Au Au, ինչու են ինձ այդքան ցավեցնում

Ik ben toch al in een behoorlijk aantal landen geweest. Wat me in Թաիլանդ opvalt, is de mishandeling, misbruik van de paspoppen langs de kant van de weg. Van de fabriek uit worden ze voorzien van een schreeuwende open mond, terwijl je de Thai zeker in het publiek niet snel erg luid hoort.

Ze lijken trouwens ook niet echt op Thai maar eerder op een Thaise uitvoering van een Farang. De mannen met een stevige donkere baard, de vrouwen voorzien van parmantige priemborsten, jaren vijftig stijl.  Ongeachte de sexe verfraaid met een uitbundig kleurenpalet.

Daar staan ze dan, stoer voor zich uitkijkend. Ze zouden  beter uit kunnen kijken voor alle gevaren. Naast de al dan niet door de fabriek aangebrachte versieringen hebben ze bijna allemaal vreselijke wonden, duidelijk onder behandeling van amateuristische doktersassistenten. De meeste worden weer de straat op gestuurd met een stuk tape om de stukken bij elkaar te kunnen houden. Weinig mannequins komen ongeschonden uit de strijd.

En toch geen ziektegeld voor deze paspoppen. Na wat lapwerk worden ze weer uitgedost met de beste en nieuwste varianties op het thema Hugo Boss of Vivian Westwood te kijk gezet. Wie ziet ze en wie ziet hun leed ?

Տեքստը և լուսանկարները՝ Ֆրանսուա Էյք

De rijke cultuur van paspoppen in Thailand is hier te zien.