थाई (संयुक्त राष्ट्र)सत्य
यदि आप पहली बार किसी देश में जा रहे हैं, तो उस देश और उसकी जनसंख्या के बारे में अधिक जानने के लिए न केवल तैयारी जरूरी है बल्कि यह कोई अप्रिय गतिविधि भी नहीं है।
Menigeen die voor het eerst थाईलैंड bezoekt, of heeft bezocht, zal een aantal raadgevingen hebben gelezen die bij nader inzien minder nuttig of heel wat minder zwaarwegend waren dan in eerste instantie werd gedacht.
Dat je op de vloer zittend in een tempel de voeten naar achter moet laten wijzen, je schoenen moet uittrekken en respect dient te tonen is bijna vanzelfsprekend. De Thai begroet je met de bekende ‘Wai’ in plaats van het bij ons ingeburgerde handjes schudden. Maar de aanvulling dat hoe hoger die handen gevouwen naar de kin worden gebracht dat van meer eerbied getuigd is toch ietwat achterhaald. Denk dat niemand daar nog bij nadenkt en bijna iedereen zijn handen gevouwen gewoontegetrouw bij zijn neus laat belanden.
Het hoofd
Het hoofd is ook zoiets typisch, want daar woont volgens Thailand kenners de geest en dus mag je dat lichaamsdeel nooit aanraken. Nu is het bepaald niet zo dat ik iedereen buiten of in Thailand meteen bij zijn of haar hoofd wil grijpen, maar eerlijk gezegd heb ik deze raadgeving nooit goed kunnen inschatten. Hoe zouden ouders de haardos van hun kind kunnen inspecteren zonder het hoofd van het kind te beroeren? Het zogenaamd ‘vlooien’ is toch een tafereeltje dat je veelvuldig met eigen ogen kunt aanschouwen. Toegegeven, ook het Thaise liefdesleven is in het openbaar zeer ingetogen, maar zou een Thaise jongeman het hoofd van zijn geliefde, zonder dat iemand anders dat overigens ziet, nooit eens tegen zijn borst mogen drukken?
पुनर्जन्म
Reïncarnatie is ook zo’n onderwerp dat vrij regelmatig met het boeddhisme, en dus met Thailand, in verband wordt gebracht. Zo zou een Thai nog geen vlieg kwaad doen, althans weer volgens de toeristische raadgevers. Honden lopen in overvloed rond, je zou het bijna als een plaag kunnen beschouwen. Maar, wie weet schuilt in die hond wellicht de geest van je overgrootvader en die wil je toch niet verjagen. Maar wat ervan te denken als de geest van datzelfde familielid nu eens als kip of als kikker voortleeft? Moest daar gewoon even aan denken bij het zien van een aantal kikkers die met de pootjes aan elkaar gebonden in een emmer vertoefden.
Weer een prachtig verhaal Joseph, net als je meeste andere schrijfsels. Ik lach me altijd kapot om die uitgekauwde tips. Alsof wij in Nederland/Europa wel met onze voeten naar dingen wijzen, vreemden of mensen waar we geen intieme band mee hebben wel op het hoofd aanraken, alsof Thai die een intieme relatie hebben (ouder-kind, een stelletje, tweede goede vrienden) elkaar never nooit niet op de bol aanraken… De verschillen die er zijn… dat zijn slechts accenten in mijn ogen. In Thailand doe je wat vaker je schoenen uit, bij ons wat minder vaak. Verschilt ook nog eens van persoon tot persoon en huishouden, dat zijn veel belangrijkere verschillen. Ik weet niet beter dan schoenen uit in huis. Zo ben ik opgevoed maar andere houden er weer andere gewoonten op na.
Ik heb al eens vaker geschreven, dat ik de eerste keer mijn schoonmoeder in het echt zag ik volop gecontenteerd was een goede Wai te brengen. Nog voordat ik die geheel kon uitvoeren kreeg ik een dikke knuffel. Toen bedacht ik me dat ze de boom in konden met al die do’s en don’ts.
Gebruik je gezond verstand, wees je zelf en als je een beetje op je omgeving let vogel je zelf wel uit wat (on)gepast gedrag is.
Ik weet niet hoe het in de rest van Thailand is, maar in het dorp waar ik woon, worden de handen wel degelijk op verschillende hoogte gehouden.
Dat loopt van de vingertoppen ongeveer ter hoogte van de neus, tot de polsen tegen de bovenkant van het gebogen hoofd.
Het aanraken van het hoofd ligt wat anders.
Ik zie oudere mensen wel degelijk over het hoofd van kinderen aaien.
Voor volwassenen zal dat wat anders liggen.
Maar laten we eerlijk zijn, hoe vaak aai je in Nederland de buurman over zijn hoofd?
De jongeren zullen ongetwijfeld het hoofd van hun geliefde aanraken.
Voor de ouderen heb ik meer de indruk, dat het liefdeleven vooral bestaat uit: rok omhoog, broek naar beneden en snel klaar.
Religie is nooit logisch geweest.
Gij zult niet doden zegt hij tegen een wereld vol vleeseters.
En de hele wereld onder water zetten, waarbij ook onschuldige kinderen verdronken was ook geen probleem.
Dus vanaf nu beste bezoeker, trek je niets aan van de geplogenheden en beleefdheid in Thailand, doe maar op!
Is dit de bedoeling?
Dat schrijft Joseph toch niet? Hij heeft het over het belang van voorbereiding maar dat een heleboel (cliché) adviezen nogal absurd of komisch zijn. Zo groot zijn de verschillen niet, we delen veelal de dezelfde of vergelijkbare normen en waarden (humanisme) en voor de rest gewoon wat gezond verstand gebruiken. Voorbereiden prima maar de Somtam wordt niet zo heet gegeten als sommige reisgidsen doen geloven.