«رشوه، ارتباطات و چرخ دستی» داستان کوتاهی از Maitri Limpichat 

کوکی داروی خودت ارتباطات برای همیشه دوام نمی آورند و کسی که پول بیشتری دارد می تواند رشوه بیشتری بپردازد. داستانی از سال 1974

قبل از آزمون همه کتاب های درسی را گشتم و همه چیز را حفظ کردم. مخصوصا حرفه خدمات کشوری نباید دست کم گرفت از ترس اینکه این کافی نباشد، به تدریس خصوصی پرداختم. چون موقعیتی که برای آن درخواست دادم بهترین بود، با فرصت های ارتقا. 

دوست من پراجوت که برای آن موقعیت نیز حضور داشت، رفتار متفاوتی داشت. او دغدغه یادگیری نداشت. او گفت: "شما مجبور نیستید برای آزمون مطالعه کنید." "اگر برای آن درس نخوانید، چگونه می توانید در آن امتحان موفق شوید؟" با شک گفتم "البته شما می توانید، چرا که نه؟" او خندید. اما چگونه؟ 

وقتی ارتباطاتم را به کار انداختم. در پشتی! دانش به اندازه داشتن ارتباطات مهم نیست. می‌توانی در کنار خود درس بخوانی، اما در آزمون موفق نخواهی شد. من هیچ ارتباطی ندارم. چگونه می توانم چنین چیزی را خش خش کنم؟ "آیا این کار را برای شما انجام دهم؟" او درخواست کرد. 'نه ممنون. اگر آن کار را به دست بیاورم، خودم آن را انجام خواهم داد. نمی خواهم از کسی تشکر کنم. نظرم را صادقانه به او گفتم.

تو خیلی مرتب هستی. شما نمی توانید در مورد این چیزها منظم باشید. کسانی که قوانین راهنمایی و رانندگی را رعایت نمی کنند با هم کنار می آیند. یک مرد عاقل باید باهوش باشد. با او مخالفت کردم: «نه، من این را باور ندارم. اما پراجوت با ناراحتی به من نگاه کرد. اگر حرف من را باور نمی کنید و نمی خواهید از در پشتی وارد شوید، پس باشه! تو آن را خواهی دید. اما با من عصبانی نباش!

در واقع همینطور گذشت. منفجر شد! اما پراجوت موفق شده بود و من از شنیدن آن ناراحت شدم. اما به مرور زمان ناامیدی ام فروکش کرد و باور کردم که این اتفاق خوبی بود که شکست خوردم. چون مطمئن نبودم که با نگرش خود در محافل پر از ارتباطات دوام بیاورم یا نه.

تلاش دوم من اتصالات؟

بعداً سعی کردم دوباره در کنکور شرکت کنم و این بار برای یک موقعیت متفاوت. آره! من از آن عبور کردم و به موفقیتم افتخار کردم. اما آن غرور از بین رفت که شنیدم این نتیجه شایستگی من نیست! پراجوت بود! مخفیانه به کسی رشوه داده بود. فلیل!

من و پراجوت شبیه هم نیستیم. با وجود این، ما به خوبی با یکدیگر کنار می آییم. شاید به این دلیل که از بچگی همبازی بودیم. پراجوت به هر سمت خدمات ملکی اینگونه نگاه می کرد. حتی دو سال هم کار نکرده بود و بعد گفت: من کاری انجام می دهم تا مرا به استان منتقل کنند. "چه چیزی در مورد آن خوب است؟" از او پرسیدم. 

'من هم نمیدانم. اما در استان می توانم زودتر رئیس شوم. در بانکوک شما یک تابع باقی می‌مانید. افراد تحصیل کرده زیادی در آنجا هستند. فقط پر از کارمندان دولتی درجه 1 و 2 است. "پس شما می خواهید گروه را رهبری کنید." من پرسیدم. "بله، رهبر بودن بهتر از دردسر است."

چندی بعد پراجوت به استان منتقل شد. وقتی به بانکوک آمد، شب را پیش من ماند. "چه چیزی تو را به اینجا می آورد؟" از او پرسیدم. "خش خش طرح انتقال!" "چیزی وجود دارد؟" من پرسیدم. "نه، در واقع همه چیز خوب است، اما ازدحام تروریست ها است!" "پس از آن می ترسی؟"

'به طور طبیعی! آن چریک ها به مردم تیراندازی می کنند که انگار چیزی نیست و از کارمندان دولت متنفرند. چند روز پیش یک مشاور محلی و یک افسر پلیس کشته شدند.'

«اما، مردن در حین انجام وظیفه به نوعی شیک است، درست است؟ چیزی در عوض وجود دارد: پول، جوایز و افتخار به عنوان مدافع وطن. شما همه چیز را بدست می آورید و تنها کاری که انجام می دهید این است که زندگی خود را از دست بدهید. خوب، شما با آن راضی خواهید بود، نه؟ با تمسخر گفتم و خندیدم پراجوت نیز خندید: «من از مردن می ترسم. آدمی مثل من جانش را به خاطر آن رها نمی کند. پس طوری ترتیب بده که مرا به جای دیگری منتقل کنند». پس کجا دوست داری بری؟ جایی که خطر کمتری وجود دارد. فقط به جایی مثل الان که نمیدانی فردا زنده خواهی ماند یا نه.

دو ماه بعد، پراجوت موفق به انتقال شد. او یک سال در آنجا کار کرد و به بانکوک بازگشت. "آیا برای ترتیب دادن انتقال دیگری اینجا هستید؟" من او را فهمیدم. "آیا شهر آنجا خوب نیست؟" او خیلی کوچک است. در روستایی مانند آن، شما تمام روز پشت میز خود می نشینید و کاری ندارید.

بدون کار، بدون مشکل! فوق العاده نیست؟ نه برای یک کارمند دولتی، این به معنای کسب درآمد کمتر زمانی است که مشغول نیست. شما مثل یک موش کلیسا فقیر خواهید شد. شما فردی غیرممکن و سیری ناپذیر هستید. چرا این را با دقت برنامه ریزی نکردید؟ من او را سرزنش می کنم. 'به طور طبیعی. اما می دانید، عقل با افزایش سن به وجود می آید.

"در حال حاضر در کدام شهر می خواهید تلاش کنید؟" "این بار می خواهم سعی کنم به جنوب بروم." و مثل همیشه پراجوت با ارتباطاتش دوباره این کار را کرده است. او به شهری بزرگ در جنوب منتقل شد. اما ناگهان دوباره به بانکوک می آید.

هیچ وقت درست نیست….

"خب، الان اونجا خوب میشی؟" از او پرسیدم. 'گمشو….!' سرش را تکان می دهد. 'چرا؟ شهر بزرگی است. شما منابع درآمد خوبی در آنجا دارید، درست است؟ درست است، شما درآمد خوبی دارید. اما هزینه ها به نسبت بالاتر هستند. "پس کمتر خرج می کنی، درست است؟" فقط برای خانواده من این هزینه ها زیاد نیست. اما این دقیقاً هزینه های پذیرش رسمی است.

"چه کسی باید شما را در آنجا پذیرایی کند؟" مافوق من، سپس دوستان. آن شهر یک مکان توریستی است. با دریا، کوه، آبشار، زمین گلف. و چندان دور از پنانگ نیست. حالا یکی پس از دیگری مدام از آنجا عبور می کنند و از من می خواهند که آنها را تا پنانگ همراهی کنم. که هر بار پول زیادی برایم می‌گیرد.

«بسیاری از بالاترین افراد واقعاً غیرممکن هستند! نه تنها خودشان می آیند نه، دیگران را هم می فرستند و کارتشان را مرجع می دهند. بله، من واقعاً مورد سوء استفاده قرار می‌گیرم. و در موقعیت من نمی توان از خودم فاصله گرفت. برای داشتن روابط باید دوستی ها را گرم نگه دارید. اگر تزلزل ناپذیری، قبر خود را حفر می کنی. 

اکنون من خوش شانس هستم که موقعیت من برای بازرگانان اهمیت زیادی دارد. من با بازرگانان چینی معامله می کنم. من می توانم آنها را متقاعد کنم که یک ماشین قرض بدهند یا ترتیبی بدهم که مهمانی را پذیرایی کنند.' آیا از مجازات ها نمی ترسی؟ پسر، اگر راحت است!

"البته که ترس دارم. اما شرایط من را مجبور می کند. و من قویاً معتقدم که وقتی واقعاً به آن می رسد، مطمئناً افرادی هستند که به من کمک می کنند زیرا من با همه مهربانی پذیرفته ام. من قبلاً به شما گفته ام: برای اینکه یک کارمند دولتی باشید نیاز به ارتباط و وفاداری به دوستان دارید. اما اگر به این راحتی با همه کنار می آیید، چرا می خواهید منتقل شوید؟

من اکنون به نقطه ای رسیده ام که دیگر مجبور نیستم دوستان را جذب کنم. من اکنون بیش از حد کافی دوستان وفادار دارم. اکنون برای تأمین معاش به پول نیاز دارم. من همه چیز را حساب کرده ام. اگر در این ایستگاه بمانم فقط دوستان خواهم داشت اما پول ندارم. به همین دلیل می خواهم به شهر دیگری منتقل شوم. لازم نیست به بزرگی این یکی باشد. کاش این همه گردشگر نبود. من از پذیرایی از بازدیدکنندگان خسته شده ام.

یافتن چنین شهری آسان نیست. 'اصلا! من قبلاً یکی را می شناسم. باید بگویم، پراجوت از نظر اتصالات درجه یک است. او یک بار دیگر توانست یک انتقال را به شکلی بی نظیر ترتیب دهد. از او پرسیدم چگونه. صادقانه به من بگو، چگونه می‌توانی در هر کجا که می‌خواهی قرار بگیری؟ من فکر می کنم این یک تکه کیک برای شما خواهد بود.

چه چیزی در این مورد دشوار است؟ روش من خیلی ساده است. من به سراغ افراد مهم می روم و از آنها درک می کنم. گاهی اوقات باید زانو بزنم و روی زمین بنشینم و التماس کنم. "میخوای خودت رو روی زمین پرت کنی؟" "البته، چون شما چیزی از آنها می خواهید. شما فقط باید لحظه مناسبی را پیدا کنید که کسی آن را تماشا نمی کند. اما اکنون این روش دیگر جواب نمی دهد.'

'چرا؟' از او پرسیدم. "افراد مهم این را می دانند زیرا افراد زیادی این کار را انجام می دهند. مردم به پای آنها می خندند اما پشت سرشان به آنها نفرین می کنند. بنابراین باید از روش دیگری استفاده کنم.' "و آن چیست؟" حالا منم میخواستم بدونم پول، مرد! اگه پول داری هر کاری میخوای انجام میدی و اگر خودتان جرات ارائه آن را ندارید، واسطه هایی هستند که آن را برای شما ترتیب می دهند.

"آیا واقعاً همه چیز در بخش شما کثیف است؟" "بله، و برای مدت طولانی همینطور بوده است." به هر حال مردم. پس آنهایی که در منابع انسانی هستند باید ثروتمند باشند، درست است؟ 'به وضوح. غنی و آسان نیز. زیرا افرادی که خواهان انتقال هستند، با خوشحالی هزینه آن را پرداخت می کنند.' قیمت انتقال چقدر است؟ این متفاوت است. این بستگی به اهمیت شهری دارد که می خواهید به آن بروید.

و آیا این مقدار سودآور است؟ احمق! اگر سودی ندارد چرا انتقال می دهید؟ البته، شما باید از قبل محاسبه کنید که آیا ارزش دارد یا خیر. 'منظورت چیست احمق؟ من فقط چنین چیزهایی را نمی دانم.» عذرخواهی کردم. فکر می‌کنم پول رشوه‌ای زیادی در نقل و انتقالات خود ریخته‌اید.» "آنقدرها هم بد نیست، آنقدرها هم بد نیست." 

پست جدید

شهری که اکنون پراجوت در آن کار می کند، فاصله چندانی با بانکوک ندارد. شهری بزرگ با فرصت های کسب درآمد. گران نیست و بازدید کننده کمی دارد. Prajut توانست پول خود را پس انداز کند و حتی یک قطعه زمین به مساحت 200 متر مربع در محله ای مناسب در بانکوک بخرد. او به من گفت، من می‌خواهم برای فرزندانم خانه‌ای در بانکوک بسازم تا زمانی که مجبور به رفتن به مدرسه شوند بتوانند در آنجا زندگی کنند.

برای من روشن بود: اگر پراجوت در آن شهر به کار خود ادامه می داد، خانه ای در بانکوک می ساخت. اما... عجیب است، شنیدم که قرار است پراجوت منتقل شود. از او پرسیدم چرا می‌خواهی دوباره منتقل شوی؟ شما اینجا همه چیز را مرتب کرده اید، اینطور نیست؟

قیافه ای ترش کرد. من اصلاً نمی خواهم منتقل شوم. اما یک مرد انتقالی را خراب کرد و کار من را گرفت…”

منبع: Kurzgeschichten aus تایلند. ترجمه و ویرایش Erik Kuijpers. داستان کوتاه شده است.

نویسنده Maitri Limpichat (1942، بیشتر ببین). او یکی از مقامات عالی رتبه اداره آب بانکوک بود و از سال 1970 حدود صد داستان کوتاه منتشر کرده است.