Κριτική βιβλίου: «Ταϊλανδική στρατιωτική δύναμη: Μια κουλτούρα στρατηγικών καταλυμάτων»

Εξώφυλλο βιβλίου: Thai Military Power: A Culture of Strategic Accommodation

Δεν σας λέω μυστικό όταν λέω ότι η επιρροή του ταϊλανδικού στρατού στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη χώρα τον περασμένο αιώνα ήταν απαραίτητη. Από πραξικόπημα σε πραξικόπημα, η στρατιωτική κάστα κατάφερε όχι μόνο να ενισχύσει τη θέση της αλλά και –και αυτό μέχρι σήμερα– να διατηρήσει την εξουσία της στην κυβέρνηση της χώρας. 

Ωστόσο, παρά την κάμψη των μυών στο σπίτι και τον κορυφαίο ρόλο του στρατού στο έθνος και την κοινωνία, η στρατιωτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων της Ταϊλάνδης στην ευρύτερη περιοχή παρέμεινε μάλλον περιορισμένη. Και αυτό είναι μάλλον ασυνήθιστο. Ο Αυστραλός αμυντικός ειδικός Dr. Ο Gregory Vincent Raymond, ο οποίος χειρίστηκε τις σχέσεις μεταξύ της αυστραλιανής πρεσβείας και του στρατού της Ταϊλάνδης στην Μπανγκόκ μεταξύ 2005 και 2008, εξετάζει πώς προέκυψε αυτό σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο.

Ο συγγραφέας δεν έχει εντελώς λάθος όταν δηλώνει ότι ο εθνικιστικός αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία έχει αναδειχθεί σε ιστορικό κανόνα στη συλλογική μνήμη της Ταϊλάνδης. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ένας από τους παράγοντες που καθορίζουν μέχρι σήμερα τη στάση που το έθνος της Ταϊλάνδης πιστεύει ότι πρέπει να υιοθετήσει στο διεθνές φόρουμ και που επηρεάζει έντονα τις διεθνείς του σχέσεις. Είναι μέρος αυτού που ο συγγραφέας περιγράφει ως το στρατηγική κουλτούρα ή στρατηγική κουλτούρα της Ταϊλάνδης. Ένας όρος που ορίζει ως «δημόσια και κοινά σύμβολα αφηγήσεων που αφορούν θέματα στρατιωτικής δύναμηςτα οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούνται απότα πολιτικο-στρατιωτικά νοητικά μοντέλα της ιστορίας που χρησιμοποιούν οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων για να ερμηνεύσουν το παρελθόν και τα οποία περιορίζουν τη σκέψη ως προς τις διαθέσιμες επιλογές πολιτικής'. Αυτή η κουλτούρα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, μεταφέρεται στην Ταϊλάνδη από δύο στρατιωτικοπολιτικές αφηγήσεις που βασίζονται και σχετίζονται με ιστορικές προκλήσεις για την εθνική ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της Ταϊλάνδης.

Πρώτον, υπάρχει η παράδοση που σχετίζεται με την πτώση της πρωτεύουσας της Σιάμ Ayutthaya το 1767. Ένα γεγονός που θεωρείται ευρέως ως ιστορικό τραύμα στη χώρα μέχρι σήμερα. Σε πολλά έργα ιστορικοποίησης της Ταϊλάνδης, αλλά και στη λαϊκή κουλτούρα με μέσα όπως κόμικς ή ταινίες, η αιτία της κατάληψης της πόλης από τους Βιρμανούς και της κατάρρευσης του βασιλείου είναι η έλλειψη εθνικής ενότητας. Το μάθημα που πρέπει να αντληθεί από αυτό είναι ότι η εθνική ασφάλεια είναι θέμα προτεραιότητας για την εθνική ενότητα υπό την ανώτατη εξουσία του βασιλιά.

Μια δεύτερη ιστορία είναι αυτή των ευρωπαϊκών ταξιδιών του βασιλιά Chulalongkorn. Όταν στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα έγινε σαφές ότι οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, είχαν άπληστο μάτι στη Νοτιοανατολική Ασία και η εδαφική ακεραιότητα του Σιάμ απειλούνταν από την πείνα τους για γη, η ανταμοιβή του Σιάμ ταξίδεψε στο η Δύση να αναζητήσει υποστήριξη εκεί και να πείσει τους ευρωπαίους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων για το γεγονός ότι το Σιάμ ήταν ένα πολιτισμένο έθνος, ίσο με τα δικά τους κράτη και το οποίο επομένως δεν μπορούσε απλώς να αποικιστεί. Το εάν αυτά τα ταξίδια «καλής θέλησης» είχαν πράγματι κάποιο αποτέλεσμα, μένει να φανεί, αλλά στη συλλογική μνήμη της Ταϊλάνδης όπου καλλιεργείται η μνήμη αυτού του μονάρχη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό για ένα δευτερόλεπτο. Το μάθημα που πήρε η Ταϊλάνδη από αυτή την ιστορία είναι ότι η χώρα πρέπει να βασίζεται όχι μόνο στη διπλωματία, αλλά και σε έναν αμυντικό μηχανισμό που ανταποκρίνεται πάντα στις περιστάσεις.κατάλληλη διαχείριση των διεθνών σχέσεων» προτεραιότητα.

Βασισμένο σε τρία ιστορικά περιπτώσεις συγκεκριμένα η στρατιωτική συνεισφορά της Ταϊλάνδης κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η βιετναμέζικη εισβολή στην Καμπότζη το 1978-1989 και η συνοριακή σύγκρουση για το Phrae Viharn συν μια εκτενής ανάλυση των αμυντικών προϋπολογισμών της Ταϊλάνδης, ο συγγραφέας διερευνά εάν και πώς η ταϊλανδική στρατιωτική κάστα τιμά τις προαναφερθείσες αρχές . Αυτό το βιβλίο δείχνει ήδη ότι ο στρατός της Ταϊλάνδης επικεντρώνεται κυρίως στην άμυνα και δεν έχει νόημα για διεθνείς περιπέτειες. Μια έννοια που νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να δοκιμαστεί ενάντια στον επεκτατισμό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Παρεμπιπτόντως, είναι περίεργο το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο δείχνει ότι σε μια πρόσφατη έρευνα 1.800 Ταϊλανδών αξιωματικών, η πλειονότητά τους βλέπει μεγαλύτερη απειλή στις Ηνωμένες Πολιτείες παρά στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας…

Βρήκα ότι αυτό είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζεται επίσης πολύ γρήγορα. Σε αυτούς τους καιρούς αυξανόμενης γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή, αυτό το βιβλίο είναι απαραίτητο για όποιον ενδιαφέρεται για αυτό το θέμα. Προσφέρει μια πολύ κατατοπιστική εικόνα της δομής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων της Ταϊλάνδης και του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρονται όχι μόνο διεθνώς, αλλά και σε σχέση με την κοινωνία που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Οδηγεί επίσης σε νέες γνώσεις σχετικά με το πώς η στρατιωτική ισχύς εξυπηρετεί ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς και εάν αυτοί είναι υποταγμένοι ή όχι στις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές έννοιες που επινοούνται στην Μπανγκόκ.

»Ταϊλανδική στρατιωτική δύναμη: μια κουλτούρα στρατηγικής προσαρμογής» εκδίδεται από το NIAS Press, Κοπεγχάγη, 2018 και διανέμεται από την Silkworm Books, Chiang Mai. Το βιβλίο έχει 304 σελ. και κοστίζει 850 Μπάνιο. ISBN: 9788776942403