Hiru arima oso sinpleak... (Nora: Thailandiako iparraldeko istorio bizigarriak; 51. zk.)

Gizon argia zen, eta ahuntza zuen. Zabor pila bati su eman zion eta hurrengo goizean errauts eta txingar beroak lurrera zabaldu eta gero ibaira bota zituen. Ping ibaitik gertu bizi zen. Gero lurra garbitu zuen.

Azkenik makila bat lurrean sartu eta ahuntza hari lotu zion. Gero lurrean etzan zen, oraindik polita eta epela zegoen. Eta orduantxe igaro ziren hiru arima soil.

'O! Esan, ez al da hotzegia lurrean etzanda egoteko?». — Ez, ez du batere hotzik egiten. "Nolatan?" «Beroa ematen duen animalia bat dudalako. Hango ahuntz hori. Merkataritzarako bidaiatzen duzunean eta halako piztia duzunean, ez duzu mantak eta halakoetan pentsatu beharrik».

Beroa ematen duen animalia bat? Lotura Michel! Bere ahuntza saldu nahi zuen. Dena den, hiru mutilek "Ez al duzu saldu nahi?" galdetu zioten. Eta berrehunen truke erosi zuten ahuntza, eta haien manta guztiak ere eman zizkioten, ez baitzuten gehiago beharrik... Harro-harro ibili ziren beren ahuntzarekin.

Arratsaldea heldu zen. Makila bat lurrean sartu eta ahuntza lotu eta inguruan etzan ziren. Baina lagunok, hotza egiten zuen! 'Gero-beroa al zara?' Inor ez zegoen bero. Tamarindo haziak mastekatzen ari balira bezala zartadaka ari zitzaien hortzak. «Beroa ematen duen animalia», esan zuen! Nire ipurdia!».

kreditu editoriala: Pon Songbundit / Shutterstock.com

Orduan arraina?

Bidea jarraitu zuten eta gainezka zeuden arrantza-otarrak zeramatzan gizon batekin egin zuten topo. Arrainez beteta zegoen. Arraindegiak katu txiki bat zuen eta ezkertiarra ere bazen...

"Nola lortu dituzu arrain horiek guztiak?" arima xumeek galdetu zioten. — Tira, nire katua uretara botako dut. Gizona ere mintzalaguna zen. — Baina zergatik? Nire katuak arraina harrapatzen du. Orduan, ahoa ireki eta arrain guztiak ateratzen ditut. Begiratu besterik ez dago nire saskietan!».

'Begiratu! Benetan arrain mordoa dauka. Nahiko nahastea, ezta? Ez al duzu zure katua saldu nahi?». Hiru jaunak katuagatik berrehun ordaindu eta aurrera joan ziren. Eta orduan bufalo bat ikusi zuten! Tira, bufalo bat zela uste zuten... Ez zen bufalo bat. Gizon batek ur-bufalo baten burua sartu zuen, adarrak oraindik atxikita, lokatzaren zulo batean.

Baina gizonak suge-buruko arrain bat jarri zuen bertan, pertza handi bat, eta arraina mugitu zenean, bufalo-burua ere mugitu zen. Eta haren ondoan eseri zen bere bufaloa zaintzeko. 'Zer egiten ari zara hemen?' galdetu zuten hiru gizonek. "Nire bufaloa zainduko dut". 'A, eta non dago orduan?' — Hara, lokatz putzu horretan. — Saldu nahi al duzu? 

Burua mugitzen ikusi zuten eta benetako bufalo bat zela pentsatu zuten. Azken zentimoa ordaindu zioten ihes egin zuen saltzaileari. Orduan saiatu ziren bufaloa 'kst, kst'-arekin zutik jartzen, baina ez zuen erantzun. Buruari tira egin zioten baina hildako buru bat baino gehiago eta arrain bat ez zen lurretik atera. Ez zuten zentimorik geratzen!

Esaera batek dio: Hiru gizon elkarrekin soroan ez da ona. Eta sei gizon elkarrekin txalupa batean ezta ere. Gizon hauek zorterik gabe zeuden. Edo hobeto esanda, ergelak ziren...

Iturria:

Iparraldeko Thailandiako ipuin hunkigarriak. White Lotus Books, Thailandia. Ingelesezko izenburua 'The three foolish fellows'. Erik Kuijpersek itzulia eta editatua. Egilea Viggo Brun (1943); ikusi azalpen gehiago: https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/