' Ты гей…?' – Пім
Сёння мне прыйшла ў галаву геніяльная ідэя. Ты ведаеш, што, о чытач, табе прыходзіць у галаву яркая ідэя? Я падумаў, ведаеце што, папрашу сваіх студэнтаў напісаць на аркушы паперы пытанне да аднакласніка. Пытанне, якое яны заўсёды хацелі задаць, «але занадта баяліся задаць».
Той, хто задаў пытанне, павінен быў заставацца ананімным, на паперцы павінна было быць толькі імя таго, каму было адрасавана пытанне. Затым усе студэнты прасілі згарнуць палоскі ў малюсенькі рулет і змясціць яго ў завостраны капялюш, з якім я ішоў.
Гэта стала вечарынкай…
Асабліва калі я адзначыў, што ў мяне не было намеру спытаць у аднакласніка: «Які твой любімы колер?» Або: "Што вы елі мінулай ноччу?" Не, пікантныя пытанні, калі ласка...
Са сшыткаў люта вырываюць палоскі паперы, чуецца шум, рогат, хіхіканне, захопленыя ківанні і ўсё банда пачынае працаваць з «квестонам, якога вы заўсёды хацелі спытаць, але занадта баяліся спытаць».
Праз пяць хвілін я хаджу з завостраным капелюшом, і ўсе цэляць у капялюш Пытаннем, зведзеным да малюсенькага пакуначка паперы, з дакладнасцю баскетбаліста НБА, усё яшчэ на фоне гучнага шуму. Некаторыя хлопцы паціраюць рукі, дзяўчаты гукаюць, а я пачынаю задумвацца, ці не адкрыў я гарманальную скрыню Пандоры.
Я ачышчаю востраканцовы капялюш разам з рулонамі паперы на сваім стале, і як толькі я пачынаю адкрываць лісток паперы і станавіцца перад дошкай, шум і апладысменты спыняюцца. Гэта становіцца сур'ёзным. Усе таямніцы класа цяпер раскрыты, шляху назад няма...
«Гэта для Мін», — ціха кажу я, гледзячы ў бок Мін, хударлявай дзяўчыны, якая адразу ж хавае твар рукамі, і гэтаму дзеяньню, магчыма, падштурхоўвае моцны роў, які раздаецца ў клясе. Шум доўжыцца нядоўга. Мёртвая цішыня, калі ўсе чуюць, як я чытаю гэтае пытанне, затаіўшы дыханне:
"Значыць, вам падабаецца Korn. Ці ты яго любіш?»
Цяпер Корн, разумны, спартыўны дзіця, падвяргаецца бамбардзіроўцы яго сяброў, шмат крыкаў і крыкаў, а Мін пераможна азіраецца па баках – відаць, ёй падабаецца Корн – і яна ўстае, каб адказаць. Трэск у класе сціхае, калі Мін паказвае, што хоча адказаць на пытанне.
«Ён мне вельмі падабаецца».
Клас выбухае, і ў гэты момант я ўпэўнены, што ў любы момант прыйдзе калега і спытае, ці магу я зрабіць што-небудзь з няспынным шумам. Сябры Корна падыходзяць да яго, каб даць пяцёрку, а Мін прымае віншаванні ад сяброў. Чырвоны колер сцякаў з яе твару.
Наступнае пытанне. Мёртвая цішыня... Я чытаў, гледзячы на Сан, вялізную дзяўчыну, якая сядзела ў самым канцы класа, пасля таго, як спачатку спытаў сябе, ці не варта мне адмовіцца ад гэтага пытання:
«Сонейка, ты сапраўды 99 кілаграмаў, ці ты робіш іх менш, каб выглядаць худымі?»
Мармычучы, гледзячы на Сан, якая ўстае і раўнадушна заяўляе: «Мне 93 кілаграмы». Я худнею», і яна сядае назад пад апладысменты і ўхвальныя кіўкі многіх хлопчыкаў. Усё яшчэ рады, што задаў гэтае пытанне, і разважаючы пра тое, што тайскія падлеткі практычна не адрозніваюцца ад іншых падлеткаў у свеце, я адкрываю лісток паперы з наступным пытаннем
«Гэта для Піма», — кажу я нейтральна. Дах злятае. Пім усміхаецца, а яго аднакласнікі выдаюць гартанныя гукі, быццам толькі што выйгралі ў латарэю...
'Ты гей? (для Піма)
Зараз клас цалкам выйшаў з-пад кантролю, хаця я заўважыў, што Пім у вядзьмарскім катле захоўвае ледзяны спакой, устае і сярод раптоўнай смяротнай цішыні адказвае: «Так».
Смех, мармытанне і дзяўчаты і хлопчыкі тырчаць вялікімі пальцамі ў паветры. Гомасэксуалізм хвалюе тайскіх падлеткаў, але я не памятаю, каб калі-небудзь чуў, каб хто-небудзь ацэньваў гэта. Хлопчыкі з жаноцкімі рысамі часта карыстаюцца папулярнасцю ў школах, як сярод хлопчыкаў, так і сярод дзяўчынак.
«Добра, гэтае пытанне для падарунка». Зноў мёртвая цішыня...
(Крыніца: Cor Verhoef, Het Triumvieraat, 20 жніўня 2013 г.)
Добрая ідэя, але яна, вядома, мае рызыку: пытанне ўспрымаецца як (вельмі) абразлівае або задуманае як такое. Ціск, каб даць адказ (хто-небудзь прапусціў адказ? Ці яны - я думаю - вырашылі даць уніклівы/невыразны/сацыяльна жаданы адказ?
Які гэта быў клас у сярэдняй школе і ў рамках якога ўрока? Для галандскіх стандартаў падыдзе трохі культуры/грамадства або догляд або біялогія.
У любым выпадку, удалы і вясёлы ўрок, калі я чытаю гэта, з дзіўнай адкрытасцю!
Дарагі Роб,
У дадзеным выпадку гэта быў Mathayom 3 клас, такім чынам, 14 і 15 гадоў. Вядома, я таксама вучу граматыку, разуменне прачытанага, маўленне (звычайна ў форме выступленняў або прэзентацый) і г.д., але час ад часу надыходзіць час чагосьці іншага. Я таксама праводжу дыскусіі ў класе. У апошні час аб вельмі папулярным серыяле «Гармоны серыял», які не вельмі задавальняе многіх бацькоў.
Я таксама загадзя думаў пра рызыкі гэтага плана ўрока, але ўсё атрымалася вельмі прыгожа. У класе нават спыталі, ці хачу я паўтарыць гэта на наступны дзень, але я сказаў ім, што другі раз будзе не так весела.
Вельмі добрая гісторыя і такая ж добрая ідэя, праўда, рызыкоўная, але з іншага боку яна дае магчымасць гэтым дзецям выказаць свае пачуцці і арыентацыю.
І каб паглыбіцца ў гэта і пагаварыць пра гэта адзін з адным, калі гэта неабходна, пытанне аб тым, ці вы гей, сапраўды вылучаецца ў гэтай гісторыі.
Што заўсёды здзіўляла мяне ў Тайландзе, дык гэта тое, як адзін да аднаго прымаюць тое, хто вы ёсць і што вы арыентуецеся.
Цудоўна чытаць, што дзяўчаты і хлопчыкі падымалі вялікія пальцы ўверх, калі гэты хлопчык адказваў "так", і, дарэчы, я ніколі не чуў, каб хто-небудзь ацэньваў гэта ў Тайландзе.
У гэтым плане тайцы нашмат далей і больш адкрытыя, чым, напрыклад, мы ў Нідэрландах (зноў правяду гэтае параўнанне)
Таму што тут, у Галандыі, мы не так далёка прасунуліся ў прыняцці людзей з іншай арыентацыяй, чым нам хацелася б.
Вось чаму я лічу, што такія тыпы пытанняў, як, напрыклад, ты гей, будуць таксама цягнуць за сабой значна большую рызыку ў Галандыі, таму што шанец быць здзекам або збіццём (а ў некаторых выпадках нават горш) тут значна большы.
Гэта выдатны спосаб навучання! Тым больш, што я часта бачу, што на ўроках мовы гаворка ідзе толькі пра літаральнае, максімальна дакладнае адлюстраванне зместу, а пра адлюстраванне эмацыйнага зместу ігнаруецца, хоць яно і не менш важнае. Існуе велізарная розніца паміж словамі "я кахаю цябе" і "я вельмі люблю цябе, дарагая, я магу памерці за цябе". Нешта падобнае.
Мае кампліменты Cor за тое, як вы выкладаеце. Безумоўна, ёсць небяспека ў навучанні такім чынам і «прымушэнні» вашых студэнтаў выкарыстоўваць свае веды англійскай мовы ў паўсядзённым жыцці. Нягледзячы на тое, што студэнтам гэта падабаецца, кіраўніцтва адукацыі звычайна не імкнецца да пашырэння магчымасцей студэнтаў. Але з майго досведу, калі студэнты табой задаволены, кіраўніцтва не адважваецца прыняць меры.
Дарэчы, у мінулым годзе ў мяне ў класе былі дзве лесбіянкі, якія ўвесь урок трымаліся за рукі, таму што былі вельмі закаханыя адна ў адну. Для мяне гэта зайшло занадта далёка.
Таксама мае кампліменты за такую ініцыятыву і ўключэнне гэтага ў вашы ўрокі.
Рэакцыя студэнтаў часта з'яўляецца найлепшым паказчыкам таго, ці добра ў вас усё атрымліваецца. Так ясна.
Я нічога не ведаю пра тайскую адукацыю, тайскіх студэнтаў і выкладчыкаў, таму задаю сабе наступныя пытанні:
1. Ці захочуць, адважацца і дазволяць тайскім настаўнікам прыняць такія ініцыятывы ў свае навучальныя праграмы?
2. Ці задавалі б тайскія студэнты такія ж пытанні ці давалі б такія ж сумленныя адказы, калі б такая ініцыятыва зыходзіла ад тайскага настаўніка?
ці я занадта спрашчаю ў сваім няведанні тайскай адукацыі, каб нават выказаць здагадку, што настаўнік тайскай мовы ўключыў бы такія рэчы ў сваю праграму навучання.
@Роні,
Што тычыцца вашага першага пытання, я думаю, што гэта цалкам залежыць ад тайца. Я ведаю выкладчыкаў тайскай мовы, якія таксама шукаюць прыгод. Вядома, не існуе стэрэатыпнага «тайскага настаўніка». Тайскія выкладчыкі таксама адрозніваюцца падыходам. Мне цяжка бачыць, як старэйшыя настаўнікі, апранутыя ў касцюмы з тайскага шоўку, даюць такі ўрок, але я магу памыляцца.
Што тычыцца вашага другога пытання, усё залежыць ад узроўню даверу да вас у класе. Мае вучні ведаюць мяне на працягу многіх гадоў, я ведаю іх бацькоў, якія часам тэлефануюць мне сярод ночы, каб сказаць, што іх дзіця захварэла або згубілася кніга, і пакуль гэты давер існуе, ён не Не мае значэння, ці я стаю перад класам, ці настаўнік тайскай мовы.
Дарэчы, шаноўныя сухотнікі, я працую над «Журналістычным клубам», і нарадзілася нашае дзіця «Час глупства», прадукт маіх журналістаў. Праз некалькі тыдняў мы выйдзем у Інтэрнэт, і, як вынікае з назвы, газета напоўнена навінамі, напісанымі маімі студэнтамі, якія з'яўляюцца хлуснёй ад першай да апошняй літары. Усё глупства. Вы, паважаны туберкулёзнік, таксама можаце адказаць> Вядома, толькі па-ангельску. Больш потым.. ;-)