Leĝera rigardo al Tajlando (parto 1)

Ne tiom serioze hodiaŭ karaj legantoj de Thailandblog. Ridado vere ne doloras. Provu ĝin. Kaj por la nederlandaj legantoj; ĝi ankaŭ ne kostas monon.

Ĉu vi scias pri kio temas vojaĝi al Tajlando? Vi konstatas, kiel ridinda estas nia nederlanda vivoritmo. Vi alvenas tie, kaj en la unua tago vi tuj volas fari ĉion. Rigardu templojn, gustumu stratmanĝaĵojn, iru al plenluna festo... Sed tiam la varmego trafas vin, ĉu ne? Kaj tiu varmego, tiu tajlanda varmego, ne estas kiel la hejtado ĉe la domo de via avino, kiu estas tro alta noĉo. Ne, tio estas saŭno je piedira distanco, ĉie kien vi iras.

La vetero, homoj. En Tajlando estas varma, glueca. Vi estas pli populara tie ĉe la moskitoj ol en Nederlando ĉe la fiskaj aŭtoritatoj. Sed vi revenas al Nederlando, kie la nuraj tropikaj ŝtormoj estas tiuj, kiuj ricevas nomojn kvazaŭ temas pri la infanoj de via nova najbaro. "Ŝtormo Gerda blovis super la ĝardenseĝojn!"

Do mi estis en Tajlando lastatempe, jes, serĉante kleriĝon. Ne spirita aŭ io ajn, ne, mi nur volas diri belan lampon por la necesejo. Sed tio estas krom la afero. Kio tuj frapis min en Tajlando estas ke ili ĉiam ridetas tie. Ĉiam! Vi preskaŭ pensus, ke ili sekrete pumpas ridan gason en la aeron. Mi demandis al tajlanda ulo: "Kial vi ridas?" Li diras: "Kial ne?" Provu klarigi tion al Amsterdama tramkonduktoro.

Nederlandanoj, ni estas rektaj. Se ni ne ŝatas ion, vi aŭdos pri ĝi. Tuj. Sen filtrilo. En Tajlando, se ili ne ŝatas ion, tiam... Nu, vi ne vere scias. Ili ĉiam ridetas. Mi iam demandis al kelnero, ĉu li ŝatas mian manĝaĵon. Li ridetis. Mi demandis, ĉu li ŝatas mian ŝercon. Li ridetis. Mi demandis, ĉu li vidis mian monujon. Li ridetis. Mi diris al li, ke mi estas el Nederlando. Li... Ne, tiam li ridis. Laŭte.

Kaj la trafiko en Bangkok estas kiel ludi Mario Kart, sed en la reala vivo. Vi havas pli bonan ŝancon travivi, se vi transiras blinde ol se vi atendas la momenton, kiam ĝi ŝajnas logike. Kaj se vi pluvivos, vi estos tiom alta je adrenalino, ke vi ne plu bezonos tajlandan masaĝon.

En Tajlando, hej, tie oni salutas vin per 'wai', manoj kune kvazaŭ en preĝado, eta riverenco. Respectful, modesta. Kiam vi revenas al Nederlando, kion vi ricevas? Mano kiu estas ankoraŭ malseka de la lasta vizito al la necesejo, se vi estas bonŝanca... Mi devis kutimi al tiu wai saluto. Vi scias, manoj kune kaj eta riverenco. Kiam vi revenas al Nederlando, vi faras tion ĉe la bakejo. Li pensas, ke vi planas rabon. "Trankviliĝu, bakisto, mi volas nur du kronojn."

En Tajlando oni havas tuktukojn, mirindaj! Estas kiel rajdi krucon inter onda fervojo kaj vestaro. Kaj la bonega afero estas: ne ekzistas reguloj. Nu, ekzistas, sed ĝi estas pli sugesto. En Nederlando ni havas trafikajn regulojn, trafiksignojn, semaforojn... Kaj tamen neniu faras ion pri tio.

Lingvo

Nu, vi devus aŭskulti. La tajlanda lingvo, sinjorinoj kaj sinjoroj, estas ludo de Skrablo por progresintaj ludantoj. Vi scias, en Nederlando ni fieras pri nia 'ui', 'eu', kaj por ne forgesi la 'ij'. Sed en Tajlando, infanoj, tie ili vere fariĝas grandaj. Ili havas tonojn. Montri! Ĉu vi povas imagi, ke vi diras 'maa' kun gaja tono, kaj ĝi signifas 'veno'. Sed se vi diras "maa" sonante kiel via edzino post tri semajnoj da tendaro sub la pluvo, tio signifas "hundo". Kaj vi ne volas voki la bogepatrojn por aro da hundoj, ĉu?

Do mi provis lerni la tajlandan, ĉu. Iris al klaso, sidis tie kun aro da aliaj, kiuj ankaŭ opinias, ke ili estas la nova Budho. Diras la instruisto: "La tono faras la muzikon." Nu, mi pensis, ke ni lernos lingvon, ne ludos la bekfluton. Kaj tiuj tonoj, ĉu ne? Ili iras supren kaj malsupren, ĝi estas same kiel la AEX-indekso. Sed sen la financa krizo. Mi diras al tiu instruisto: "Aŭskultu, mi kantas tiel malagorde kiel korvo, kio pri tiuj notoj?" Li diras: "Nur sentu." Nu, plejparte mi sentis min ridinda. Mi provas diri 'rizo', eliras 'pluvo'. Mi volas mendi manĝaĵojn, mi diras "Ĉu mi povas havi iom da pluvo, mi petas?" Tiu kelnero rigardas min kvazaŭ mi ĵus mendis novan musonan sezonon.

Kaj la skribo, infanoj, la skribo. Niaj leteroj, ili estas ankoraŭ farotaj, ĉu ne? Kun iom da imago, 'b' aspektas kiel granda ventro, kaj 'd' aspektas kiel via dorso post tago de laboro. Sed la tajlanda skribo ne estas literoj, ĝi estas artaĵo. Ĉiu vorto malgranda pentraĵo. Mi malĝuste desegnas linion, mi volas diri 'merkato', sed mi insultas la reĝon. Estas, ke mi tuj reflugis, alie mi ankoraŭ estus blokita en la Bangkok Hilton.

Do, mi revenas al Nederlando, mi restas al nia propra lingvo. Ĉar ni estu honestaj: la sola tono, kiun ni bezonas, estas kiam ni mendas ĉe la drinkejo: “Donu al mi bieron!” Kaj tio, gesinjoroj, ĉiuj komprenas tion.

Do, kion ni povas lerni de la tajlandanoj? Nu, ridante pri ĉio, manĝante varmajn manĝaĵojn sen plori, kaj paciencon. Multe da pacienco. Kaj eble ni devus enkonduki tiujn tuktukojn ĉi tie. Nur por amuzo. Ĉar ni konfesu, la vivo jam estas cirko, ĉu ne? Tiam ni ĝuu la veturon.

Dankon al Youp