ماجراهای سوپرمارکت جادویی اوی: مغز متفکر ناپدید شدن قفسه ها

اوه، همسر تایلندی من، استعدادهای زیادی دارد.
یکی از آنها توانایی ناپدید شدن بین قفسه های سوپرمارکت است. که اغلب خرید با هم را به چیزی اعصاب خردکن تبدیل می کند.
برای من یعنی.

همیشه وقتی حواسم نیست این اتفاق می افتد. بدون شک در حال جست‌وجوی بین دانه‌های قهوه برای ترکیب مورد علاقه‌ام، نمی‌دانم او دقیقاً پنج فوت دورتر از من ایستاده است یا نه. ریشه بین کیسه های چای برای ترکیب مورد علاقه خودش.
حبوبات من هنوز به ته سبد خرید نرسیده اند یا او رفته است.

کمتر از یک نانو ثانیه پیش او در سیلان معطر ایستاد و ناگهان تمام راهرو به جز من خلوت شد.
نمی‌دانم او چگونه این کار را می‌کند، اما تقریباً وحشتناک است، این موهبت حل شدن بی‌صدا در نیستی.

پس از آن جستجوی ناخواسته از طریق پیچ و خم قفسه بزرگ می تواند آغاز شود.
ابتدا کمی اذیت شدم، چون او را در دو راهروی مجاور نمی بینم، قدم هایم را برمی گردم. به امید قضاوت بهتر او برای یافتن دوباره او در مقابل کیسه های چای، گویی هرگز دور نبوده است.
اتفاقی که قبلاً یک بار اتفاق افتاده بود و به من شک قوی داد که او به او اهمیت می دهد. یا به سادگی می تواند خود را به هر سوپرمارکتی که می خواهد تله پورت کند.

اما او در حال چای نیست.
نه حتی در بیست و هفت راهروی دیگر که نگاه می کنم. نه در صندوق، نه در نوشیدنی و نه حتی در گوشه قهوه، عربیکا داغ را میل می کند.
کمی ناامیدتر، و از درون به خاطر چندمین ترفند ناپدید شدن او، من اکنون شروع به پرسه زدن در راهروهای مغازه می‌کنم، مانند نوعی سرگردان در بیابان. به امید اینکه بلافاصله دوباره با او برخورد کنم.
که تا به امروز همیشه به یک امید بیهوده تبدیل شده است.
با وجود بیست سال ازدواج، من هنوز هیچ ایده ای از پیچ و خم های همسرم ندارم و بنابراین هیچ راهی برای اندازه گیری مسیر او در امتداد پاشیدن شکلات و هوپجسولا وجود ندارد.

قد او هم کمکی نمی کند. زیرا اندازه او از انگشتان پا تا تاج کمتر از پنج فوت است و می تواند از پشت چند جعبه میوه انباشته یا یک پرکننده قفسه ای که کمی بیش از حد بالاست، دود کند.

یک بار او را پشت نمایشی از شکلات Milka پیدا کردم، فقط به این دلیل که دم اسبی سیاه او را دیدم که بالای میله ها شناور بود. در مورد ترسناک صحبت کنید
علاوه بر این، او همچنین دوست دارد چمباتمه بزند تا قفسه‌های پایینی را غارت کند، که البته دیدن دوباره او را کاملا غیرممکن می‌کند.

با کمی عرق کردن، و زیر لب از زنانی که نمی‌توانند صبر کنند تا شوهرانشان مرتب کردن دانه‌های قهوه را تمام کند، غرغر می‌کنم، سپس در مسیر رفتن به این بقال بزرگ، مترهای بیشتری را با پای پیاده نسبت به قبل طی می‌کنم.
به طرز شگفت انگیزی با سبد خرید خودم که دارای چرخ قفل معروف است، مخالفت کردم. همچنین چیزی که من، پس از زنان غیرقابل ردیابی تایلندی، به نظر می رسد یک حق ثبت ابدی در سوپرمارکت های محله دارم.

درست در حالی که دارم از تلاش ناامیدکننده خود برای فانتوم شاخه چشم می اندیشم، زمان آن فرا رسیده است.
پس از کش و قوس های زیاد بین شکارچیان معامله، تماشاگران قفسه و عمه های سرگردان سر راه که سر راه ایستاده بودند، از کنار قوطی های Unox می گذرم.

و او آنجاست.

سر پر از بخار و بغل پر از تره و خیار و کله کاهو. نگاه در چشمان او گویای خوبی است و در غیر این صورت ابروهای درهم رفته این کار را می کنند.
او با تکان دادن سرش از این همه حماقت از طرف من، علوفه سبز موجود در گاری را نشانه می گیرد و سپس با قاطعیت به سمت صندوق انتظار می رود.

هنگامی که به آنجا رسید، او توسط چهارده سبد خرید دیگر که کاملاً بار شده بود، از پشت نگاه کرد، اغلب نمی‌تواند برای بار دوم ناپدید شود. زیرا او هنوز در محل به یاد می آورد که آووکادوها امروز در فروش هستند. جایی که من مشتاقانه امیدوار هستم که او با غارت برگردد، قبل از اینکه ردیف زمزمه پشت سرم مشعل ها و چنگال ها را بیرون بکشد، یا گلویم را با یک کارت جایزه که روی زمین کاشی تیز شده است، ببرد.

خوشبختانه این جنون خرید جنبه های آموزشی هم دارد.
چرا که در راه بازگشت، در ماشین پر بار، کلمات جدید و جالب زیادی به یکدیگر یاد می دهیم.
مانند "روز کور" و "شبح".
تسکین می دهد و برای دور بعدی جسارت می دهد.

که ضروری است، زیرا هیچ چیز هرگز تغییر نخواهد کرد.
او در هر لحظه خریدی که بخواهد و ناخواسته من ناپدید می شود.

نه اینکه بخواهم شکایت کنم.
چون خوشبختی همانطور که می دانید در چیزهای کوچک است.

و دیدن سکاندار کوچکم، حتی پس از چندمین جستجو، باز هم هر بار درونم را خوشحال می کند.

اما شاید باید با دقت به او بگویم که راه های دیگری برای خوشحال کردن من وجود دارد.