Κριτική βιβλίου – Scot Barmé: Woman, Man, Bangkok, Love, Sex and Popular Culture στην Ταϊλάνδη
Κωμικός διάλογος από το κινηματογραφικό περιοδικό Phaaphayon Sayam (Siam Cinema), μέσα 1922, χλευάζοντας την εθνικιστική ιδεολογία του Έθνους, της Θρησκείας και του Βασιλιά, ιδιαίτερα Δάσκαλος: «Μαθητές, ελπίζω να θυμάστε τι σας είπα για το καθήκον του κάθε νέου. Αυτό το καθήκον συνίσταται στην ακλόνητη πίστη στο Έθνος, τη Θρησκεία και τον Βασιλιά. Τώρα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Φανταστείτε ότι τα εχθρικά στρατεύματα Pàaknáam (στόμα του Chao Phraya) να επιτεθεί. Ταυτόχρονα έρχεται στην αντίληψή μου ότι κάποιος τα βάζει με τη γυναίκα μου στο σπίτι μου. Πες μου, τι να κάνω;».
Όλοι οι μαθητές σηκώθηκαν όρθιοι και φώναξαν: «Κύριε, πηγαίνετε σπίτι σας!». Δάσκαλος: «Πολύ καλό, αυτό είναι! Ακριβώς αυτό που σκέφτηκα κι εγώ!».
Υπάρχουν βιβλία που ανανεώνουν πλήρως την άποψή μου για πτυχές χωρών, κοινοτήτων και γεγονότων. Το βιβλίο του Scot Barmé που αναφέρθηκε παραπάνω, που ήδη εκδόθηκε το 2002, είναι ένα τέτοιο έργο. Το διάβασα σαν θρίλερ σε μια ανάσα, σε μιάμιση μέρα.
Στην επίσημη ιστοριογραφία της Ταϊλάνδης, οι πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα θεωρούνται συνήθως ως περίοδος κάποιας πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής στασιμότητας υπό την απόλυτη μοναρχία. Η αναίμακτη επανάσταση του Ιουνίου 1932, που διεξήχθη από μια πολιτική ομάδα με επικεφαλής τον Pridi Phanomyong και μια στρατιωτική ομάδα με επικεφαλής τον Plaek Phibunsongkraam, θεωρήθηκε επομένως από πολλούς ως ένα μπουλόνι από το μπλε. Τα περισσότερα μέλη των παραπάνω ομάδων εκπαιδεύτηκαν στο εξωτερικό και θα ήταν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, αυτές οι ξένες και δυτικές επιρροές που ευθύνονται για την επανάσταση του 1932. Οι ιθαγενείς εξελίξεις δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την επανάσταση του 1932.
Πριν από μερικούς μήνες διάβασα σε ένα βιβλίο του Nidhi Eoseewong, το Pen&Sail, το οποίο ασχολείται κυρίως με μια παλαιότερη περίοδο της ιστορίας της Ταϊλάνδης 1800-1900, ότι οι ξένες επιρροές δεν μπορούν να ριζώσουν χωρίς να υπάρχει γόνιμο έδαφος για αυτές. Λοιπόν, ο Scot Barmé επεξεργάζεται αυτό το έδαφος αναπαραγωγής από τη δεκαετία του 1920 έως το 1932, και λίγα χρόνια μετά.
Οι πηγές του για αυτό είναι αξιοσημείωτες. Αποφεύγει τις επίσημες ιστορίες και αντλεί κυρίως από άλλες γελοιότητες όπως εφημερίδες, περιοδικά, μυθιστορήματα, διηγήματα, φυλλάδια ταινιών και κινούμενα σχέδια. Δείχνει πώς εκείνα τα χρόνια γινόταν μια ζωηρή συζήτηση για την κατάσταση των γυναικών με φόντο την πολυγαμία και την πορνεία, τη σχέση μεταξύ των φύλων, την κυρίαρχη επιρροή της βασιλικής ελίτ και το ταξικό ζήτημα γενικότερα. Αξιοσημείωτα είναι τα πολλά σκωπτικά κινούμενα σχέδια για τη βασιλική ελίτ. Υπήρχε μεγάλη απογοήτευση με την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Ταϊλάνδης, εν μέρει λόγω της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του XNUMX.
Η Μπανγκόκ πήρε έναν ισχυρότερο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα εκείνα τα χρόνια. Η κατάργηση της δουλείας και των αγγαρειών, οι ισχυρότεροι οικονομικοί δεσμοί με τις ξένες χώρες και η ανάπτυξη της εκπαίδευσης δημιούργησαν μια μεγαλύτερη μεσαία τάξη που αντιστάθηκε στην πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική κυριαρχία της παλιάς βασιλικής τάξης.
Έμεινα έκπληκτος όταν διάβασα ότι η Μπανγκόκ εκείνη την εποχή είχε 100 τυπογραφεία που βρίσκονταν σε σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ τους. Πολλά περιοδικά που κυκλοφόρησαν πρόσφατα είχαν κυκλοφορία 3.000, κάτι που δεν φαίνεται πολύ, αλλά εξακολουθεί να δείχνει ότι ένας στους 30 κατοίκους της Μπανγκόκ βρέθηκε αντιμέτωπος με νέες ιδέες.
Έτσι, η επανάσταση του 1932 είχε ένα ισχυρό γηγενές έδαφος αναπαραγωγής.
- Scot Barmé, Γυναίκα, Άνδρας, Μπανγκόκ. Love, Sex and Popular Culture in Thailand, Silkworm Books, 2002
- Nidhi Eoseewong, Pen & Sail, Literature and History in early Bangkok, Silkworm Books, 2005 (αγγλική μετάφραση ενός βιβλίου του 1982)
- Διαθέσιμο σε: www.dcothai.com/
Το καρτούν
Βλέπεις έναν άχαρο κύριο, έναν phôe:jài, έναν ανώτερο αξιωματούχο, να κάθεται στο γραφείο του με το σάλιο να στάζει από το στόμα του. Γονατισμένος μπροστά του είναι ένας phôe: nói, ένας υφιστάμενος, που προσφέρει μια όμορφη νεαρή γυναίκα μεταμφιεσμένη σε κούκλα και πιθανώς την κόρη του.
Κάτω από τη γελοιογραφία το κείμενο: «Κύριέ μου, έχω ένα δώρο για σένα».
Από: Katun, 18 Φεβρουαρίου 1926