ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ ចេញដំណើរនៅស្រុកឥសាន

ខ្ញុំបានស្នាក់នៅប្រទេសថៃជាទៀងទាត់ប្រហែល 10 ឆ្នាំហើយមានដៃគូនៅទីនោះដែលយើងនឹងហៅ Nit ជាមួយ Warayut ដែលជាកូនប្រុស "ពេញវ័យ" របស់នាង; ពួក​គេ​មក​ពី​ភូមិ​តូច​មួយ​ក្នុង​ភូមិ​ឥសាន ក្នុង​ខេត្ត​រ៉យ-អេត។ ជនជាតិ Isaners ភាគច្រើនមកពីប្រទេសឡាវ ហើយភាសានិយាយរបស់ពួកគេគឺឡាវ ហើយមិនមែនជាគ្រាមភាសារបស់ថៃទេ។

ប្រជាជនទីក្រុងបាងកកមើលងាយជនជាតិអ៊ីសាន "បុព្វកាល" ដែលផ្តល់កម្លាំងពលកម្មថោក និងអង្ករល្អបំផុត ប៉ុន្តែនោះនៅម្ខាង។

មានឈាមចិនច្រើននៅក្នុងជនជាតិឡាវ ហើយប្រជាជនអ៊ីសាន គ្មានអ្វីចម្លែកទេ ព្រោះឡាវបង្កើតជាផ្នែកនៃព្រំដែនភាគខាងត្បូងរបស់ចិន ខណៈដែលនៅព្រំដែនខាងកើតមានញាតិវង្សច្រើនជាមួយខ្មែរ (ខ្មែរ)។ អស់ជាច្រើនពាន់ឆ្នាំមកនេះ ស្តេចជាច្រើននៃអាណាចក្រខ្មែរ សៀម និងភូមា បានលេងដណ្តើមទឹកដី ហើយវាមិនទាន់ដល់ឆ្នាំ២០^e សតវត្សន៍បន្ទាប់ពីការបណ្តេញបារាំងចេញពីឥណ្ឌូចិន ព្រំដែនត្រូវបានជួសជុល។ មាន​តែ​ប្រទេស​ថៃ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នៅ​តែ​ជា​រាជាណាចក្រ​ដូច​ជា​ប្រទេស​ហូឡង់​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ក្នុង​ពិធី (ប៉ុន្តែ​មាន​ភាព​ហ៊ឺហា​ច្រើន​ជាង)។ ព្រះមហាក្សត្រកម្ពុជាបានប្រគល់ប្រទេសរបស់ព្រះអង្គទៅឱ្យពួកកុម្មុយនិស្តប៉ុលពត (នៃ "វាលពិឃាដ") និងពួកឧទ្ទាមប៉ុន្តែនៅតែរស់នៅក្នុងវាំងនៅភាគខាងត្បូងដែលជាមិត្តរបស់ ប៉ុល ពត លោក ហ៊ុន សែន គឺជាមេដឹកនាំផ្តាច់ការចាស់និងជាមិត្តដ៏អស្ចារ្យ។ ពីប្រទេសចិន។ តំបន់ជម្លោះពិតប្រាកដតែមួយគត់គឺនៅព្រំដែនភាគខាងត្បូងជាមួយប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ជាកន្លែងដែលប្រជាជនមូស្លីមភាគច្រើនព្យាយាមទាមទារឯករាជ្យតាមរយៈការវាយប្រហារភេរវកម្មទៅលើសាលារៀន មន្ទីរពេទ្យ កសិករក្រីក្រ គ្រូបង្រៀន និងជាការពិតណាស់កងទ័ព។ តំបន់នេះត្រូវបានកាន់កាប់ដោយប្រទេសថៃប្រហែលមួយរយឆ្នាំមុន ហើយនៅតែជាប្រភពនៃទុក្ខវេទនាជាចម្បងដោយសារតែការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទាននៃសកម្មភាពតាមរយៈការរត់ពន្ធគ្រឿងញៀន ការបរិច្ចាគពីអារ៉ាប៊ីសាអូឌីត និងក្រុមមូស្លីមម៉ាឡេស៊ី។ មនុស្សពីរបីនាក់ត្រូវបានសម្លាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ វា​នឹង​មាន​លក្ខណៈ​ល្អិតល្អន់​ជាង​នេះ​បន្តិច ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ប៉ុន្តែ​នោះ​មិន​មែន​ជា​ស្នូល​នៃ​រឿង​របស់​ខ្ញុំ​ទេ។

នីត ជាកូនស្រីច្បងរបស់កសិករក្រីក្រ ដែលរស់នៅភូមិភាគឥសាន្តផងដែរ ដូច្នេះការច្រូតកាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាធម្មតាអវិជ្ជមាន។ ហេតុអ្វីបានជាជនជាតិឡាវទាំងនោះ នៅ​ទីនោះ ការដោះស្រាយគឺជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់ខ្ញុំ។ នីត​មាន​បង​ប្រុស​ម្នាក់​និង​បង​ស្រី​២​នាក់ ដូច្នេះ​ក្នុង​នាម​ជា​កូន​ច្បង​គឺ​ជា​អ្នក​មើល​ការ​ខុស​ត្រូវ​ទាំង​ពីរ។ ការងារលំបាក និងអាហារតិចតួច គឺជាចង្វាក់ប្រចាំថ្ងៃ តាំងពីជួយឪពុកនៅស្រែ រហូតដល់មើលថែក្របី។ មិនមានលុយសម្រាប់រៀនទេ ហើយនៅទីបញ្ចប់ លុយតិចតួចដែលសន្សំបានត្រូវចំណាយលើការបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈសម្រាប់បងប្រុស។ មហិច្ឆតារបស់ Nit គឺចង់ក្លាយជាគិលានុបដ្ឋាយិកា ប៉ុន្តែវាបានក្លាយជាទាសករផ្ទះសម្រាប់សាច់ញាតិ ធ្វើការសំណង់នៅទីក្រុងបាងកក និង 2 ឆ្នាំនៅពីក្រោយម៉ាស៊ីនដេរដើម្បីធ្វើអាវ Nike និង Arrow ក្នុងតម្លៃ 18 អឺរ៉ូក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងហាងដែលហៅថា sweatshop ដែលជាកន្លែងដេរដ៏គួរឱ្យអស់សំណើច។ សិក្ខាសាលាហៅដោយពួកយើងជនជាតិអឺរ៉ុប។

ដូច​ជា​ទម្លាប់​នៅ​អាស៊ី ក្មេងៗ​មើល​ថែ​ឪពុក​ម្ដាយ​ពេល​ឈឺ ឬ​ចាស់​ពេក​មិន​អាច​ធ្វើ​ការ​បាន។ AOW នៅក្នុងប្រទេសថៃឥឡូវនេះគឺប្រហែល 20 អឺរ៉ូក្នុងមួយខែហើយរដ្ឋាភិបាល / រដ្ឋាភិបាលបច្ចុប្បន្នបានធានាថាជនជាតិថៃក្រីក្រគ្រប់រូបអាចទៅមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋក្នុងតម្លៃ 1 អឺរ៉ូ។

លោកតា និងលោកយាយ គឺនៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបលោកយាយ និត អាយុប្រហែល ៧៣ឆ្នាំ បានជួលដីស្រែរបស់ពួកគេ ដែលពួកគាត់ត្រូវបានបង់ថ្លៃសម្រាប់តម្រូវការអង្ករប្រចាំឆ្នាំ (បើមានគ្រប់គ្រាន់) ហើយត្រូវបានឧបត្ថម្ភជាថវិកាបន្ថែមទៀតពីកូនៗរហូតមកដល់ពេលនេះ។ តាមដែលអាចធ្វើបាន។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវមើលថែចៅ ព្រោះឪពុកម្តាយជាធម្មតានៅបាងកកធ្វើការ។

បន្តិច​ម្ដងៗ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​មនុស្ស​ចាស់​ដែល​មាន​អាយុ​ត្រឹម​តែ​៥​ឆ្នាំ​ប៉ុណ្ណោះ​កាន់តែ​យ៉ាប់យ៉ឺន។ ការចូលរួមចំណែករបស់ខ្ញុំមានជាចម្បងនៃការផ្ញើដបថ្នាំ elixir Mo Seng ប្រចាំខែប្រឆាំងនឹងជំងឺឈឺសន្លាក់ឆ្អឹង និងជំងឺផ្សេងៗ (ពិតជាបានផលមែន!) ការទិញទូទឹកកក ម៉ាស៊ីនបោកគក់ ឬឧបករណ៍ទឹកក្តៅសម្រាប់ងូតទឹកម្តងម្កាល (នៅអ៊ីសាន្ត វាអាចចំណាយពេលពី 5 ទៅ 6 ក្នុងរដូវរងារ។ ដឺក្រេ ដូច្នេះត្រជាក់បន្តិចដើម្បីលាងជម្រះរាងកាយឈឺសន្លាក់ឆ្អឹងចាស់របស់អ្នកដោយទឹកត្រជាក់) និងការរួមចំណែកក្នុងការសាងសង់ផ្ទះថ្មី (ការបង្វិលផ្លាស្ទិច និងបង្អួចព្រោះមិនមានប្រាក់នៅសល់សម្រាប់នោះ ដូច្នេះការសម្រាកនៅក្នុងជញ្ជាំងត្រូវបានធ្វើពី corrugated ។ ដែកគោលបិទ) ។ ខ្ញុំក៏បានដំឡើងធុងទឹក បំពង់ទឹក និងស្នប់សម្រាប់ពួកគេ។

នីត និងបងប្អូនប្រុសស្រី ស្វែងយល់ពីអ្វីដែលពួកគេអាចរកប្រាក់ចំណូលបាន។

លោកយាយបានបាត់ខ្លួនជាច្រើនឆ្នាំដោយសារជំងឺភ្លេចភ្លាំង ហើយត្រូវការការត្រួតពិនិត្យ និងមើលថែទាំជាអចិន្ត្រៃយ៍តាំងពី៤ឆ្នាំមកម្ល៉េះ ហើយមុននោះបងស្រីមកពីទីក្រុងបាងកក មិនបានរៀបការ ដូច្នេះគ្មានកាតព្វកិច្ចអ្វីផ្សេងទៀត ត្រូវបានលោក នីត ទាមទារ។

លោកតាក៏មិនសូវស្រស់ដែរ ទឹកនោមផ្អែម និង hypochondriac តែងតែសារភាពខ្លួនឯងថាត្រូវ ឬខុស ទៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងស្រុក។ ពេល​ខ្លះ​ខ្ញុំ​គិត​ថា​វា​ច្រើន​ជាង​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ជាង​ដោយ​សារ​តែ​ជំងឺ​ពិត​ប្រាកដ ប៉ុន្តែ​វា​អស់​ទៅ​ហើយ។

ចប់

អ្វីគ្រប់យ៉ាងត្រូវតែបញ្ចប់ ហើយ Oma ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងតំបន់នៅដើមខែវិច្ឆិកា ចម្ងាយ 70 គីឡូម៉ែត្រដោយមានរោគសញ្ញាមិនច្បាស់លាស់។ ប្រជាជនថៃជាធម្មតាមិនចង់ដឹងថាពួកគេមានអ្វីខ្លះទេ ហើយការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយគ្រូពេទ្យមានកម្រិត។ នៅពេលចូលរៀន សមាជិកគ្រួសារត្រូវតែដើរតួជាអ្នកមើលថែទាំ គិលានុបដ្ឋាយិកានៅទីនោះសម្រាប់តែការព្យាបាល/ថែទាំសុខភាព ដូច្នេះអ្នកផ្សេងទៀតត្រូវផ្លាស់ប្តូរគ្រែ ផ្តល់អាហារ បោកខោអាវជាដើម។ បន្ទប់ដែលមានមនុស្សប្រុស/ស្រីប្រហែល 30 នាក់ នៅតាមសាលធំ ឬនៅខាងក្រៅសួនច្បារ នៅចំណតរថយន្ត ឬអ្វីក៏ដោយដែលអាចប្រើបាន។ ពួកគេអាចទិញអាហារនៅតូបដែលនៅជិតមន្ទីរពេទ្យ។

ពេលនេះមានបញ្ហាផ្នែកដឹកជញ្ជូន ព្រោះលោកតាមិនអាចនៅម្នាក់ឯងបានទេ ព្រោះត្រូវជួយក្រោក លាងចាន ចូលបង្គន់ជាដើម ដូច្នេះហើយបងស្រីដែលចាត់តាំងក៏មិនអាចមើលថែលោកយាយបានដែរ។ ប្អូនស្រីពៅ និងស្វាមីរបស់នាងទើបតែចាប់ផ្តើមការរួមគ្នាគុយទាវនៅប៉ាតាយ៉ា ដោយសារតែកន្លែងរបស់ពួកគេនៅទីក្រុងបាងកក ស្ងួតដោយសារតែអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេ ដែលជាអ្នកទាញហ្វូងមនុស្ស 7-11 ដែលជាខ្សែសង្វាក់សិទ្ធិផ្តាច់មុខដ៏ធំដែលមានដើមកំណើតពីប្រទេសជប៉ុនបានបិទទ្វារ ហើយនៅក្នុង សយ ស្ទើរតែគ្មានមនុស្សឆ្លងកាត់។ ការ​វិនិយោគ​របស់​ពួក​គេ​និង​ការ​ប្រមូល​ទិញ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ទិញ​កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន​ត្រូវ​បាន​បង់​ចេញ។ ឥឡូវ​ដល់​វេន​នីត​ហើយ ទើប​ឡើង​ឡាន​ពេល​យប់​ទៅ​មើល​ថែ​យាយ​នៅ​ពេទ្យ។

ខ្ញុំបានព្យាយាមរកឱ្យឃើញពីរបៀបដែលជំងឺកំពុងរីកចម្រើន ថាតើមានឱកាសប្រសើរឡើងឬអត់ ហើយបន្តិចម្តងៗ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថា គ្រូពេទ្យមិនបានទទួលសារ ឬមិនចង់ផ្តល់ឱ្យវាពេញលេញ។ ចំពោះបញ្ហាទំនាក់ទំនង និងភាសាបានអនុញ្ញាត ខ្ញុំបានសន្និដ្ឋានថានាងបានស្លាប់ហើយ នាងស្ថិតនៅក្នុង ICU លើបំពង់អាហារ និងនៅលើអុកស៊ីសែន ហើយគ្រូពេទ្យបានស្នើឱ្យបើកបំពង់ខ្យល់របស់នាង ដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យដកដង្ហើម។ នោះហាក់ដូចជាមិនមែនជាគំនិតល្អសម្រាប់ខ្ញុំទេ ហើយខ្ញុំបានស្នើឱ្យ Nit និយាយជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់នាងអំពីការអនុញ្ញាតឱ្យលោកយាយទៅយឺតៗ។ មួយផ្នែកដោយសារតែជំងឺ Alzheimer កម្រិតខ្ពស់របស់នាង នាងមិនអាចឆ្លើយតប និងសន្លប់ជាធម្មតា មិនអាចទំនាក់ទំនងបាន ដូច្នេះនាងអាចបង្ហាញថាតើនាងមានការឈឺចាប់ឬអត់ ហើយមិនមានលទ្ធភាពនៃការជាសះស្បើយឡើងវិញទេ។ យើងនិយាយអំពីរឿងបែបនេះងាយស្រួលជាងបន្តិច ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនគិតថា euthanasia ជាបញ្ហានៅក្នុងប្រទេសថៃទេ ជីតាមិនអាចចូលរួមបាន ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវណែនាំ Nit ពីចម្ងាយពីប្រទេសហូឡង់ដែលជាកន្លែងដែលខ្ញុំនៅ។

នៅម៉ោងប្រហែល៦ល្ងាច ថ្ងៃទី១២ ខែធ្នូ ជាថ្ងៃបន្ទាប់ពីខ្ញុំទៅដល់ប្រទេសថៃ នីត បានទូរស័ព្ទមកប្រាប់ថា អូម៉ា បានដកដង្ហើមចុងក្រោយនៅក្នុងវត្តមានរបស់នាង ហើយតាមខ្ញុំអាចវិនិច្ឆ័យបាន បានទទួលមរណភាពដោយសុខសាន្ត។

បូជាសព

នៅប្រទេសថៃ ពុទ្ធសាសនិកគ្រប់រូបត្រូវបានបូជា ហើយមានច្បាប់ប្រពៃណីតឹងរឹង ដែលត្រូវតែចាត់ចែងតាមប្រភេទនៃពិធីបុណ្យភូមិ។ ឥឡូវនេះ ព្រះពុទ្ធសាសនានៅក្នុងប្រទេសថៃគឺជាកំណែប្រែនៃកំណែដើមរបស់ឥណ្ឌា ហើយលាយឡំជាមួយនឹងទំនៀមទំលាប់អវិជ្ជាមួយចំនួន ជាពិសេសនៅក្នុងភាសាឥសាន្តដែលអ្នកមិនដែលដឹង។ ដំបូងយាយត្រូវទៅផ្ទះពីមន្ទីរពេទ្យ។ នៅប្រទេសហូឡង់ នេះត្រូវបានរៀបចំដោយអ្នកទទួលបន្ទុក ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រទេសថៃ ភាពប្រណីតនេះមិនមែនជាជម្រើសសម្រាប់កសិករក្រីក្រទេ ដូច្នេះបន្ទាប់ពីចុះហត្ថលេខាលើឯកសារមួយចំនួន ពួកគេបានយកលោកយាយមកជាមួយ នៅខាងក្រោយឡានរបស់បងថ្លៃរបស់គាត់ដែលមកដល់ក្នុងពេលនោះ។ ពីប៉ាតាយ៉ា។ សន្សំ 5.000 បាត (150 អឺរ៉ូ) ហើយសម្រាប់នោះអ្នកអាចទិញអាហារជាច្រើនសម្រាប់ពិធីបុណ្យដែលនឹងកើតឡើង។

ត្រលប់មកភូមិវិញ ការរៀបចំត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយប្រាសាទ ហើយត្រូវបានតែងតាំងជាអ្នកឯកទេសដែលធ្វើពិធីសាសនាទាំងអស់ ដែលជាប្រភេទអ្នកទទួលបន្ទុកសហគមន៍ (ពាក្យមួយ)។

ឥឡូវនេះលោកយាយត្រូវបានដាក់នៅជាន់ផ្ទាល់ដីក្នុងបន្ទប់ដែលតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាតបិទជិត និងដែកត្រជាក់នៅលើកង់ ដែលក្នុងនោះប្រអប់ឈើសាមញ្ញ។ នៅប្រទេសហូឡង់ វាត្រូវបានធ្វើនៅលើក្តារខៀនមួយដែលមិនគោរពដោយអ្នកទទួលបន្ទុក ដែលជាបន្ទះដែក (របារ) ដែលមានខ្សែរត្រជាក់ ដែលក្តារមឈូសឈរ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងសំពត់ដ៏ស្រស់ស្អាតដើម្បីលាក់ស៊ុម។

អំណោយគ្រប់ប្រភេទ កម្រងផ្កា ការរៀបចំផ្កា និងរូបថតរបស់អ្នកស្លាប់ ឥឡូវនេះត្រូវបានដាក់នៅលើ និងជុំវិញប្រអប់ត្រជាក់ ដែលនីមួយៗមានអក្សរនៅតាមបណ្តោយបន្ទាត់នៃ "ដំណើរដ៏រីករាយទៅកាន់ឋានសួគ៌"។

ទន្ទឹមនឹងនេះ លោក Warayut និងខ្ញុំបានលោតចុះពីលើរថយន្តនៅម៉ោង ៦ ព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៤ ខែធ្នូ ដើម្បីធ្វើដំណើរចម្ងាយ ៨០០ គីឡូម៉ែត្រទៅកាន់ភូមិ បន្ទាប់ពីខ្ចប់សម្លៀកបំពាក់ក្តៅៗ និងរបស់របរសខ្មៅ។ លោក Warayut បងប្រុស និងបងប្អូនជីដូនមួយនឹងត្រូវបានផ្តួចផ្តើមជាព្រះសង្ឃជាបណ្តោះអាសន្នដើម្បីធ្វើពិធីសូត្រមន្ត។ សម្លៀក​បំពាក់​ក្តៅ​ព្រោះ​អ៊ីសាន​ត្រជាក់​ខ្លាំង​សម្រាប់​ឆ្នាំ​ដោយសារ​តំបន់​សម្ពាធ​ខ្ពស់​ពី​ប្រទេស​ចិន​ដែល​នាំ​មក​នូវ​ខ្យល់​ត្រជាក់។ នីត​បាន​ទិញ​តង់​មួយ​ដើម្បី​កុំ​ឱ្យ​គាត់​ដេក​ក្រោម​មេឃ​ចំហ​នៅ​១២​ដឺក្រេ​នៅ​មន្ទីរពេទ្យ។ កម្រាលពូកចុះក្រោមក៏ដើរទៅរួចដែរ ពីព្រោះវិធានការការពារ និងការការពារទឹកជ្រាបមិនត្រូវបានស្គាល់សម្រាប់ "អ្នកសាងសង់" ក្នុងស្រុកទេ។

ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរ វាមានពន្លឺថ្ងៃ និងក្តៅខ្លាំង ហើយសីតុណ្ហភាពបានកើនឡើងពី 14 ដឺក្រេនៅឈៀងម៉ៃដល់ជាង 30 ដឺក្រេ; ខ្យល់ត្រជាក់ពីប្រទេសចិនបានសាយភាយ យើងផ្លាស់ប្តូររៀងរាល់ពីរបីម៉ោងម្តង ហើយវាក៏ស្ងប់ស្ងាត់នៅលើផ្លូវ។

សំណាងណាស់ ពិធីបុណ្យភូមិអាចត្រូវបានបញ្ចប់ក្រោមមេឃពណ៌ខៀវភ្លឺ និងរាត្រីដ៏ច្បាស់។

នៅពេលមកដល់ បន្ទាប់ពីដំណើរដ៏ជោគជ័យមួយ វាបានប្រែក្លាយថាការត្រៀមលក្ខណៈគឺស្ថិតនៅក្នុងតំលៃពេញ។ កម្រាលព្រំនៅលើដី កៅអីប្លាស្ទិកក្រហមរាប់រយ និងតុរាប់សិប បើក "ផ្ទះបាយ" វេទិកាសម្រាប់ព្រះសង្ឃដែលប្រឈមមុខនឹងមឈូស និងកំប៉ុងស្រាបៀរ ស្រាវីស្គី និង moonshine ជាច្រើនកំប៉ុង និងធុងដាក់សាច់ ត្រី ចង្រិត និងបន្លែដែលមិនច្បាស់លាស់។ និងបាវអង្ករ។ ឪឡឹករាប់សិបគ្រាប់ប្រឆាំងនឹងការស្រេកទឹក និងវីតាមីន។ ឧបករណ៍ដុតហ្គាសដ៏ធំ ហឹរជាមួយប្រេងឆានៅលើជើងកាមេរ៉ា និងធុងហ្គាសរាប់សិប ដែលក្នុងនោះបានចែកចាយក្មេងៗ និងសត្វឆ្កែវង្វេងជាច្រើន ហើយស្ត្រីរាប់សិបនាក់កំពុងមមាញឹករៀបចំអាហារដើម្បីបម្រើ 3 ដងក្នុងមួយថ្ងៃរយៈពេល 3 ។ ថ្ងៃ

ខ្ញុំពិតជាហត់នឿយណាស់ពីដំណើរកម្សាន្ត ហើយពិតជាមិនមានអារម្មណ៍រីករាយដូចអាហារក្នុងស្រុកទេ ដូច្នេះអង្ករស និងស៊ុតចៀនមួយពីលើ និងស្រាបៀរត្រជាក់ដែលខ្ញុំយកមកជាមួយគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ កម្រាលពូកនៅជាប់នឹងការវេចខ្ចប់ ព្រោះនៅក្រោមដំបូលមានប្រហែល 35 ដឺក្រេ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវការតែកង្ហារមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្ញុំត្រូវទទួលបានពីពិធី ព្រោះអ្វីៗត្រូវបានច្រែះចេញពីផ្ទះរបស់នីត កៅអី ខ្ទះ ចានឆ្នាំង រួមទាំង ដបឧស្ម័ន។ សូម្បីតែកន្សែងរបស់ខ្ញុំដែលនៅតែមកពី Bijenkorf ក៏បាត់ដែរ។ គេ​មិន​ស្គាល់​ខ្ញុំ​និង​ឌីន​នៅ​ស្រុក​ឥសាន​ទេ។ ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការអ្វីមួយដែលអ្នកផ្សេងមិនត្រូវការមួយរយៈ (គាត់ឬនាងមិននៅទីនោះទេ) បន្ទាប់មកអ្នក "ខ្ចី" វា អូបាទ ពិតណាស់អ្នកមិនអាចប្រគល់វាវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ "ព្រោះយើងក្រ" សំណាង​ល្អ​ប្រសិន​បើ​អ្នក​រក​ឃើញ​ក្នុង​ស្ថានភាព​ល្អ!

បន្ទាប់ពីកែក្លៀកទាំង៣ដោយទឹកត្រជាក់ ម៉ាស៊ីនកំដៅទឹកខូច១ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំមិនបានទៅ២ឆ្នាំទេ ទើបវានៅដដែល ជនបរទេសត្រូវរៀបចំបែបនោះ ដេកហើយដេកដូចឈើ .

ព្រឹកបន្ទាប់ម៉ោង៥ ភ្ញាក់ពីដំណេក ដោយសារសត្វពាហនៈជុំវិញផ្ទះ ទូរទស្សន៍ពីអ្នកជិតខាងនៅទីតាំង១២ ឆ្កែ មាន់ជល់ គោ អីចឹងក៏ក្រោកទៅកោរសក់ដោយទឹកត្រជាក់ ហើយខ្ញុំភ្លេចកោរសក់ យកមួយ ផ្កាឈូក មានន័យថា រវាងដំណក់ទឹកត្រជាក់បន្ថែមទៀត លោតឆ្លងកាត់ បន្ទាប់ពីត្រូវបានត្រាំយ៉ាងលឿន។

ខ្ញុំតែងតែយកអាហារពេលព្រឹកដោយខ្លួនឯង ព្រោះបាយជាមួយត្រីដែលមានជាតិ fermented ឬរបស់ផ្សេងទៀតមិនសមនឹងខ្ញុំពេលពោះទទេ ដូច្នេះទឹក និង muesli ជាមួយទឹកដោះគោជូរពីប្រអប់ត្រជាក់របស់ខ្ញុំ។

នីត​បាន​ក្រោក​ពី​ព្រលឹម ហើយ​រវល់​នឹង​ការ​រៀបចំ​ក្នុង​និង​ជុំវិញ​ផ្ទះ​ឪពុក​ម្តាយ​ដែល​មាន​ចម្ងាយ​១០០​ម៉ែត្រ។ ស្ត្រី​អ្នក​ភូមិ​រវល់​ជាមួយ​អាហារ​សម្រាប់​ភ្ញៀវ និង​ព្រះសង្ឃ​ដែល​មក​ដល់ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​ត្រូវ​បង្ហាញ​មុខ​ដែរ។

បន់ស្រន់ជុំទីមួយហើយ បន្ទាប់ពីព្រះសង្ឃបានចាកចេញជាមួយស្រោមសំបុត្រដំបូងហើយ ខ្ញុំបានជិះឡានទៅទីរួមខេត្ត រូយអេត ចម្ងាយ 70 គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីទិញម៉ាស៊ីនទឹកល្អមួយ ហើយភ្លាមៗនោះក៏ទិញប៉ូឡូ និងខោជើងវែងពីរបីដោយគ្មាន កែងជើង ព្រោះវាដោះ និងពាក់ស្បែកជើងរាប់មិនអស់ក្នុងមួយថ្ងៃ គឺជាការតស៊ូសម្រាប់រាងកាយរបស់ខ្ញុំដែលមិនសូវបត់បែន។ នៅក្រុងร้อยអេត ជាកន្លែងដែលអ្នកមិនអាចរកមជ្ឈមណ្ឌលទិញទំនិញមួយកន្លែងកាលពី 10 ឆ្នាំមុន ឥឡូវនេះមានហាង Robinson ដែលជាផ្សារទំនើបមួយប្រភេទ Bijenkorf ដែលមានម៉ាកយីហោ និងរបស់របរសំខាន់ៗផ្សេងទៀតសម្រាប់ជនបរទេស ដូចជាសាច់សុវត្ថិភាព ទូរទឹកកក នំសាំងវិចជាដើម។ នំបុ័ង ផ្លែឈើ និងបន្លែសមរម្យ ភោជនីយដ្ឋាន និងសំលៀកបំពាក់ដែលមានទំហំ XL និង XXL ។ ក៏មាន HomePro ដែរ ដូច្នេះការរីកចំរើនក៏មកដល់នៅអ៊ីសាន្តដែរ។

ខ្ញុំបានរកឃើញម៉ាក និងប្រភេទម៉ាស៊ីនកម្តៅដូចគ្នា ដូច្នេះហើយខ្ញុំមិនចាំបាច់រើវីសទេ ហើយបន្ទាប់ពីធ្វើការមួយម៉ោង មានទឹកក្តៅម្តងទៀតនៅក្នុងផ្កាឈូក សម្រាប់លិច និងផ្ទះបាយ ដូចដែលខ្ញុំបានដំឡើងរួច។ វា 8 ឆ្នាំមុន។

យីហោអាឡឺម៉ង់ Stiebel ត្រូវបានបង្កើតឡើងយ៉ាងល្អនៅក្នុងប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែមានតម្លៃថ្លៃជាងសំរាមក្នុងស្រុក ឬរបស់ចិន ហើយទីបំផុតរបស់ចាស់បានធ្វើប្រហែល 20 ឆ្នាំហើយ ព្រោះវាមកពីផ្ទះរបស់យើងនៅឈៀងម៉ៃ។ ការគ្រប់គ្រងអេឡិចត្រូនិចឥឡូវនេះបានជំនួសកុងតាក់សម្ពាធចាស់ ដូច្នេះឧបករណ៍ថ្មីផ្តល់នូវទឹកក្តៅដែលមានស្ថេរភាពជាងមុន។ នៅក្នុងពាក្យផ្សេងទៀតការវិនិយោគយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនិងការងូតទឹកដ៏យូរនៅពេលល្ងាចជាមួយនឹងការរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។

ខ្ញុំ​បាន​ទាន់​ពេល​សម្រាប់​ការ​ប្រកួត 2^e វគ្គសូត្រមន្ត ស្លៀកខោខ្មៅ និងអាវស ហើយឥឡូវត្រូវបានប្រាប់កម្មវិធីបន្ថែម៖ ថ្ងៃច័ន្ទ សូត្រធម៌ពេញមួយថ្ងៃ និងអាហារសម្រាប់ភូមិទាំងមូល និងជុំវិញ បូជាសពថ្ងៃអង្គារ ថ្ងៃពុធ តម្រៀបផេះលោកយាយ ហើយប្រហែលជាខ្ញុំអាចបើកឡានវិញនៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍។ ខ្ញុំ​បាន​បញ្ជាក់​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា ខ្ញុំ​នឹង​មិន​បើក​ឡាន​ត្រឡប់​មក​វិញ​តែ​ម្នាក់​ឯង​ក្នុង​ថ្ងៃ​មួយ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ចាស់​ពេក​ហើយ ហើយ​បាន​ពន្យល់​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​ដល់​ពួក​គេ។ ប្រតិកម្ម​បន្ទាប់​មក​កើត​ឡើង​បន្ទាប់​ពី​ការ​ពិគ្រោះ​ជាមួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​ផ្លាស់​ប្តូរ​ចិត្ត​របស់​ពួក​គេ 3 ដង។

នៅថ្ងៃច័ន្ទខ្ញុំត្រូវផ្តល់អំណោយដែលជាអ្នកគាំទ្រដែលមានទំហំធំជាងអ្នកគាំទ្រផ្សេងទៀតដែលបានបរិច្ចាគរួចហើយខ្ញុំមិនមែនជាជនបរទេសដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិទេហើយត្រូវតែរក្សាឋានៈ។ ពិតណាស់ Warayut ក៏ចិញ្ចឹមដោយជីតា និងយាយរហូតដល់គាត់អាយុ 12 ឆ្នាំ។^e បានមករកយើង មិនដឹងថាត្រូវផ្តល់អ្វី ដូច្នេះខ្ញុំបានស្នើកម្រងផ្កា។ យើងចូលទៅក្នុងក្រុងប៉ាធុមរ៉ាត់ (5 គីឡូម៉ែត្រ) ដែលនៅជិតនោះ ហើយកង្ហារ និងកម្រងផ្កា អមជាមួយក្តារខៀនដែលមានអក្សរសរសេរនៅនឹងកន្លែង ទិញហើយដាក់នៅជាប់លោកយាយក្នុងប្រអប់ត្រជាក់។ លុតជង្គង់លើព្រះសង្ឃ 10 អង្គជាមួយស្រោមសំបុត្រ។

Warayut បងប្រុសបង្កើត ក្មួយប្រុស 3 នាក់ និងប្អូនប្រុស ឆាយ វ៉ាន់នីត និងប្តី Gay របស់ប្អូនស្រីពៅ ជាជនជាតិឡាវ ស្អាតខ្លាំងណាស់ ពេលនេះត្រូវផ្តួចផ្តើម ពោលគឺកោររោមចិញ្ចើម លាបពណ៌ទឹកក្រូច ហើយត្រូវបានអ្នកផ្សេងទទួលយកជាផ្លូវការ។ ព្រះសង្ឃចំនួន 10 អង្គ តាមរយៈពិធីសូត្រមន្ត និងបន់ស្រន់ដែលត្រួតពិនិត្យដោយក្រុមគ្រួសារ ព្រឹទ្ធាចារ្យភូមិ និងស្ត្រីចំណាស់ជាច្រើននាក់នៅក្នុងបន្ទប់ និងរាប់រយនាក់នៅខាងក្រៅ។

ហើយជាការពិតណាស់ ញ៉ាំ ញ៉ាំច្រើន និងផឹក ផឹកច្រើន។ សម័យ​នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ធ្វើ​ម្ហូប​ក្នុង​ភូមិ​ទេ គ្រប់​គ្នា​ហូប​ចុក​ជាមួយ​គ្នា។ ចប់បុណ្យភូមិទៀតហើយ!

អាហារត្រូវបានរៀបចំជាពិសេសសម្រាប់ខ្ញុំលើកនេះដោយស្ត្រីដ៏គួរឱ្យទាក់ទាញម្នាក់ដែលស្រលាញ់ខ្ញុំ និងជាម្ចាស់តូបនៅតាមផ្លូវក្នុងទីក្រុងបាងកកអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ ខ្ញុំហៅនាងថា ប៉ាតថៃ ជាម្ហូបដែលនាងតែងតែរៀបចំសម្រាប់ខ្ញុំពេលខ្ញុំនៅក្នុងភូមិ ខ្ញុំមិនស្គាល់ឈ្មោះ ហើយប្តីរបស់នាងតែងតែធ្វើការ "សំណង់" នៅក្នុង និងជុំវិញផ្ទះ។ គាត់គិតថាគាត់និយាយភាសាអង់គ្លេស ពីព្រោះគាត់បានធ្វើការនៅប្រទេសអារ៉ាប៊ីសាអូឌីត ប៉ាគីស្ថាន និងទុយនេស៊ី ជាមេការ ហើយមិនទទួលបានលើសពីនេះទេ៖ ឈរដោយ អធិការកិច្ច និងអ្នកគ្រប់គ្រង។ គាត់តែងតែខឹងនឹងព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះ។

បន្ទាប់ពីបំពេញក្រពះ និងថង់ប្លាស្ទិករួច ស្ត្រីទាំងនោះបានស្អំ ហើយបុរសបន្តផឹករហូតដល់ស្រាបៀរ និង moonshine ផ្គត់ផ្គង់ដល់ទៅ 3 ដងរួចរាល់ ហើយពួកគេឡើងលើម៉ូតូ ឬក្នុងរថយន្តក្រោមក្រសែភ្នែកប៉ូលីសផឹក។

ជាមួយនឹងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងខ្លះដែលខ្ញុំអាចដកខ្លួនបាន ខ្ញុំត្រូវបានចាត់ទុកថាជាគ្រួសារមួយ ជាជនចម្លែកដែលពួកគេមិនយល់ ហើយខ្ញុំក៏មិនមែនជាពួកគេដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាផ្នែកមួយនៃវា។ គេ​គិត​ថា​ចម្លែក​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ស្រវឹង​ព្រោះ​ទំនេរ​មែន​ទេ?

ថ្ងៃបូជា៖ គ្រប់គ្នាក្រោកពីព្រលឹមហើយ ប្រហែលម៉ោង 11 យប់ បន្ទាប់ពីអ្នកទាំងគ្នា និងព្រះសង្ឃបានញុំាហើយ បានទទួលស្រោមសំបុត្រម្ដងទៀត ហើយក៏ Warayut និងបងប្អូនជីដូនមួយផងដែរ ប្រអប់ត្រជាក់ជាមួយលោកយាយត្រូវបានផ្ទុកទៅដោយគ្រឿងបរិក្ខារយ៉ាងពេញលេញ។ វាគ្មិនធំ។ នៅសងខាងប្រអប់មានព្រះសង្ឃ 2 អង្គអង្គុយនៅលើគែមគ្រែឡាន ហើយខ្សែវែងមួយត្រូវបានចងជាប់នឹងចង្រ្កាននៅលើឡានភីកអាប់ ជានិមិត្តរូបដែលទាញដោយក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកដទៃ ខ្ញុំសន្មតថាតាំងពីពេលដែលរទេះគោ បានបម្រើការជា hearse មួយ។ នៅខាងស្តាំស្ត្រីនៅខាងឆ្វេងបុរសហើយកាន់ខ្សែពួរនៅក្រោមដៃ។

ដោយ​មាន​ភ្លេង​យ៉ាង​ខ្លាំង ក្បួន​ដង្ហែ​ក៏​ទៅ​វត្ត​ដែល​ជា​សំណាង​នៅ​ទល់​មុខ​ផ្ទះ។ ដើម្បីធ្វើឱ្យវាមានភាពទាក់ទាញបន្តិច ផ្លូវវែងបំផុតជុំវិញបរិវេណដ៏ធំត្រូវបានយក នៅក្រោមព្រះអាទិត្យដ៏ក្ដៅគគុក ដូច្នេះវាចំណាយពេល 30-45 នាទី ហើយអ្នកមានការរមួលក្រពើដោយសារតែជំហានខ្លីៗ។ លុះមកដល់ព្រះមេរុហើយ ក្បួនដង្ហែរទៅជុំវិញខ្លួន៣ដង ហើយភ្ញៀវអង្គុយជុំគ្នា ក្រុមគ្រួសារ និងញាតិមិត្តជិតដិត ក្រោមវល្ល័ង្កដី ព្រះសង្ឃក៏អង្គុយលើវេទិកា ខ្លះទៀតនៅក្នុងតង់ជុំវិញអគារបូជាសព។ ខ្ញុំតែងតែផ្តល់កន្លែងអង្គុយ។

ខ្ញុំប៉ាន់ប្រមាណថាមានមនុស្សប្រហែលពី 250 ទៅ 300 នាក់ រួមទាំងឥស្សរជនជាច្រើនផងដែរ លោកតាគឺជាលេខ 2 នៅក្នុងភូមិនៅក្នុងពេលវេលាដ៏ល្អរបស់គាត់ ហើយក៏ជាអាម៉ាប់ផងដែរ ដូច្នេះមាន/មានកិត្យានុភាព។ នៅកណ្តាលនៅលើកៅអីចម្លាក់ដែលទុកជាពិសេសសម្រាប់គាត់ ប្រធានប៉ូលីសក្នុងតំបន់ក្នុងឯកសណ្ឋានតឹងពេករបស់គាត់ (ទាហាន និងប៉ូលីសថៃសុទ្ធតែមានឯកសណ្ឋានដែលមានទំហំតូចពេក ដូច្នេះប៊ូតុងហៀបនឹងផ្ទុះ) ដែលជា ជានិច្ចកាលនៅលើទូរស័ព្ទដៃរបស់គាត់គឺរវល់, ដោយសារតែគាត់ពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។

បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានជាច្រើនដោយមិនចាប់ផ្តើមឬបញ្ចប់សម្រាប់ខ្ញុំ ការបរិច្ចាគបានមកពីការធានារ៉ាប់រង (បុព្វលាភដែលបង់ដោយមនុស្សចាស់ខ្លួនឯង) មេភូមិ ប៉ូលីស ធនាគារ កងពន្លត់អគ្គីភ័យស្ម័គ្រចិត្ត ហើយខ្ញុំមិនដឹងថាអ្នកណាផ្សេងទៀត។ ជាមួយនឹងចាននៅពីមុខពោះរបស់ពួកគេជាមួយនឹងបរិមាណដែលរូបថតមួយត្រូវបានថតនៅពីមុខជណ្តើរទៅឡ។ សរុបមក ពួកគេប្រមូលបានប្រហែល ៣០០,០០០ បាត, ១០,០០០ អឺរ៉ូ ហើយភាគីត្រូវបង់ប្រាក់ពីនោះ។

កង្ហាររបស់ខ្ញុំ ដែលត្រូវយកទៅជាមួយ អ្នកគាំទ្រ និងកម្រងផ្កា ត្រូវបានប្រគល់ជូនអភិបាលក្រុង! ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចយកវាទៅផ្ទះជំនួសអ្នកគាំទ្រដែលបាត់! លាមក។

បន្ទាប់ពីពិធីទាំងនេះ ពេលដែលលោកយាយត្រូវបានយកចេញពីប្រអប់ត្រជាក់ ហើយឈរនៅក្នុងមឈូសរបស់គាត់នៅមុខទ្វារឡ ដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយកូនៗ និងចៅៗ (ព្រះសង្ឃបណ្តោះអាសន្ន) អ្នកគ្រប់គ្នាត្រូវឡើងជណ្តើរដោយឈើមួយកំណាត់យ៉ាងស្អាត។ រុំ​ដោយ​ក្រដាស​ចម្លង A4 មួយ​សន្លឹក ដើម្បី​ដាក់​ក្នុង​មឈូស​លើ​លោកយាយ ដែល​ឥឡូវ​ស្លៀកពាក់​យ៉ាង​ស្អាត​មើល​ឃើញ។ ជាមួយនឹងការបូជាសពដ៏សម្បូរបែប វាគួរតែជាឈើខ្សាច់ ហើយពួកគេមានកោរសក់ធំៗ ប៉ុន្តែវាមើលទៅដូចជាឈើអឺកាលីប ឬឈើថោកផ្សេងទៀតសម្រាប់ខ្ញុំ។

បន្តិចម្ដងៗ ភាពតានតឹងកើនឡើង ហើយនៅចំណុចខ្លះ សំឡេងផ្ទុះឡើង៖

ស្ត្រី​បម្រើ​ផ្ទះបាយ​ស្រែក​ទ្រហោយំ​លើ​ខ្សែ​ដែក​វែង​ដែល​ចេញ​ពី​រោង​ព្រះសង្ឃ​ទៅ​កាន់​ប្រអប់ ឬ​ចង្ក្រាន​នោះ ខ្ញុំ​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​លម្អិត​នោះ​ទេ គឺ​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ ហើយ​ហោះ​ទៅ​ក្នុង​ល្បឿន​រលួយ និង​សំឡេង​ដល់​ប្រអប់។ មាតិកាដែលឆេះ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ គ្រាប់កាំភ្លើងត្បាល់បានរលត់ទៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅលើទីតាំង។

ខ្ញុំនៅតែត្រូវរកមើលថាតើប្រអប់នោះនៅខាងក្រោយទ្វាររួចហើយឬក៏ចង្ក្រានត្រូវបានរុញចូលនៅពេលដែលខ្ទះបានឆេះ រទេះរុញដែកប្រភេទមួយនៅលើផ្លូវរថភ្លើងដូចជាត្រូវបានគេប្រើនៅក្នុងអណ្តូងរ៉ែធ្យូងថ្មដើម្បីនាំធ្យូងថ្មទៅកន្លែង។ ផ្ទៃ។

នីត និង​ប្អូន​ស្រី​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក​ពេល​ចុះ​ចត ហើយ​ក្រុម​គ្រួសារ​ចុះ​ពី​ជណ្តើរ។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​រក្សា​ចម្ងាយ និង​ពិបាក​នឹង​មិន​អាច​លួង​លោម​នាង​បាន។ ខ្ញុំសន្មត់ថា កាំជ្រួចត្រូវបានប្រឌិតនៅក្នុងប្រទេសថៃ ដើម្បីបណ្តេញខ្មោច និងជាការបន្ថែមរបស់ចិនក្នុងពិធីសាសនាព្រះពុទ្ធ ព្រោះថាជនជាតិថៃ និងជាពិសេសជនជាតិឥសាន មានអបិយជំនឿខ្លាំងណាស់។

នៅក្នុងភាពស្ងៀមស្ងាត់ ផ្សែងចេញពីបំពង់ផ្សែងខ្ពស់ត្រូវបានសញ្ជឹងគិត ហើយការអធិស្ឋានចាប់ផ្តើមម្តងទៀត។ ស្រប​ពេល​នោះ ទស្សនិកជន​ក៏​ចាកចេញ​ទៅ​ហូប​បាយ​នៅ​ផ្ទះ​ម្ដង​ទៀត ព្រោះ​ម្ហូប​បាន​ត្រៀម​ជា​ស្រេច។

កន្លះម៉ោងទៀត ភ្លេចម៉ោង ពួកយើងក៏ដើរត្រឡប់មកវិញ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ តថាគត​ស្លៀកស្បង់​ចីវរ​ក្នុងទីសាធារណៈ បែរ​ជាមាន​សតិសម្បជញ្ញៈ ដើម្បី​កុំឱ្យ​ញញើត និង​ញញួរ ព្រោះ​ភិក្ខុ​មិនស្លៀក​ខោ។

Epilogue

ល្ងាច​ចុង​ក្រោយ​មិនសូវ​មាន​ការ​សាទរ​សម្រាប់​អាហារ​ពេល​ល្ងាច ខ្យល់​អាកាស​ក៏​មិន​តិច​ដែរ ហើយ​អ្នក​ផឹក​ស្មោះ​ត្រង់​ក៏​នៅ​ទីនោះ​ដែរ។​ ខ្ញុំ​សាក​បាយ​ចៀន​និង​ស្រាបៀរ​មួយ​ហើយ​ហួត​យ៉ាង​លឿន។ ខ្ញុំធុញនឹងការសម្លឹងមើលទៅមាត់ចំហរ គ្មានធ្មេញ របស់ស្រ្តីចំណាស់កំពុងក្រឡុកសាច់ក្រកដែលគ្មានជាតិជូរតាមមាត់របស់ពួកគេ ហើយព្យាយាមបុកវាដោយអញ្ចាញធ្មេញ ហើយបោះអង្ករមួយក្តាប់តូចម្តងហើយម្តងទៀត រហូតដល់ចលនាអញ្ចាញធ្មេញនាំមក។ បញ្ហាត្រូវផ្អាក។ ហ្គេតវើរ។

ងូតទឹកក្តៅហើយចូលគេង។

ព្រឹក​ឡើង​ទៅ​ធ្វើ​ការ​វិញ​ហើយ ឥឡូវ​នៅ​វត្ត​ក្បែរ​កន្លែង​បូជា​សព​ដើម្បី​ប្រមូល​ឆ្អឹង​អូម៉ា។

រទេះ​ធ្យូង​គឺ​នៅ​ពី​មុខ​ទ្វារ​ឡ​ដែល​បើក​ចំហ​ដោយ​មាន​សន្លឹក​ជ្រុង​នៅ​ពី​ក្រោម។ ឥឡូវនេះខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យនៅទីនោះ ហើយសមាជិកគ្រួសារ និងខ្ញុំក៏ប្តូរវេនគ្នាតាមការណែនាំរបស់កសិករ/ម្ចាស់ចង្ក្រានដែលគ្មានធ្មេញ ដើម្បីយកឆ្អឹងចេញដោយប្រើប្រដាប់ប្រដារ (បន្ទះឬស្សីដែលបំបែកជាដុំដែក) ពីគ្រើម ហើយដាក់វានៅលើ បំណែកនៃមារៈបង់រុំរហូតដល់ភាគច្រើននៃវាបាត់។ ជីតានៅសល់មិនច្រើនទេ។

ក្រោយមក មនុស្សចុះមកជាន់ផ្ទាល់ដី ដែលចាក់ទឹកលើឆ្អឹងពីធុងពីរបី ដោយមិនសង្ស័យ ឧទ្ទិស និងញ័រយ៉ាងខ្លាំង។ បនា្ទាប់មកដបមួយដែលមានសារធាតុសម្លាប់មេរោគ ឬប្រេងសំខាន់ៗត្រូវបានរំលាយនៅក្នុងធុងមួយ បន្ទាប់មកវាត្រូវលាងសម្អាតម្តងទៀត។ គ្រើមល្អ ៗ រលាយបាត់រវាងស្លឹកស្មៅ។

បន្ទាប់ពីការសម្អាតនេះ បំណែក និងបំណែកត្រូវបានជ្រើសរើសដើម្បីដាក់ក្នុងផើងដីឥដ្ឋ និងក្នុងលោហៈ ផើងកែច្នៃ ឬកោដ្ឋ។ វត្ថុតូចបំផុតត្រូវបានបែងចែកលើដុំកញ្ចក់ជាច្រើនដែលមានអង្កត់ផ្ចិតប្រហែល 3 សង់ទីម៉ែត្រ មួយសម្រាប់គ្រួសារនីមួយៗ សម្រាប់បំពង់ផ្សែង ឬបរាជ័យនោះនៅលើអាសនៈផ្ទះ។

ទន្ទឹមនឹងនោះ សមាជិកគ្រួសារដ៏រឹងមាំចំនួន 2 នាក់ ជីក/កាត់រន្ធនៅក្នុងដីរឹង ដែលនៅក្នុងនោះ ផើងដីឥដ្ឋដែលរុំដោយក្រណាត់ត្រូវបានដាក់ បន្ទាប់មកយើងឡើងទៅជាន់ខាងលើម្តងទៀត ដើម្បីដំណើរការបន្ត។

មេ​ចង្ក្រាន​អង្រួន​យក​សំណល់​ពី​រទេះ​ដែល​ធ្លាក់​លើ​ដែក​ជ្រុង។ នៅសល់បន្តដោយជក់។

ផេះ និងឆ្អឹងតូចៗឥឡូវនេះត្រូវបានខ្ទេចខ្ទីយ៉ាងស្អាតចូលទៅក្នុងគំនរពន្លូត ដែលមែកឈើដែលបាក់ថ្មីៗនេះត្រូវបានដាក់ ដោយមានសារុង និងអាវពីអូម៉ា និងក្រណាត់ស្មាពីលើវា។ វាហាក់ដូចជានាងនៅក្រោមឥឡូវនេះ។

សន្លឹក corrugated ត្រូវបានលើកដោយប្រុងប្រយ័ត្នដើម្បីកុំឱ្យកំពប់និងអនុវត្តចុះជណ្តើរ។

នៅក្នុង​ឆ្នាំង​ដែល​ជីក​រួច ចាន​នោះ​ត្រូវ​បាន​គេ​ខ្វេះ ហើយ​សំលៀក​បំពាក់​ត្រូវ​បាន​ទប់​ដើម្បី​ឱ្យ​ផេះ​នៅ​ជាប់​ក្នុង​រន្ធ​យ៉ាង​ស្អាត បន្ទាប់​មក​ខ្សាច់​ក៏​ហូរ​លើ​អូម៉ា។ បញ្ចប់លំហាត់។

ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ កន្លែងហូបបាយម្តងទៀត តែពេលនេះមានតែស្ត្រីចំណាស់ប្រហែល ១០-១៥ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលចូលចិត្តធ្វើម្ហូប ហើយនៅសល់ចុងភៅក៏ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញដោយថង់ផ្លាស្ទិកសម្រាប់ថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយពួកគេដើរតាមផ្លូវ។ នៅលើជើងកោងរបស់ពួកគេ។

ខ្ញុំ​អង្គុយ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ពួក​គេ ដើម្បី​ជៀស​វាង​ទិដ្ឋភាព​មិន​សូវ​ស៊ី​សង្វាក់។ ខ្ញុំមានក្រពះរឹងមាំ ប៉ុន្តែមានដែនកំណត់។

ក្នុងពេលនេះ Nit និង Warayut បានសម្រេចចិត្តបើកឡានទៅឈៀងម៉ៃ ទាំងមិននៅប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត។

លោក Warayut បានចំណាយពេលមួយថ្ងៃ/យប់បន្ថែមនៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយមិនអាចគេងលក់បានទេ ដោយសារតែមានតុកកែ និងចកចកជាច្រើននៅក្នុងខ្ទមដែលបានប្រគល់ឱ្យគាត់។ គាត់បានក្លាយជាក្មេងទីក្រុងពិតប្រាកដ។

ហិរញ្ញវត្ថុគ្រួសារត្រូវបានរៀបចំនៅពេលល្ងាច ហើយព្រឹកបន្ទាប់នៅម៉ោង 6 ព្រឹកយើងបើកឡានចេញទៅ។ ល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បត្តិ៍ ទី 19 ខែធ្នូ ពួកយើងបានត្រលប់មកផ្ទះវិញហើយ ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់បុណ្យណូអែល។ ខ្ញុំទើបតែអាចបង្កើតគ្រាប់បែករដូវរងារបស់ Jamie របស់ខ្ញុំ។

បានដាក់ស្នើដោយ Dick