Falang prelegas barknabino

Nova knabino venis labori ĉe la Wonderful 2 trinkejo pasintsemajne. Nu, knabino, ŝi estas 39. Ŝi estas de ĉirkaŭ Roi Et. Ŝia nomo estas Sutjai, sed nun Noi. Ŝi estis prezentita al mi en sia unua nokto. Ne eĉ vorto de la angla. Tio ĉiam estas malfacila, kaj ili metis ĝin sur min.

Nu, kion ŝi devis diri? Kion ŝi povus diri? Nenio. Nun mi scias kiel demandi ies nomon en la taja lingvo, do mi komencis la konversacion. Ŝi komprenis tion. Ŝi preskaŭ eraris, do komence mi pensis, ke ŝia nomo estas Sutnoi, sed estis forta protesto kontraŭ tio.

"La franca" en la nederlanda estas preskaŭ neeble prononcebla por la meza tajo. Mi kutime faras ĝin sinceraj de kaj tio estos Flanko. Tio estas tre proksima al la ofte uzata "farang", kiu signifas fremdulo de la kaŭkaza (blanka) raso. La unuaj blankuloj kiuj venis en oftan kontakton kun la tajlandanoj estis francoj, do ne estas tiel strange. Estas ankaŭ aliaj teorioj.

Ĉiuokaze, tiel mi estas Flanko, kiu ĉi-kaze obeeme deklamas la plej oftajn frazojn en tia unua konversacio en la angla. Tiam Noi ripetas ĝin kaj tiam mi provas doni kompreneblan respondon denove. Kaj do ni konfuziĝas feliĉe. Reviziis la plej gravajn nombrojn: 300, por la barfine; 1000, ST kun tre agrabla kliento; 1500, ST kun malpli agrabla kliento; kaj 2000, la komenca oferto por LT.

...ŝi eble eĉ aspektas malĝoja

Noi ne vere havas seksecan vizaĝon, kaj kiam ŝi sidas trankvile rigardante antaŭen ŝi povas eĉ aspekti malĝoja. Ankaŭ ne estas facile se vi ne povas eligi viajn vortojn kaj ne estas komprenitaj. Sed ŝi estas tre dolĉa kaj la ege zorgema tipo.

Kiam ni aĉetas ĉe 7-Eleven vespere, ĉio estas bonorde metita en sia loko en la fridujo. La plastaj sakoj estas skrupule falditaj kaj komencas formi malgrandan amason en tirkesto. La kovriloj unue estas tute forigitaj de malplenaj jahurtaj tasoj, poste ŝi metas la tasojn kune kaj la kovriloj estas metitaj en la supran tason. Nur tiam ili malaperas en la rubujon.

Miaj forĵetitaj ŝuoj estas en vico ĉe la fino de la lito baldaŭ. Kun malligitaj laĉoj, ĉar tiel devus esti. Post peti permeson, la poŝoj de mia pantalono estas zorge malplenigitaj, por ke la pantalono povu iri al la Lavejo la sekvan tagon sen duan pripenson. Mia ŝvitbendo ricevas sapan laboron kaj pendas por sekiĝi iom poste sur la brakpogilo de balkona seĝo.

Provoj de koloroj

Estas tempo por ekzerci la kolorojn iom pli. Marlboro ruĝa.Verda botelo. Oranĝsuko. Nigra ĉielo. Blanka kuseno. Rozkolora kuketo. Ŝi memoras preskaŭ ĉion.

"Mi iomete angle," kaj ŝi indikas distancon de malpli ol colo per sia dikfingro kaj montrofingro. Poste ŝi pligrandigas la distancon ĝis du centimetroj kaj diras: 'Mi nun!' Mi donas al ŝi merititan brakumon.

"Ĉu vi duŝiĝas unue?" mi demandas. Ŝi rigardas min, foliumas siajn notojn, kaj poste venas la neatendita: "Ni povas duŝi kune."

Nu, do antaŭen. Ĝi estas ekstra danĝera pro la risko de gliti, sed ŝi estas tre singarda. Ŝi flankenmetas unu saponon, por "tomollow monning". Nur kiam la akvo atingis la ĝustan temperaturon, mi povas aliĝi al ĝi. Komence ŝi tremas por momento. Ŝia hontemo bele malaperas.

Estas amuze, ke la sekvan matenon ŝi eliras el la duŝo portante la bantukon denove (ne, ni ne restis en la duŝo dum la tuta nokto) kaj unue lerte surmetas siajn subvestojn antaŭ ol demeti la bantukon.

Tio ridigas min. Kaj efektive ankaŭ sin mem. Kiam mi eniras la banĉambron, mia dentobroso estas preta, kun la ĝusta kvanto da dentopasto kaj la ĉapo estas sur la tubo por la unua fojo en tempo.

Preta por iri al la matenmanĝa bufedo, kaj ĉi-foje neniu malfermita buŝo kaj gestema mano, sed: 'Mi malsata manĝas.'

– Transloĝigite memore al Frans Amsterdam (Frans Goedhart) † aprilon 2018 –