Vi spertas ĉion en Tajlando (14)

Alia epizodo de serio de rakontoj, rakontante kiel Tajlandaj entuziasmuloj spertis ion specialan, amuzan, kuriozan, kortuŝan, strangan aŭ ordinaran en Tajlando.

Hodiaŭ bela rakonto de blogleganto Rob van Iren pri dolĉa fraŭlino el Kamboĝo. La malnovmoda bela vorto “bakvis”, (kiu ankoraŭ uzas tion?) devenas de la verkisto mem.

Van een bakvis en een ouwe bok

Yaya is haar naam, zij komt uit Cambodja en werkt als gastarbeider in de bediening van het Long Beach Resort op Koh Chang, waar ik elk jaar logeer. Ik ben verliefd op haar. Nee, er komt geen seks aan te pas, een hand bij afscheid, gefascineerde blikken over en weer, daar blijft het bij. Het zal mijn persoonlijkheid zijn, dat haar aantrekt en bij mij haar jeugdige, pure, maar wel tropische uitstraling.

Yaya is geen opvallende schoonheid, er lopen er miljoenen van rond in ZO Azië, een poppetje van 24 jaar, je moet haar echt van dichtbij zien. Haar oogopslag, een onderzoekende blik, die meer dan gemiddelde intelligentie doet vermoeden. Gaandeweg ik meer van haar te weten kom, groeit mijn fascinatie.

Vier kinderen heeft zij in Cambodja, die ze een half jaar lang niet kan zien.De vader kijkt niet naar ze om en haar ouders zijn al lang dood, mogelijk zijn die vermoord door de Khmer, vlak na geboorte van Yaya. .

Kijk, daar komt ze, over het lege terras (ik ben soms de enige gast), met het dienblad met mijn eten. De keukenploeg heeft al lang in de gaten hoe de wind waait, dus is zij het die me bedient. Als ze dan 5 meter van me vandaan is kijk ik even in die donkere oogjes en smelt weer van ontroering. Ik snap er niks van, het lijkt wel een film. Geen woord kunnen uitwisselen, de taalkloof, maar wat kunnen blikken spreken. Raadsels, dat wel.

Tot het laatste afscheid: ze stort zich pardoes in m’n armen! (wat ik nooit zal vergeten). Maar het afgelopen jaar was ze er niet. De Cambodjaanse overheid vraagt 600 dollar aan haar inwoners voor een work-permit.

Maar dank zij Facebook weet ik dat ze in een fabriek in Phnom Penh werkt. Op een filmpje van 20 minuten zie ik haar aan de lopende band, relaxed werk zo te zien, pret met haar collega’s, meiden van haar leeftijd, dat stelt me gerust, ze heeft pret en vrienden.

En hoe kijkt ze nu tegen mij aan? Een keer gebruikt ze het woord daddy, en dat is een goeie vondst. Ik heb altijd papa willen zijn, en het geeft de vriendschap een plek. Het zal wel doodbloeden op den duur, de kwaliteit van google translate geeft teveel aanleiding tot misverstanden. Ik zal haar nooit meer zien, en waarom zou ik?

Een leuke herinnering aan mijn vakantie, en een kijkje in het leven van een ZO- Aziaat, want wat meer dan de toerist uithangen is toch wel wat ik verwacht van een vakantie.

Wel heb ik het moeilijk met haar laatste bijbaantje: het aanprijzen van cosmetica, lees huidblekers. Verschrikkelijk, maar ja, het is haar leven. Ik ga haar nog wel vertellen, dat ik bruin juist mooi vind.