Буддаға арналған үй құрбандық үстелі (Кімнен: Солтүстік Таиландтағы таңқаларлық әңгімелер; nr 13)
Бұл екі көрші туралы. Бірі дінге сенбейтін болса, екіншісі адал адам болған. Олар дос болды. Діни адам веранданың қабырғасына Будда мүсіні бар құрбандық үстелін қойды. Ол күн сайын таңертең күріш ұсынып, Буддаға құрмет көрсетті, ал кешке кешкі астан кейін ол қайтадан жасады.
Кейінірек ол қазан сатып алып, ақ шүберекпен жауып, құрбандық үстеліне қойды. Ал алтарьға келгенде ол әрқашан тілекпен аяқталатын. «Менің игі істерім осы алтын құмыраны толтыруға көмектеседі деп үміттенемін». Бұған сенбейтін көршісінің сенгені жоқ. Шынын айтқанда, оны сол құрбандық үстеліндегі күнделікті дұғалар, әсіресе, қазанның алтынға толтыруын тілеу тітіркендірді.
Бала күтуші керек...
Жақсы күндердің бірінде ер адам әйелімен бірге далада жұмыс істегісі келіп, сенбейтін көршісінен бір күндік үй шаруасымен айналысасың ба деп сұрайды. «Бірақ, әрине, алға.» Ерлі-зайыптылар жұмыс істеп жатқанда, көрші әйеліне: «Мына қазанды күнде көтер, сосын алтын сұра, мен оған бірдеңе үйретемін! Бүгін мен сол қазанды алтынға толтырамын!— деді.
Ол үйге барып, құмыраны алды да, кешіріңіз ле мот, онда сұмдық. Ақ матаны қайтадан киіп, қайтадан құрбандық үстеліне қойыңыз. Діндар көршісі, әрине, үйге келгенін білмеді. Жуынып, тамақтанып, құрбандық үстеліне барды. Ол қазанды алып, «Осы қазан алтынға толы болсын» деп дұға етті. Көршілері маймылдай күлді...
Келесі күні көршісі діндар досын қорлағысы келіп, қасына барады. — Айтыңызшы, мына қазанды мына құрбандық үстелінен алыңыз. Ішінде алтын бар-жоғын білу үшін оны сындырыңыз. Сіз Буддадан көптен бері сұрап жүрсіз...»
– Жаса, – деді әйелі. «Мен оның дұрыс екеніне сенімдімін. Қарайық; Мен бұл құмыраны аламын. Мүмкін ол шынымен де алтынға толы шығар!» Ол қазанды алғысы келді, бірақ көтере алмады. «О, ол мен үшін тым ауыр». Күйеуі қолына алып, қазанды көтеріп, балғамен сындырды. Қарау! Ол алтынға толы болды!
Сенбейтін көрші таң қалды. 'Енді ше? Мен оған кірдім, бірақ қазір ол алтын!' ол ойлады. Жақсы көршісі оған алтын тиын берді; ол өзінің мүлкін досымен бөліскенді ұнататын. Үйге келгенде кәпір әйеліне: «Түсіндің бе? Бұл қазанда нағыз алтын бар еді! Кеше мен соған кірдім, енді ол алтынға толы!'
«Неге біз олар сияқты құрбандық үстелін салмаймыз? бұл соншалықты қиын емес. Олар қолынан келсе, біз неге алмаймыз?». Олар сондай-ақ шағын құрбандық үстелін салып, Буддаға табынатын және көршілері сияқты қазанды алып кеткен. Кәстрөлді құрбандық үстеліне қоймас бұрын, ол оған тезек салып, ақ шүберекпен жауып тастады.
Арада күндер, күндер өткеннен кейін ол жеткілікті уақыт өткенін, қазанның алтынға толы болуы керек екенін сезді. Ол кәстрөлді алғысы келді, бірақ ол өте ауыр болып қалды. 'О, ханым. Ол шынымен ауыр. Оны сындырып, көрейік!» Бөлменің ортасына отырғызып, балтаның арқасымен қазанды шауып тастады. Алтын? Жоқ, бөлменің айналасында боқ ұшып тұрды және тозақтың иісі шықты!
Жақсы, ол сүйектен таза емес еді!
Дерек көзі:
Солтүстік Таиландтың қызықты ертегілері. White Lotus Books, Тайланд. Ағылшынша атауы 'The миниатюралық храм'. Аударған және өңдеген: Эрик Куйперс. Авторы - Вигго Брун (1943); қосымша түсініктемені қараңыз: https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/