Ընթերցողի ներկայացում. Ռոբի բանաստեղծություններ (4)

2012 թվականին ես հանդիպեցի իմ ընկերուհուն Կանչանաբուրի շրջանում։ Այդ ժամանակվանից ես տարին չորս անգամ ճանապարհորդում եմ այնտեղ։ Տպավորություններիս մասին բանաստեղծությունների ժողովածու եմ գրել։ Ստորև դուք կգտնեք մի քանիսը: 

Քանի որ ես առաջին անգամ այցելեցի Թաիլանդ մոտ տասը տարի առաջ, ես սիրահարվեցի այդ երկրին, իսկ մի քանի տարի անց՝ թայլանդական գեղեցկուհու: 2009-ից 2011 թվականներին ես եղել եմ Օվերպելտի գյուղի բանաստեղծը, որտեղ ապրում եմ, երբ Թաիլանդում չեմ մնում:

----

Թռչունները չեն սուլում:

Նրանք քորում են, ճչում։

Իսկ շները չեն հաչում։

Նրանք ոռնում են, հառաչում։

Ժողովուրդը լռում է,

տքնաջան, քրտինք.

Իմացեք ավելին, քան ես կարող եմ Google-ում փնտրել:

Այսպես մենք միասին ապրում ենք իրար կողքի։

Ես iPad-ով:

Նա մանգաղով:

Երեկոյան մենք խմում ենք Սինգհա։

Ես վճարում եմ.

Նրանք ամաչկոտ լռում են

նրանց պատմությունը.

Հպարտությունն անառիկ է

լեզվական խոչընդոտ.

----

Առավոտը դառնում է նարնջագույն:

Արևը, վանականները.

Բուդդայական պոլոնեզ

լուռ քամի է գյուղով անցնում.

Նրանց մուրացկանության ամանը լցված է

կանանց կողմից, ովքեր ծնկաչոք սպասում են:

Ուտելիքը պատրաստում էին արևից շատ առաջ

իսկ վանականները առավոտյան նարնջագույն են գունավորում:

Դժվարությամբ ուղղաձիգ են կանգնում։

Խոհարարություն իրենց սերունդների համար:

Աշխատելով դաշտում.

Առանց հարվածների օրվա հույսով.

Տաճար վերադառնալու ճանապարհին

խորհրդակցում է երիտասարդ վանականի հետ,

վերջին նարնջագույն շարքում,

գաղտնի իր սմարթֆոնը.

----

Անհասկանալի (*) սիրո հայտարարություն (* բուդդայականի համար)

Երբ Աստված նայում է քեզ,

նա պահում է շունչը.

Մտքերիս խորքում

ես աստված եմ

երբ տեսնում եմ քեզ.

Եթե ​​ես դուրս գամ կողոսկրից

կարող է քեզ ստեղծել,

Ադամը խորտակված կրծքավանդակ ուներ։