La 7-dek unu, la farang, la knabino & la leterportisto

Ne, karaj legantoj, ĉi tio ne estas la titolo de la plej nova filmo de Peter Greenaway, sed peco prenita el la reala vivo, kursivo pri la etaj aferoj, kiuj povas feliĉigi min en mia persona eta mondo.

Ne malproksime de nia domo estas 7/11 – Kie ne, mi aŭdas vin demandi kaj tio ne estas tute nepravigebla – Ĉiuokaze, mi konsideras la 7/11 mikrokosmo de tajlanda socio kie ĉiuj tavoloj de la loĝantaro, juna kaj maljunaj, riĉaj kaj malriĉaj, renkontu unu la alian inter la fridigita vendotablo kaj la kaso. Ĉu tio povas konduki al pli bona kompreno, mi lasas malfermita, sed ĝi estas interesa biotopo por scivolema kaj atentema Farang, kiu povas havigi al li enrigardon pri la ofte kompleksaj sociaj rilatoj, moroj kaj moroj de lia gastiga lando. Mi povus verki libron pri la interparoloj, kiuj okazas vespere en la malgranda parkejo aŭ sur la ŝtupoj antaŭ la butiko. Por la plej novaj klaĉoj, novaĵoj kaj fojfoje eĉ stiligitaj debatoj, estas nur unu adreso ĉe ni kaj tio estas 7/11.

Mi iam eniris serĉante mi ne scias kio dum longa tempo, eble ion bagatelan. Mi ekparolis kun unu el la du knabinoj malantaŭ la vendotablo. Kadre de mia mem-elpensita integriga kurso, mi faras tion pli ofte, babilas kun la lokanoj. Ĝi helpas vin pli bone regi la lingvon kaj donas al vi pli da fido. Kaj la knabino havis belajn, dolĉajn okulojn.

Kiam ŝi vidis min resti en mia elekto pro mi ne scias kio dum longa tempo, ŝi helpis min per la plej larĝa rideto ebla kaj ekde tiam mi iras tien de tempo al tempo ĉar mi ne scias kio kaj babilejo. La knabino kun la dolĉaj okuloj estas benita kun neprononcebla nomo, sed ŝiaj gepatroj antaŭvidis tion nomante ŝian Neung kiel la unuenaskito. Neung estas modelo de amikeco, kiu multe superas la devigan kaj neengaĝigan klientamikecon truditan de supre.

(Tnature / Shutterstock.com)

Ankaŭ superplena de bonkoreco estas Anurak, la leterportisto. Ĉiutage mi aŭdas lin veni de malproksime ĉar la karakteriza sono de lia ŝprucanta mopedo ekskludas ajnan eraron. Eĉ Sam, mia obstina Kataluna Ŝafhundo, kiu kultivas sanan suspekton pri iu ajn, kiu kuraĝas enriskiĝi preter la pordegoj, estis baldaŭ akceptita de Anurako, sed eble ĉi-lasta ŝuldiĝas al la fakto, ke li foje manĝas kai yang, kradritan kokidon sur bastono. . , alportas por Sammie...

Mi volonte konfesas, ke mi havas malmolan punkton por leterportistoj. Mia avo estis unu. Dum preskaŭ kvardek jaroj li veturis tra vento kaj vetero per sia pintpeza servobiciklo. Li faris tion en periodo, kiam servo kaj servo estis ankoraŭ verboj. Mi ŝuldas mian antaŭnomon al li, sed li estis vaste konata kiel 'Jan Fakteur' - al la nord-nederlandaj legantoj: fakteur estas la flandra ekvivalento de poŝtisto - kromnomo, kiun li fiere portis. Neniu penado estis tro por li kaj kiam, post pli ol dek kvin jaroj da lojala servo en malgranda municipo, li estis promociita al pli granda municipo, peticio estis liverita al la poŝtestro ene de tri tagoj, kiu estis subskribita de preskaŭ ĉiuj loĝantoj, urbestro. kaj pastro en la gvido, por bonvolu lasi Jan Fakteur en la vilaĝo. Anurak malklare memorigas min pri li, ĉar li ankaŭ elpensus por helpi vin.

Li havas nur unu difekton, sed li kundividas tion kun multaj el siaj samlandanoj: akurateco ne estas vere lia afero. Dum mi antaŭe povis agordi mian horloĝon en Flandrio, en nia strato, por tiel diri, en la momento de la apero de nia fidinda leterportisto, tio estas tre malsama en Isaan. Mi volonte konfesas, ke tio ŝuldiĝas ne nur al Anurak mem, sed precipe al liaj multaj amikoj kaj konatoj, kiuj ŝajne ĉiuj trovas lin la ideala konversaciulo kun kiu babili. Cetere, la ekstremaj temperaturoj kaj la elspezita fortostreĉo devigas lin kun horloĝmekanismo reguleco al tio, kion mi eŭfeme priskribos kiel "etajn trinkpaŭzojn", dum kiuj lia ĉiam soifa animo estas provizita per la necesa refreŝiĝo. Estas nenio malbona en tio en si mem, kondiĉe ke Anurak limiĝus al akvo, sed tre ofte li preferas konsumi alkoholajn soifigilojn kaj tio havas sekvojn ne nur por lia uzo de tempo, sed ankaŭ por lia veturstilo kaj servo.

Lastatempe mi eksciis, ke Neung kaj Anurak havas aferon unu por la alia. Mi saltis en la 7/11 en tre varma tago, vaporanta pro ŝvito, por ĝui la klimatizilon plenblove dum momento. Ĝuste kiam mi volis preni nealkoholaĵon el la malantaŭo de la fridujo, mi vidis ilin rapide kundividi kison kaj brakumon malantaŭ la vendotablo. Preskaŭ sekrete kaj eble nekonscie, ke mi povis vidi ilin. Kiam mi rimarkis inter nazo kaj lipoj en posta vizito, kiom helpema kaj bonkora estis Anurako, mi vidis ŝiajn dolĉajn okulojn lumiĝi kaj ŝian rideton kreski eĉ pli larĝa ol kutime. Tiuj okuloj diris fieraj pri ŝia knabeto. Kelkfoje estas vere bela tio, kion oni vidas, se oni vere komencas rigardi la homojn...