Na fiachan as àirde de dhachaighean ann an Thailand
Tha sluagh Thai a’ faighinn iasad barrachd is barrachd agus mar sin tha fiachan nas àirde aca. Tha fiachan dachaigh air ruighinn an ìre as àirde de 131.479 baht gach dachaigh gu cuibheasach, an ìre as àirde anns na h-ochd bliadhna a dh’ fhalbh, dh’ ainmich Oilthigh Seòmar Malairt Thai (UTCC). Bidh muinntir Thai a’ cleachdadh airgead air iasad sa mhòr-chuid gus bathar seasmhach leithid càraichean is taighean a cheannach.
Thanavath Phonvichai, vice president research van de UTCC, zegt dat de huishoudschulden vergeleken met vorig jaar met 10,43 procent zijn gestegen. De belangrijkste oorzaak hiervoor zijn de economische problemen, hogere prijzen en toenemende rentes. Een andere belangrijke oorzaak was dat boeren minder inkomsten hebben omdat de prijzen voor de drie belangrijkste landbouwproducten rubber, palmolie en rijst voor het eerst in 50 jaar gelijktijdig kelderden.
Zorgelijk is dat de gemiddelde aflossingen flink teruglopen: van 8.114 baht per maand vorig jaar naar 5.980 baht dit jaar. Het aantal schuldenaren met terugbetalingsproblemen zakte daarentegen wel van 83,5 naar 78,6 procent. Het aantal werkenden dat kans zag te sparen steeg van 39,4 naar 62,6 procent.
De gegevens van de UTCC zijn gebaseerd op een onderzoek onder 1.258 werkenden die minder dan 15.000 baht per maand verdienen. 97 procent zegt schulden te hebben, 78,6 procent zegt moeite te hebben de schulden terug te betalen.
Stòr: Bangkok Post
Het genoemde percentage van 97% met schulden komt aardig overeen met het percentage dat een in de financiële sector werkzame Thai enige tijd geleden tegen mij noemde: 95%. Een ongelofelijk hoog maar kennelijk realistisch cijfer.
Het onderzoek heeft alleen betrekking op mensen met een inkomen van minder dan 15.000 Baht per maand.
Ik zou de onderverdeling wel eens willen zien in (hypothecaire) leningen voor onroerende zaken, voor vervoermiddelen en voor andere schulden, drie groepen. Ik ben geneigd een lening voor de woning niet te zien als een huishoudelijke schuld. Men veegt nu alles op een hoop.
Als een schuld van 131.000 baht voor iemand een inkomen van 15 k per maand echt bestaat en dat is NIET voor een onroerende zaak of ander stevig onderpand dan praat je over overcreditering en dan moet je als bank ook maar op de blaren zitten als men niet kan aflossen.
Tenslotte vraag ik me af of een onderzoek onder 1.258 mensen op een bevolking van 68 miljoen wel representatief is. Misschien heeft een deskundige lezer daar een antwoord op?
In een land met een uiterst scheve verdeling in inkomen is het erg gevaarlijk om alleen af te gaan op gemiddelden. Er zou beter aangegeven kunnen worden waar de 50% grens ligt of – in statistische termen – de mediaan.
Mensen met een hoger inkomen hebben ook meestal hogere schulden. Dat klinkt wellicht vreemd omdat wij als expats een heleboel modale en beneden-modale Thais om ons heen zien met weinig inkomen (ruim onder het gemiddelde dat Tino aangeeft) en relatief grote schulden. De schulden bestaan echter voor een groot deel uit de leningen die zijn afgesloten voor de aankoop van auto’s, huis en/of grond. In Nederland kijken we ook niet op van een persoon die 40.000 Euro per jaar verdient en een middenklasse auto heeft en ook een hypotheek van 300.000 Euro.
Laat ik nog 3 opmerkingen maken over deze posting:
1. Ik ben er vrij zeker van dat de schulden die de Thais maken bij familie, vrienden en loan-sharks (meestal gemaakt voor kleinere aankopen, schoolgeld en helaas ook voor gokken) niet in de cijfers zijn verdisconteerd. De Thais zullen je dat immers niet vertellen. Dat moge dan wellicht geen grote schulden zijn, ik heb wel de indriuk dat vele Thais dergelijke schulden hebben. En vele kleintjes maken ook 1 grote;
2. Het is wel verontrustend dat het aantal mensen met betalingsproblemen zo hoog is. Deels is dit kunstmatig. Sommige Thais met een goed netwerk in de bankwereld lossen niet of weinig af en dat wordt door de bank geaccepteerd: vriendjespolitiek. Het risico is voor de bank maar daar staat de waarde van de auto of het huis tegenover. Maar de bank zal niet zo gauw optreden als een generaal van het leger zijn maandelijkse aflossing niet betaalt.
3. Voorzover ik kan beoordelen treden banken de laatste jaren wel harder op naar personen die er zo gezegd een potje van maken en dus hun betrouwbaarheid verliezen. Het ware echter beter de financieringsvoorwaarden aan te scherpen. Dat is – denk ik – de volgende stap.
Het rekenkundig gemiddelde is maar een van de maten om inkomens en schulden te kenmerken.
Het is vooral van toepassing bij vrij gelijkmatige verdelingen.
De mediaan en de modus zijn meer toepasselijk bij scheve verdelingen, omdat ze de invloed van degenen met extreem grote schulden en schuldvrije personen nauwelijks meenemen.
De Thaise inkomens- en vermogensverdeing zijn nu extreem scheef, in die zin dat rijken en superrijken het rekenkundig gemiddelde ver omhoogkrikken, i.t.t. modus (welk bedrag komt het vaakst voor) en mediaan (het bedrag dat de hoogste helft van de laagste helft scheidt).
Wie inkomens en schulden vanuit sociaal gezichtspunt bekijkt, zal dan ook niet in de eerste plaats het rekenkundig gemiddelde hanteren.
Ter illustratie: ook al rekenen we kinderen niet mee, typische Thaise gezinnen met twee volwassenen zouden zich gelukkig wanen met een inkomen van 2 x 250000 baht, en ongelukkig met de corresponderende schuld…
Maar Tino, het gemiddelde nemen van getallen is hetzelfde als generaliseren over een populatie – iets waar jij je zo vaak tegen verzet.
U staart zich blind op gemiddelde cijfers.
Die 32% spaartegoed zit bijvoorbeeld voor het grootste deel bij een klein aantal steenrijke mensen.
Een zeer groot aantal Thaise mensen zal geen vermogen hebben, of zelfs een negatief vermogen.
Die getallen in de links die u geeft (ik ga ze niet uitspitten) zijn waarschijnlijk niet met elkaar in tegenspraak, je moet alleen wel goed weten wat ze voorstellen.
Een zeer lastig in te schatten problematiek omdat de publiek beschikbare informatie weinig betrouwbaar (lees wetenschappelijk “state of the art” gefundeerd), fragmentair en niet consistent is.
Concluderen dat het negatief of positief is, zorgwekkend of geruststellend, risicovol of veilig is alles behalve evident.
Als er tegenover de private schuld voldoende eigen vermogen staat (en als dat vermogen voldoende gespreid zit bij de schuldenaren en dus niet enkel geconcentreerd bij de schuldeisers), dan is voldoende solvabiliteit in het systeem en geen onevenwicht. Dan is het algemeen beeld niet negatief.
Er zijn op zijn minst ernstige indicatoren dat in Thailand met die “verdeling” niet helemaal snor zit. Dus toch niet zo positief?
Daarenboven moet die private schuld voor de globale inschatting van de schuldpositie van het land samen gezien worden met die van de overheden van dat land. Bij mijn weten is “deficiet spending” een constant beleid bij alle Thaise overheden, de huidige en de vorigen.
Met dit aanhoudend constant overheidsbeleid (inclusief grote uitgaven voor projecten die geen economische meerwaarde scheppen, bvb. Chinese duikboten of subsidiëren van verlieslatende economische activiteit, vnl in agrarische sector) is de Thaise overheid in mijn beleving aardig op weg problemen te scheppen, in plaats van ze op te lossen. Dan toch niet zo positief?
Het lijkt me niet, dat u de verlieslatende agrarische sector onder verlieslatende economische activiteit moet rekenen.
Als de Thaise overheid de agrarische sector niet ondersteunt, wat gebeurt er dan?
Dan verhongeren de mensen ter plekke, of ze trekken in grote getalen naar de grote steden, op zoek naar werk, dat er niet is.
Ik vraag me af, wat daarvan de gevolgen zijn.
Waarschijnlijk enorme getto’s, met enorme criminaliteit.
En waarschijnlijk moordcommando’s van politie en leger, om de getto’s onder controle te houden.
Ik denk niet, dat het land daar beter van zal worden.
Het toekomstbeeld dat geschetst wordt is plausibel, maar er zijn alternatieven denkbaar en doenbaar.
Probleem is echter dat beleid in Thailand (door opeenvolgende regeringen) nauwelijks anticipeert op de razend snelle evolutie in de landbouwsector (automatisatie, wereldwijde concurrentie). Er is nauwelijks een structureel reconversiebeleid in rurale gebieden om mensen die in de landbouwsector werken aan een andere baan te helpen in industrie- of dienstensector. Geen landhervorming, door Thais erfenisrecht versnipperen de arealen alsmaar verder, landhervorming gebeurt grotendeels via wanbetaling van schulden met land als onderpand.
Geen beleid voeren is ook een beleidskeuze.
Subsidies geven door bijvoorbeeld rijst aan niet marktconforme prijzen op te kopen (vorige regeringen) of voor braaklegging (huidige regering) komt neer op belastinggeld uitgeven voor een “sterfhuisconstructie”.
Alternatief is belastingeld spenderen als “geboortepremie” voor nieuwe economische initiatieven die perspectief geven op groei en meerwaarde.
Met welk beleid is de Thaise bevolking best af? Reconversie gericht of platgetreden paden blijven bewandelen? Door dat laatste te kiezen kom de nefaste situatie die “ruud” schets in beeld. De weg daarnaar wordt met belastingeld iets gerokken in de tijd. Het daaraan bestede geld is uiteraard ook niet meer beschikbaar voor reconversie. Het geld voor de Chinese duikboten evenmin …
In een rijker land (vaak rijker, omdat ze grotere schulden kunnen maken) bestaat er vaak bijstand.
Iets waar de subsidie op landbouw niet zo veel van afwijkt, behalve dan dat het mensen ook nog bezig houdt.
Verder hangt Thailand, net als ieder land, het probleem boven het hoofd, dat er door automatisering steeds minder arbeiders nodig zijn.
Dat automatisering, volgens de overheid, ook weer nieuwe nieuwe hoogwaardige banen oplevert, is een grove misleiding.
Het zal mogelijk een een paar hoogwaardige banen opleveren, maar voor de 100 arbeiders die werkloos raken, komen er misschien 10 nieuwe banen.
Waarschijnlijk niet eens.
Het huidige economische systeem heeft geen oplossing voor die groeiende werkloosheid, dus ook Thailand niet.
De hele wereld zal over de spelregels van inkomen en welvaart na moeten denken, om te voorkomen, dat 99% van de wereldbevolking overbodig wordt verklaard.