Վերզամելեն
Հավաքելը մարդկանց արյան մեջ է. Անկախ նրանից, թե դա նամականիշներ են, սիգարների ժապավեններ, հին մետաղադրամներ կամ KLM տներ, երբ ձեզ խլել են, զսպում չկա: Այն ամենը, ինչ ես հավաքեցի Նիդեռլանդներում, մնացին: Թաիլանդում ես սկսեցի հավաքագրման նոր կյանք, թեև ավելի քիչ մոլեռանդորեն: Չնայած, գրքերն իմ հետաքրքրության մշտական գործոնն են։
Անցած գիշեր ես կարդացի Էլեսթոն Թրևորի կողմից դետեկտիվ օմնիբուսի երկրորդ պատմությունը: Այն վերնագրված է՝ Թագուհին վտանգի տակ։ Գիտեմ, որ դա գրականություն չէ, բայց ծանր օրից հետո հաճելի է հանգստանալ: Գլխավոր հերոսը՝ Հյուգո Ռադշիրը, պատմության սկզբում տալիս է հետևյալ հարցը՝ ատո՞ւմ եք մինետները, տիկին Թասման։
Նման հարցն ինձ անմիջապես հիշեցնում է այն փաստը, որ ես Թաիլանդում լավ հոբբի եմ զարգացրել՝ մինետներ, ես խողովակներ եմ հավաքում։ Այն սկսվեց մեծ բամբուկե ջրի խողովակով, որը ես գնել էի Մաեսայից՝ Բիրմայի սահմանին մոտ: Ի սկզբանե նախատեսված էր ափիոնի օգտագործման համար: Այժմ հաշի կամ սովորական գլանվածքի ծխախոտի համար: Արծաթե կամ առնվազն արծաթագույն երկար խողովակները, որոնք ստացվել են Hill Tribes-ից, նույնպես շատ նուրբ են: Նրանք փղի գլուխ ունեն՝ կափարիչով։ Ես գնել եմ ամենագեղեցիկը MaeHongSon-ում: Կարծում եմ՝ դրանք թիթեղից են։ Մեկը Գարուդայի տեսքով գլուխ ունի: Մյուսը կոկորդիլոսի տեսք ունի։ Մեջքին կապիկ է, որը բռնել է խողովակի թասը։
Վերադառնալով գրքին՝ անմիջապես մտածեցի, իհարկե, ինչպե՞ս կարող է խելամիտ թարգմանիչը այդքան միամիտ լինել։ Հետևաբար, այն թարգմանիչ չէր: Դա միսիս ՀՍԻ դե Վիտ-Բունաքերն էր՝ անկասկած սիրելիս։
Ինձ թվում է ճիշտ թարգմանություն: Բոլոր հավելյալ ասոցիացիաներն ամբողջությամբ ընթերցողի պատասխանատվությունն են 😉