ឥសានពេញចិត្ត (ភាគ១)
វានៅតែព្រលឹមនៅឡើយ ព្រលឹមទើបតែចូលមកដល់។ វាហាក់ដូចជាថ្ងៃដ៏ស្រស់ស្អាត វាប្រហែលជាក្តៅពេក ប៉ុន្តែវាមិនរំខានម៉ាលីវ៉ាន់ទេ។ នៅពេលនេះវានៅតែស្រស់អស្ចារ្យ ទឹកសន្សើមនៅគ្រប់ទីកន្លែងលើរុក្ខជាតិបៃតងផ្តល់ភាពត្រជាក់។ មិនមានចលនាទៅណាទេ ខណៈនាងម៉ាលីវ៉ាន់ដើរទៅក្រោយសួនច្បារសំដៅទៅផ្ទះបូមនោះ មិត្តរួមផ្ទះ និងអ្នកជិតខាងនៅដេកមិនលក់។ ផ្ទះបូមទឹកគឺពិតជាអគារឥដ្ឋពីរនៅជាប់គ្នាជាមួយនឹងដំបូលដែក ហើយចន្លោះរវាងអគារទាំងពីរក៏ត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ផងដែរ។ មានជាន់បេតុង ងាយស្រួលសម្អាត។ Maliwan បានកាន់កាប់កន្លែងនេះ ដែលនាងចំហុយបាយរាល់ព្រឹក។ នៅលើភ្លើងធ្យូងដែលមានឆ្នាំងទឹកមួយដាក់លើវានៅលើនេះ ក្នុងសមតុល្យមិនច្បាស់លាស់ កន្ត្រកត្បាញពីឫស្សីដែលបិទនៅកំពូល។ វាមិនរំខាននាងទេដែលវារញ៉េរញ៉ៃនៅទីនេះនាងយល់ថាវារីករាយណាស់។ ដើមឈើខ្លីមួយជាកន្លែងអង្គុយរបស់នាង ហើយខណៈដែលក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់នៃបាយធ្វើឲ្យនាងឃ្លាន នាងមើលជុំវិញដោយសុបិន។
នៅជុំវិញនាងឃើញសួនច្បារធំល្មមសម្រាប់ដាំឈើហូបផ្លែជាច្រើនដូចជា ចេក ស្វាយ ស្វាយ ដូង និងផ្សេងៗទៀត។ ស្មៅដែលដុះដោយឯកឯង ដែលត្រូវបានដាំដុះបន្តិចបន្តួចដោយគ្រាន់តែទុកស្មៅដែលដុះនៅចន្លោះវាខ្លី មានន័យថាវាគ្មានធូលីនៅទីនេះ ហើយជួនកាលមានក្លិនដ៏អស្ចារ្យដោយសារតែផ្កាព្រៃ និងរុក្ខជាតិដទៃទៀតដែលអាចរីកដុះដាល។ នៅជ្រុងឆ្ងាយបំផុតនៃសួនច្បារគឺជាសួនស្មៅរបស់នាង ដែលនៅក្បែរនោះនាងក៏ដាំបន្លែមួយចំនួនផងដែរ។ ហើយនាងអាចមើលឃើញយ៉ាងរីករាយពីចម្ងាយ សំណាងល្អមិនមានជញ្ជាំងជុំវិញសួនច្បារទេ មានតែរបងធ្វើពីដែកលួសដែកក្រាស់ៗ រវាងគុម្ពឈើបៃតងដែលទុកនៅកម្ពស់របស់មនុស្ស។ នៅខាងជើងចំងាយមួយរយហាសិបម៉ែត្រគឺជាផ្ទះបងប្រុសរបស់នាង នៅជិតបន្តិចរវាងដើមឈើខ្ពស់ៗដែលមានដំបូលធំទូលាយ ជាកន្លែងឃ្វាលគោរបស់គាត់ដែលគោបីក្បាលនៅតែដេកស៊ីស្មៅ។ ខាងលិចជាផ្ទះរបស់ពូឆ្ងាយ។ ពីខាងកើតនាងអាចមើលឃើញរាប់គីឡូម៉ែត្រ ដោយរើសដើមឈើនៅចន្លោះវាលស្រែជាមួយនឹងទំនប់ធម្មតានោះ។ នៅខាងមុខគឺស្រះគ្រួសារធំ ដែលនាងបានណែនាំបងប្រុសនាងឲ្យលូតសំណាញ់ធំមួយនៅចន្លោះគល់ឫស្សី។ ឥឡូវនេះនាងបង្កាត់ត្រីនៅទីនេះក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំជាងបន្តិច។
ពេលដែលម៉ាលីវ៉ាន់មើលទៅខាងត្បូង នាងឃើញផ្ទះរបស់នាង។ ធំ និងខ្ពស់ ដោយសារកម្រាលឥដ្ឋ និងដំបូលប្រក់ក្បឿង នាងគិតថាវាពិតជាឡូយណាស់។ បង្អួចនិងទ្វារអាលុយមីញ៉ូមជាមួយនឹងគ្រឿងតុបតែងដែកដែលផ្តល់ឱ្យនាងនូវអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព។ មានផ្ទះបាយក្រៅនៅខាងក្រោយ ហើយនាងត្រូវតែញញឹម។ មែនហើយ នៅខាងក្នុងផ្ទះមានផ្ទះបាយមួយ ដែលទំនើបគួរសម និងមានគ្រឿងសង្ហារឹមតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោកខាងលិច។ ខាងក្រៅទល់មុខផ្នែកខាងក្រោយដែលបំពាក់ដោយតែដំបូលនិងជញ្ជាំងចំហៀងទាប ផ្ទះបាយបើកបន្ថែមក្នុងរចនាបថអ៊ីសាន្ត។ ប៉ុន្តែវាក៏មានគ្រឿងសង្ហារិមផងដែរ៖ ទូដាក់ឥវ៉ាន់ ចង្ក្រានហ្គាស លិចដែកអ៊ីណុក។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺល្អ ម៉ាលីវ៉ាន់គិតយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ ប៉ុន្តែនាងចូលចិត្តដាំបាយពេលព្រឹកនៅទីនេះបែបចាស់នៅលើឥដ្ឋជាងភ្លើងធ្យូង។ ជារឿយៗនាងមកទីនេះដើម្បីចៀនសាច់ ឬត្រីអាំង។ វាធ្វើឱ្យនាងអាឡោះអាល័យបន្តិច ភាពដើមកាន់តែធ្វើឱ្យនាងគិតដល់អតីតកាល។
កាលពីមុន អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺ ... នាងពិតជាមិនដឹងទេ។ ប្រសើរជាង? កាន់តែអាក្រក់? ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ជីវិតកាន់តែលំបាក ក្រជាង។ ប៉ុន្តែមិនអាក្រក់ជាងនេះទេ: មានគ្រួសារ ឪពុកម្តាយ ជីដូនជីតា បងប្អូនប្រុសស្រី។ ប្រទេសជិតខាងក្នុងស្ថានភាពដូចគ្នា ប៉ុន្តែបាននាំមកនូវសាមគ្គីភាពជាច្រើន។ បាទ ឡៅ កៅ ដែលធ្វើតាមផ្ទះក៏នៅទីនោះដែរ ប៉ុន្តែខុសគ្នាធម្មតាតែក្នុងឱកាស។ ទំនៀមទម្លាប់ត្រូវបានគោរព ជីវិតក៏យឺតជាង សាមញ្ញជាង។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ នាងមានអារម្មណ៍ភ្លាមៗថានាងចង់បានអ្វីប្លែក។ ភាពក្រីក្របានធ្វើឱ្យនាងខឹងនិងបះបោរ។ Maliwan គឺជាកូនច្បងក្នុងចំណោមកូនបួននាក់ ហើយត្រូវបានរំលឹកយ៉ាងឆាប់រហ័សអំពីទំនួលខុសត្រូវរបស់នាង។ នាងមានអាយុ 4 ឆ្នាំនៅពេលដែលប្អូនប្រុសរបស់នាងកើតមក ហើយនៅពេលដែលគាត់បានផ្តាច់ដោះក្រោយរយៈពេល 2 ឆ្នាំ នាងតែងតែមើលថែកូន តាមដាន និងធ្វើយ៉ាងណាកុំឱ្យមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់។ ចាប់ពីពេលនោះមក នាងត្រូវបានគេទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើនទៀតគឺ ក្របី។ នៅពេលព្រឹកនាងត្រូវបានគេនាំទៅវាលស្មៅហើយនៅពេលដែលវាឆ្ងាយនាងត្រូវនៅជាមួយពួកគេដើម្បីកុំឱ្យមានអ្វីកើតឡើងចំពោះសត្វដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គ្រួសារតែមួយគត់។ ឥឡូវនេះ ក្របីរកបានកន្លែងល្អសម្រាប់ស៊ីស្មៅដោយស្វ័យប្រវត្តិ គ្មានចរាចរណ៍។ ម៉ូតូមួយចំនួនតូចគ្មានអ្នកណាមានរថយន្តនៅក្នុងភូមិទេ ហើយក៏មិនមានរថយន្តឆ្លងកាត់ច្រើនដែរ ។ សំឡេងជួងប្រាសាទភូមិបានបន្លឺឡើងជាប្រចាំ ដើម្បីឱ្យនាងដឹងថាដល់ពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ ពេលនោះមកដល់ពេលលេងបន្តិចជាមួយក្មេងដទៃ។
moolek skee / Shutterstock.com
ដើម្បីសម្លាប់ពេលវេលានៅកណ្តាលវាលស្រែនោះ នាងតែងតែយកសំណាញ់ល្អិតដែលនាងចងសត្វល្អិតដែលអាចបរិភោគបានដែលនាងប្រមូលបាន។ រាល់ពេលនាងអាចចាប់ពស់បាន ទោះបីជាឪពុកម្តាយរបស់នាងទទូចថាមិនធ្វើបែបនេះក៏ដោយ វាគ្រោះថ្នាក់ពេក នាងពិតជាមានបទពិសោធន៍តិចតួចពេកក្នុងការស្គាល់ពស់មានពិស ប៉ុន្តែនាងបានធ្វើវាម្តងហើយម្តងទៀត ឪពុករបស់នាងចូលចិត្តសាច់ពស់ណាស់ . ឆ្ពោះទៅរកការច្រូតកាត់ មានការលួចប្លន់កាន់តែច្រើន៖ កណ្ដុរដែលធ្វើសំបុកតាមប្រឡាយជុំវិញវាលស្រែត្រូវបានដាំដុះយ៉ាងពេញលេញ។ នាងបានទទួលជំនួយពីឆ្កែគ្រួសារដែលតែងតែអមដំណើរនាង។ នាងក៏ចូលចិត្តប្រមូលរុក្ខជាតិបៃតងដែលអាចបរិភោគបានពីវាលស្រែ និងព្រៃឈើ នាងបានរៀនយ៉ាងឆាប់រហ័សថា រុក្ខជាតិណាខ្លះដែលអាចបរិភោគបាន ដែលអាក្រក់ ដែលកម្រ និងអាចទទួលបានប្រាក់តិចតួចសម្រាប់។ នាងគិតថា នាងនៅតែយកចំណេះដឹងនេះដោយមោទនភាព។
នាងពិតជាគិតថានោះជាពេលវេលាដ៏ល្អបំផុតក្នុងជីវិតរបស់នាង៖ មានសន្តិសុខ មានសន្តិសុខ។ នៅរដូវស្មា មនុស្សធំបានទៅធ្វើការនៅតំបន់នោះ ជាកម្មករពេលថ្ងៃ ប៉ុន្តែមកផ្ទះរាល់ល្ងាច។ ការងារជាកន្លែងដែលគេសង់ផ្ទះ គេតែងតែជួលអ្នកស្រុក ហើយម្នាក់ៗមានជំនាញរៀងៗខ្លួន៖ ម្នាក់ជាជាងឈើល្អ ម្នាក់ទៀតសមហេតុផលក្នុងការធ្វើកំរាលឥដ្ឋ។ ឬធ្វើការឱ្យអាជ្ញាធរជាធម្មតាមិនអាចចូលទៅដល់បាន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះពួកគេបានចាប់ផ្តើមសាងសង់ផ្លូវ និងកន្លែងផ្សេងទៀត ដីក្រហមត្រូវបានគ្របដោយបេតុងដោយដៃ។ ទីបំផុតសាលារៀនត្រូវបានសាងសង់។ បន្ទប់ប្រជុំ ស្ថានីយ៍ជំនួយវេជ្ជសាស្រ្តតូច។ បាទ មានការងារក្នុងស្រុកច្រើនណាស់ ក្នុងសហគមន៍ ហើយអ្វីៗនៅតែធ្វើតាមបែបប្រពៃណីចាស់ ប៉ុន្តែនេះមានន័យថា មិនចាំបាច់ទិញម៉ាស៊ីនថ្លៃៗទេ។ ញញួរ, កំណាត់។ កន្សែងដៃ កន្សែង និងចបកាប់។
ពួកគេដាំបន្លែមួយចំនួន ហើយបន្ទាប់មកលក់វានៅផ្សារធំជាងក្នុងតំបន់។ ធ្វើបែបនេះពួកគេបានប្រាក់តិចតួច ប៉ុន្តែពួកគេមិនត្រូវការសាច់ប្រាក់ច្រើនទេ។ មិនមានឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ដូចជាអគ្គិសនី ឬអ៊ីនធឺណិតទេ។ ទឹកត្រូវបាននាំមកដោយម៉ាស៊ីនបូមដៃ ឬពីទន្លេជិតខាង និងស្រះធំ។ មានការដោះដូរជាច្រើនផងដែរ ដើម្បីឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលបានស្ទើរតែទាំងអស់។ គ្មានការធានារ៉ាប់រងដែលត្រូវបង់ គ្មានការធានារ៉ាប់រងឡើយ។ គិតពីភាពអយុត្តិធម៌ ភាពក្រីក្រ… នោះមិនបានធ្វើ។ មនុស្សស្ទើរតែមិនស្គាល់អ្វីទាំងអស់អំពីពិភពខាងក្រៅ លើកលែងតែរឿងរបស់អ្នកដំណើរ។ ប្រជាជនរស់នៅតាមប្រពៃណី ដែលត្រូវបានជ្រួតជ្រាបដោយព្រះពុទ្ធសាសនា និងសាសនា។ ការទទួលយកជោគវាសនា។ តែងតែមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើនៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយជួនកាលក្រុមប្រឹក្សាភូមិបានរៀបចំពិធីបុណ្យមួយចំនួន។ អ្នកដែលចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេង ឬច្រៀងគឺមានប្រជាប្រិយភាពខ្លាំង មានមនុស្សដែលអាចរកចំណូលបានជាមួយនេះ ហើយផ្លាស់ពីភូមិមួយទៅភូមិមួយ។
ហើយគ្រប់គ្នាមានដីស្រែរៀងៗខ្លួន ដែលជាចំណែកនៃទិន្នផលដែលពួកគេបានលក់ ប៉ុន្តែជាចម្បងសម្រាប់ប្រើប្រាស់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ស្រូវនោះសម្បូរណាស់។ ដល់កម្រិតដែលប្រជាជនមកពីតំបន់ឆ្ងាយៗចាប់ផ្តើមបង្ហាញខ្លួនជាបណ្តើរៗ ហើយចង់ទិញអង្ករទាំងអស់។ តាមរបៀបដ៏ឆ្លាតវៃ ពួកគេបានសន្យាថានឹងមានតម្លៃថេរ ដរាបណាបរិមាណដែលបានព្រមព្រៀងគ្នាត្រូវបានបំពេញ។ ហើយនោះជាគ្រោះមហន្តរាយ បុរសទាំងនោះបានមកជាមួយឯកសារផ្លូវការដែលបង្ហាញពីបរិមាណពិតប្រាកដគិតជាគីឡូក្រាម។ មនុស្សស្ទើរតែមិនដឹងរឿងនេះ ការអប់រំស្ទើរតែគ្មាន ម្ល៉ោះហើយ ម៉ាលីវ៉ាន់ ក៏ត្រូវឈប់តាំងពីអាយុ១២ឆ្នាំ បើទោះបីជានាងចូលចិត្តទៅ និងរៀនបានល្អក៏ដោយ។ ប្រជាជនបានដឹងពីបទពិសោធន៍ថាតើអ្នកត្រូវការស្រូវប៉ុន្មានដើម្បីមានស្រូវគ្រប់គ្រាន់រហូតដល់ការប្រមូលផលបន្ទាប់ ប៉ុន្តែគីឡូក្រាមគឺជារបស់ផ្សេងទៀត។ ហើយប្រសិនបើអ្នកមិនបានឈានដល់បរិមាណដែលបានព្រមព្រៀងគ្នានោះតម្លៃបានធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង។ ឬតើពួកគេត្រូវលក់ពីភាគហ៊ុនរបស់ពួកគេដើម្បីបំពេញវា - បន្ទាប់មកគ្រាន់តែបរិភោគសត្វល្អិត ឬអាហារដែលចាប់បានដោយព្រៃផ្សេងទៀត។
ហើយបន្តិចម្តងៗ ប្រជាជនចាប់ផ្តើមត្រូវការសាច់ប្រាក់ ប្រទេសថៃបានក្លាយជាខ្លាសេដ្ឋកិច្ចនៅក្នុងឆ្នាំទាំងនោះនៅពេលដែលម៉ាលីវ៉ាន់នៅក្មេង ហើយរដ្ឋាភិបាលបានផ្តួចផ្តើមគំនិតដើម្បីពង្រីកសេដ្ឋកិច្ច។ ក្របីដែលប្រើសម្រាប់ភ្ជួររាស់ អូសរទេះ និងការងារផ្សេងៗត្រូវបានជំនួសជាបណ្តើរៗដោយត្រាក់ទ័ររុញសាំង។ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅ ម៉ាស៊ីនបោកគក់ ជាដើម។ សិប្បករបានចាប់ផ្តើមទិញម៉ាស៊ីន: សម្រាប់ការខួង, sawing, ការធ្វើផែនការ។ ស្រូវក៏ត្រូវមានគុណភាពល្អជាងមុន ហើយត្រូវការជីបន្ថែមទៀត។ អ្នកភូមិត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង៖ ដាំដំណាំផ្សេងទៀតដូចជា កៅស៊ូ និងអំពៅ។ មនុស្សឆ្លាតហៅថាការវិនិយោគ។ ហាងភូមិមួយបានលេចឡើងជាកន្លែងដែលអ្នកអាចទិញរបស់ថ្មីៗដូចជា , , ភេសជ្ជៈជាដើម។ បន្តិចម្ដងៗ មនុស្សគ្រប់គ្នាមានអារម្មណ៍ថាត្រូវការលុយកាន់តែច្រើន។
អគ្គិសនីក៏ត្រូវបានដំឡើងនៅតាមភូមិ។ Maliwan នៅតែចាំកាលពីនាងនៅក្មេងជាពេលល្ងាចដ៏ស្រស់ស្អាតដែលគ្មានវា។ ទៀននៅក្នុងទូដ៏ស្រស់ស្អាត ចង្កៀងប្រេងតុបតែង។ ភ្លើងឆេះព្រៃ។ នោះហើយជាការត្រាស់ដឹងក្នុងកាលពីមុន ដោយមនុស្សរស់នៅតាមធម្មជាតិ គឺចូលដេកពេលថ្ងៃលិច ភ្ញាក់ពីថ្ងៃរះ។ ហើយមើលទៅ ឥឡូវនេះវាមិនចាំបាច់ទៀតទេ។ ពន្លឺដរាបណាអ្នកចង់បាន។ ហើយវាក៏ពេញចិត្តនឹងអបិយជំនឿដែរ៖ ព្រលឹងត្រូវបានគេទុកចោលពេញមួយយប់។
ហើយជាការពិតណាស់ វាមិនយូរប៉ុន្មានទេ មុនពេលមាននរណាម្នាក់ទិញទូរទស្សន៍។ រឿងដ៏អស្ចារ្យ។ តើអ្នកបានឃើញអ្វីផ្សេងទៀត ថ្មីទេ? ទីក្រុងបាងកករវល់ជាមួយរថយន្តទាំងអស់។ រថយន្តកាន់តែច្រើនបានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងភូមិយ៉ាងលឿន ដែលងាយស្រួល។ ហើយឥឡូវនេះទីបំផុតអ្នកអាចធ្វើដំណើរបន្ថែមទៀត។ កាលពីមុន ការធ្វើដំណើរទៅទីប្រជុំជនចម្ងាយប្រហែល ៧ គីឡូម៉ែត្រគឺជាដំណើរកម្សាន្តមួយយ៉ាងខ្លាំង។ ឥឡូវនេះ អ្នកបាននៅទីនោះភ្លាម ភ្លៀងឬភ្លឺ។ ហើយឡានក្រុងឈប់នៅទីនោះ ដែលនាំអ្នកទូទាំងប្រទេស។ ប្រសិនបើអ្នកអាចទៅធ្វើការនៅទីក្រុងបាងកក ពួកគេបានបង់ប្រាក់ប្រសើរជាងនៅទីនោះ។
មនុស្សឥឡូវត្រូវរកលុយ។ ដោយសារតែមានការលើកទឹកចិត្តឱ្យក្លាយជាទំនើបជាងមុន។ ដើម្បីទៅតាមល្បឿននៃប្រជាជាតិនានា ថៃនាំមុខគេ។ ទិញទូទឹកកក! អ្នកគាំទ្រក្តៅ! ភូមិដែលឥឡូវនេះមានភ្លើងបានដំឡើងបង្គោលភ្លើង។ ម៉ាស៊ីនបូមដៃសម្រាប់ទឹកត្រូវបានជំនួសដោយម៉ាស៊ីនអគ្គិសនី ហើយអណ្តូងក៏ត្រូវបានខួងនៅក្នុងផ្ទះរបស់ប្រជាជន និងបំពាក់ដោយស្នប់អគ្គិសនីងាយស្រួលប្រើប្រាស់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះការចំណាយថេរប្រចាំខែបានចាប់ផ្តើមកើតឡើង ដូចជាវិក្កយបត្រអគ្គិសនី។ ការទូទាត់សម្រាប់របស់ទំនើបថ្មីៗ៖ ទូទឹកកក រថយន្ត ត្រាក់ទ័ររុញ។ ដោយសារអ្នកផលិតរឿងទាំងនោះមានចិត្តទូលាយ គ្រាន់តែបង់ប្រាក់មុន សល់អាចធ្វើពេលក្រោយ។
ប្រភពចំណូលដ៏ធំបំផុតរបស់ពួកគេ ការដាំដុះស្រូវក៏ត្រូវផ្លាស់ប្តូរដែរ។ វាត្រូវតែលឿនជាងមុន មានប្រសិទ្ធភាពជាង។ ការបោចស្រូវដោយដៃ ជាពេលដែលការរួបរួមគ្នាដ៏អស្ចារ្យ បានរលាយបាត់ភ្លាមៗ ជាមួយនឹងការមកដល់នៃម៉ាស៊ីនបោកគក់នៅលើឡានដឹកទំនិញតូចៗ។ គុណភាពត្រូវតែកែលម្អសម្រាប់នាំចេញទៅបរទេស។ ដូច្នេះត្រូវការជីបន្ថែម ធាតុចំណាយមួយទៀត។ ផលិតភាពត្រូវតែកើនឡើង។ ប៉ុន្តែទោះបីជាមានការខិតខំប្រឹងប្រែងក៏ដោយ បន្ទុកការងារកាន់តែខ្ពស់ និងទំនើបកម្មផ្សេងទៀត ប្រាក់ចំណូលមិនកើនឡើងទេ ផ្ទុយទៅវិញមនុស្សបានជំពាក់បំណុលគេ។
យុវជនបានចាកចេញពីភូមិ មិនត្រឹមតែចង់ដឹងអំពីពិភពលោកនោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានការសន្យាថានឹងផ្ញើប្រាក់ដើម្បីនាំមកនូវភាពចម្រុងចម្រើន។ វាលស្រែបានរងសម្ពាធ ដោយសារដំបូងឡើយ បុរសខ្លាំងៗភាគច្រើនបានចាកចេញ ហើយត្រូវទុកការងារជាច្រើនដល់មនុស្សចាស់ និងស្ត្រី។ វាបានក្លាយជារបៀបរស់នៅថ្មីមួយ៖ ឆ្ងាយពីគ្រួសារ និងភូមិផ្ទះអស់រយៈពេលជាច្រើនខែនៅក្នុងពិភពលោកខុសគ្នាទាំងស្រុង ដែលមិនយល់ថាមនុស្សទាំងនេះបន្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅពេលដែលពេលវេលាដាំដុះ ឬប្រមូលផលសម្រាប់អាហារមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេបានចាប់ផ្តើម។ ចង្វាក់ការងាររបស់ពួកគេ ដែលត្រូវបានអនុវត្តអស់ជាច្រើនសតវត្ស យោងទៅតាមការកំណត់នៃធម្មជាតិ ត្រូវបានគេរិះគន់ផងដែរ ពួកគេត្រូវគណនាម៉ោងធ្វើការជំនួសឱ្យថ្ងៃធ្វើការ។ ត្រជាក់ចុះ ញ៉ាំអាហារសម្រន់ពេលឃ្លាន... អត់ទេ គ្មានអីត្រូវអនុញ្ញាតទៀតទេ។
Maliwan ក៏ជាផ្នែកមួយនៃជីវិតនេះ ដោយស្ទាក់ស្ទើរចាកចេញពីភូមិរបស់នាង ហើយទៅធ្វើការ សំណង់ បន្ទាប់មកនៅក្នុងរោងចក្រ។ បាងកក សត្យាហប... កន្លែងឆ្ងាយៗ ពិបាករស់។ ព្រោះនៅទីនោះឯងក៏ត្រូវដេក ញ៉ាំអី…។ ហើយអ្វីៗទាំងអស់មានតម្លៃថ្លៃជាងនៅតាមភូមិ ដូច្នេះហើយ ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើងត្រូវបានកំទេចភ្លាមៗ។
ប៉ុន្តែ ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតដ៏ប្រសើរនោះបានរក្សាមនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងសុខសាន្ត។ មិនត្រឹមតែសង្ឃឹមប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានកម្លាំងចិត្តច្រើន។ ជម្រះចិត្តរបស់អ្នក ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីដែលមិនសមនឹងពិភពលោករបស់អ្នកទាល់តែសោះ ប៉ុន្តែនាំមកនូវប្រាក់។ ទំនាក់ទំនងជាមួយវប្បធម៌ផ្សេងទៀតដែលអ្នកពិតជាមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍តិចតួចបំផុត ទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលគិតខុសពីអ្នកទាំងស្រុង មនុស្សដែលជាញឹកញាប់នៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ខណៈពេលដែលអ្នកនៅតែចង់គិតអំពីការកសាងខ្លួនអ្នក។ មនុស្សដែលមិនយល់ទាល់តែសោះថា អ្នកស្រលាញ់គ្រួសារ និងកូនរបស់អ្នក ដែលអ្នកចង់នៅជាមួយពួកគេ។ មនុស្សដែលបានចំណាយប្រាក់យ៉ាងច្រើនទៅលើការសប្បាយក្នុងរយៈពេលត្រឹមតែពីរបីសប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ខណៈពេលដែលអ្នកអាចរស់នៅលើវាលើសពីប្រាំមួយខែ។
ម៉ាលីវ៉ាន់ ញញឹមដាក់លើមុខ។ ដោយសារតែនៅទីបញ្ចប់នាងទទួលបានជោគជ័យ ស្ទើរតែទាំងអស់នៃគ្រួសាររបស់នាងពិតជាបានធ្វើ។ ការពិតដែលថាឪពុករបស់នាងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យជួបប្រទះវាធ្វើឱ្យនាងសោកសៅដូចការពិតដែលថាបងប្រុសរបស់នាងបន្តរស់នៅបែបកសិករសាមញ្ញដែលរារាំងគាត់មិនឱ្យចេញពីភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែនាង និងបងប្អូនស្រីរបស់នាងបានបញ្ចប់ទៅដោយល្អ ពួកគេថែមទាំងអាចមើលថែម្តាយបាន ហើយវាធ្វើឱ្យនាងសប្បាយចិត្ត។
នាងមានមោទនភាពដែលឥឡូវនេះនាងមានផ្ទះសមរម្យដែលអាចរកប្រាក់ចំណូលបានដោយឯករាជ្យ ហើយនាងអាចបញ្ជូនកូនស្រីរបស់នាងទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ នាងសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ដែលនាងអាចរស់នៅ និងរស់នៅភូមិកំណើតរបស់នាងបាន ប៉ុន្តែនាងមានលទ្ធភាពយល់អំពីវប្បធម៌ផ្សេងៗ និងរស់នៅជាមួយពួកគេ។ ទេ នាងមិនត្រូវការខ្សែសង្វាក់មាស ឬលុយច្រើននៅក្នុងគណនីធនាគាររបស់នាងទេ។ នាងគ្រាន់តែចង់រស់នៅ។ ថែរក្សាបរិស្ថានរបស់នាង ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍របស់នាង។
Maliwan ងើបមុខឡើងពេលមានបង្អួចបើកនៅខាងក្រោយផ្ទះ។ នាងដឹងថាជនបរទេសរបស់នាងភ្ញាក់ហើយនឹងទៅងូតទឹក។ នាងចូលចិត្តភាពទៀងទាត់នោះ ភាពជាប់លាប់ដែលជនបរទេសនាំមក។ នាងពិតជាចូលចិត្តការពិតដែលថាមិត្តប្រុសរបស់នាងបានណែនាំអ្វីដែលលោកខាងលិច៖ គាត់រៀបចំផែនការ និងរក្សាការណាត់ជួប។ នាងក៏សើចតិចៗពេលនាងគិតអំពីឆ្នាំដំបូងទាំងនោះជាមួយនឹងជនបរទេសក្នុងភូមិ។ របៀបដែលពួកគេទាំងពីរព្យាយាមអនុវត្តឆន្ទៈរបស់ពួកគេ ជារឿយៗថែមទាំងប្រកែក។ ដើម្បីដឹងម្តងហើយម្តងទៀតថាពួកគេបានធំធាត់ជាមួយគ្នាទៅជារបៀបរស់នៅបែបឥសាន - បស្ចិមប្រទេស រឿងល្អរួបរួមគ្នា រឿងអាក្រក់ទទួលយក។
ឥឡូវនេះសមតុល្យនោះត្រូវបានសម្រេចហើយវាមានអារម្មណ៍ល្អ។ Maliwan ពេញចិត្ត។
ពិតជារឿងមួយដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយខ្ញុំទទួលស្គាល់ខ្លាំងណាស់។
Rudi អត្ថបទមួយទៀតសម្រាប់ស៊ុម។ រឿងដ៏ស្រស់ស្អាត។ រំលឹកខ្ញុំពី Stijn Streuvels ខ្ញុំនឹងនិយាយវាម្តងទៀត អ្នកជាមនុស្សដែលមានបេះដូង។
Rudi ល្អណាស់ សូមបន្តជាមួយរឿងរបស់អ្នក។
ខ្ញុំតែងតែរង់ចាំដោយអន្ទះសារសម្រាប់ Inquisitor ដើម្បីចែករំលែករឿងដ៏អស្ចារ្យមួយទៀតរបស់គាត់ជាមួយពួកយើង។ ហើយលើកនេះខ្ញុំអាចអានត្បូងមួយទៀត។
សូមអរគុណអ្នកស៊ើបអង្កេត។
រឿងដ៏ស្រស់ស្អាត។ Nostalgic, ដូចដែលវាគឺនិងគួរឱ្យស្រឡាញ់ដូចដែលវាគឺជា។ អាចស្គាល់បានដូចជារូបថត sepia ពីប្រអប់ស្បែកជើង។ អនាគតដូចដែលវានឹងមាន?
អស្ចារ្យណាស់ អានរឿងនេះជាមួយប្រពន្ធជនជាតិថៃ។
រឿងស្រដៀងគ្នាសម្រាប់នាង។
ប៉ុន្តែសរសេរបានស្អាត ខ្ញុំរីករាយដែលខ្ញុំតែងតែមើលរឿង។
រឿងល្អ។ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលសម្រាប់វា។ ប៉ុន្តែវាមានតម្លៃ។ ការអប់រំ។
Maliwan ជាឈ្មោះ Liefje-lief?
ជួបគ្នាពេលក្រោយ!
ម៉ាលីវណ្ណ ម៉ាលីវ៉ាន់។ ម៉ាលីគឺជា 'ផ្កាម្លិះ' ហើយ wan គឺជា 'ស្បែក, សម្បុរ' ។ ក្លិនក្រអូប ស្បែកស។
អ្នកស៊ើបអង្កេតជាទីគោរព!
អ្វីដែលខ្ញុំអាចបន្ថែមទៅលើរឿងដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់អ្នកគឺផ្នែកចុងក្រោយ។
វាពិបាកសម្រាប់អ្នកទាំងពីរក្នុងការលាយបញ្ចូលគ្នានូវវប្បធម៌ ហើយចេញមកបានល្អ។
ស្អាត សរសេរបានល្អ និងស្គាល់ច្រើនពេលនិយាយដល់ អ៊ីសាន្ត។
វាគឺជាជីវិតនៅស្រុកអ៊ីសាន្តដែលធ្វើឱ្យវារំភើបនិងរីករាយសម្រាប់ខ្ញុំ។
វាជាពិភពលោកដែលខ្ញុំនៅតែរៀន។
ដោយក្តីគោរព
Erwin
អានរឿងដ៏ស្រស់ស្អាតនេះនៅតាមផ្លូវទៅប្រទេសថៃនិងអ៊ីសាន។ បន្ទាប់មកអ្នកធ្វើ។
ស្អាតណាស់ រ៉ាឌី ដូចរាល់ដង អរគុណ
សូមអរគុណ វាត្រូវបានសរសេរយ៉ាងអស្ចារ្យម្តងទៀត ហើយតែងតែមានរូបថតបរិយាកាសដ៏ស្រស់ស្អាត