वेरज़ामेलन

जमा करना लोगों के खून में होता है। चाहे वह टिकटें हों, सिगार बैंड हों, पुराने सिक्के हों या केएलएम घर हों, एक बार जब आप हड़प लिए जाते हैं, तो कोई रोक-टोक नहीं होती। मैंने नीदरलैंड में जो कुछ भी एकत्र किया, वह पीछे छूट गया। थाईलैंड में मैंने संग्रह करने का एक नया जीवन शुरू किया, हालांकि कम कट्टरता से। हालाँकि, किताबें मेरी रुचि का एक निरंतर कारक हैं।

Gisteravond las ik het tweede verhaal van een detectiveomnibus van Elleston Trevor. Het is getiteld: Koningin in gevaar. Ik weet dat het geen literatuur is, maar na een zware dag is het heerlijk om je even te ontspannen. De hoofdfiguur, Hugo Raadsheer, stelt in het begin van het verhaal de volgende vraag: heeft u een hekel aan pijpen, mevrouw Tasman?

Zo’n vraag doet me onmiddellijk denken aan het feit dat ik in Thailand een aardige hobby heb ontwikkeld: pijpen, ik verzamel pijpen. Het begon met een grote waterpijp van bamboe, die ik in MaeSai kocht, vlak tegen de Birmese grens. Oorspronkelijk bedoeld voor het gebruik van opium. Nu voor hasj of gewone shag. Heel verfijnd zijn ook de zilveren of in ieder geval zilverkleurige lange pijpen, afkomstig van Hill Tribes. Ze hebben een olifantenkop met een dekseltje. De mooiste kocht ik in MaeHongSon. Ik denk dat ze van tin zijn. De ene heeft een kop in de vorm van een Garuda. De andere heeft de vorm van een krokodil. Op zijn rug een aapje, die de kop van de pijp vasthoudt.

Op het boek terugkomend, ik dacht natuurlijk onmiddellijk, hoe kan een zinnig vertaler zo naïef zijn? Het was dan ook geen vertaler. Het was mevrouw H.C.E. de Wit-Boonacker, de argeloze schat.