Respekto por gepatroj kaj geavoj, grava parto de la tajlanda familia vivo

John Kaj Penco / Shutterstock.com

Tajlanda socio estas organizita hierarkie. Ĉi tio ankaŭ estas reflektita en familia vivo. Geavoj kaj gepatroj estas ĉe la supro de la hierarkio kaj ĉiam devas esti traktitaj kun respekto. Ĉi tiu hierarkia strukturo ankaŭ estas praktika kaj malhelpas konfliktojn.

Precipe en kampara Tajlando, familioj estas grandaj kaj homoj vivas sub unu tegmento, foje kun siaj geavoj. Klara strukturo estas konsilinda. La tajlandanoj amas kaj dorlotas infanojn, sed ili ankaŭ estas sufiĉe striktaj kun ili. Infanoj devas koni sian lokon, konduti ĝentile kaj montri respekton. Gepatroj atendas ke ili daŭre montru ĉi tiun konduton ĝis plenaĝeco.

Infanoj devas montri respekton al gepatroj

Tajlandaj infanoj ĉiam estas respektemaj kaj dankemaj al gepatroj. Ili ankaŭ trovas tion tute normala ĉar ili estis ame edukitaj de la gepatroj kaj la gepatroj pagis por la edukado de la infano. Grava insulto al tajlandaj gepatroj estas infano, kiu montras malrespekton kaj estas sendanka. Ekzistas ankaŭ hierarkio bazita sur aĝo inter fratoj kaj fratinoj. La plej maljuna gefrato havas pli da aŭtoritato ol pli juna familiano.

Fratoj kaj fratino en Tajlando

Ankaŭ en la tajlanda lingvo, distingo estas farita inter pli maljunaj kaj pli junaj familianoj. Kelkaj ekzemploj:
Patrino = Aferoj
Patro = Piedo
Infano alparolas la gepatrojn kun khun mea en khun piedo (Sinjorino Patrino kaj Sinjoro Patro)
Pli maljuna frato = pee chai
Pli maljuna fratino = pisi sau
Pli juna frato = nong chai
Pli juna fratino = non sau

Infanoj subtenas la gepatrojn finance

Multaj infanoj, foje eĉ en aĝo de neplenaĝuloj, forlasas la vilaĝon de sia naskiĝo por serĉi laboron en Bangkok. Sed ĉu ili restas en la kamparo aŭ translokiĝas al la urbo, granda parto de la salajro iras al la gepatroj por subteni ilin finance.

Restu hejme aŭ enmetu gepatrojn

Fine, la plej multaj filoj kaj/aŭ filinoj revenas al sia naskiĝvilaĝo por daŭre vivi proksime al siaj gepatroj kaj por prizorgi ilin aŭ akcepti ilin se necese. Ankaŭ ne malofte tajlandaj junaj plenkreskuloj daŭre loĝas en la hejmoj de siaj gepatroj, eĉ kiam ili estas sufiĉe maljunaj por gvidi siajn proprajn vivojn. Filinoj ne forlasas hejmon ĝis ili estas edziĝintaj. Fraŭla virino vivanta sole falos predo de klaĉo kaj kalumnio. Ĉiuj en la vilaĝo diros, ke ŝi ne estas bona kaj ke ŝi verŝajne estas 'Mia Noi', dua edzino aŭ mastrino de riĉulo.

Infanoj estas la pensio por maljunuloj tajlandanoj

Tajlando ne havas solidan pensian sistemon kiel en la okcidento. Do gepatroj tute dependas de la subteno de siaj infanoj. Maljunulejoj aŭ maljunulejoj do ne estas konata fenomeno en Tajlando. Kaj eĉ se ili estus tie, infanoj ne sendus siajn gepatrojn tien. Ili vidas prizorgi la gepatrojn ĝis morto kiel formo de dankemo por la edukado kaj la amo kiun ili ricevis.