Նրանք ամուսին ու կին էին և ամեն օր անտառից շուկա էին գնում՝ վառելափայտ վաճառելու։ Յուրաքանչյուրը փայտի կապոց էր կրում. կապոցներից մեկը վաճառվել է, մյուսը տարվել տուն։ Այդ կերպ նրանք մի քանի ցենտ են վաստակել։ Այդ օրը այդ մարդը հանդիպեց քաղաքի կառավարիչին, և նա հարցրեց նրան. «Ի՞նչ ես անում այդ կոպեկների հետ»։
Մարդը նրան պատասխանեց. «Ես փող չունեմ»։ Ես էլ իմ ծախսերն ունեմ, գիտես։ Փողը շատ բաների է գնում»։ ― Օ։ Իսկ այդ ի՞նչ բաներ են։
«Տեսնում եք, դրա մի մասը գնում է նոր պարտքի: Հին պարտքերի մաս. Ես թաղում եմ դրա մի մասը։ Մի մասը գցում եմ գետը, իսկ վերջին մասը տալիս եմ թշնամիս, որ լռի»։
Վարորդը չկարողացավ լուծել այս հինգ հանելուկները և սկսեց հարցեր տալ։ ― Որո՞նք են այդ հին ու նոր պարտքերը։ ― Հին պարտքը ծնողներիս խնամքն է։ Նոր պարտք է երեխաներիս խնամքը. Այն, ինչ ես գցում եմ գետը, իմ կերակուրն է. ես ուտում եմ և այն վերացել է: Ոչինչ չի վերադառնում: Այն, ինչ ես թաղում եմ, այն է, ինչ ես նվիրաբերում եմ տաճարին: Իսկ վերջին մասով ես հանգիստ եմ պահում իմ թշնամուն»։
'Ձեր թշնամին? Դու թշնամի ունե՞ս։ «Դե, կինս, մի քանիսը նշեմ»: ― Ինչպե՞ս կարող ես քո կնոջը թշնամի անվանել։ Ես չեմ հավատում դրան! Ամուսինն ու կինը մահու չափ սիրում են միմյանց. Ինչպե՞ս կարող է նա լինել քո թշնամին»։
Վարորդը չի հավատում, բայց կրկնում է. «Պարզապես սպասեք և տեսեք: Դուք կտեսնեք.' Բայց վարորդն այլ ծրագրեր ունի. ― Ինչ վերաբերում է այս հանելուկներին, մի՛ ասա դրանք։ Եթե անես, մեռած ես։ Հետո գլուխդ կկտրեմ, հասկացա՞ր։ Այս հինգ հանելուկները կփակցնեմ քաղաքի դարպասի վրա. ով ճիշտ է ստանում, ստանում է հազար ոսկի: Բայց եթէ մէկը ձեզմէ լսէ զանոնք, ձեզ պիտի սպաննեմ։ Հասկացա՞ր։
Շատ դժվար է, ցավոք…
Դրանք փակցված էին, հինգ հանելուկները։ Հին պարտքեր, նոր պարտքեր, փող ջրի մեջ, փող թաղել ու թշնամուդ լռել։ Դրա տակ դրված էր պարգևը, և բոլորն ուզում էին դա, բայց ոչ ոք չգիտեր ճիշտ պատասխանը:
Տղամարդը պատմել է կնոջը, թե ինչ է եղել, և նա ցանկացել է իմանալ պատասխանները։ ― Ոչ մեկին մի՛ ասա։ Ուրեմն ի՞նչ ես գլխատվելու։ Անկասկած դրանում։ Բայց նրա կինը ագահ աչքերով նայեց այդ հազար ոսկիներին ու գնաց վարորդի մոտ...
Եվ նա սկսեց մի քանի հարց տալ. 'Որտեղ ես ապրում? Որտեղից ես գալիս? Որտե՞ղ է գտնվում ձեր տունը: Ի՞նչ է քո ամուսնու անունը։ Հետո դուրս եկավ, և նրա ամուսինը պետք է գար ու սպանվեր… Նրան թույլ տվեցին ասել իր վերջին խոսքը…
― Ահա, վարորդ, ես ասացի, որ կինս իմ թշնամին է, բայց դու չհավատացիր։ Ես նրան ասացի, որ ոչ ոքի չպատմել հանելուկները, բայց նա ամեն դեպքում դա արեց: Այնպես որ, նա չի մտածում՝ ես մեռած եմ, թե ոչ։ Տեսեք, նա իմ ամենավատ թշնամին է: Հիմա դու ինձ հավատու՞մ ես։
Նրան թույլ են տվել ապրել։ Վարորդը հավատում էր նրան, քանի որ դա ճիշտ էր: Ձեր իսկ կինը պարզապես ձեր ամենավատ թշնամին է...
Source:
Հեքիաթներ Հյուսիսային Թաիլանդից. Սպիտակ լոտոսի գրքեր, Թաիլանդ: Անգլերեն վերնագիր «Իմ կինը իմ թշնամին է»: Թարգմանել և խմբագրել է Էրիկ Կույջպերսը։ Հեղինակը Վիգո Բրունն է (1943); Լրացուցիչ բացատրության համար տե՛ս. https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/