You-Me-We-Us: "ما رنگین کمان را می بافیم"
روستای Mae Sam Laep در ناحیه Sop Moei در استان Mae Hong Son واقع شده است. این جامعه متشکل از گروه های بومی مانند تای یای، کارن و برخی مسلمانان است. این روستا در مرز تایلند با میانمار، ایالت Kayin / Karen واقع شده است، جایی که درگیری های مسلحانه بین کارن و ارتش میانمار منجر به فرار مردم شده است.
از آنجایی که تایلند این افراد بومی را به عنوان شهروند به رسمیت نمی شناسد، آنها از حمایت قانونی برخوردار نیستند. حقوق بشر نقض شده است، مثلاً حق زمین، حق زندگی در جنگل و دسترسی به امکانات. بدتر از آن، این روستا به عنوان پارک ملی اعلام شد و ساکنان مجبور شدند خانه های خود را در مناطق آسیب پذیر در برابر سیل، رانش زمین و آتش سوزی بسازند.
برخی از افراد اصلاً ملیت ندارند و همین امر توانایی آنها را برای سفر، جستجوی شغل یا آموزش و کارآفرین شدن محدود می کند. نتیجه: ساکنان Baan Mae Sam Laep بی پول هستند. زنان و جوانان LGBTIQ خشونت مبتنی بر جنسیت را تجربه می کنند. و کووید-19 فقط این را تشدید کرده است.
اما حالا خانم ها می توانند ببافند
خانم چرماپو (28): من افتخار می کنم. من خودم نمی توانم باور کنم که بتوانم این محصولات زیبای رنگین کمان کارن را ببافم. بافتن من را خوشحال می کند. هر بار که دارم بافتنی می کنم بچه هایم به دیدنم می آیند. این فرصتی است که به آنها آموزش دهید و با آنها صحبت کنید. علاوه بر این، اکنون که در زمینه بافتنی بسیار فعال هستم و تنها نان آور خانواده شده ام، شوهرم که او نیز بی تابعیت و بیکار است می تواند در امور خانه کمک کند. من می توانم زمان بیشتری را برای بافتن این روش صرف کنم.
خانم Aeveena (27): من بی تابعیت هستم و نتوانستم شغلی پیدا کنم. من هر روز در خانه می نشستم و از فرزندم مراقبت می کردم. دغدغه اصلی من این بود که چگونه پول غذا بگیرم و برای فرزندم چیزی خوشمزه بخرم. اما بعد از اینکه آموزش دیدم و بخشی از "جوانان بومی برای توسعه پایدار" و "پروژه شرکت اجتماعی نساجی کارن رنگین کمان" شدم، مهارت ها و دانش، امید و شجاعت و درآمد کسب کردم.
من می توانم برای فرزندم چند خوراکی و چیزهای دیگری که می خواهم بخرم. اولین جفت کفش خوب برای خودم گرفتم. من شروع به احساس معنادار و ارزشمندی می کنم. شوهرم در کارهای خانه کمک می کند تا من ببافم. علاوه بر این، او فعالانه از من حمایت می کند تا حتی بیشتر یاد بگیرم و به طور کامل در پروژه شرکت کنم.
سرانجام، خانم پورتو (39): «من هرگز نتوانستم درس بخوانم، زیرا از کودکی مجبور بودم از جنگ فرار کنم. الان هم که بزرگتر شده ام، آن جنگ تمام نشده است. بسیاری از مردم روستا به دلیل جنگ با ترس زندگی می کنند، اما دانش و فرهنگ بافندگی ما را نیز از بین برده است. حتی مادرم هم دیگر آن دانش را ندارد.
اما از زمانی که به «جوانان بومی برای توسعه پایدار» و «پروژه شرکت اجتماعی نساجی رنگین کمان کارن» پیوستم، جایی که زنان روستا به یکدیگر کمک می‌کنند تا تکنیک بافندگی را بیاموزند، می‌توانم ببافم و درآمدی برای حمایت از خانواده‌ام داشته باشم. برای حمایت من پول دارم که برای فرزندم کفش مدرسه بخرم. و مهمتر از آن، من پول و شغل دارم. وقتی من و شوهرم باید با هم تصمیم بگیریم، این کمک می کند.
اهداف
هدف این پروژه حل فقر به روشی مشارکتی و سازگار با محیط زیست با تمرکز بر توانمندسازی زنان بومی بدون تابعیت و جوانان LGBTIQ است تا:
- آنها درک و دانش در مورد حقوق بشر، برابری جنسیتی و برابری جنسیتی به دست می آورند،
- آنها می توانند پروژه منسوجات بافته شده رنگین کمان کارن را رهبری کنند و مهارت و دانش لازم برای انجام این کار را داشته باشند و همچنین صاحب آن شوند.
- که آنها می توانند دانش و مهارت را برای بافتن منسوجات رنگین کمان کارن، به عنوان ادامه فرهنگ قدیمی و بومی کارن، توسعه دهند.
اگر همه اینها موفقیت آمیز باشد، کسب و کار منسوجات بافته شده رنگین کمان کارن نه تنها موقعیت و درآمد زنان را افزایش می دهد، بلکه فقر و نابرابری جنسیتی زنان بومی بدون تابعیت و جوانان LGBTIQ را حل می کند.
منبع: https://you-me-we-us.com/story-view ترجمه و ویرایش Erik Kuijpers. متن کوتاه شده است.
نویسندگان و در بافندگی: Aeveena & Portu & Chermapo
از سازمان جوانان بومی برای توسعه پایدار (OY4SD). همچنین از طرف «شرکت اجتماعی نساجی کارن رنگین کمان»، شرکتی برای رسیدگی به فقر به شیوه ای مشارکتی و مسئولانه توسط جوانان LGBTIQ و زنان بومی بی تابعیت.
عکس های کار آنها را می توانید در اینجا پیدا کنید: https://you-me-we-us.com/story/the-karen-rainbow-textiles
خواننده با دقت متوجه شده است که شماره 26 نادیده گرفته شده است. این در مورد ادغام زبان تایلندی در منطقه ای است که به لهجه خمر صحبت می کند. متن بسیار طولانی است بنابراین برای آن مقاله شما را به این لینک ارجاع می دهم: https://you-me-we-us.com/story/the-memories-of-my-khmer-roots
چه بی عدالتی بیمارگونه ای در برخی نقاط سیاره ما حاکم است.
داستان های غم انگیز با کمی امید. همانطور که خود سایت نشان می دهد، تحمل کارن، به ویژه زنان و LGBTIQ، بسیار سخت است. کووید یک بیل دیگر به آن اضافه می کند. با ساخت پرچم ها و پارچه های رنگین کمانی، افراد بی تابعیت، از جمله، هنوز هم درآمد دارند و مردم را مقاوم تر، متکی به خود و با اعتماد به نفس بیشتر می کند. به طور خلاصه: انسان های کامل تر (و روزی شهروندان؟؟).
من از این نابرابری متنفرم!
من در بلژیک زندگی می کنم. چگونه می توانم به آن افراد کمک کنم؟
وی مت، به صورت جداگانه اگر آنجا هستید و بافته های آنها را می خرید. که بلافاصله پول نقد در دست آنهاست و از آن سود می برند.
اما کمک های ساختاری البته بسیار بهتر است و متن قبلاً به دو سازمان اشاره می کند که به آنجا کمک می کنند.