‘Chaill mi m’ fhiaclan’ – sgeulachd ghoirid le Khamsing Srinawk

Ro-ràdh

Eadar 1958 agus 1996, fon ainm-brèige Law Khamhoom, sgrìobh Khamsing Srinawk grunn sgeulachdan goirid leis an tiotal ฟ้าบ่กั้น ‘Fàa bò kân, Isan airson: ‘Heaven knows no bounds’ agus air fhoillseachadh ann an eadar-theangachadh Beurla mar ‘Kham agus Srinawk sgeulachdan eile', Silkworm Books, 2001. Thug e an leabhar gu 'mo mhàthair nach b' urrainn leughadh'. Chaidh eadar-theangachadh gu ochd cànanan eile, Duitsis nam measg.

Tha na sgeulachdan sin, cha mhòr an aon obair aige, air fàs ainmeil. Anns na bliadhnaichean libearalach eadar 1973 agus 1976 (pàirt de) chaidh an obair seo a ghabhail a-steach ann an curraicealam na sgoile gus cuideam a chuir air ‘an duine cumanta’ ann an comann Thai. Às deidh a’ mhuirt uamhasach aig Oilthigh Thammasaat (6 Dàmhair, 1976, latha air a shnaidheadh ​​​​mar chuimhneachan air mòran de sheann Thais), chaidh an leabhar a thoirmeasg ach chaidh a thoirt a-steach a-rithist mar phàirt den churraicealam nàiseanta anns na XNUMXn, aig an aon àm ri Khamsing, le rìoghail taic, fhuair e an tiotal ‘Neach-ealain Nàiseanta ann an Litreachas Thailand’.

Rugadh Khamsing ann an 1930, mac tuathanaich Isan, ann am Boea Yai, faisg air Khorat. A bharrachd air a bheatha sgrìobhaidh, stiùir e beatha phoilitigeach-shòisealta gnìomhach, mar eisimpleir bha e na iar-chathraiche air Pàrtaidh Sòisealach Thailand. (Chaidh cathraiche a 'phàrtaidh seo a mhurt ann an 1975, am measg mòran eile, agus dh'fhàs am pàrtaidh gun fheum). Ann an 1976 theich e don jungle far an deach e a-steach do na guerrillas comannach, ach às deidh tuiteam a-mach le Pàrtaidh Comannach Thailand ann an 1977 thòisich e air beatha air seachran thall thairis, a’ caitheamh ùine mhòr mar fhògarrach san t-Suain, còmhla ri a bhean.

Thill e a Thailand ann an 1981, le taic bho amnesty coitcheann. Anns a’ Chèitean 2011, chuir e fhèin, le 358 eile, ainm ris an ‘Thai Writers Manifesto’ gus ath-sgrùdadh a dhèanamh air Artaigil 112 den Chòd Eucorach (an artaigil lese majeste). Duine dealasach sòisealta, a thug guth agus aghaidh air suidheachadh truagh tuathanaich Thai agus a bha a’ tagradh ceartas sòisealta ann an comann Thai. Is dòcha gu bheil an dealbh aige den tuathanach Thai anns na sgeulachdan aige fhathast gu ìre dligheach, ach a-mhàin gu fortanach gu bheil an tuathanach Thai air a bheachd umhail a thrèigsinn, ged nach eil seo fhathast air a dhol sìos don h-uile duine. Chòrd na sgeulachdan aige rium, is fhiach iad gu mòr. Faic tuilleadh airson a eachdraidh-beatha agus an obair aige: en.wikipedia.org/wiki/Khamsing_Srinawk

Sgrìobh e an ath sgeulachd ghoirid ann an 1973.

Chaill mi m' fhiaclan

Chuir e fàilte orm ann an guth gruamach: “Carson nach eil thu a’ faighneachd dhomh dè thachair dha m ’fhiaclan?” Bha mi gun cainnt airson mionaid, gun fhios agam dè a fhreagras mi. Gu dearbh, bha mi mar-thà air an t-atharrachadh fhaicinn air aodann bàn nuair a thug mi sùil air an toiseach. Ach cha b’ urrainn don eanchainn agam smaoineachadh gu sgiobalta air freagairt don cheist obann aige. Cha robh beachd sam bith agam ciamar a chuireadh mi fàilte ann an leithid de fhreagairt agus fhathast am faireachdainn a chumail socair gun a bhith a’ goirteachadh na faireachdainnean aige tuilleadh.

Ann an da-rìribh, bha mi air cuid de rudan a chluinntinn mun mhì-fhortan aige, ach bha am fiosrachadh uachdarach agus an-aghaidh. Chuala mi mu dheidhinn tron ​​grapevine, ach cha b’ urrainn dhut a bhith cinnteach an robh e ceart. Chuala mi an toiseach gun deach losgadh air agus an uairsin gun deach a dhroch ghoirteachadh ach gun robh e beò. Cha b’ ann gus an do choinnich mi gu pearsanta ris agus an naidheachd aige fhèin a chluinntinn a thuig mi gur e slap san aodann a h-uile rud a fhuair e. Faodar an rud gu lèir a ghairm mar thachartas beag ma nì thu coimeas eadar e agus mèirlich eile, às deidh a h-uile càil, cha do chaill e ach dà cheud baht agus rudeigin, seann daga agus ceithir fiaclan. Is dòcha gun canadh duine le spòrs gun tug e barrachd air falbh dha charaidean. Ach tha, dhòmhsa chan eil ann ach cùis bheag oir cha b’ e mo dhuine a chaill dà cheud baht, gunna agus ceithir fiaclan. Bha e coltach gu robh beachd gu tur eadar-dhealaichte aig an neach a rinn, le a bheul deformed agus faireachdainn aghaidh sgìth agus gruamach. Às deidh dhomh èisdeachd ri a ghearan airson greis, thug mi dha mo bheachd neo-thaitneach fhèin. “Bha gunna agad còmhla riut. Carson nach do rinn thu feum math dheth sin?'

Cha robh mi fhathast air crìoch a chur air bruidhinn nuair a thionndaidh aodann, a bha dìreach air socrachadh, feargach a-rithist. Bha a shùilean domhainn a’ lasadh ann an sealladh tollaidh.

“Cheannaich mi an rud sin leis a’ bheachd sin nam inntinn: mi fhìn a dhìon bho mhèirlich agus mèirlich. Ach fhios agad, tha cùisean an seo cho troimh-a-chèile an-dràsta. Chan urrainn dhut tuilleadh eadar-dhealachadh a dhèanamh eadar deagh ghille agus droch ghille. Thig beò an seo airson greiseag agus tuigidh tu na tha mi a’ ciallachadh. Gu sònraichte ann am baile beag anns a’ phreas mar an tè againne. Tha e coltach gu bheil daoine bhon taobh a-muigh draghail mu ar deidhinn. Seachdain às deidh seachdain agus mìos às deidh mìos feumaidh sinn gàire a chumail air ar n-aghaidhean gun a bhith a’ coimhead àbhaisteach. Bidh sinn a’ dèanamh gàire air a h-uile neach-tadhail mar dòrlach de dh’amadan. Bidh iad dìreach a’ coiseachd a-steach don chidsin againn gus faicinn dè tha sinn a’ dèanamh, gus eòlas fhaighinn oirnn agus ar ceasnachadh mun dòigh-beatha againn. Ceistean, ceistean. Tha cuid a’ tighinn à talla a’ bhaile, cuid eile à talla a’ bhaile agus fhathast cuid eile às a’ bhaile, agus eadhon bho thall thairis, àiteachan air nach cuala duine riamh iomradh. Tha an aon ghàire èiginneach orra uile mar gum biodh iad leis an aon thidsear fo thrèanadh. Mas urrainn dha na daoine math gàire a dhèanamh faodaidh na droch ghillean cuideachd, ceart? Agus dè an rud a th' aig gunna...?'

“Am feasgar sin, an latha a chaill mi m’ fhiaclan, thàinig iad tron ​​​​gheata a-rithist ann am buachaille, uile le gàire mòr air an aghaidhean. Thàinig fear dhiubh dìreach thugam agus mi a’ ràcadh suas cromagan fon taigh-stòir. Chaidh fear eile do 'n taigh-mhuc far an do sgaoil mo bhean 's ar mac bran anns an amar. Chruinnich triùir aig bonn na staidhre. Choimhead mi suas agus rinn mi gàire orra. Ach mus robh mo ghàire air làn leasachadh dh’fhairich mi gunna nam thaobh agus chaidh òrdachadh dhomh mo ràcan a chuir sìos….”

“Aig an àm sin dhìrich an triùir an staidhre ​​​​chun taigh agam agus thòisich iad a’ lorg rudan luachmhor. Airson greis bha mi sgìth. Nuair a fhuair mi mothachadh air ais dh'fhàs mi feargach. Dh’ èirich deòir nam shùilean agus bha mo shealladh doilleir nuair a choimhead mi air na trì a’ tuisleadh mun cuairt shuas an staidhre ​​anns an taigh agam. Agus thuirt mi, "Ma tha thu cho gaisgeil agus misneachail, carson a tha thu ag amas air daoine mar mise, a dh'fheumas a bhith beò bho làmh gu beul? Carson nach goid thu daoine aig a bheil airgead?'

'Cò tha thu a' ciallachadh?'

“Uill, luchd-calpa agus milleanairean a bhios a’ draibheadh ​​​​timcheall ann am Mercedes agus a ’nochdadh na glagan lionn aca…”

Mus do chuir mi crìoch air mo bhinn, bhuail an bastard sin mo bheul le a ghunna agus rinn e rùsg:

“Gu h-eagallach!”

“Thuit mi gu làr aig a chasan le ceithir fiaclan ann an cùl m’ amhaich.”

“An tug thu fios dha na poileis?”

'Seadh'

“Dè thuirt iad?”

'Chan eil dad. Sgrìobh iad a h-uile rud sìos gu sgiobalta.”

“An do dh’ innis thu dha-rìribh a h-uile dad dhaibh? ”

'A h-uile mion-fhiosrachadh. O, fuirich mionaid. Cha tuirt mi na thuirt mi mus do bhuail iad mi, mu na milleanairean sin, càraichean daor, glagan leann agus sin uile ..."

'Carson nach biodh?'

“Uill, mar a thuirt mi, tha a h-uile dad cho troimh-a-chèile na làithean seo agus chan urrainn dhut innse do ghille math bho dhroch ghille tuilleadh. Cò aig tha fios dè a bhiodh air tachairt nan robh mi air a h-uile càil innse? Is dòcha gum bithinn air m’ fhiaclan gu lèir a chall!”