Má iarrann bean rud éigin: NÁ mínigh riamh! (Ó: Scéalta spreagúla ó Thuaisceart na Téalainne; nr 25)

Shiúil beirt chairde timpeall an réigiúin chun a dtrádáil a dhíol. Trí fhoraoisí agus páirceanna agus i gceantar na teorann in aice le sléibhte Mhuine. (*) Ní raibh siad ar an lucht gnó is macánta, é a chur go deas ... Ar dtús scammed siad a bpobal féin, ina dhiaidh sin fánaíocht siad an réigiún lena gcuid cleachtais mhíne. Ach d’éirigh siad saibhir agus bhí a lán airgid acu.

Agus an lá sin, i lár na foraoise, shíl duine: 'Ó, cén fáth nach bhfuil? Má mharaíonn mé anseo é, i lár na coille, tógfaidh mé a chuid airgid!' Stop siad faoi chrann agus thosaigh siad ag caint. "Tá a fhios agat, ba mhaith liom cineál tú a mharú." 'Bhuel, más mian leat, is féidir leat. Ach ba mhaith liom roinnt uisce a ól ar dtús.' 

Chuaigh an fear leis na drochphleananna go dtí an sruthán agus fuair sé crúiscín fíoruisce. Bhí a chara ag ól agus dúirt sé ‘An bhfuil tú fós ag iarraidh mé a mharú? Cuimhnigh, is féidir leis na réaltaí sinn a fheiceáil agus is féidir leo tosú ag caint." Ach fós féin, mharaigh an drochdhuine é, thóg sé a chuid airgid agus adhlacadh é go domhain faoi chrann tiubh feadh an chosáin. Anois bhí a dhá oiread airgid aige!

Ar ais sa sráidbhaile, d'fhiafraigh gach duine cad a tharla. 'Bhí robálaithe sa tóir orainn agus scar muid. Fuair ​​​​siad beagnach dom, ach is dóigh liom gur dúnmharaíodh mo chara agus goideadh é. Níl a fhios agam.' Aon duine bothered a chuardach le haghaidh an fear ar iarraidh; Ní raibh aithne mhaith air ach an oiread...

Téann an saol ar…

Ba é airde an tsamhraidh é agus bhí go leor daoine ina gcodladh ar an veranda. D'fhéach an killer ar na réaltaí agus smaoinigh. 'Cad a dúirt sé i ndáiríre? Beidh na réaltaí tosú ag caint? Cuireann sé sin ag gáire mé anois! Conas is féidir leo labhairt? Tá siad chomh fada uaidh…” Agus aoibh sé ar na réaltaí.

'Cad a bhfuil tú ag gáire faoi?' A bhean! 'Ó, rud ar bith, i ndáiríre rud ar bith. Ní raibh ach smaoineamh. Ní dhéanfaidh aon ní a bheith buartha faoi!' Agus go raibh sé. Ach an oíche dár gcionn bhí sé ag gáire arís! Agus chuir a bhean ceist air arís. 'Ní hea, rud ar bith. Go hiomlán gan tábhacht. Roinnt sean-rudaí fadó a chuir ag gáire mé!'

Ach an lá arna mhárach… Ní raibh a bhean in ann é a thógáil a thuilleadh. 'Ní féidir liom é a ghlacadh a thuilleadh! Cén fáth a bhfuil tú ag gáire an oiread sin? Bíonn tú ag gáire gach oíche! Ní féidir liom é a ghlacadh a thuilleadh!' Choinnigh a bhean nagging agus ag gearán agus dúirt sé léi.

'Ceart go leor, éist, ach ná habair le duine ar bith. Mharaigh mé é in aice le sléibhte Mhóin, ar an gcosán sin leis na crainn teak, in aice leis an sruthán. Tá sé faoi chrann mór díreach ó dheas den chosán.” Bhí a fhios ag a bhean an áit sin, ní raibh sé chomh fada sin ón sráidbhaile. "Thóg mé a chuid airgid agus sin an fáth go bhfuil i bhfad níos mó airgid againn anois." “Tá go maith,” a dúirt a bhean agus dhún sí suas.

Ach…

Thosaigh siad ag déanamh torainn cúpla lá ina dhiaidh sin. Tháinig argóint mhór chun cinn agus bhuail sé í! D'éirigh sí diabhal agus feall air. Ansin chuir sí an láthair sin in iúl do dhaoine ón sráidbhaile agus fuair siad an corp ann. Gabhadh agus dúnmharaíodh an té.

Sin an fáth a ndeir an seanfhocal ‘Má dhéanann duine gáire, ná fiafraigh cén fáth. Agus má iarrann bean rud éigin, NÁ tabhair míniú riamh.'

Foinse:

Scéalta grinn ó Thuaisceart Téalainn. White Lotus Books, An Téalainn. Teideal Béarla ‘Nuair a fhiafraíonn bean chéile cén fáth, ná inis di’. Arna aistriú agus curtha in eagar ag Erik Kuijpers. Is é an t-údar Viggo Brun (1943); féach le haghaidh tuilleadh mínithe: https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/

(*) Tá Sléibhte na Móna suite i Maenmar; siar ó dheas ó Mae Sot (cúige Tak sa Téalainn).