអះអាងថាមានការផ្តាច់មុខលើវិទ្យាសាស្ត្រដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាកូនកាត់អាស៊ីម្នាក់កើតនៅទីនោះ ហើយមួយផ្នែកក៏ជាអាស៊ីដែរ ខ្ញុំស្គាល់វប្បធម៌អាស៊ីមិនដូចអ្នកដទៃទេ។ ខ្ញុំក៏បានទៅលេងប្រទេសនៅអាស៊ីជាច្រើនដោយវិជ្ជាជីវៈផងដែរ ដោយខ្លះ 9 ដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ខ្ញុំបានរស់នៅ និងធ្វើការក្នុងប្រទេសថៃរយៈពេល 2½ ឆ្នាំជាមួយនឹងការរំខានរយៈពេលខ្លី។ ខ្ញុំពិតជាមិនអត់ឱនចំពោះទំនៀមទម្លាប់ និងទំនៀមទម្លាប់អាស៊ី (ថៃ) ទាំងអស់ទេ បើមិនដូច្នេះទេ ខ្ញុំនឹងស្នាក់នៅទីនោះ។
ខ្ញុំគិតថាប្រទេសថៃជាប្រទេសមួយដ៏ស្រស់ស្អាត ប៉ុន្តែការរស់នៅទីនោះ… អត់ទេ អរគុណ។ ខ្ញុំគិតថាវាជាការល្អក្នុងការចំណាយពេលរដូវរងានៅទីនោះ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវតែមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើ បើមិនដូច្នេះទេខ្ញុំនឹងធុញទ្រាន់នឹងស្លាប់បន្ទាប់ពីបានតែមួយខែ។
ខ្ញុំយល់ស្របទាំងស្រុងជាមួយអ្នកថា កុមារអាស៊ីជារឿយៗត្រូវបានចិញ្ចឹម (លើស) ការពារ។ ជារឿយៗវាកាន់តែច្បាស់នៅពេលដែលសិស្សរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់គម្រោងផ្លាស់ប្តូរទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក ឬអឺរ៉ុប។ ដប់ខែនៃការសិក្សានៅភាគខាងលិច។ ការសិក្សាផ្លាស់ប្តូរទាំងនេះត្រូវបានឧបត្ថម្ភដោយរដ្ឋាភិបាលថៃ ហើយជារឿយៗមានការចូលរួមពីសិស្សានុសិស្សដែលមានលទ្ធផលសិក្សាល្អឥតខ្ចោះ និងសមតុល្យធនាគារមាតាបិតាដែលមិនសូវល្អប្រសើរ។ ដូច្នេះវាជារឿងល្អ។ ខ្ញុំទទួលបានការហៅទូរស័ព្ទពីគ្រែរបស់ខ្ញុំយ៉ាងហោចណាស់ម្តងក្នុងមួយសប្តាហ៍ពីសិស្សរបស់ខ្ញុំដែលមិនយល់ថានៅភាគខាងលិចអ្នកត្រូវតែបង្ហាញគំនិតផ្តួចផ្តើមនៅពេលអ្នកមានអាយុ 16 ឆ្នាំត្រូវទៅមើលសៀវភៅដោយខ្លួនឯងហើយរៀបចំកាលបរិច្ឆេទសម្រាប់ ការប្រឡងខកខាន។
ដប់ខែក្រោយមកពួកគេត្រលប់មកវិញ ហើយនៅពេលនោះពួកគេធំឡើងភ្លាមៗ ដែលមិនធ្លាប់មានប្រសិនបើពួកគេស្នាក់នៅប្រទេសថៃជាមួយម៉ាក់ និងប៉ា។
អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែចង់សើចនោះគឺថា ក្មេងៗជាធម្មតាមកមុនពេលអង្គុយលើផ្លូវរថភ្លើង។ វាសូម្បីតែជាផ្លូវការ; មាន 4 ប្រភេទដែលនាំមុខយោងទៅតាមការណែនាំនៅលើជញ្ជាំងនៃទូរថភ្លើងគឺ: មនុស្សចាស់ព្រះសង្ឃស្ត្រីមានផ្ទៃពោះនិងកុមារតូច។
នេះគឺសម្រាប់ហេតុផលសុវត្ថិភាព។ កុមារតូចៗមិនអាចទប់រង្វិលជុំដែលខ្ពស់ពេកទេ ដូច្នេះហើយអាចធ្លាក់យ៉ាងងាយ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំគិតថាវាចម្លែក ប៉ុន្តែប្រពន្ធខ្ញុំប្រាប់រឿងនេះ។
ទីក្រុងបាងកកមានសុវត្ថិភាពតាមរយៈការអប់រំសង្គម?
ជាការប្រសើរណាស់, អនុញ្ញាតឱ្យប្រពន្ធឬមិត្តស្រីរបស់អ្នកជិះតាក់ស៊ីពីឌីស្កូទៅសណ្ឋាគាររបស់នាង (តែម្នាក់ឯង) នៅពេលយប់។ ឬឱ្យប្រពន្ធរបស់អ្នកទៅក្លឹបរាត្រីដោយខ្លួនឯង។
ខ្ញុំគិតថា យើងជាជនបរទេសមានសុវត្ថិភាពជាងបន្តិច ព្រោះយើងភាគច្រើនមិនបានទៅកន្លែងដែលជនជាតិថៃទៅ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា ជាពិសេសយើងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពជាងមុន ពីព្រោះសម្រាប់ពួកយើងភាគច្រើន ដោយសារឧបសគ្គភាសា ជីវិតពិតរបស់ជនជាតិថៃមិនច្រើនបានឆ្លងកាត់យើងទេ។
ឬមួយអ្នកគិតថានៅប្រទេសថៃមិនសូវមានការចាប់រំលោភ រំលោភ លួច សម្លាប់ ជាដើមនៅប្រទេសហូឡង់? រៀនអានថៃ និងអានកាសែតថៃ! មានកម្មសិទ្ធិអាវុធច្រើននៅក្នុងប្រទេសថៃ ហើយប្រជាជនថៃច្រើនតែមានអាវុធខ្លី។
ឆាង ណូយ
អ្នកនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពី Chang Noi។ ជាអកុសលសម្រាប់ប្រទេសថៃ នៅពេលនិយាយអំពីឧក្រិដ្ឋកម្ម ខ្ញុំមានន័យថា... មនុស្សភាគច្រើនដែលឆ្លើយតបនឹងប្លុកនេះចាត់ទុកប្រទេសថៃថាជាអ្នកខាងក្រៅ។ នោះជាការកត់សម្គាល់យ៉ាងច្បាស់... ប្រសិនបើអ្នករស់នៅទីនេះដំបូង។ តម្រូវការគឺអ្នកនិយាយភាសា ហើយអ្នកត្រូវមានស្ត្រីនៅក្បែរអ្នកដែលពន្យល់អ្នកច្រើនអំពីអ្វីគ្រប់យ៉ាង (ដំបូន្មានពីកុមារថៃក៏មានប្រយោជន៍ច្រើនដែរ) អ្នកត្រូវមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការរៀន ហើយក៏នៅតែមានចំណែកដ៏ល្អនៃការខ្នះខ្នែងក្នុងការសិក្សា ហើយអ្នកគួរតែព្យាយាមដោះវ៉ែនតាលោកខាងលិចរបស់អ្នកចេញ ហើយកុំគិតថាយើងល្អជាងក្នុងការគ្រប់យ៉ាង។
You Chang Noi ដឹងដូចខ្ញុំដែរ ពេលមាននរណាម្នាក់ប្រាប់អ្នកថាពួកគេមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាពនៅទីក្រុងបាងកកពេលយប់ជ្រៅជាងនៅទីក្រុងធំៗផ្សេងទៀតដែលពួកគេគិតខុស។
ជាពិសេសជាមួយនឹងកថាខណ្ឌចុងក្រោយរបស់អ្នក អ្នកឈានដល់បេះដូងនៃការពិត៖ ការកាន់កាប់អាវុធ និងហ្វុយស៊ីបខ្លីនោះ យើងស្ទើរតែបាត់បង់កូនប្រុសម្នាក់ដែលត្រូវបានចាក់ម្ភៃដងដោយកាំបិត ដោយសារតែគាត់បានមើលនរណាម្នាក់ (យោងទៅតាមសាក្សីរាប់មិនអស់) ហើយយើង។ សប្បាយចិត្តមិនមានសរីរាង្គសំខាន់ត្រូវប៉ះពាល់អ្វីដែលមានប្រយោជន៍នៃការអប់រំសង្គមជាអកុសលសម្រាប់ប្រទេសថៃ។
សូមគោរព Chang
ខ្ញុំបានរស់នៅទីក្រុងបាងកកដប់ឆ្នាំហើយ រៀបការជាមួយនារីថៃ ធ្វើការជាមួយជនជាតិថៃរាល់ថ្ងៃ ហើយទៅគ្រប់កន្លែង ជនជាតិថៃទៅ ហើយនិយាយភាសាបានល្អ យល់កាន់តែច្បាស់។ ខ្ញុំមិនប្រៀបធៀបទីក្រុងបាងកកជាមួយ Heerjezusveen ទេ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងទីក្រុងហូឡង់ផ្សេងទៀត។ ស្រមៃមើលទីក្រុងមួយក្នុងប្រទេសហូឡង់ដែលមានប្រជាជនរស់នៅ 13 លាននាក់ និងច្រើនជាងដប់ដងច្រើនជាងការប្លន់ ឃាតកម្ម ដោយមិនគិតពីការវាយដំ ការបំភិតបំភ័យ និងការប្រយុទ្ធដែលកើតឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅ Rotterdam ។ បន្ទាប់មកអ្នកមានរូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត។
អានកាសែតថៃ? មែនហើយ អ្នកពិតជាទទួលបានរូបភាពប្លែកៗនៃសង្គមថៃ។ គុណភាពពិត កាសែតទាំងនោះ។
Cor អ្នកគឺជាមនុស្សមានសំណាង៖ មកដល់ប្រទេសថៃជាលើកដំបូងជាមួយនឹងប្រាក់ 1000USD នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់អ្នក សំបុត្រធ្វើដំណើរតែមួយ និងលិខិតឆ្លងដែនក្លែងក្លាយ និងបង្កើតអាជីពCHAPEAU។
Andrew មិនមែនគ្រប់គ្នាចូលប្រទេសថៃដោយលិខិតឆ្លងដែនក្លែងក្លាយទេ…
ដោយចៃដន្យ លោក Dick van der Lugt បានសរសេរនៅក្នុងជួរឈរប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់កាលពីពីរថ្ងៃមុនថា
ជនជាតិថៃចិញ្ចឹមតែកូនតែមិនអប់រំគេ។
នៅប្រទេសហូឡង់ មានរឿងបែបនេះ នឹកស្មានមិនដល់។ ពេលយើងឃើញក្មេងដាក់បុរសចំណាស់ម្នាក់នៅលើរទេះរុញដោយភ្លើងពីក្រោយខ្នងឪពុកម្តាយគាត់ យើងមិនហ៊ាននិយាយអ្វីទេ។
Cor ខ្ញុំមិនដឹងថាតើអ្នកត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយរបៀបណា និងនៅកន្លែងណាទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងធ្វើអន្តរាគមន៍ភ្លាមៗ សូម្បីតែប្រឆាំងនឹងកូនរបស់លោកថាក់ស៊ីនក៏ដោយ។ បុរស តើអ្នកមកសរសេររឿងនេះក្នុងវេទិកាដោយរបៀបណា?
កាលពីឆ្នាំមុន ខ្ញុំនៅលើកោះ Samui ក្នុងរមណីយដ្ឋានដ៏ស្រស់ស្អាតមួយដែលមានដំបូលប្រក់ស្បូវ។ មានក្មេងប្រុសថៃ២នាក់ដុតភ្លើងក្រោមដំបូលផ្ទះសំណាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដើរទៅរកគេ ហើយប្រាប់គេថា នេះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាត (ជាភាសាអង់គ្លេស) ហើយភ្លើងក៏ត្រូវបានឆេះភ្លាម។
តាមគំនិតខ្ញុំ អ្នកដែលមិនហ៊ានធ្វើ ឬមិនហ៊ានធ្វើក៏មិនល្អដែរ។
អ្នកនិយាយត្រូវមួយផ្នែក។ អ្នកជាគ្រូបង្រៀន ដូច្នេះអ្នកត្រូវតែមានគំនិតល្អិតល្អន់បន្ថែមទៀតអំពីវា។
នៅប្រទេសហូឡង់ រឿងដូចគ្នាអាចត្រូវបានកត់សម្គាល់អំពី Turks vs the Moroccans (សន្មត់ថាអ្នកដឹងអ្វីទាំងអស់អំពី NL): អ្វីដែលអ្នកនិយាយអំពីការចិញ្ចឹមតាមបែបថៃគឺដូចគ្នានៅក្នុង TR ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មបែបនោះក៏មានតិចជាងក្នុងចំណោមជនជាតិតួគីជាងជនជាតិម៉ារ៉ុក។ ហើយសំខាន់អនុវត្តទៅស្ទើរតែទាំងអស់នៃអាស៊ី។
ភាគច្រើននៃអ្វីដែលអ្នកសរសេរខាងលើ (មិនមានពេលអានអ្វីៗទាំងអស់) និយាយពេលខ្លះគឺពិត ហើយពិតជាមិនត្រឹមត្រូវសម្រាប់គ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។ ជីដូនដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើជាឪពុកម្ដាយជំនួសអាចមានទោសខ្លាំងណាស់ ព្រោះពេលនោះម្ដាយអាចធ្វើជាអ្នកលួងលោមនៅពេលល្ងាច។ នាងបានកត់សម្គាល់ដោយភ្លេចថា ម៉ាក់ជាកូនស្រីរបស់នាងថា “បើគេមិនរៀនពីខ្ញុំទេ គេមិនរៀនពីអ្នកណាទេ”។
អាជីពរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅទីក្រុងជាច្រើនជុំវិញពិភពលោក។ ទីក្រុងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុតគឺ អូសាកា ណាហ្គោយ៉ា សិង្ហបុរី និងបាងកក។ សម្រាប់ទីក្រុងដូចជាទីក្រុងបាងកក ដែលមានបារ និងពេស្យាចារ វាជាទីក្រុងដែលមានសុវត្ថិភាពខ្ពស់។ ខ្ញុំមិនដឹងថាតើនេះមានពាក់ព័ន្ធនឹងការចិញ្ចឹមបីបាច់តែម្នាក់ឯងឬអត់។ គំនិតរបស់ខ្ញុំគឺថា សាវតាសាសនាមានតួនាទីធំជាង។ សូមក្រឡេកមើលប្រទេសដែលភាគច្រើនជាគ្រិស្តបរិស័ទ (ជាពិសេសអ្នកកាន់សាសនាកាតូលិក – ខ្ញុំជាប្រទេសមួយ) រស់នៅ។ ជារឿយៗអ្នកមិនប្រាកដក្នុងជីវិតរបស់អ្នកនៅទីនោះទេ៖ ទីក្រុង Rio de Janeiro, Sao Paulo, Mexico City, New York, Manila…
នេះគ្រាន់តែជាជម្រើសតូចមួយនៃទីក្រុងដែលមានហិង្សាប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនទាន់បានរាប់បញ្ចូលទ្វីបអាហ្រ្វិកនៅឡើយទេ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ កន្លែងណាដែលមានទម្រង់នៃព្រះពុទ្ធសាសនា ឬព្រហ្មញ្ញសាសនា ខ្ញុំអាចដើរតាមផ្លូវបានដោយសុវត្ថិភាពជាងនៅទីក្រុងលោកខាងលិចជាច្រើន។
ប្រសិនបើអ្នកនិយាយអំពីការអប់រំ ខ្ញុំបានមកប្រទេសប្រេស៊ីលអស់រយៈពេល 23 ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំដឹងថាមនុស្សនៅទីនោះមានសុជីវធម៌ និងមានបុគ្គលិកលក្ខណៈណាស់។ ប៉ុន្តែឧក្រិដ្ឋកម្មនៅទីនោះមានច្រើនជាងនៅបាងកក។
ដូច្នេះវាស្ទើរតែមិនអាចដោយសារតែការអប់រំនៅផ្ទះ។ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេចាត់ទុកដូចព្រះនាងដ៏ស្រស់ស្អាតនៅប្រទេសប្រេស៊ីល (ដូចនៅប្រទេសថៃ)។ នៅប្រទេសប្រេស៊ីល ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានគេសង្កេតឃើញ និងកោតសរសើរក្នុងនាមជាយុវនារី។ នៅទីនេះនៅប្រទេសហូឡង់ ពួកគេត្រូវបានគេហៅថាជាស្រីសំផឹង ដោយសារតែពួកគេឆ្លាតជាង និងស្រស់ស្អាតជាងនារី Limburg មកពីស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ។
ទីបំផុត ខ្ញុំចង់និយាយថា មិនគួរមានទំនាក់ទំនងភ្លាមៗរវាងឧក្រិដ្ឋកម្ម និងការអប់រំទេ។ បរិស្ថានដើរតួនាទីធំជាង។
លើក
(កិរិយា; លើក, លើក) ១ រូបកាយ និងផ្លូវចិត្ត; លើក
យ៉ាងហោចណាស់នេះជាអ្វីដែល Dale និយាយ។
– តើនេះក៏មានន័យដែរថា ក្នុងនាមជាឪពុក ឬម្តាយ អ្នកអានឱ្យកូនរបស់អ្នកពីសៀវភៅល្អ?
– តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកចង្អុលប្រាប់កូនរបស់អ្នកអំពីតម្លៃបញ្ញាដែលមានកម្រិតនៃសាប៊ូថៃ?
– តើនេះក៏មានន័យដែរថាអ្នកចង្អុលទៅកូនរបស់អ្នកអំពីអត្ថិភាពនៃបង្គន់ បើទោះបីជាពួកគេស្ថិតនៅចម្ងាយជាង 10 ម៉ែត្រ?
– តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកចង្អុលទៅកូនរបស់អ្នកអំពីអត្ថិភាពនៃកង់?
– តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកសុំឱ្យកូនរបស់អ្នកគិតគូរពីភ្ញៀវផ្សេងទៀត?
– តើនេះក៏មានន័យថាប្រាប់កូនស្រីថាអ្នកអាចមានផ្ទៃពោះលើកដំបូងដែរឬទេ?
- តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកចង្អុលបង្ហាញពីគ្រោះថ្នាក់នៃគ្រឿងញៀនចំពោះកូនរបស់អ្នកដែរទេ?
– តើនេះក៏មានន័យដែរថាអ្នកចង្អុលប្រាប់កូនរបស់អ្នកអំពីអត្ថិភាពនៃសៀវភៅជាជម្រើសមួយសម្រាប់ហាងអ៊ីនធឺណិត?
- តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកប្រាប់បុគ្គលិក 7-11 ថាអ្នកមិនត្រូវការថង់ផ្លាស្ទិកជុំវិញប្រអប់បង្អែម។
– តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកមានការសន្ទនាពិតជាមួយនឹងកុមារជារៀងរាល់ពេលឥឡូវនេះ?
- តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកគ្រាន់តែបិទទូរទស្សន៍ ឬស្តេរ៉េអូនោះ?
– តើនេះក៏មានន័យដែរថាអ្នកប្រាប់កូនរបស់អ្នកថាអ្នកដ៏ទៃអាចរំខានដោយ 'ភ្លេង' ពីទូរស័ព្ទដៃរបស់អ្នកទេ?
– តើនេះក៏មានន័យថាប្រាប់កូនរបស់អ្នកថា iPad អាចបិទពេលញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចដែរឬទេ?
- តើនេះក៏មានន័យថាអ្នកសួរកូនរបស់អ្នកអំពីការសិក្សារបស់គាត់ដែរឬទេ?
ខ្ញុំក៏គឹតចឹងដែរ។
ខ្ញុំមិនគិតថាពាក្យថៃសម្រាប់ការអប់រំមានទេ។
អ្នកសម្របសម្រួល៖ ការឆ្លើយតបក៏ត្រូវតែមានអត្ថបទ ឬការពន្យល់ផងដែរ។ មានតែតំណមួយប៉ុណ្ណោះដែលមិនត្រូវបានអនុញ្ញាត។
ខ្ញុំសោកស្ដាយដែលនិយាយថា ជាអកុសល ខ្ញុំបានជួបប្រទះរឿងមួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសថៃរួចហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅលើដងផ្លូវក្នុងប្រទេសថៃជាងនៅប្រទេសហូឡង់។
ហេតុផលតែមួយគត់សម្រាប់រឿងនេះ គឺតែងតែមានមនុស្ស និងរថយន្តច្រើននៅតាមដងផ្លូវ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ផ្លូវដែលខ្ញុំដើរដែរ ព្រោះសូម្បីតែនៅប្រទេសថៃ ខ្ញុំមិនទៅផ្លូវស្ងាត់ខ្លាំង ឬផ្លូវក្រោយនៅពេលយប់ទេ។
ប្រជាជននៅទីនេះក៏រស់នៅខាងក្រៅផងដែរ ដែលបង្កើនការគ្រប់គ្រងសង្គម ក្នុងរដូវក្តៅនៅប្រទេសហូឡង់ (ប្រសិនបើមាន) ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពជាងនៅតាមផ្លូវជាងក្នុងរដូវរងាបន្តិចដែរ ដោយសារមិនមាននរណាម្នាក់នៅតាមផ្លូវ។ រដូវរងា ហើយអ្នកដែលដើរនៅទីនោះច្រើនតែពួនយ៉ាងជ្រៅក្នុងអាវរបស់ពួកគេ ដែលហាក់ដូចជាមិនសូវសប្បាយចិត្ត។
រឿងអាក្រក់ដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះគឺអ្នករត់តាក់ស៊ីមួយក្រុមដែលចង់បញ្ជូនស្ត្រី 4 នាក់ឱ្យទៅតាក់ស៊ីមួយទៀតនៅកន្លែងដែលមិនពេញចិត្តដើម្បីកុំឱ្យលេខតាក់ស៊ីរបស់គាត់អាចត្រូវបានគេតាមដានហើយពួកគេអាចប្លន់យើងបាន។ ពួកគេពិតជាព្យាយាមបំភិតបំភ័យយើង ដោយគម្រាមយើងមួយមាត់យ៉ាងធំ ហើយស្ទើរតែទាញយើងចេញពីតាក់ស៊ី ប៉ុន្តែសំណាងល្អយើងមិនត្រូវបានគេបំភិតបំភ័យ ហើយសំណាងល្អដែលយើងបានរួចផុតពីសុខទុក្ខ ប៉ុន្តែវាពិតជាគួរឱ្យខ្លាចណាស់។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំចាប់បុរសអាស៊ីម្នាក់មកដាក់ក្រោមគ្រែនៅផ្ទះឆ្នេររបស់យើង។ គាត់បានចូលតាមទ្វារបើកចំហ។ នេះបើកចំហព្រោះខ្ញុំបានគិត ហើយអ្នកគ្រប់គ្នាបានប្រាប់ខ្ញុំថា វាមានសុវត្ថិភាពណាស់ក្នុងការបើកទ្វារនៅទីនេះ ហើយយើងនៅផ្ទះ។ យើងរស់នៅក្នុងសហគមន៍តូចមួយដែលមានភ្ញៀវទេសចរតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះអ្នកមិនរំពឹងថានឹងមានឧក្រិដ្ឋកម្មច្រើនទេ ជាអកុសលវាខុសគ្នា ហើយកាបូបមួយត្រូវបានលួច។
តិចជាងមួយសប្តាហ៍មុន មិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ត្រូវបានចាប់រំលោភស្ទើរតែនៅម៉ោង ៨ ព្រឹកនៅលើឆ្នេរខ្សាច់ខណៈពេលដែលនាងកំពុងរត់។ ជាសំណាងល្អ នាងអាចស្រែកខ្លាំងៗ និងមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបោះបុរសនោះចេញពីនាង ហើយវាយគាត់នឹងដំបងដែលនាងមានជាប់នឹងនាង ដើម្បីកុំឱ្យឆ្កែព្រៃនៅឆ្ងាយពីនាង ខណៈដែលនាងកំពុងរត់។ ប៉ូលិសបានចាត់ទុកករណីនេះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែនៅចំណុចមួយបានអះអាងថា វាប្រហែលជាជនជាតិភូមា ខណៈដែលពួកគេជឿថាជាជនជាតិថៃ។ ឥឡូវនេះ វាប្រែថា ពួកគេដឹងថាជានរណា ប៉ុន្តែថាពួកគេនឹងមិនចាប់ខ្លួនគាត់ទេ គាត់ប្រហែលជា (សង្ឃឹមថា) នឹងត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្មដោយគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយត្រូវបានបណ្តេញចេញពីភូមិ។
សរុបមក ខ្ញុំលែងល្ងង់ទៀតហើយ នៅពេលនិយាយអំពីឧក្រិដ្ឋកម្មក្នុងប្រទេសថៃ ដែលគិតថាវាមានសុវត្ថិភាពជាងនៅទីនោះ ប៉ុន្តែដូចបានរៀបរាប់មក ផ្លូវគឺមានភាពមមាញឹកច្រើន ជាពិសេសនៅទីក្រុងបាងកក ដែលវាមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពជាង។