Isaan farangs

Antaŭ ol De Inquisitor iĝis konscia pri la ĉeesto de aliaj farang'oj, li havis nur malmulte da kontakto. Laŭ liaj amikoj kiujn li postlasis en Pattaya, li moviĝis al la fino de la mondo.

Nur kelkaj plenumis sian promeson viziti. Nu, De Inkvizitoro efektive havis aŭ havas malmulte da problemo pri tio. Tute ne estas vizitantoj el la malnova patrujo. Tio okazis regule en Pattaya, familio kaj amikoj kiuj venis, amikoj de amikoj. Tio estas komprenebla, por turisto estas malmulte por fari ĉi tie krom se oni vere volas ekkoni malriĉan regionon profunde en Sudorienta Azio. Kaj krome, kiel dorlotita okcidenta turisto reagos al la pli malalta komforto, al la pli malgranda higieno en liaj okuloj, al la spica kaj kruda manĝaĵo, al la sennombraj insektoj, al serpentoj kaj aliaj bestoj?

Kompreneble li de tempo al tempo vidis farangon, en la proksima urbo, sed tio estis fojfoje kaj kutime dum la alta sezono: en la vintraj monatoj, vintrovintro, kiu restis apude, dum Songkran kiam edziĝinta, miksita, paroj Venas la parencoj de la sinjorino. viziti dum kelkaj tagoj, kaj en julio kaj aŭgusto kiam la eŭropa feria sezono allogas virojn al la familio de sia amanto.

Krome, La Inkviziciisto ne vere serĉis farang-kontakton. Unue multe tro okupata konstrui domon kaj butikon, poste, kiel matenulo, nur matene eliri por butikumado kaj simile. Tiam vi ne vidos farangojn.

Kaj nun ĉio subite akcelas, li denove ricevas pli da kontakto kun okcidentanoj.

La inkviziciisto konsciis, ke kelkaj farangoj kolektiĝis ie en la urbo, ĉiuvespere, sur sobra teraso. Iu eĉ diris al li, ke tio estas "Ĉe la poŝtisto". Do dum siaj aĉetaj rondoj dumtage, De Inkvizitoro serĉis trinkejon, kafejon kun tiu nomo, ĝi devis esti trovita, ĉu ne? Li veturis aliajn vojojn, turniĝis en kaj el mallarĝaj stratoj, sed trovis nenion tian. Neniu farang trinkejo.

Ĝis iun vesperon, escepte, li devis rapide butikumi en la loka Lotus Express. Ĉirkaŭ la sesa horo jam krepuskiĝis. Diagonale kontraŭ la Lotuso, tie ili estis. Ĉe granda ŝtona tablo kaj ŝtonaj seĝoj, kompletigitaj per kelkaj sventaj plastaj seĝoj. Tute neniuj stangoj.

Vendejo kaj frizista salono. La posedanto estas la loka poŝtisto, la angloj nomas ĝin 'Ĉe la poŝtisto' ... .

Dekduo da britoj, tiuj homoj ĉiam estis pli aventuraj kiam temas pri eksterlandaj cellokoj. Soleca franco kun kiu De Inquisitor povas preni sian duan nacian lingvon. Svedo, usonano, unu aŭ du germanoj. Kaj nur lastatempe, jes, nederlandano. Preskaŭ ĉiuvespere ili iras por kelkaj bieroj sur primitiva teraso en la proksima urbo.En la kvar semajnoj, kiam De Inkvizitoro tion sciis, li nun estis tie kvarfoje.

Estas pli da temoj ĉe la tablo ol tiutempe ĉe la Pattaya "farang-renkontiĝoj".

Neniuj plendoj pri la partnero aŭ aliaj virinoj, pri Tajlando, pri 'Isan-kondiĉoj', neniu ĝenado pri vizoj aŭ mono, ... . Multaj informoj estas dividitaj pri tio, kion vi povas akiri kie, kio estas nova, kie belaj cellokoj estas proksime, ... . Eduka.

Sed ankaŭ komenciĝis io, kion De Inquisitor nomas "la efiko de Thailandblog".

Nederlandlingvanoj, kiuj legis lian blogon, respondis al ĝi, eĉ petis kontakton. La Inkviziciisto neniam respondas principe, eĉ estis iom timema pri venigi farang-turistojn ĉar li ne volas pli da ĉagreno kiel estis ofte la kazo en Pattaya. Ĝis unu tagon subite iu veturis al la butiko. Nia unua farang-kliento, edzino kaj la subskribinto pensis, ĉar larĝe ridetanta okcidentano, kun edzino, elpaŝas el la aŭto. Ne, estis belgo, kiu trovis sian vojon, li loĝas ĉirkaŭ kvindek kilometrojn de ĉi tie kaj iom konas la regionon. Mirakle, amikeco rapide formiĝis surbaze de komuna kompreno de Jesaano. Ni nun tenas kontakton, foje vizitante tien kaj reen kiam ĝi taŭgas, sed la ofteco restas agrable malalta.

Sed la leprulo daŭrigis. Kiel adoranto de la blogo de La Inkviziciisto, li respondis al kelkaj demandoj, interagante kun ili. Tiel pensas La Inkvizitoro, ĉar li unue sciis nenion. Tiel tiu saĝa belgo kunigis grupon da homoj, ĉiuj 'Isaanfarang'oj. Kiuj loĝas ĉi tie, konstruis vivon aŭ kiuj ĵus komencis ĝin. Nur nederlandlingvanoj, tio foje estas io alia ĉar kutime kiam oni havas kontakton kun okcidentanoj ĉi tie oni devas paroli la anglan. Aŭ germana. Aŭ franca. Atentu pri viaj ŝercoj, kun sarkasmo, kun deklaroj – ĉar ili ofte ne kaptas. Nun ĝi estas.

Do kiam De Inquisitor ricevas retmesaĝon kun la propono kunveni por unu tago, De Inquisitor estas pli entuziasma ol li unue pensis.

La rendevuo estas ĝusta laŭ tempo, ni estas kaj restas farangoj. Post mallonga enkonduko ni veturas al germana restoracio en Kham Ta Kla. Nur dudek kvin kilometrojn de La Inkviziciisto kiu kompreneble ne sciis tion. Ĉar eĉ pli interesa estas, ke la viro ankaŭ vendas sandviĉojn, memfaritajn, mirindan ŝanĝon por la limigita loka elekto.

La Inkviziciisto fariĝos kutima kliento ĉi tie, certe.

Ĉe la tablo tuj estas tre amuza, ŝercoj kaj ŝercoj, interesaj spertoj iras tien kaj reen. Unufoje ni permesas al la ĉeestantaj edzinoj sidi kune ĉe unu fino de la tablo, iom kontraŭ niaj principoj, sed nun la viraj konversacioj povas esti nur en la nederlanda. Reliefo post jaroj da tajlanda, angla kaj iom da isano. De Inquisitor instruas aliajn komprenojn pri Isaan, ĉar eĉ en tiuj malgrandaj Malaltaj Landoj ĉe la Maro estas multaj diferencoj en pensmaniero inter la devenregionoj.

Post la manĝo, la kvinaŭta karavano foriras al nia butiko. La inkviziciisto, kiu trinkis botelon da biero Chang tro multe la antaŭan tagon, iom timas drinkadfeston, sed ĝi ne estas tro malbona. Ja ĉiuj ankoraŭ devas veturi hejmen.

Nederlandano el Amsterdamo. Fortikaj sepdekaj, preskaŭ okdek. Plena de konfido, simpatia viro. Kiu bone paradas la nederlandajn ŝercojn de la belgoj. Li loĝas en la urbo apud la vilaĝo De Inquisitor, ni renkontis du semajnojn pli frue. Kaj tuj farigxis kamaradoj, ni versxajne ni vidas cxiun semajnon nun cxar li logxas apud nova restoracio, kie De Inkvizitoro ofte mangxis nun.

Ĉu estas alia samlandano lia, sed La Inkviziciisto forgesis de kie li venis. Agrabla mola personeco, neeble ke ĝi venas de granda urbo, opinias De Inquisitor. Li devas veni pli ofte, li povas lerni la tajlandan ĉar tio estas kion li diras, ke li batalas kaj tio estas io, kion vi povas bone uzi ĉi tie en la boezewush, ĝi estas preskaŭ necesa.

Poste estas brusela loĝanto, nu, el la ĉirkaŭaĵo de tiu freneza urbo. Bela akcento pro la dulingveco de Belgio, kaj ŝercema unuaklasa. Tamen, li havas du problemojn. Li batalas kun la paseroj, kiuj senĉese konstruas nestojn en liaj tegmentoj. Kiun li provas pafi, malsukcese. Kaj la 'kartuŝoj', en lia kazo la plastaj buloj kiuj anstataŭas la kuglojn, senescepte finiĝas en lia naĝejo. Ili ŝtopas la filtrilon. La Inkviziciisto certe volas lin viziti, kvankam li loĝas ducent kilometrojn for, Roi Et, tiel iras en granda lando, distancoj ne estas problemo. Sed li havas malgrandan specon de feriejo, vi povas dormi, do starigi bongustan trinkfeston devus esti ebla.

Ĉu La Inkviziciisto naĝos en sia naĝejo dependas de la ĉeesto de plastaj pilkoj aŭ ne... .

Katerino ankaŭ. Sint Katelijne Waver estas la romantika, flandra nomo de sia iama loĝejo. Instruas la anglan en la loka lernejo de sia Isaan-vilaĝo. Kaj scipovas trakti la Isan-an menson, kiun ankaŭ lernejanoj ĉi tie flegas - forgesu ĉion. Belaj rakontoj pri kiel li pritraktas tion. Konsiderante sian komfortan fizikon, De Inquisitor vere kredas lin kiam li diras, ke li ŝatas bone kuiri, liaj konsiloj estas bonvenaj por amatoro kiel la subskribinto. Kaj, laŭ flandraj vortoj, estas eĉ pli agrable, ke li loĝas nur tridek kvin kilometrojn for. Tio ĉi tie estas bagatelo. De Inquisitor ankaŭ volas "pintellier" kun li pli ofte.

Fine, kompreneble, estis la leprulo. De Sawang Deing Din, sed li diras ke li vivas ade en Sawang Din, kvankam ĝi ne estas tiel malproksime. Do ni konas unu la alian de kelka tempo. Batalante kun grandega malvarmeta skatolo, ĉar li ŝatas aĉeti okcidentajn bonaĵojn – verŝajne amase ĉar la ceteraj bezonas nur plastan sakon por la aĉetitaj sandviĉaj plenigaĵoj. Kutime, kiam ni sidas kune, la grandaj boteloj da Leono iras bone kun li, sed hodiaŭ li restas sufiĉe sobra, same kiel De Inquisitor cetere.

Kiu bonege amuziĝis, ĝuis la ekskluzive flandrajn/nederlandajn konversaciojn (krom la bruselanino, lia dialekto estas senespera), ĝuis kompreneblajn ŝercojn kaj dirojn, kaj kiu opinias, ke li trovis novajn amikojn danke al la Tajlanda blogo. Ĝuste tiel, de la bluo. Dek mil kilometrojn de niaj radikoj.

Ripetindaj, Isaanfarangs ĝenerale havas bonan sintenon kaj estas, denove en la flandra, plantaj traktoroj. Aspektu bone ĉie, faru iliajn vivojn interesa. Kaj ĉefe ili ne plendas, ili ĝuas malgraŭ la Isanaj kapricoj, kiujn ili spertas.